Author: vanko
•9:25 PM
ဒီကာတြန္းေလးေတြက ကိုလူလရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ကေန ကူးယူေဖာ္ျပတာပါ။ သူလည္း ေရးဆြဲသူဘယ္သူမွန္းမသိပါဘူးတဲ့။ အီးေမးလ္က တဆင့္ရတာလို႔ ေျပာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကာတြန္းေလးေတြကို သေဘာက်လြန္းလို႔ ျပန္ျပီးေ၀မွ်လိုက္တာပါ။ ျမန္မာ့ပညာေရး ေခတ္ျပိဳင္ပံုရိပ္လႊာေလးေတြေပါ့ဗ်ာ။ ပထမတစ္ခါၾကည့္ျပီးရင္ သေဘာက်ျပီး ဟုတ္လွခ်ည္ရဲ႕လို႔ ေခါင္းတစ္ညိမ့္ညိမ့္ျဖစ္မယ္။ ေနာက္ ေစ့ေစ့ေတြးမိရင္ေတာ့ ျမန္မာ့ပညာေရးအတြက္ ရင္ေလးလာမယ္။ ျပီးရင္ ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္ဆိုတာေတြးမိလို႔ ေဒါသထြက္လာမယ္။ ခံစားမႈ tempo ေလးေတြေပါ့ေနာ္။ ကိုယ္တိုင္ ခံစားၾကည့္လိုက္ၾကပါဦး။











Author: vanko
•7:50 AM

UK အေျခစိုက္ New Statesman သတင္း၀က္ဘ္ဆိုဒ္မွာ ျမန္မာ့ေက်ာက္စိမ္းထုတ္လုပ္မႈနဲ႔ ပါတ္သက္တဲ့ သတင္းတစ္ပုဒ္ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ျမန္မာ့ေက်ာက္စိမ္းနဲ႔ လက္၀တ္ရတနာေတြဟာ ကမၻာ့ေစ်းကြက္မွာ ေဒၚလာသန္းနဲ႔ ခ်ီျပီးေရာင္းခ်ေနရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာ့ေက်ာက္စိမ္း ကုန္သြယ္ေရးေၾကာင့္ ေဒသခံျပည္သူေတြ ထိခိုက္နစ္နာေနရမႈေတြ ႐ွိပါတယ္တဲ့။ အတင္းအဓမၼခိုင္းေစမႈေတြ၊ ကေလးအလုပ္သမားေတြ၊ အဓမၼေနရာဖယ္႐ွားခံရတာေတြ၊ မူးယစ္ေဆး၀ါးနဲ႔ လိင္မႈကိစၥအ႐ႈပ္အေထြးေတြနဲ႔ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ယိုယြင္းပ်က္စီးမႈေတြ ႐ွိေနတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ေဒသခံ ၂၀၀၀၀ ထက္မနည္းဟာ ေနရာေတြက ေ႐ြ႕ေျပာင္းခံရျပီးေတာ့ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕အေပါင္းအပါ ကုမၸဏီေတြအတြက္ အတင္းအဓမၼလုပ္အားေပးခိုင္းေစမႈေတြ ခံေနရပါတယ္။ ေက်ာက္စိမ္းတူးေဖာ္တာ၊ ေသြးတာ၊ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားတာေတြ အားလံုးကို စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြက တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားပါတယ္။ အက်ဳိးအျမတ္ အႀကီးအက်ယ္ရေနတဲ့ ဒီကုန္သြယ္ေရးရဲ႕ အျမတ္ေငြေတြအားလံုးဟာ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြအတြက္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ နအဖဟာ လက္နက္၀ယ္ယူဖို႔အတြက္ တစ္ႏွစ္ကို ေဒၚလာ သန္း၃၃၀ ခန္႔သံုးေနပါတယ္။ ဒီပမာဏဟာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ က်န္းမာေရးနဲ႔ ပညာေရးအတြက္ သံုးစြဲမႈစုစုေပါင္းထက္ ႏွစ္ဆမကပိုပါတယ္။ တိုင္းျပည္ဟာ ကမၻာ့အဆင္းရဲဆံုးႏိုင္ငံစာရင္းမွာ ပါ၀င္ေနျပီး သာမန္လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ၀င္ေငြဟာ တစ္ေန႔ကို ၁ ေဒၚလာထက္နည္းပါတယ္။

အသက္ ၃၀ ခန္႔႐ွိျပီျဖစ္တဲ့ ေက်ာက္စိမ္းတြင္းတူး အလုပ္သမားတစ္ေယာက္က အခုလိုေျပာပါတယ္။ “ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘ၀ေတြဟာ ပင္ပန္းဆင္းရဲျပီး စိတ္ပ်က္စရာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ဆို မူးယစ္ေဆး၀ါးကို အမ်ဳိးစံုေအာင္ သံုးစြဲပါတယ္။ ဘိန္းျဖဴတို႔ အရက္တို႔ေပါ့။ ဘိန္းျဖဴကို ဖားကန္႔မွာ႐ွိတဲ့ ဆိုင္ေတြမွာ ၀ယ္လို႔ရပါတယ္။ စစ္တပ္နဲ႔ အာဏာပိုင္ေတြကို ပိုက္ဆံေပးထားတဲ့အတြက္ သူတို႔ကို ဘယ္သူကမွ ပိတ္ခိုင္းမယ့္သူ မ႐ွိပါဘူး။” မူးယစ္ေဆး၀ါးသံုးထားျခင္းအားျဖင့္ မႏွစ္က ေက်ာက္စိမ္းခိုးဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း အသက္ဆံုး႐ံႈးခဲ့ရတဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္းကို ေမ့ထားႏိုင္တယ္လို႔ သူကေျပာပါတယ္။ “ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘ၀ေတြက ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတယ္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္ညစ္ေပ်ာက္ခ်င္တာနဲ႔ ဘိန္းျဖဴကို စသံုးမိသြားတာပါပဲ” လို႔ေျပာပါတယ္။

ေက်ာက္စိမ္းတြင္းေတြမွာေတာ့ လူ႔အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖာက္မႈေတြဟာ မၾကားခ်င္ မျမင္ခ်င္အဆံုးပါပဲလို႔ နယူးေယာက္အေျခစိုက္ ေ႐ွ႕ေနအဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔ရဲ႕ အစီရင္ခံစာတစ္ခုထဲမွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ညစ္ညမ္းမႈေတြနဲ႔ အၾကမ္းဖက္မႈေတြကို စစ္အစိုးရက က်ဴးလြန္ေနပါတယ္။ ေက်ာက္စိမ္းအပယ္စ ျဖတ္စေလးေတြကို ယူမိတဲ့ ေဒသခံေတြဟာ အ႐ိုက္အႏွက္ခံရ၊ တခါတရံ အသက္ပါဆံုး႐ႈံးရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

နအဖစစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြနဲ႔ အေပါင္းအပါေတြပိုင္တဲ့ ကုမၸဏီေတြနဲ႔ ေဒသခံအာဏာပိုင္ေတြဟာ မူးယစ္ေဆး၀ါးေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားမႈ၊ လိင္ကုန္ကူးမႈေတြမွာ ပါ၀င္ပတ္သက္ေနတယ္လို႔ အဲဒီအစီရင္ခံစာမွာ စြပ္စြဲထားပါတယ္။ ဒါဟာ ေဒသတြင္းမွာ HIV/AIDS ေရာဂါကို ကပ္ေရာဂါတစ္ခုလို ျပန္႔ပြားေစတယ္လို႔ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ကုလသမဂၢ UNAIDS ရဲ႕ခန္႔မွန္းခ်က္မွာ မႏွစ္က ျမန္မာျပည္မွာ AIDS ေရာဂါကူးစက္ခံထားရသူေပါင္း ၂၄၀၀၀၀ ႐ွိတယ္လို႔ ခန္႔မွန္းထားပါတယ္။

တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ ေက်ာက္စိမ္းလိုအပ္ခ်က္ကလည္း လူ႔အခြင့္အေရး လႈပ္႐ွားသူေတြကို စိတ္ပူေစပါတယ္။ ေဘဂ်င္းအစိုးရဟာ ျမန္မာစစ္အစိုးရကို လက္နက္ေရာင္းေနျပီး တ႐ုတ္ကုမၸဏီ ၆၉ ခုဟာလည္း နအဖနဲ႔ စီးပြားေရးပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္ေနပါတယ္။ စည္းမ်ဥ္းဥပေဒေတြအရ ႏိုင္ငံျခားကုမၸဏီေတြအေနနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ေက်ာက္စိမ္းတူးေဖာ္ခြင့္ မ႐ွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာကုမၸဏီနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ စစ္အစိုးရနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္ခြင့္႐ွိပါတယ္။ ျမန္မာပိုင္ကုမၸဏီဆိုတာကလည္း နအဖဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြနဲ႔ သူတို႔အေပါင္းအပါေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံဟာ သူ႔ရဲ႕စြမ္းအင္လိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔ ျမန္မာ့သဘာ၀ဓါတ္ေငြ႔ကိုလည္း မ်က္ေစာင္းထိုးေနပါတယ္။

“တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ ျမန္မာအေပၚခ်ည္းကပ္မႈကို နားလည္ခ်င္ရင္ေတာ့ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ၾကည့္ရပါမယ္။ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ စြမ္းအင္လိုအပ္ခ်က္ဟာ တ႐ုတ္ကုမၸဏီေတြကို ျမန္မာ့သဘာ၀ဓါတ္ေငြ႔က႑မွာ ပိုမိုပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္ၾကဖို႔ တြန္းအားေပးေနပါတယ္” လို႔ Burma Project at EarthRights International ရဲ႕ project co-coordinator, Matthew Smith ကေျပာပါတယ္။ ဒါဟာ အျပန္အလွန္အားျဖင့္ေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ ျငိမ္းခ်မ္းစြာအတူယွဥ္တြဲေနထိုင္ေရး ႏိုင္ငံျခားေရးေပၚလစီဟာ ျမန္မာစစ္အစိုးရရဲ႕ လူ႔အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖာက္မႈေတြကို အက်ဳိးသက္ေရာက္ေစတဲ့ ၀ိေရာဓိျဖစ္စဥ္တစ္ခုပဲလို႔ ဆိုပါတယ္။

လူ႔အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖာက္မႈေတြနဲ႔ ပါတ္သက္ျပီး ျမန္မာစစ္အစိုးရကို ဖိအားေပးဖို႔ တ႐ုတ္ျပည္ကို တိုက္တြန္းေနေပမယ့္လည္း တ႐ုတ္ျပည္အေနနဲ႔ ေပၚေပၚထင္ထင္ ႏိုင္ငံေရးအရ ဖိအားေပးမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ယူဆၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တရားမ၀င္ တိုက္တြန္းမႈေတြေတာ့ ႐ွိပါတယ္။ ဒါဟာလည္း ျမန္မာျပည္အတြင္းမွာ တိုးတက္လာေနတဲ့ တ႐ုတ္လူမ်ဳိးဦးေရနဲ႔ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားအေပၚမွာသာ အေျခခံပါတယ္။

တ႐ုတ္အေနနဲ႔ ျမန္မာျပည္ႏိုင္ငံေရး တိုးတက္ျဖစ္ထြန္းမွာကို လိုလားတဲ့ လကၡဏာမ႐ွိပါဘူး။ တ႐ုတ္နဲ႔ အိႏိၵယတို႔ဟာ ျမန္မာျပည္တည္ျငိမ္ေရးနဲ႔ ပါတ္သက္လို႔ ယူဆထားတာတစ္ခု႐ွိပါတယ္။ စစ္အစိုးရ႐ွိေနမွသာ ျမန္မာျပည္ဟာ ခုပံုစံအတိုင္း တည္ျငိမ္ေနႏိုင္ျပီး စစ္အစိုးရျပဳတ္က်သြားခဲ့ရင္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစု လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲေတြျဖစ္လာျပီး မတည္မျငိမ္ျဖစ္လာႏိုင္တယ္လို႔ ယူဆထားၾကပါတယ္။ ဒါဟာ ႏွစ္ႏိုင္ငံစလံုးရဲ႕ ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားသက္သက္သာ ၾကည့္မႈနဲ႔ ျမန္မာျပည္သူေတြကို အထင္ေသးႏွိမ့္ခ်တဲ့ သေဘာထားကလြဲလို႔ ဘာမွမျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။
Author: vanko
•6:48 PM
မေန႔က တနဂၤေႏြေန႔မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အိမ္အနားက လံုျခံဳေရးေတြကို ေလွ်ာ့ခ်လိုက္တယ္လို႔ ဒီကေန႔ Bangkok Post သတင္းစာမွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ သံဆူးႀကိဳးအတားအဆီးေတြနဲ႔ လံုျခံဳေရးေတြကို ဖယ္႐ွားထားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ကားေတြ လူေတြလည္း လမ္းမွာလြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားလို႔ရျပီလို႔ သိရပါတယ္။ ဒီသတင္းကို NLD က ဦးဥာဏ္၀င္းက အတည္ျပဳေျပာဆိုပါတယ္။ အရပ္၀တ္ လံုျခံဳေရး ၃ ၄ ဦးေတာ့ ႐ွိတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ဒါဟာ စစ္အစိုးရေနနဲ႔ သေဘာထားေပ်ာ့ေျပာင္းလာတာလား ဆိုတာကိုေတာ့ ဦးဥာဏ္၀င္းက “မွတ္ခ်က္ေပးဖို႔ ေစာပါေသးတယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။

ဒီလို လံုျခံဳေရးေတြကို ေလွ်ာ့ခ်ေပးတာဟာ စေနေန႔က က်င္းပခဲ့တဲ့ ASEM အစည္းအေ၀း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ လြတ္ေပးဖို႔ ဖိအားေပးေတာင္းဆိုခဲ့တာနဲ႔လည္း ပတ္သက္ႏိုင္တယ္လို႔ ယူဆၾကပါတယ္။ အာဆီယံနဲ႔ ဥေရာပ ေခါင္းေဆာင္ေတြ တက္ေရာက္တဲ့ ၇ ႀကိမ္ေျမာက္ ASEM ထိပ္သီအစည္းအေ၀းကို စေနေန႔က ေဘဂ်င္းမွာ က်င္းပခဲ့ပါတယ္။ တ႐ုတ္ႀကီးအေနနဲ႔ ျမန္မာအစိုးရကို ႏိုင္ငံတကာကို လွည့္စားဖို႔အတြက္ ဒီလိုလုပ္ဖို႔ တိုက္တြန္းေကာင္း တိုက္တြန္းပါလိမ့္မယ္။ သူ႔ေျမေပၚမွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ အစည္းအေ၀းေတာင္းဆိုခ်က္ကို သူ႔ၾသဇာခံေနာက္ျမီးဆြဲႏိုင္ငံတစ္ခုက လံုး၀ဂ႐ုတစိုက္မ႐ွိဘူးဆိုရင္ သူ႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးသိကၡာကို ထိပါးမွာ စိုးတယ္ထင္ပါတယ္။

အခုလို လံုျခံဳေရးေလွ်ာ့ခ်ေပးတယ္ဆိုတာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ျပန္လြတ္ေပးေကာင္းေပးမယ္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အတုေပးျပီး ႏိုင္ငံတကာ ဖိအားေတြကို ေလ်ာ့ပါးသြားေအာင္ လုပ္တာပဲျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ နအဖဟာ ဒါမ်ဳိးေတြလုပ္လာတာ ၾကာပါျပီ။ စိတ္ရင္းေစတနာမွန္နဲ႔ မဟုတ္တာေတာ့ ေျမႀကီးလတ္ခတ္ရင္သာ လြဲခ်င္လြဲပါလိမ့္မယ္။ ကြ်န္ေတာ့အထင္ေတာ့ နအဖ ကိုယ္တိုင္လည္း အက်ဥ္းအက်ပ္ထဲမွာ ေခ်ာင္ပိတ္မိေနပါျပီ။

ျပီးခဲ့တဲ့ ေသာၾကာေန႔ကပဲ အေမရိကန္ႏိုင္ငံျခားေရးဌာနက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ခြ်င္းခ်က္မ႐ွိလြတ္ေပးဖို႔ ထပ္မံေတာင္းဆိုခဲ့ပါတယ္။ ကုလလူ႔အခြင့္အေရးကုိယ္စားလွယ္ ေသာမတ္ကြင္တားနားကလည္း နအဖဟာ အရပ္သားအစိုးရတစ္ရပ္ ျဖစ္ေပၚလာဖို႔ ဘာမွျပင္ဆင္ထားမႈမ႐ွိဘူးလို႔ ေ၀ဖန္ခဲ့ပါတယ္။ စစ္အစိုးရရဲ႕ အမ်ဳိးသားညီလာခံဟာလည္း အတုအေယာင္သာ ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာဆိုသြားပါတယ္။ အီးယူနဲ႔ ၾသစေၾတးလ်တို႔ကလည္း ၂၀၁၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ အေၾကာင္းသိပ္မေျပာၾကေတာ့ပဲ အမ်ဳိးသားရင္ၾကားေစ့ေရးကိုသာ ဦးတည္ျပီး ဖိအားေပးေနတဲ့အတြက္ စစ္အစိုးရရဲ႕ (ငရဲသို႔) လမ္းျပေျမပံုဟာ ဆင္ေျပာင္ႀကီး အျမီးက်မွ တစ္ရမယ့္ကိန္းဆိုက္ေနျပီလားလို႔ ေတြးမိစရာပါ။ ၂၀၁၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲကို ႏိုင္ငံတကာက လက္ခံေစခ်င္ရင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ အရင္လြတ္ေပး၊ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစုေတြပါအပါအ၀င္ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြး၊ အေျခခံဥပေဒကို ဒီမိုကေရစီစံနဲ႔ ကိုက္ညီမွသာ ကုလသမဂၢနဲ႔ႏိုင္ငံတကာက လက္ခံမယ့္ အေနအထားမ်ဳိးကို ဦးတည္ေနပါတယ္။

အခုတစ္ေလာမွာလည္း အရပ္သားအစိုးရတက္လာတဲ့အခါ ဘိုသန္းေ႐ႊက သမၼတရာထူး၊ ဘိုေမာင္ေအးက ဒုသမၼတ၊ တင္ေအာင္ျမင့္ဦးက ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ရာထူးေတြ ယူမယ္လို႔ သတင္းေတြ ထြက္ေနပါတယ္။ နအဖအေနနဲ႔ ၂၀၁၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲကို အပိုင္တြက္ခ်က္ထားၾကတာပါ။ ဒီသတင္းေတြ ထြက္ေပၚလာတာေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႕ ေအာက္တန္းက်မႈ၊ ညစ္ပတ္မႈေတြကို ပိုသိလာျပီး နအဖအတြက္ ကုလနဲ႔ႏိုင္ငံတကာကို ေဖ်ာင္းဖ်လွည့္စားဖို႔ ပိုခက္လာတဲ့ သေဘာ႐ွိပါတယ္။ နအဖရဲ႕ အပိုင္တြက္ကိန္းဟာ အထစ္အေငါ့ေလးေတြ ေတြ႔လာရပါျပီ။ ၆၂ ခုႏွစ္ကစလို႔ စစ္အစိုးရအေနနဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္း က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲ ေရာက္ခဲ့ဘူးေပမယ့္ ဒီမိုဘက္ေတာ္သားမ်ားက ဘယ္အခါမွ အခြင့္ေကာင္းမယူႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ဟိုလူ႔လက္ညိႈးထိုး၊ ဒီလူ႔လက္ညႈိးထိုးနဲ႔ပဲ စစ္အစိုးရျပဳသမွ် ႏုခဲ့ၾကရတာပါ။ ဒီကေန႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဒီမိုကေရစီဘက္ေတာ္သားမ်ားအေနနဲ႔ေရာ Plan A ေတြ၊ Plan B ေတြ တိတိက်က် ႐ွိၾကရဲ႕လားလို႔ သိခ်င္ပါတယ္။
Author: vanko
•11:47 PM

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္လေလာက္က ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ႐ုတ္တရက္ ဆံုးပါးသြားပါတယ္။ အခုလထဲမွာပဲ ကြ်န္ေတာ့္အစ္မရဲ႕ခင္ပြန္း သေဘၤာအရာ႐ွိဟာ အာဖရိကငွက္ဖ်ားပိုးေၾကာင့္ ဆံုးသြားျပီလို႔ အီးေမးလ္ရပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ သိပ္မသက္ဆိုင္လွသူေတြ နာေရးကို သတင္းစာထဲဖတ္ရေပမယ့္လည္း ျပီးျပီးေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားတက္ပါတယ္။ အမ်ားစုကလည္း အသက္ႀကီးမွ ေသၾကတာဆိုေတာ့ ေသျခင္းတရားဟာ ကိုယ္နဲ႔ သိပ္မဆိုင္သလိုပါပဲ။ ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္နဲ႔ ဆံုးပါးသြားသူေတြ ေတြ႔ရေတာ့လည္း အင္း.. သနားပါတယ္ ဆိုတဲ့အေတြးထက္ သိပ္ပိုမေတြးမိပါဘူး။ အမ်ားအားျဖင့္ ေျပာပါတယ္...။ ငါလည္းသူ႔လို ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္မွာ ေသသြားႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ဳိး တစ္ခါတစ္ေလမွသာ ႐ွား႐ွားပါးပါး ေတြးမိတာပါ။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ အမွတ္မဲ့ ေက်ာ္ျဖတ္သြားလိုက္ၾကတာပါပဲ။

ဆရာဦးေအာင္သင္းေျပာသလိုပဲ လူဆိုတာမ်ား သူမ်ားထီေပါက္ရင္ေတာ့ ငါလည္း ေပါက္ႏိုင္ေကာင္းရဲ႕ဆိုျပီး ေတြးတက္ၾကေပမယ့္ သူမ်ားကားတိုက္ေသသြားရင္ ငါလည္းသူ႔လိုအတိုက္ခံရႏိုင္တယ္လို႔ ေတြးမိတဲ့သူ နည္းပါတယ္တဲ့။ ေအာ္.. ခမ်ာမ်ား ကံဆိုးလိုက္တာလို႔ပဲ ေတြးတက္ၾကပါတယ္။ ကိုယ္လည္း ကံဆိုးသြားႏိုင္တယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ေမ့ထားၾကပါတယ္တဲ့။ ကုိယ့္အတြက္ တစ္ကြက္ခ်န္ထားတဲ့ သေဘာေပါ့ေနာ္..။

အခုလို ကိုယ္နဲ႔ နီးနီးစပ္စပ္လူေတြ ဆံုးသြားတဲ့အခါၾကေတာ့လည္း ေသျခင္းတရားကို ဆင္ျခင္မိျပန္ပါတယ္။ ေကြးေသာလက္မဆန္႔မီ ဆန္႔ေသာလက္ မေကြးမီဆိုသလို မ်က္စိတမွိတ္ လွ်ပ္တစ္ျပက္အတြင္း ေသသြားႏိုင္တာပဲကိုး..။ တရားရိပ္သာေတြကေတာ့ “အေသမဦးမီ ဥာဏ္ဦးေအာင္ အားထုတ္ပါမည္” လို႔ ၀ိပႆနာတရားအားထုတ္ဖို႔ encourage လုပ္ၾကပါတယ္။ အခုေတာ့ တရားအေၾကာင္း ခဏထားျပီး ဆက္စပ္ေတြးမိေတြးရာေလးေတြ ေရးခ်င္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရာဇ၀င္မွာထင္႐ွားတဲ့ စာတိုငညိဳေခၚ ၀န္ဇင္းမင္းရာဇာနဲ႔ မြန္ပညာ႐ွိက ဗညားဒလ ထင္ပါတယ္။ မွားရင္လည္း သည္းညီးခံၾကပါ။ ငယ္ငယ္က၊ ေလးတန္းမွာထင္ပါတယ္ သင္ခဲ့ရတဲ့စာပါ။ ထားပါေတာ့ အဲဒီပညာ႐ွိႏွစ္ေယာက္ ေတြ႔ဆံုၾကတဲ့အခါ မြန္အမတ္က ငယ္တဲ့အတြက္ နိမ့္ရာမွာေနပါတယ္တဲ့။ မင္းရာဇာက ႀကီးသူဆိုေတာ့ ျမင့္ရာေပါ့ေလ။ အဲဒီမွာ မြန္ပညာ႐ွိက ျမန္မာပညာ႐ွိကို ၾကံတစ္ေခ်ာင္း ကပ္ပါတယ္တဲ့။ မင္းရာဇာလည္း ၾကံကို အဖ်ားကေန စျပီးသံုးေဆာင္ပါသတဲ့။ အဲဒီအခါမွာ မြန္အမတ္က ေမးပါတယ္။ “အဘိုး ဘာေၾကာင့္ ၾကံကို အဖ်ားက စျပီး သံုးေဆာင္ရပါသလဲ” လို႔ေပါ့။ ၀န္ဇင္းမင္းရာဇာက ျပန္ေျဖပါတယ္။ ေလာကနီတိအရ အရသာကို တျဖည္းျဖည္းသာ တိုး၍သံုးေဆာင္ရာ၏လို႔ ဆိုတဲ့အတြက္ အဖ်ားကေန စျပီး သံုးေဆာင္ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္ ေပါ့။ အဲဒီအခါမွာ မြန္ပညာ႐ွိက “အဘိုး ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားထားသလို ေသျခင္းတရားဆိုတာ ေကြးေသာလက္မဆန္႔မီ ဆန္႔ေသာလက္ မေကြးမီ အခ်ိန္မေ႐ြး ေရာက္လာႏိုင္တယ္ မဟုတ္ပါလား။ ခ်ဳိေသာအရသာ႐ွိတဲ့ ၾကံအရင္းပိုင္းမေရာက္မီ အဘိုးေသသြားရင္ အရသာကို မခံစားလိုက္ရ ျဖစ္သြားမွာေပါ့” လို႔ ေျပာတဲ့အခါမွ ဘိုးရာဇာက “ဟုတ္လွေပသည္။ သင့္စကားသည္ ငါ့စကားထက္ပိုျပီး ျမတ္ေပသည္။ ငါကား နီတိဆရာစကားကို ကိုးကားေပမယ့္ သင္ကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ စကားျဖစ္တဲ့အတြက္ သင့္စကားသည္ ပိုျမတ္ပါသည္” လို႔ ေျပာသတဲ့။ ဒီေနရာမွာ ၀န္ဇင္းမင္းရာဇာရဲ႕ မွားတာကိုမွားတယ္လို႔ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ၀န္ခံရဲတဲ့သတၱိကို သိပ္သေဘာက်စရာ ေကာင္းပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ဒီလိုပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ဘိုးရာဇာလို မၾကာခဏျဖစ္တက္ပါတယ္။ ေလာကသစၥာတရားကို ေဖာ္ထုတ္ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ တရားေတာ္ေတြ ႐ွိပါလ်က္ တျခားအရာေတြကို အထင္တႀကီးျဖစ္ေနတက္တာပါ။ ပေလတိုးႀကီးကေတာ့ ဘယ္လိုေျပာတယ္၊ ေဆာ့ကရထိက ဘယ့္ႏွယ့္၊ နစ္ေ႐ွးကေတာ့ ဘယ္ပံု၊ ေဟဂယ္ကေတာ့ ဘယ္လိုစသည္ျဖင့္ အထင္တႀကီးေျပာတက္ၾကပါတယ္။ အေနာက္တိုင္း ဖေလာ္ေဆာ္ဖီကို မေလ့လာရဘူး ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္လည္း လက္လွမ္းမီသေလာက္ေတာ့ ဖတ္ၾကည့္တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဗုဒၶျမတ္စြာရဲ႕ သစၥာေလးပါးတရားကို ဖံုးကြယ္ေလာက္ေအာင္ေတာ့ သူတို႔ကို မဆည္းကပ္သင့္ဘူး ေျပာတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ဥပမာ တစ္ခုေပးခ်င္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေလးစားတဲ့ ဆရာႀကီး ပါရဂူရဲ႕ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ပါ။ အိႏိၵယ စာေရးဆရာတစ္ဦး (ကြ်န္ေတာ္္ နာမည္မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး) ရဲ႕ ၀တၳဳကို ဘာသာျပန္ထားတဲ့ “စိတၱရေလခါ” ဆိုတဲ့ ၀တၳဳပါ။ ကေခ်သည္မတစ္ဦးအေၾကာင္းပါ။ အဓိဇာတ္ေဆာင္က သိပ္မမ်ားပါဘူး။ ကေခ်သည္မရယ္၊ ရေသ့ရယ္၊ အင္း.. ႐ွင္ဘုရင္ရယ္ေပါ့။ ေကာင္းမႈ မေကာင္းမႈဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ႐ွာေဖြတဲ့ ဇာတ္လမ္းပါပဲ။ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္ရွိျပီမို႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဇာတ္လမ္းကို အေသးစိတ္မမွတ္မိေတာ့လို႔ အတိုခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ ကေခ်သည္မဟာ အျမတ္ဆံုးသေဘာ ေရးထားတယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ရေသ့ဟာလည္း ကေခ်သည္မကို စိတ္နဲ႔ ေဖာက္ျပန္မိတဲ့အတြက္ အျပစ္႐ွိတဲ့အတြက္ ရေသ့ရဟန္းဘ၀ဟာလည္း သစၥာတရားနဲ႔ မနီးစပ္သေယာင္ေရးထားပါတယ္။ ကေခ်သည္မကေတာ့ သူ႔အလုပ္ကိုသူလုပ္တယ္ ရေသ့ကို ျမဴဆြယ္စရာ႐ွိလည္း သူ႔အလုပ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူလုပ္တာေၾကာင့္ သူသာျမင့္ျမတ္သူသေဘာမ်ဳိးေရးထားတာပါ။ (အဲလိုလုပ္ဖို႔အတြက္ ဘုရင္က ခိုင္းပါတယ္။) ေကာင္းမႈ မေကာင္းမႈဆိုတာ လူအေပၚမွာ အေျခအေနေပၚမွာ မူတည္တယ္။ တကယ့္ပကတိတရားမဟုတ္ပဲ relative သေဘာမ်ဳိးလို႔ ယူဆထားပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ မွတ္မိသေလာက္ပါ။ မွားေနရင္လည္း ျပင္ေပးၾကပါ။

ဗုဒၶတရားေတာ္အရ ေကာင္းမႈ၊ မေကာင္းမႈ၊ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္မွာ ပကတိတရားပါ။ သူခိုးမို႔ ခိုးတဲ့အလုပ္ကိုလုပ္တာ ေကာင္းမႈလို႔ ေျပာမရပါဘူး။ သူခိုးပဲ ခိုးခိုး၊ ႐ွင္ဘုရင္ပဲ ခိုးခိုး အကုသိုလ္ဟာ အကုသိုလ္ပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ အဲလို အေတြးအေခၚနဲ႔ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကို ဆရာႀကီးပါရဂူအေနနဲ႔ ဘာေၾကာင့္ ဘာသာျပန္ခဲ့သလဲလို႔ ဘ၀င္မက်ခဲ့ပါဘူး။ စာဖတ္ပရိတ္သတ္အတြက္ အက်ဳိးတစ္စံုတစ္ရာ ရမယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္မယံုၾကည္ပါဘူး။ အဲဒီစာအုပ္ဟာ အဲဒီအခ်ိန္က အေတာ္နာမည္ႀကီးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအယူအဆေတြလည္း မရင့္က်က္ေသးတဲ့ လူငယ္ေတြ၊ လူႀကီးေတြၾကားမွာ အထိုက္အေလွ်ာက္ေတာ့ ၾသဇာသက္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခု႐ွိတာကေတာ့ ျမန္မာ့ထံုးစံအတိုင္းပဲ ၾကာေတာ့လဲ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားတာကေတာ့ တစ္ပိုင္းေပါ့ေလ။ ကြ်န္ေတာ္အေနနဲ႔ကေတာ့ စျပီးဖတ္ရကတည္းက ဘ၀င္မက်ခဲ့ပါဘူး။ အခုေန ျပန္ဖတ္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျပန္ဖတ္ၾကည့္ခ်င္ပါေသးတယ္။ တျခားတစ္ခုခုမ်ား ထပ္ထြက္လာမလားလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ၾကည့္ခ်င္ပါေသးတယ္။

စိတ္ပညာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္လည္း စိတ္ခြဲပညာ႐ွင္ ဖ႐ြိဳက္ကေတာ့ ဘယ္လို ခြဲျခမ္းထားတယ္ဆိုတာမ်ဳိး ေျပာၾကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္သိသေလာက္ေတာ့ ဗုဒၶေလာက္ ဘယ္သူမွ ဒီေလာကထဲမွာ စိတ္ကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာျပီး ေဟာေျပာႏိုင္သူမ႐ွိပါဘူး။ ေနာင္လဲ ႐ွိလာမွာမဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္ဆိုတာ အာ႐ံုကို သိတက္တဲ့ သေဘာတရား၊ အေရအတြက္အားျဖင့္ အက်ဥ္း ၈၉ ပါး၊ အက်ယ္ ၁၂၁ ပါး။ စိတ္ကိုမွီျပီး ျဖစ္တက္တဲ့ ေစတသိတ္တရား ၅၂ ပါး။ ဒါေတြကို ဘယ္ေတြးေခၚပညာ႐ွင္ ဘယ္စိတ္ပညာ႐ွင္မွ မေဟာေျပာႏိုင္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ အဖိုးအနဂၢထိုက္တဲ့ ပတၱျမားရတနာကို ပစ္ျပီး ေရာင္စံုေက်ာက္စရစ္ခဲကို တ႐ိႈက္မက္မက္႐ွာေဖြေနသူေတြ မျဖစ္ၾကေအာင္၊ ဖီလိုဆိုဖာေတြကို အလြန္အက်ဴး မကိုးကြယ္မိဖို႔ သတိထားမိဖို႔ ေတြးမိသမွ်ေလးေတြပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ အယူအဆကိုလည္း လြတ္လပ္စြာ သေဘာကြဲလြဲပိုင္ခြင့္႐ွိပါတယ္။

ေစာေစာက အေၾကာင္းျပန္ေကာက္ရရင္ “ေကြးေသာလက္မဆန္႔မီ ဆန္႔ေသာလက္ မေကြးမီ” ဆိုသလိုပဲ ေသျခင္းတရားဟာ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္အခါ ေရာက္လာမယ္ဆုိတာ ဘုရား ရဟႏၱာမွတစ္ပါး မသိႏိုင္လို႔ အေသမဦးခင္ ဥာဏ္ဦးေအာင္ ၀ိပႆနာတရားကို အ႐ြယ္သံုးပါးမေ႐ြး အားထုတ္ထားၾကမွသာ တကယ္ႀကံဳလာတဲ့အခါ မတုန္မလႈပ္ပဲ ရင္ဆိုင္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေလာကမွာ ပုထုဇဥ္ေတြအေနနဲ႔ ႀကိဳတင္မသိႏိုင္တဲ့ တရားငါးပါး ႐ွိပါတယ္တဲ့။ အဲဒါေတြကေတာ့ ..
၁။ ဇီ၀ိတ - ဘယ္အသက္အ႐ြယ္မွာ ေသမယ္ဆိုတာ ႀကိဳမသိႏိုင္ဘူး။
၂။ ဗ်ာဓိ - ဘယ္အနာေရာဂါမ်ဳိးနဲ႔ ေသရမယ္ဆိုတာ ႀကိဳမသိႏိုင္ဘူး။
၃။ ကာလ - မနက္လား၊ ေန႔လား၊ ညလား၊ ဘယ္အခ်ိန္ဘယ္ကာလမွာ ေသမယ္ဆိုတာ ႀကိဳမသိႏိုင္ဘူး။
၄။ ေဒဟနိေကၡပနံ - ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္ေဒသမွာ ေသရမယ္။ ဘယ္သုႆာန္မွာ သၿဂၤိဳဟ္မယ္ဆိုတာလည္း ႀကိဳမသိႏိုင္ဘူး။
၅။ ဂတိ - ေသျပီးရင္ ဘယ္ဘံု ဘယ္ဘ၀ေရာက္ရမယ္ဆိုတာလည္း ႀကိဳမသိႏိုင္ပါဘူးတဲ့။

ဆရာေတာ္ ေမတၱာရွင္(ေ႐ႊျပည္သာ)က “ဒီေလာက္ ဘ၀အာမခံခ်က္မ႐ွိတဲ့ ပုထုဇဥ္ဘ၀မွာ ဒိ႒ိျပဳတ္ေၾကာင္းတရားကို နာၾကားအားထုတ္မထားပဲ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ေနရဲၾကသူေတြအတြက္ အင္မတန္မွ ရင္ေလးစရာေကာင္းပါတယ္” တဲ့။

ျမတ္စြာဘုရားကလည္း ဗုဒၶကသံယုတ္ပါဠိေတာ္မွာ -
သတၱိယာ ၀ိယၾသမေ႒ာ၊
ဒယွမာေနာ၀မတၱေက။
သကၠာယ ဒိ႒ိပဟာနာယ၊
သေတာဘိကၡဳပရဗၺေဇ။
လို႔ ေဟာၾကားထားပါတယ္။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ရင္၀လွံစူး၊ ဦးေခါင္းမီးေလာင္ခံေနရသူတို႔ဟာ လွံကို ျမန္ျမန္ႏုတ္၊ မီးကို ျမန္ျမန္ျငိမ္းရသလို ၀ိပႆနာသတိတရား႐ွိသူဟာလည္း သကၠာယဒိ႒ိကို ျမန္ျမန္ႏုတ္ပစ္ပါလို႔ ဆိုလိုပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း သကၠာယဒိ႒ိေတြျပဳတ္ျပီး တရားထူးေတြရသည့္အထိ မဟုတ္ေတာင္မွ အထံုပါရမီေလးရေအာင္၊ တရားအရသာေလးကို နည္းနည္းျဖစ္ျဖစ္ သိရေအာင္ အခ်ိန္ရတိုင္း ၀ိပႆနာတရားကို အားထုတ္ၾကဖို႔ တိုက္တြန္းလိုက္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့... အဟဲ.. အခုထိ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ မလုပ္ဘူးေသးပါဘူးဗ်ာ။ သူမ်ားကိုပဲ ဆရာလုပ္တတ္တာ။ ကို္ယ္တိုင္က်င့္ဖို႔က်ေတာ့ အေတာ္ခက္တာကလား..။
Author: vanko
•7:59 PM
Part three (The End)

တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ ဒီကေန႔ ျပႆနာက ျပင္ပကမၻာမွာ တ႐ုတ္အေနနဲ႔ ဘာကို ကိုယ္စားျပဳေနသလဲဆိုတာကို ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း အဓိပၸါယ္ေဖာ္ႏိုင္တဲ့ စကားလံုးမ႐ွိေသးတာပါပဲ။ ေဘဂ်င္းအစိုးရဲ႕ အာဏာ႐ွင္အစိုးရပံုစံနဲ႔ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ကို ေရာသမေမႊထားတဲ့ ေပၚလစီဟာ ဖြံ႕ျဖိဳးဆဲႏိုင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေပၚျပဴလာျဖစ္ေနပါတယ္တဲ့။ ေဘဂ်င္းရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ အစိုးရေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ အက်ိဳးအျမတ္ရဖို႔ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ပိုင္ခြင့္႐ွိပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးေတြအေၾကာင္း ပိုင္စိုးပိုင္နင္းနဲ႔ ၾသဇာအေပးခံရတာမ်ုဳိးလဲ မ႐ွိပါဘူးတဲ့။ (မၾကာေသးမီကမွ တီဗြီမွာ အခေၾကးေငြယူျပီး လက္စြမ္းျပ ခ်က္ျပဳတ္ျပခဲ့လို႔ ရာထူးကႏုတ္ထြက္ေပးလိုက္ရတဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း စမတ္နဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ပါ။ အခုလက္႐ွိ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဟာလဲ ရဲနဲ႔ ဆႏၵျပသူေတြ ထိပ္တိုက္ေတြ႔ဆံုမႈအတြက္ တာ၀န္႐ွိတယ္ဆိုျပီး ႏုတ္ထြက္ဖို႔ ဖိအားအေပးခံေနရပါတယ္။)

ဒါေပမယ့္ တ႐ုတ္ႀကီးရဲ႕ မိုဒယ္လ္ဟာ သူနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈစ႐ိုက္တန္ဖိုး ဆင္တူတဲ့ အေ႐ွ႕အာ႐ွႏိုင္ငံေတြမွာသာ အလုပ္ေကာင္းေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္တဲ့။ တ႐ုတ္ဧကရာဇ္ေတြေခတ္မွာ ဘုရင့္အာဏာကို ထိန္းခ်ဳပ္ကန္႔သတ္မႈ လံုး၀မ႐ွိပါဘူး။ အဲဒီအစားကို ႐ွင္ဘုရင္လုပ္သူရဲ႕ ကိုယ္က်င့္တရားဆိုင္ရာအသိပညာနဲ႔ ျပည္သူ႔လုပ္ငန္းေတြကို ေဇာင္းေပးအာ႐ံုစိုက္ၾကတဲ့ ထိပ္တန္း ဗ်ဴ႐ိုကရက္ အလ္လိ(တ္) (elite ကို အီလစ္ေတြလို႔ အေတာ္မ်ားမ်ားက အသံဖလွယ္ၾကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အလ္လိ(တ္) လို႔ပဲၾကားပါတယ္။) ေတြကပဲ (အမ်ားျပည္သူအတြက္) တာ၀န္႐ွိတယ္လို႔ ခံစားရတဲ့အသိကို တြန္းအားေပးပါတယ္တဲ့။ ဒီအေမြဟာ ေခတ္သစ္ဂ်ပန္ကို ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ ေမဂ်ီမင္းမ်ဳိးမင္းႏြယ္ အထက္တန္းလႊာေတြကေန ဒီေနာက္ပိုင္းေခတ္ အာဏာ႐ွင္ေတြျဖစ္တဲ့ ေတာင္ကိုရီးယားရဲ႕ ပတ္ခ်ဳံဟီး၊ စကၤပူရဲ႕ လီကြမ္ယူးနဲ႔ အခုလက္႐ွိ တ႐ုတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြအထိ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈ ႐ွိပါတယ္တဲ့။ (လီကြမ္ယူးကို အာဏာ႐ွင္စနစ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္သူ authoritarian ruler စာရင္းမွာ ထည့္ထားတာ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ ၾသဂုတ္လမွာေရးခဲ့တဲ့ A Two Headed Horse Blocking Burma's Way To Democracy ပို႔စ္ကို ဖတ္ၾကည့္ရင္ ေရးေရးေတာ့ ဆ၀ါးမိမယ္ထင္ပါတယ္။)

ဒီ ဖခင္ႀကီးပံုစံ အုပ္ခ်ဳပ္မႈဟာ (ဖခင္ႀကီးပံုစံ အုပ္ခ်ဳပ္မႈဆိုတာ လိုအပ္ခ်က္ေတြကိုေတာ့ ျဖည့္ဆည္ေပးမယ္ ဒါေပမယ့္ ငါထားသလိုေန၊ ျပန္မေျပာနဲ႔ အခြင့္အေရးမေတာင္းဆိုနဲ႔ဆိုတဲ့ တာ၀န္နဲ႔ လုပ္ပိုင္ခြင့္မေပးတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မႈပံုစံပါ) အာဖရိ၊ လက္တင္အေမရိကနဲ႔ အေ႐ွ႕အလယ္ပိုင္းက အုပ္ခ်ုဳပ္မႈပံုစံေတြနဲ႔ေတာ့ စပ္ဆက္မရေလာက္ေအာင္ကို ကြဲျပားပါတယ္တဲ့။ အဲဒီတိုင္းျပည္ေတြမွာ အမ်ားျပည္သူအတြက္ ထည့္သြင္းစဥ္းစားတဲ့ အာဏာ႐ွင္ပံုစံနဲ႔ အလြန္အလွမ္းေ၀းပါတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ျပည္သူ႔ဘ႑ာေတြကို ခိုး၀ွက္ယူဖို႔ သူခိုးဇာတာပါတဲ့ ဇိုင္ယာႏိုင္ငံရဲ႕ Mobutu Sese Seko ၊ လိုင္ေဘးရီးယားရဲ႕ စစ္အာဏာ႐ွင္ Charles Taylor ၊အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈေတြနဲ႔ ႏိုင္ဂ်ီးရီးယား တို႔လို တိုင္းျပည္ေတြပဲ အာဖရိကမွာ ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္တဲ့။

ဒါေတြကို ၾကည့္ရင္ ကမၻာႀကီးဟာ ပိုျပီးလံုျခံဳလာသလို တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ပိုျပီး အႏၱရာယ္႐ွိလာပါတယ္တဲ့။ ပိုျပီးလံုျခံဳလာရတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ အင္အားႀကီးႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားဟာ ကမၻာစီးပြားေရး ဖြံ႔ျဖိဳးစည္ပင္မႈနဲ႔ အမ်ားၾကီး စည္းေႏွာင္ထားတဲ့အတြက္ တည္ျငိမ္ေနတဲ့ အေျခအေနကို ကေျပာင္းျပန္မလုပ္မိဖို႔ ကန္႔သတ္ထားသလိုျဖစ္ေနတဲ့ အတြက္ပါပဲ။ ပိုျပီး အႏၱရာယ္႐ွိလာရတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ အရင္း႐ွင္စနစ္ကို က်င့္သံုးေနတဲ့ အာဏာ႐ွင္ႏိုင္ငံေတြဟာ သူတို႔နဲ႔တန္းတူ အာဏာ႐ွင္ ကြန္ျမဴနစ္တိုင္းျပည္ေတြထက္ပိုျပီးခ်မ္းသာ ပိုျပီး ပါ၀ါေကာင္းလာႏိုင္တဲ့အတြက္ပါပဲတဲ့။ စီးပြားေရး ဆင္ျခင္တံုတရားက ႏိုင္ငံေရး ရမၼက္ဆႏၵကို အႏိုင္မယူႏိုင္ေတာ့တဲ့အခါမွာ အျပန္အလွန္မွီခိုေနၾကတဲ့ ကမၻာတစ္ခုလံုး ထိခိုက္လာမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ (အတိတ္မွာ ဒါမ်ဳိးေတြ ျဖစ္ခဲ့ဘူးပါတယ္တဲ့။ စီးပြားေရးအင္အားေတာင့္တင္းလာတဲ့အခါ ႏိုင္ငံေရးဘက္မွာလည္း လြမ္းမိုးခ်ယ္လွယ္ခ်င္လာတဲ့ သေဘာေတြ႐ွိပါတယ္တဲ့။)

အာဏာ႐ွင္၀ါဒ ျပန္႐ွင္သန္လာမလားဆိုတဲ့ ထင္ေၾကးေတြဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို တကယ့္အေရးတႀကီး ကိစၥေတြကေန အာ႐ံုေျပာင္းသြားေစတာမ်ဳိးလည္း မျဖစ္သင့္ဘူးလို႔ သူကဆိုပါတယ္။ တကယ့္ အေရးတႀကီးကိစၥေတြဆိုတာက ကမၻာႀကီးရဲ႕ ထုတ္လုပ္ႏိုင္စြမ္းအားဟာ မ႐ွိမျဖစ္ကုန္ေတြျဖစ္တဲ့ ေရနံ၊ အစားအစာနဲ႔ ေရ ေတြကို ေတာင္းဆိုခ်က္ လိုအပ္ခ်က္အတိုင္း ထုတ္လုပ္ေပးႏိုင္မလားဆိုတာမ်ဳိးေတြပါတဲ့။ တကယ္လို႔သာ ဒီလိုမထုတ္လုပ္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ တစ္ေယာက္သာရင္ တစ္ေယာက္နာရမယ့္ အေနအထားကို ေရာက္သြားပါမယ္တဲ့။ တစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားဟာ တျခားတစ္ႏိုင္ငံအတြက္ ဆံုး႐ံႈးမႈျဖစ္လာပါမယ္။ ဖြံ႔ျဖိဳးတုိးတက္မႈဟာ ေကာင္းမြန္တဲ့ အင္စတီက်ဴး႐ွင္းေတြ ႐ွိ မ႐ွိ ဆိုတာထက္ သဘာ၀အရင္းအျမစ္ေတြနဲ႔ ပထ၀ီ၀င္ အေနအထားအသာစီးရမႈေတြေပၚမွာ ပိုျပီးတည္မွီလာမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ (ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ ဒီလို ၁၇ ၁၈ ရာစုႏွစ္ေလာက္က အေျခအေနမ်ဳိး ျပန္မေရာက္ႏိုင္ဘူးလို႔ ထင္တာပဲ။)

ဖူကူယားမားအေနနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ လစ္ဘရယ္ဒီမိုသာ ျပိဳင္ဘက္မ႐ွိ အိုင္ဒီအိုေလာ္ဂ်ီတစ္ခု ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆကိုပဲ ထပ္ျပီးသက္ေသျပဖို႔ ႀကိဳးစားတာပါပဲ။ ေအာ္တိုကေရစီဟာလည္း ဒီမိုရဲ႕ ေလာက္ေလာက္လားလား ျပိဳင္ဘက္မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒီအေရးထက္ အနာဂတ္စြမ္းအင္ျပႆနာလို ကိစၥေတြကို အာ႐ံုစိုက္ၾကဖို႔လည္း တိုက္တြန္းထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဒီကေန႔ ရင္ဆိုင္ေနရတာက ဒီမိုကေရစီဟာ ျပိဳင္ဘက္မ႐ွိ အိုင္ဒီအိုေလာ္ဂ်ီ ျဖစ္မျဖစ္ဆိုတာထက္ ဒီမိုကမၻာကို ႏွစ္သိမ့္ႏိုင္ဖို႔ ေအာ္တိုကရက္ေတြရဲ႕ အတုအေယာင္ ဒီမိုကေရစီျပႆနာသာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမိုဟာ အမ်ားလက္ခံထားတဲ့ အိုင္ဒီအိုေလာ္ဂ်ီတစ္ခုဆိုရင္ အဲဒီအမ်ားနဲ႔ ေရာေယာင္ျပီး ႐ွင္သန္ႏိုင္ဖို႔ ေအာ္တိုကရက္ေတြဟာ ကလီစာထုတ္ထားတဲ့ ဒီမိုအခြံကို ခ်ေပးျပီး သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ အင္အားႀကီးထြားေအာင္ လုပ္ေနတာပါပဲလို႔ ကြ်န္ေတာ္ျမင္ပါတယ္။ အဲဒါကို ဘယ္လိုတားဆီးမလဲဆိုတာကို အေျဖ႐ွာသင့္ေနပါျပီ။

(ဒီေဆာင္းပါးကို ဘာသာျပန္တဲ့ေနရာမွာ political terms ေတြအမ်ားႀကီးပါတဲ့အတြက္ အခက္အခဲေတြ႔ရပါတယ္။ ေနာက္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ လက္လွမ္းမမွီတဲ့ သမိုင္းအျဖစ္အပ်က္ေတြလည္း ပါလို႔အခက္အခဲ႐ွိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေသခ်ာမသိတဲ့ အခ်ိဳ႕ အေၾကာင္းအရာေတြကို ခ်န္လွပ္ထားခဲ့ပါတယ္။ မသိပဲ မေျပာခ်င္လို႔ပါ။ ဒီစာဟာ အစီအစဥ္မက် ကေမာက္ကမနဲ႔ အဓိပၸါယ္မေပါက္ခဲ့ရင္ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ခ်ဳိ႕ယြင္းအားနည္းခ်က္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။)
Author: vanko
•7:04 PM
Part 2

အိုင္ဒီယာနဲ႔ အိုင္ဒီအိုေလာ္ဂ်ီ အေၾကာင္းေျပာၾကမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီကေန႔ေခတ္ ေအာ္တိုကရက္ေတြဟာ ဒီအပိုင္းမွာ အံအားသင့္ေလာက္စရာကို အားနည္းၾကပါတယ္တဲ့။ နာဇီဂ်ာမနီ၊ ဆိုဗီယက္ယူနီယံနဲ႔ ေမာ္စီတုန္းရဲ႕ တ႐ုတ္ျပည္တို႔ဟာ တကယ္ပဲ ကမၻာကို ျခိမ္းေျခာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီတိုင္းျပည္ေတြဟာ အင္အားေကာင္းတဲ့ အိုင္ဒီယာေတြအေပၚမွာ အေျခခံထားျပီး ကမၻာ့ႏိုင္ငံေတြကို ဆြဲေဆာင္သိမ္းသြင္းႏိုင္တဲ့ အလားအလာေတြ႐ွိခဲ့ပါတယ္တဲ့။ (တကယ္လည္း ဆြဲေဆာင္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး ျပီးစမွာ အာ႐ွ၊ လက္တင္အေမ႐ိကနဲ႔ အေ႐ွ႕ဥေရာပႏိုင္ငံအမ်ားအျပားဟာ ရဲရဲနီခဲ့ၾကတာကို မွတ္မိၾကမွာပါ။) အဲဒါေၾကာင့္လည္း ႏိုင္ကာရာဂြာနဲ႔ အန္ဂိုလာ ေတြမွာ ဆိုဗီယက္လက္နက္ေတြနဲ႔ စစ္အႀကံေပးေတြကို ေတြ႔ၾကရတာပါတဲ့။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီလို အာဏာ႐ွင္တိုင္းျပည္ေတြဟာ ကမၻာ့ဇာတ္ခံုေပၚမွာ မ႐ွိေတာ့ပါဘူးတဲ့။ အခု အာဏာ႐ွင္လက္သစ္ေတြ ေ႐ွ႕ထြက္လာၾကေပမယ့္ လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီသာ အင္အားအေကာင္းဆံုး ဆြဲေဆာင္မႈအ႐ွိဆံုး အိုင္ဒီယာတစ္ခု ျဖစ္ေနတံုးပါပဲလို႔ သူကဆိုပါတယ္။ ပူတင္နဲ႔ ခ်ာဗက္ အပါအ၀င္ ေအာ္တိုကရက္ အမ်ားစုဟာ သူတို႔အေနနဲ႔ အျပင္ကမၻာရဲ႕ ဒီမိုကေရစီထံုးတမ္းဓေလ့ေတြနဲ႔ လိုက္ညိွမွ ရပ္တည္ႏိုင္မယ္လို႔ ခံစားမိၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပဲ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ တကယ့္အႏွစ္သာရကို ထုတ္ႏုတ္ထားတဲ့ ဒီမိုကေရစီအခြံကို ေပးဖို႔ႀကိဳးစားၾကပါတယ္တဲ့။ တ႐ုတ္သမၼတ ဟူက်င္းေတာင္ကလဲ ေဘဂ်င္းအိုလံပစ္မွာ ဒီမိုကေရစီအေၾကာင္းေျပာၾကတာကို အက်ပ္ကိုင္ခံရသလို ခံစားရပါတယ္တဲ့။

႐ု႐ွားနဲ႔ တ႐ုတ္တို႔ဟာ ေခါင္းနဲ႔ပန္းလိုျဖစ္တဲ႔ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ အရင္း႐ွင္၀ါဒႏွစ္ခုအနက္ အရင္း႐ွင္စီးပြားေရး၀ါဒကို ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး လက္ခံေနၾကတာကိုၾကည့္ရင္ စစ္ေအးေခတ္ကိုျပန္သြားေနတယ္ဆိုတဲ့ အဆိုကို လက္ခံဖို႔ခက္ပါလိမ့္မယ္တဲ့။ (စတာလင္နဲ႔ ေမာ္စီတံုးတို႔ဟာ ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားကာကြယ္ေရး တံခါးပိတ္စီးပြားေရးစံနစ္ self-defeating, autarkic economic policies ကို က်င့္သံုးခဲ့ၾကတာကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။) အခုတ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းဟာ သူတို႔ရဲ႕ တရား၀င္ရပ္တည္ႏိုင္မႈဟာ အႏၱရာယ္ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ အတက္ၾကမ္းေနတဲ့ ဖံြ႕ျဖိဳးတိုးတက္မႈႏႈန္းကို ဆက္ထိန္းထားႏိုင္မႈအေပၚမွာ မူတည္ေနတယ္လို႔ သေဘာေပါက္ၾကပါတယ္တဲ့။ ႐ု႐ွားမွာေတာ့ အရင္း႐ွင္၀ါဒကို ေထြးေပြ႔ထားဖို႔ စီးပြားေရးဆိုင္ရာလႈံ႕ေဆာ္မႈက ပုဂၢိဳလ္ေရးပိုဆန္ပါတယ္တဲ့။ ပူတင္နဲ႔ ႐ု႐ွားရဲ႕ ထိပ္တန္းအခြင့္ထူးခံေတြဟာ ႏိုင္ငံရဲ႕ သဘာ၀ရင္းျမစ္ေတြနဲ႔ တျခားအဖိုးတန္ သယံဇာတေတြကေန ဧရာမအက်ဳိးအျမတ္ေတြရေနလို႔ပါပဲတဲ့။

အိုင္ဒီယာကမၻာထဲမွာေတာ့ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အဓိကတစ္ခုတည္းေသာ ျပိဳင္ဘက္က အစြန္းေရာက္ အစၥလမ္၀ါဒပါပဲတဲ့။ ဒီကေန႔ ကမၻာေပၚမွာ အႏၱရယ္အ႐ွိဆံုးတိုင္းျပည္ကေတာ့ အစြန္းေရာက္ ႐ွီးယိုက္ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတဲ့ အီရန္ႏိုင္ငံ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

႐ု႐ွားနဲ႔ တ႐ုတ္တို႔ကေတာ့ အမ်ဳိးသားေရး၀ါဒကေန ဆင္းသက္လာၾကျပီး တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္လဲ ပံုသ႑ာန္မတူၾကပါဘူးတဲ့။ ကံမေကာင္းစြာပဲ ႐ု႐ွားဟာ သူ႔ရဲ႕ နယ္စပ္တစ္ေလွ်ာက္မွာ႐ွိတဲ့ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ လြတ္လပ္မႈနဲ႔ အစပ္အဟပ္မတည့္လွတဲ့ အမ်ဳိးသားေရး၀ိေသသဗား႐ွင္းကို က်င့္သံုးေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီကေန႔႐ု႐ွားဟာ အရင္ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုနဲ႔ အမ်ားႀကီး ျခားနားပါတယ္တဲ့။ ပူတင္ကို ေခတ္သစ္ ဇာဘုရင္လို႔ ေခၚၾကပါတယ္။

ေဘဂ်င္းအိုလံပစ္မွာ ဂုဏ္ယူစြာ ခင္းက်င္းျပသသြားခဲ့တဲ့ တ႐ုတ္အမ်ဳိးသားေရး၀ါဒကေတာ့ ပိုျပီး ႐ႈပ္ေတြးပါတယ္တဲ့။ တ႐ုတ္ဟာ သူ႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံသား သန္းေပါင္းမ်ားစြာကို ဆင္းရဲတြင္းကဆြဲထုတ္ႏိုင္ခဲ့တာကို အသိအမွတ္ျပဳခံလိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအမ်ဳိးသားေရးဂုဏ္ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို တ႐ုတ္ရဲ႕ႏိုင္ငံျခားေရး၀ါဒအျဖစ္ ဘယ္လို ဘာသာျပန္မလဲဆိုတာကို မသိႏိုင္ၾကေသးပါဘူးတဲ့။ ေပါက္ကြဲလုလု တိုင္၀မ္အေရးကလြဲရင္ တ႐ုတ္ႀကီးမွာ လြန္ကဲျပင္းထန္တဲ့ နာက်ည္းခ်က္ေတြ မ႐ွိပါဘူးတဲ့။ ႐ု႐ွားလိုမ်ဳိး ေနတိုးက အရင္ဆိုဗီယက္ယူနီယံထဲက ႏိုင္ငံေတြအထိ ခ်ဲ႕ထြင္လာလို႔ သူ႔အင္ပါယာႀကီး က်ဳံ႕လာတာကို စိတ္ထဲက နာသာခံခက္ျဖစ္ေနရတာမ်ဳိး မ႐ွိပါဘူးတဲ့။ ေနာက္ျပီးေတာ့ ေဘဂ်င္းအစိုးရအေနနဲ႕ ေ႐ွာင္လြဲမရတဲ့ စီးပြားေရးေလးအီမႈနဲ႔ ႀကံဳလာရတဲ့အခါ သူ႕ျပည္တြင္းကို တည္ျငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနရတာနဲ႔ ယားလို႔ေတာင္ ကုတ္အားမွာမဟုတ္ပါဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။

ေနာက္ေန႔မွဆက္မယ္ေနာ္...

Author: vanko
•9:50 PM
ကမၻာႀကီးမွာ ေအာ္တိုကရက္ေတြ ျပန္ျပီးေခါင္းေထာင္လာေနျပီလား။ စစ္ေအးတိုက္ပြဲကာလကို ျပန္သြားေနျပီလား ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကား ေပၚထြက္ေနတာ ၾကာပါျပီ။ ဟိုတစ္ေလာက ႐ု႐ွားရဲ႕ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာက်ဴးေက်ာ္စစ္ကို ေထာက္ျပၾကျပီး ဒီေမးခြန္းေတြ ပိုျပီးက်ယ္ေလာင္လာပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး Johns Hopkins University's School of Advanced International Studies က ပေရာ္ဖက္ဆာ Francis Fukuyama ရဲ႕ ေဆာင္းပါးေလးကို ကိုးကားျပီး ေဖာ္ျပခ်င္ပါတယ္။ ဒီေဆာင္းပါးကို The Washington Post မွာ ေဖၚျပခဲ့တာ ၾသဂုတ္လကတည္းကပါ။ ေရးမယ္ေရးမယ္နဲ႔ ေတးထားတာ ၾကာပါျပီ။ အခုစာေတြျပန္ဖတ္ရင္း ေတြ႔မိလို႔ ေကာက္ေရးလိုက္ပါတယ္။ ႏို႔မို႔ဆိုရင္ ေရးကိုေရးျဖစ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အပ်င္းကလဲ ထူတာကိုး...။

ဖူကူယာမားကိုေတာ့ အထူးတလည္ မိတ္ဆက္ေပးစရာမလိုဘူး ထင္ပါတယ္။ The End of History အက္ေဆးနဲ႔ ပြဲဆူေအာင္ လုပ္ခဲ့သူေပါ့။ ဖူကူယားမားက ကမၻာေပၚက ႀကီးႏိုင္ငယ္ညွင္းႏိုင္ငံေတြ၊ world's bullies လို႔ သူကသံုးပါတယ္။ ကိုယ့္ထက္အားနည္းတဲ့ ျပည္သူေတြ၊ တိုင္းျပည္ေတြကို အႏိုင္က်င့္တက္တဲ့ တိုင္းျပည္ေတြကို ေျပာတာပါ။ အဲဒီတိုင္းျပည္ေတြဟာ သူတို႔ကို အမ်ားကအင္အား႐ွိတဲ့ သူေတြလို႔ အထင္ေရာက္ေအာင္ မာဆယ္ေတြ ထုတ္ျပေနၾကပါတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ဘယ္ေလာက္အထိမ်ား သြားႏိုင္မလဲ၊ သူတို႔ သြားႏိုင္သေလာက္ဟာ အခုလက္႐ွိ အေနအထားထက္ မပိုပါဘူးလို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ပါတယ္။ သမိုင္းက သူတို႔ဘက္မွာ မ႐ွိပါဘူးတဲ့။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေအာ္တိုကရက္ေခတ္ကို ၀င္ေရာက္လာျပီလားလို႔ သူကေမးခြန္းထုတ္ပါတယ္။ လတ္တေလာ ႐ု႐ွားရဲ႕ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာကို ႏွိပ္ကြပ္ခဲ့မႈက ဒီလိုေတြးျဖစ္ေအာင္ မီးေလာင္ရာေလပင့္ေစပါတယ္တဲ့။ ဒီက်ဴးေက်ာ္မႈဟာ ကမၻာ့ႏိုင္ငံေရးရဲ႕ အဆင့္သစ္တစ္ခုကို ေရာက္လာျပီဆိုတာ ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း သိျမင္ေစပါတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ ကမၻာႀကီးရဲ႕အနာဂတ္ကို ႐ု႐ွားရဲ႕ strongman ပူတင္အေနနဲ႔ ခ်ဳပ္ကိုင္ႏိုင္မယ့္ အေနအထားလို႔ယူဆမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မွားပါလိမ့္မယ္တဲ့။

ဖူကူယားမားဟာ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္က သူ႔ရဲ႕ ကမၻာေက်ာ္အက္ေဆး The End of History မွာ စစ္ေအးတိုက္ပြဲအျပီးမွာ (အိုင္ဒီအုိလိုဂ်ီတိုက္ပြဲမွာ) လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီဟာ ေအာင္ပန္းဆြတ္ခူးခဲ့ျပီဆိုတာ မျငင္းသာေအာင္ပါပဲလို႔ ေရးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီကေန႔မွာေတာ့ အေမရိကန္ရဲ႕ လြမ္းမိုးမႈလက္ထဲက ကမၻာႀကီးဟာ ေလွ်ာထြက္ေနပါျပီ။ ႐ု႐ွားနဲ႔ တ႐ုတ္တို႔ဟာ အာဏာ႐ွင္၀ါဒနဲ႔ ေခတ္မီတိုးတက္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေရး၀ါဒႏွစ္ခုကို ေရာသမေမႊရင္းသူတို႔ကိုယ္သူတို႔ စံနမူနာထားစရာ တိုင္းျပည္ေတြအျဖစ္ ဖန္တီးလာၾကပါတယ္။ ဒီ၀ါဒဟာ လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီ ကို ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း စိန္ေခၚလာပါျပီတဲ့။ သူတို႔ကို လိုက္ျပီး ပံုတူကူးက်င့္သံုးလာၾကတဲ့ တိုင္းျပည္ေတြလည္း ႐ွိလာပါတယ္တဲ့။

ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ အက်ဴးေက်ာ္ခံရမႈ၊ ဇင္ဘာေဘြမွာ သမၼတ မူဂါဘီက ေ႐ြးေကာက္ပြဲ ႐ႈံးနိမ့္ခဲ့ေပမယ့္ အာဏာလြဲေျပာင္းေပးဖို႔ ျငင္းဆန္တာ၊ (အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ဇင္ဘာေဘြမွာ Power Sharing Deal ကို လက္မွတ္ထိုးျပီးေနပါျပီ) ေတာင္အေမရိကဗင္နီဇြဲလားရဲ႕ ဒီမိုနည္းနဲ႔ ေ႐ြးခ်ယ္ခံထားရတဲ့ လူျပိန္းႀကိဳက္သမၼတ Hugo Chávez ဟူဂိုခ်ာဗက္ လက္ေအာက္မွာ ဒီမိုကေရစီ အခြင့္အေရးေတြ တစ္ျဖည္းျဖည္း လံုးပါးပါးလာတာ၊ (ေနာက္ ႐ု႐ွားရဲ႕ ၾသဇာကို ေတာင္အေမရိကအထိ ခ်ဲ႕ထြင္ဖို႔ ႀကိဳးစားလာတာ)၊ အဲဒါေတြကို ၾကည့္ျပီး စစ္ေအးတိုက္ပြဲေခတ္ကို ျပန္၀င္ေရာက္လာျပီလို႔ တစ္ခ်ဳိ႕ကလဲ ထင္ၾကပါတယ္။ သမိုင္း တစ္ပတ္လည္ျခင္းလား..။ အနည္းဆံုးေတာ့ ၁၉ ရာစုရဲ႕ သေကၤတ အင္အားႀကီးႏိုင္ငံေတြ ထိပ္တိုက္ေတြ႔ဆံုတဲ့ အေနအထားကို ျပန္ဦးတည္ေနတယ္လို႔ ယူဆၾကပါတယ္တဲ့။

ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ ဖာရီးဒ္္ ဇာကရီးယား Fareed Zakaria (Newsweek မဂၢဇင္းရဲ႕ ပင္တိုင္ေဆာင္းပါး႐ွင္ တစ္ေယာက္ပါ) ၀ိေသသျပဳတဲ့ “အေမရိကန္အလြန္” Post-American ကမၻာႀကီးကို ေရာက္ေနတာပါပဲတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဒီကမၻာႀကီးမွာ ခုနင္က world's bullies ေတြက ပါ၀ါျပေနေပမယ့္လည္း ဒီမိုကေရစီနဲ႔ အရင္း႐ွင္၀ါဒမွာ အေရးထားေလာက္စရာျပိဳင္ဘက္ မ႐ွိေသးပါဘူးတ့ဲ။ အရင္ေခတ္ေတြတံုးက အာဏာ႐ွင္အစိုးရေတြဟာ ႏိုင္ငံတကာမွာ ရန္လိုတက္ၾကြတဲ့၊ ျပည္တြင္းမွာေတာ့ ၾကမ္းၾကဳတ္ရက္စက္တဲ့ အာဏာ႐ွင္ႏိုင္ငံေတာ္ကို ထူေထာင္ၾကျပီး ကမၻာႀကီးအတြက္ အမွန္တကယ္ပဲ အႏၱရာယ္ ႐ွိပါတယ္တဲ့။ ဒီကေန႔ေခတ္ အာဏာ႐ွင္တိုင္းျပည္ေတြမွာေတာ့ တူညီတဲ့အခ်က္က ဒီမိုကေရစီ ထံုးတမ္းဓေလ့ေတြကို ဆက္လက္ေဖ်ာက္ဖ်က္ထားဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကတာပါပဲတဲ့။ ကမၻာႀကီးကို လြမ္းမိုးဖို႔ အမွန္တကယ္လိုအပ္တဲ့ အင္အား၊ စုစည္းက်စ္လစ္မႈနဲ႔ အိုင္ဒီယာေတြကို ပိုင္ဆိုင္တဲ့ အာဏာ႐ွင္တိုင္းျပည္ကေတာ့ အင္မတန္ နည္းပါးပါတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေ႐ွ႕မွာ ေျဖခ်ထားတဲ့ ကမၻာႀကီးကို နားလည္ဖို႔ဆိုရင္ ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ႐ွိေနတဲ့ ေအာ္တိုကရက္ေတြရဲ႕ ကြဲျပားျခားနားမႈကို သိထားရမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ပထမဆံုးအေနနဲ႔ အင္အားႀကီးျပီး စုစည္းက်စ္လစ္တဲ့ အာဏာ႐ွင္ တိုင္းျပည္ေတြနဲ႔ အားေပ်ာ့ျပီး အရည္အခ်င္းမရွိတဲ့၊ အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈေတြနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ တိုင္းျပည္ေတြၾကားမွာ ႀကီးမားတဲ့ ကြဲျပားျခားနားမႈ႐ွိတာကို သိထားရပါမယ္တဲ့။ မူ႐ွာရက္ဟာ ပါကစၥတန္ကို ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုနီးပါး ခ်ဳပ္ကိုင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ အဓိအေၾကာင္းရင္းကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ အေျခခံအေထာက္အပံ့ျဖစ္တဲ႔ တိုင္းျပည္တြင္းမွာ တစ္ခုတည္းေသာ စုစည္းက်စ္လစ္တဲ့ အဖြဲ႕အစည္းျဖစ္တဲ့ ပါကစၥတန္စစ္တပ္ေၾကာင့္ပါလို႔ သံုးသပ္ပါတယ္။ ဇင္ဘာေဘြကေတာ့ ပိုျပီး ဆိုး႐ြားပါသတဲ့။ မူဂါဘီဟာ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ ခ်ိဳ႕ယြင္းျပိဳကြဲေနတဲ့ စီးပြားေရးကို ဦးေဆာင္ေနပါတယ္တဲ့။ ဇင္ဘာေဘြလို အားနည္းခ်ည့္နဲ႔တဲ့ ေအာ္တိုကေရစီတိုင္းျပည္အေနနဲ႔ သူရဲ႕ အိမ္နီးခ်င္းေတြအေပၚ အမ်ားဆံုး ျခိမ္းေျခာက္ႏိုင္မွာက မိုးထိုးေခါင္ခိုက္ေနတဲ့ ေငြေဖာင္းပြမႈနဲ႔ ဆင္းရဲမြဲေတမႈက လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ထြက္ေျပးၾကမယ့္ ဒုကၡသည္ျပႆနာသာ ျဖစ္ႏိုင္မယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ (ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္နဲ႔ ဇင္ဘာေဘြကို ဖူကူယားမားအေနနဲ႔ တစ္တန္းစားထဲ ထားမယ္ထင္ပါတယ္။ ဇင္ဘာေဘြကေတာ့ အာဏာကို ခြဲေ၀ဖို႔ သေဘာတူညီခ်က္ရသြားပါျပီ။ )

ပထမေတာ့ ဒီေန႔အျပီးေရးမလို႔ပါပဲ။ အလုပ္ျပန္တာလဲေနာက္က်တာနဲ႔ ျပီးေအာင္မေရးႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ေန႔ဆက္ရန္ေပါ့.....။
ဘယ္သူဖတ္ဖတ္ မဖတ္ဖတ္.. ကိုယ္ေရးခ်င္တာေလး ေရးေနရတာလဲ လြတ္လပ္မႈတစ္မ်ဳိးပါပဲေနာ္....။

Author: vanko
•9:41 PM


အေမ့ရဲ႕ ဒီမိန္႔ခြန္းေကာက္ႏုတ္ခ်က္ကေလးကို အစ္မေမအိခင္ဆီက ျပန္လည္ေ၀မွ်ပါတယ္။ အေမစုရဲ႕ မိန္႔ခြန္းကို ဖတ္ရေတာ့ သူ႔ရဲ႕ လူငယ္မ်ားအေပၚ သေဘာထား၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ ဦးေဆာင္မႈေတြကို အင္မတန္ေလးစားရပါတယ္။ အေမ့ရဲ႕ အေမွ်ာ္အျမင္ႀကီးတဲ့၊ ျပတ္သားပြင့္လင္းတဲ့ စကားလံုး၊ ခြန္အား႐ွိတဲ့ စကားလံုးေတြဟာ ဘာေၾကာင့္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးမွာ အစားထိုးမရတဲ့ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနရသလဲဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကို ထင္ထင္႐ွား႐ွား ေဖာ္ျပေနပါတယ္။ အေမစုလို အေမွ်ာ္အျမင္ႀကီးမားတဲ့၊ ျပတ္သားျပီး ရဲရင့္တဲ့ေခါင္းေဆာင္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ေခတ္မွာ တစ္ျခားတစ္ေယာက္ မေတြ႔ဘူးေသးပါဘူး။ ႏိုင္ငံ့ဖခင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္ ဖခင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ေသြးပီသပါေပတယ္လို႔ ရင္ထဲက ေလးေလးနက္နက္ ဂုဏ္ျပဳဦးညြတ္လိုက္ပါတယ္။ အေမ အသက္ရာေက်ာ္႐ွည္ျပီး ႏိုင္ငံကို စစ္ဖိနပ္ေအာက္က ကယ္တင္ႏိုင္ပါေစ..။


Author: vanko
•9:07 PM
NLD လူငယ္ေတြႏုတ္ထြက္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ခြပ္ေဒါင္းေသြး ဘေလာ့ဂ္က ျပန္လည္႐ွင္းလင္းထားတာကို ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံ့အေရးအတြက္ စည္းလံုးမႈ အေရးတႀကီးလိုအပ္ေနခ်ိန္မွာ အခုလို အကြဲအျပဲသတင္းေတြ မၾကားခ်င္တာအမွန္ပါ။ ဒီသတင္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ NLD အေနနဲ႔လည္း ျပည္သူကို အျဖစ္မွန္ကုိ ႐ွင္းလင္းတင္ျပသင့္တယ္ ထင္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ ဒီကိစၥဟာ ေသြးခြဲသပ္လွ်ိဳလို႔ျဖစ္ရတာဆိုရင္လည္း အျမန္ဆံုးေဖာ္ထုတ္ ႐ွင္းလင္းသင့္ပါတယ္။

ခြပ္ေဒါင္းေသြး ဘေလာ့ဂ္မွာေဖာ္ျပထားတာကို ျပန္လည္တင္ျပလိုက္ပါတယ္။

NLD ပါတီ ၀င္ လူငယ္ ( ၁၀၀ ) ေက်ာ္ ႏုတ္ထြက္ ခဲ့ ၾကသည္ ဟု သတင္းမ်ား ျပည္တြင္း ျပည္ပ တြင္ ပ်ံ ႏွံ ေန သည့္ အတြက္ ၊ ျပည္တြင္း ျပည္ပ ရွိ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုမ်ား အမွန္တကယ္ ျဖစ္ရပ္ အေပၚ သိျမင္ ေစရန္ တင္ ျပလိုက္ ရ ပါသည္ ။

ျပီးခဲ့ သည္ ရက္ ပိုင္းမ်ားက မီဒီယာ မ်ားတြင္ ပါရွိလာ ေသာ လူငယ္မ်ား ၏ ႏုတ္ထြက္ေၾကာင္း လက္ မွတ္ထိုးၾကသည္ လူငယ္ အမ်ားစု သည္ ပါတီ ျပင္ပ မွလူငယ္မ်ားျဖစ္ ၾကျပီး ပါတီတြင္ တရား၀င္ အသင္း ၀င္ ထားသူမ်ားမဟုတ္ၾကပါ ။ အခ်ိဳ ့ေသာ ျမိဳ ့ နယ္မ်ားရွိ ပါတီ၀င္ လူငယ္ မ်ားသည္ ထိုသူတို ့ ကိုယ္တိုင္ ပင္ မသိ ရွိလိုက္ ပဲ ႏုတ္ထြက္ သည္ ့ အထဲ တြင္ ပါ ၀င္ ေနသည္ ကို ေတြ ့ ရပါသည္ ။ ထိုကဲ့ သို မိမိဆႏၵ သေဘာ ထား မပါ ပဲ ႏုတ္ထြက္ သည္ ့ အထဲတြင္ ပါ၀င္ေနေသာ လူငယ္မ်ားသည္ အခ်ိန္မွီ ေျဖရွင္း ႏိုင္ရန္ေဆာင္ရြက္ ေနျပီ ျဖစ္ ပါသည္ ။ အမွန္တကယ္ ႏုတ္ထြက္ သည္ ့ လူငယ္မ်ားမွ ခန္မွန္းေျခ အားျဖင္ ့ ( ၁၅ ) ေယာက္ ၀န္းက်င္ သာရွိပါသည္ ။ က်န္သည္ ့ လူငယ္ မ်ားမွာ ယခု ကိစၥ ကို ဦးေဆာင္ ေနသူမ်ား၏ တဖက္လွည္ ့ ျဖင္ ့ေသြး ေဆာင္ သိမ္းသြင္း ျခင္းခံ လိုက္ ၾကရေသာ လူငယ္ မ်ားျဖစ္ပါသည္ ။

မီဒီယာမ်ားတြင္ ပါရွိလာသည္ ့ လူငယ္( ၁၀၀ ) ေက်ာ္ ႏုတ္ထြက္ သည္ ဆိုေသာ္လည္းပဲ အမွန္တကယ္ လူငယ္ပါတီ ၀င္ မ်ားမဟုတ္သည္ အတြက္ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစု မ်ားအေနျဖင္ ့ အဆိုပါကိစၥအား စိုးရိမ္ေၾကာင္ ့ၾက ေနရန္ မလိုပါေၾကာင္း အသိ ေပး လိုက္ ရပါသည္ ။

ယခုကဲ့သို ့ပါတီ ၀င္ လူငယ္ မ်ားအၾကားစိတ္၀မ္း ကြဲ ေစရန္ ၊ ပါတီအား အင္အားယုတ္ေလွ်ာ ့ေစ ရန္ သပ္လွ်ိဳေသြးခြဲလုပ္ေဆာင္ ေနသူမ်ားအား ဒီမိုကေရစီအင္အားစုမ်ားအေနႏွင္ ့ ၀ိုင္း၀န္း ဆန္ ့က်င္ သြားၾကပါရန္ ႏိုးေဆာ္ လိုက္ ရ ပါ သည္ ။
Author: vanko
•10:26 PM
ဒီကေန႔ဖတ္ရတဲ့ NLD လူငယ္ ၁၀၀ ေက်ာ္ႏုတ္ထြက္သြားတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းကေတာ့ ဘယ္လိုမွေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ သတင္းမို႔ ဘာကို ဘယ္လို ေကာက္ခ်က္ခ်ရမွန္းကို မသိျဖစ္ရပါတယ္။ ႏုတ္ထြက္သြားၾကတဲ့ လူငယ္မ်ားကေတာ့ လူႀကီးပိုင္း (အထူးသျဖင့္ ဥကၠဌ ဦးေအာင္ေ႐ႊဟာ) လူငယ္ေတြရဲ႕ တင္ျပခ်က္ေတြ သေဘာဆႏၵေတြကို လစ္လွ်ဴ႐ႈခဲ့တယ္လို႔ စြတ္စြဲၾကပါတယ္။ ႏုတ္ထြက္သြားၾကတဲ့ လူငယ္ေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးေဆာင္႐ြက္ခ်က္ေတြ သေဘာတရားေရးရာခံယူခ်က္ေတြ ႏိုင္ငံေရးအေတြးအေခၚေတြ ဘယ္လို႐ွိတယ္ဆိုတာ မသိလို႔ ဘယ္သူကမွန္တယ္ မွားတယ္လို႔လဲ ရမ္းသမ္းထင္ျမင္ခ်က္ မေပးလိုေသးပါဘူး။ သတင္းဌာနမ်ားက ေဖၚျပထားတဲ့ သူတို႔ေတြရဲ႕ စကားသံေတြကိုပဲ ေလာေလာဆယ္ဆယ္မွာ ျပန္ေဖာက္သည္ခ်လိုက္ပါတယ္။

ဒီကိစၥဟာ ငယ္ငယ္က ၾကားဖူးတဲ့ သီခ်င္းထဲကလို “ႏွစ္ဆတိုးတာဟာေလ.. ဗမာ့တန္ခိုးပါဗ်..” ဆိုတာလို တစ္မႊာက ႏွစ္မႊာ၊ ႏွစ္မႊာက ေလးမႊာ၊ ေနာက္ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ကြဲၾကမယ့္ အက္ကြဲေၾကာင္းရဲ႕ အစမျဖစ္ပါေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းမိပါတယ္။

Mizzima News
"က်ေနာ္တု႔ိ အနာဂတ္ကုိ ဦးေဆာင္မယ့္သူကုိ က်ေနာ္တုိ႔ အမ်ားသေဘာတူ ေရြးခ်ယ္ခ်င္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကို ဦးေဆာင္မယ့္ လူငယ္က ျမန္မာျပည္သူေတြကုိ ဦးေဆာင္ႏုိင္ရမယ္။ ႏုိင္ငံေရး စိတ္ဓာတ္ရွိဖုိ႔ လုိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏႈတ္ထြက္မယ္" ဟု ယခင္က လူငယ္လုပ္ငန္းအဖဲြ႔ (ဗဟို) မွ သတင္းႏွင့္ ျပန္ၾကားေရး ေကာ္မတီ အဖဲြ႔၀င္တဦးျဖစ္သူ ကုိေနျခည္၀င္းက ေျပာသည္။

"က်ေနာ္တုိ႔ကို တခ်ဳိ႕က ပါတီကုိ ျပိဳကြဲေအာင္ လုပ္တယ္လို႔ ေ၀ဖန္တာေတြ ရွိမွာပါ။ ခံႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ အျမင္မွာ အလုပ္မျဖစ္တဲ့ စက္ေခါင္းကုိ တြန္းေနမယ့္အစား ကုိယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ေလွ်ာက္တာပဲ ေကာင္းမယ္လုိ႔ ယူဆလုိ႔ လမ္းခြဲပါတယ္"

ႏႈတ္ထြက္ လူငယ္အမ်ားစုမွာ လွည္းတန္း၊ ကမာရြတ္၊ အင္းစိန္၊ တြံေတြး၊ ပန္းပဲတန္း၊ ေက်ာက္တံတား၊ မရမ္းကုန္း၊ ေတာင္ဒဂံု၊ သန္လ်င္၊ ေတာင္ဥကၠလာပ၊ ေျမာက္ဥကၠလာပ၊ မဂၤလာေတာင္ညြန္႔ စသည့္ၿမိဳ႕နယ္မ်ားမွ ျဖစ္ၾကသည္။

အန္အယ္လ္ဒီ ေျပာခြင့္ရပုဂၢဳိလ္ ဦးဥာဏ္၀င္းက ယခုလို အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ ႏုတ္ထြက္ၾကျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ပါတီဌာနခ်ဳပ္ အေနျဖင့္ မည္သည့္ သေဘာထားကိုမွ မဆံုးျဖတ္ေသးေၾကာင္း ေျပာသည္။

"လူငယ္ေတြ ႏႈတ္ထြက္သြားတာန႔ဲ ပတ္သက္ျပီးေတာ့လည္း အန္ကယ္တို႔ ဆံုးျဖတ္ရမယ့္ ကိစၥေတြေလ။ သူတုိ႔အေနနဲ႔ အခုခ်ိန္ မေျပာခ်င္ေသးဘူးလုိ႔ ေျပာပါတယ္။ အခုခ်ိန္ ဘာမွ မသိရေသးဘူး။ သတင္း မထုတ္ျပန္ေသးနဲ႔လုိ႔ ေျပာထားလုိ႔ မေျပာပါရေစနဲ႔" ဟု ဦးဥာဏ္၀င္းက ေျပာသည္။

ႏႈတ္ထြက္ရာတြင္ ပါ၀င္သူ ေရွ႕ေန ေစာေက်ာ္ေက်ာ္မင္းက လူငယ္ဖဲြ႔စည္းပံုအတြင္း ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးမ်ား ျပဳလုပ္ရာတြင္ ၿမိဳ႕နယ္လူငယ္မ်ား၏ သေဘာဆႏၵအား ပါတီ ဥကၠဌ ဦးေအာင္ေရႊက မ်က္ကြယ္ျပဳခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ႏႈတ္ထြက္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ေျပာသည္။

"က်ေနာ္တုိ႔ မူ၀ါဒအရ တင္ျပခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကေန လူငယ္ေတြ ေစာင့္ဆုိင္းေနတာကုိ ပယ္ခ်လုိက္တယ္။ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႕ အျပန္အလွန္ ျပန္လည္ ေလးစားလုိက္နာေရး ဆုိတဲ့ အခ်က္ကို ပယ္ဖ်က္လုိက္တာ ျဖစ္တယ္။ ခ်ဳိးေဖာက္လုိက္ျခင္း၊ ဆန္႔က်င္လုိက္ျခင္း ျဖစ္တယ္။ လူငယ္ေတြကုိ အေရးမထားဘူးလုိ႔ ခံစားခ်က္နဲ႔ နားလည္တာ မဟုတ္ဘူး။ အသိတရားနဲ႔ ခံယူလုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္"


The Irrawaddy News
ႏႈတ္ထြက္ၾကသည့္ လူငယ္အမ်ားစုသည္ ရန္ကုန္တိုင္းမွျဖစ္ၾကသည္ဟု ႏႈတ္ထြက္သူတဦးျဖစ္သည့္ ကိုေနျခည္၀င္းက ေျပာသည္။

ႏႈတ္ထြက္သူမ်ားထဲမွ ကိုခင္ထြန္းကလည္း “လူငယ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ကိစၥကို ေဆာင္႐ြက္တဲ့ေနရာမွာ လူငယ္ေတြရဲ႕သေဘာ ထားကို ရယူၿပီးမွေဆာင္႐ြက္ေစခ်င္တယ္လို႔ ဦးေဆာင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြကို လူငယ္ေတြက ေမတၱာရပ္ခံၾကပါတယ္။ လူငယ္ ေတြရဲ႕ေတာင္းဆိုမႈဟာ သဘာ၀က်တယ္၊ တရားမွ်တမႈရွိတယ္။ လူငယ္တာ၀န္ခံတေယာက္အေနနဲ႔ ကိုယ့္လူငယ္ေတြရဲ႕ အဆို၊ တရားမွ်တတဲ့စိတ္ဆႏၵကို ေဆာင္႐ြက္မေပးႏိုင္ရင္ လူငယ္တာ၀န္ခံလုပ္ရတာ ဘာအဓိပၸာယ္မွ ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီအခ်က္ေတြေပၚမူတည္ၿပီး လူငယ္ေတြနဲ႔အတူ ရပ္တည္သင့္တယ္လို႔ယံုၾကည္တာေၾကာင့္ ႏႈတ္ထြက္လိုက္တာပါ” ဟု ဧရာ၀တီကို ေျပာသည္။

ကိုခင္ထြန္းသည္ လူငယ္ျပန္လည္ဖြဲ႔စည္းေရးေအာက္ျမန္မာျပည္တာ၀န္ခံျဖစ္ၿပီး အသစ္ဖြဲ႔စည္းလိုက္သည့္ လူငယ္အႀကံ ေပးအဖြဲ႔တြင္လည္း ပါ၀င္သည္။ ၎အား သူ၏ဆႏၵမပါဘဲ ဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႔က လူငယ္အႀကံေပးပုဂၢဳလ္အျဖစ္ ထည့္သြင္းေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့သည္ဟုလည္း ကိုခင္ထြန္းက ေျပာသည္။

လူငယ္အႀကံေပးအဖြဲ႔မွ ကိုထြန္းေဇာ္ေဇာ္ႏွင့္ လူငယ္အဖြဲ႔သစ္၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတာ၀န္ခံျဖစ္သည့္ ကိုေစာေမာင္သိန္း တို႔လည္း ႏႈတ္ထြက္သူမ်ားတြင္ပါ၀င္ေၾကာင္း သိရသည္။

“လူငယ္အဖြဲ႔သစ္ဖြဲ႔တာကို ဘယ္သူမွစိတ္မ၀င္စားဘူး။ ဒီေန႔ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္၀င္ေတြနဲ႔ ျပည္သူလူထုစိတ္၀င္စားေနတာက အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ က ၂၀၁၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲကို ဘယ္လိုေက်ာ္ျဖတ္မလဲ၊ ၂၀၁၀ မွာ ျပည္သူကိုဘယ္လိုဦးေဆာင္မလဲ၊ ျပည္သူ႔အတြက္ ဘာေတြ ျပင္ဆင္ထားသလဲ … ဒါကိုသိခ်င္တာ၊ ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေဆြးေႏြးပြဲေတြ၊ ညွိႏႈိင္းမႈေတြ မ်ားမ်ားလုပ္ရမယ္။ လိုအပ္ရင္ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႔အစည္းေတြ၊ ျပည္နယ္နဲ႔ တိုင္းကလူေတြ မ်ားမ်ားေခၚေတြ႔ၿပီး လူထုယံုၾကည္ေထာက္ခံမႈျပန္လည္ရ ရွိေအာင္ လုပ္ရမယ့္အခ်ိန္ျဖစ္တယ္လို႔ က်ေနာ္အႀကံျပဳခဲ့ပါတယ္” ဟု ကိုခင္ထြန္းက ေျပာသည္။

ဥပေဒေဘာင္အတြင္းမွေန၍ တႏိုင္တပိုင္လုပ္ကိုင္ႏိုင္သည့္ လူထုအက်ိဳးျပဳလုပ္ငန္းမ်ားကို ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္သြားမည္ ဟုလည္း ၎က ေျပာသည္။

“လက္ရွိဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္ ဘဘတို႔ေကာ ေနာက္ထပ္ျဖည့္ထားတဲ့ ဘဘဦး၀င္းတင္၊ ဆရာဦးခင္ေမာင္ေဆြ တို႔ကို ေျပာခ်င္တာက အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈတိုင္းမွာ ဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္တဖြဲ႔လံုးရဲ႕ ညီညြတ္တဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ ဦးေဆာင္ႏိုင္ ေအာင္ႀကိဳးစားၾကပါလို႔ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ အႀကံျပဳခ်င္တာပါ” ဟု ကိုခင္ထြန္းက ဆက္ေျပာသည္။
Author: vanko
•7:26 PM
အစ္မေမအိခင္ထံမွ တဆင့္ေဖာ္ျပပါသည္။


Author: vanko
•7:16 PM
NEJ News 16 Oct 2008

အန္အယ္လ္ဒီဗဟုိအလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႔၏ လူငယ္ဆုိင္ရာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိ သေဘာမတူသည့္ အတြက္ ရန္ကုန္တုိင္း (၁၁) ၿမိဳ႕နယ္မွ အန္အယ္လ္ဒီ လူငယ္ (၁၀၀) နီးပါး ယေန႔ အဖြဲခ်ဳပ္သို႔ ႏုတ္ထြက္လႊာ တင္သြင္းခဲ့ၾကသည္။

ရန္ကုန္တုိင္းအတြင္းရွိ ၿမိဳ႕နယ္လူငယ္လုပ္ငန္းအဖြဲ႔၀င္မ်ားက ႏုတ္ထြက္လႊာတင္သြင္းခ်ိန္တြင္ ၿမိဳ႕နယ္လူငယ္မ်ား၏ သေဘာထား (သတင္းအၿပီး သီးျခားေဖာ္ျပထားသည္) ကုိပါ အန္အယ္လ္ဒီသို႔ တင္သြင္းခဲ့သည္ဟု တြံေတးၿမိဳ႕နယ္မွ ကိုေနျခည္၀င္းက ေျပာသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ သေဘာထားဆႏၵႏွင့္ လူငယ္အမ်ားစု၏ ဆႏၵသေဘာထား မပါဘဲ လူငယ္အတြင္း မည္သည့္ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈကုိမွ် လက္ခံမည္မဟုတ္ဟု အဆုိပါ သေဘာထားထုတ္ျပန္ခ်က္တြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။

ယင္းသုိ႔ႏုတ္ထြက္ရာတြင္ ပါ၀င္သည့္ လူငယ္တဦးျဖစ္သူ ကုိေနျခည္၀င္းက “က်ေနာ္တုိ ့အႀကိမ္ႀကိမ္ တင္ျပခဲ့ပါတယ္။ လူငယ္အမ်ားစုရဲ႕ သေဘာထားမပါဘဲ ဖြဲ႕စည္းေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြကုိ ဆက္ၿပီးျပဳလုပ္မယ္ဆုိရင္ ႏုတ္ထြက္ မယ္ဆုိတာ ႀကိဳတင္အသိေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလုိ တင္ျပခဲ့ေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ အခုေၾကညာခ်က္ထြက္သည္အထိေအာင္ မည္သည့္သေဘာထားမွ တင္ျပခြင့္မေပးခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း ႀကိဳတင္အသိေပးထားတဲ့အတုိင္း အခုလုိ ႏုတ္ထြက္ တာပါ” ဟု ရွင္းလင္းေျပာၾကားသည္။

သို႔ေသာ္ အန္အယ္လ္ဒီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ဥကၠ႒ ဦးေအာင္ေရႊႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ လုပ္ပုိင္ခြင့္ေပးထားသည့္အတြက္ ၎တုိ႔ႏွစ္ဦး ထုတ္ျပန္သည့္အမိန္႔ကို လိုက္နာသင့္ေၾကာင္း အန္အယ္လ္ဒီ အလုပ္အမႈေဆာင္တဦးျဖစ္သူ ဦးလြန္းတင္က ေျပာသည္။

“၁၉၉၅ ခုႏွစ္ အမ်ိဳးသားညီလာခံကေန အမ်ိဳးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ႏုတ္ထြက္လာၿပီးေနာက္မွာ အေထြေထြအတြင္း ေရးမႉး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ ့တုိင္ပင္ၿပီး ေရွ႕့ဆက္ၿပီး အာဏာပုိင္ေတြရဲ႕ ဘယ္လုိဖိဆီးႏွိပ္စက္မႈမ်ဳိးကုိ ခံရဦး မလဲဆုိတာ မသိႏုိင္တာေၾကာင့္ အဲဒီကတည္းက အေကာင္းဆုံးကို ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး အဆုိးဆုံးအတြက္ကုိလည္း ျပင္ဆင္တဲ့ အေနနဲ ့ ဥကၠ႒နဲ ့အေထြေထြအတြင္းေရးမႉးကုိ လုပ္ပုိင္ခြင့္အာဏာ အပ္ႏွင္းခဲ့တယ္။ ဒီအာဏာဟာ စစ္ေရးအရ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ အမိန္႔ေပးႏုိင္တဲ့ အာဏာပင္ျဖစ္တယ္။ ဒီ (၂) ေယာက္ဟာ စစ္တပ္မွာဆုိရင္ အမိန္႔ေပးႏုိင္သူ (ကြန္မန္ဒါ) မ်ားပင္ျဖစ္တယ္။ သူတုိ႔ ေပးလာတဲ့အမိန္႔ဆုိရင္ လက္ခံၿပီးေဆာင္ရြက္ေပးရမွာ ျဖစ္သလုိ အမိန္႔ကုိ မလုိက္နာသူေတြကုိလည္း အေရးယူရမွာျဖစ္တယ္။ အခုလည္း ဥကၠ႒အေနနဲ႔ သူ႔ကုိေပးထားတဲ့ လုပ္ပုိင္ခြင့္အာဏာအရ စီမံေဆာင္ရြက္ခဲ့တာျဖစ္တာေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔အေနနဲ႔ လုိက္နာရမွာျဖစ္တယ္” ဟု ေျပာသည္။

အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ လူငယ္လုပ္ငန္းမ်ား ေဖာ္ေဆာင္ေရးကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အန္အယ္လ္ဒီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္က ေအာက္တုိဘာ (၁၅) ရက္ေန႔စြဲျဖင့္ ၫႊန္ၾကားခ်က္တရပ္ ထုတ္ျပန္ခဲ့သည္။ ထုိၫႊန္ၾကားခ်က္တြင္ လူငယ္လုပ္ငန္းမ်ား ေဖာ္ထုတ္ေရးတာ၀န္ခံအသစ္မ်ားကုိ တာ၀န္ေပးၿပီး ယခင္ကရွိခဲ့သည့္ အထက္ျမန္မာျပည္၊ ေအာက္ျမန္မာျပည္ လူငယ္ျပန္လည္ဖြဲ႕စည္းေရး တာ၀န္ခံမ်ားကုိ ပယ္ဖ်က္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားသည္။

လူငယ္လုပ္ငန္းမ်ား ေဖာ္ထုတ္ေရးတာ၀န္ခံအသစ္မ်ားကုိ တာ၀န္ေပးသည့္ကိစၥမွာ လူငယ္အမ်ားစု သေဘာထားကုိ မယူဘဲ ဆုံးျဖတ္သည္ဆုိသည့္ စြပ္စြဲခ်က္ျဖင့္ ရန္ကုန္တုိင္း (၁၁) ၿမိဳ႕နယ္မွ အန္အယ္လ္ဒီ လူငယ္ (၁၀၀) နီးပါး ႏုတ္ထြက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

လူငယ္ဖြဲ႔စည္းပုံအတြင္း ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးမ်ားလုပ္ရာတြင္ ၿမိဳ႕နယ္လူငယ္မ်ား၏ သေဘာဆႏၵအား အမိ်ဳးသား ဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ဥကၠ႒မွ မ်က္ကြယ္ျပဳခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ဥကၠ႒၏ ဦးေဆာင္မွႈေအာက္မွ ႏုတ္ထြက္ျခင္း

(၁) ၂၉-၇-၂၀၀၈ ေန႔တြင္ ၿမိဳ႕နယ္ေပါင္း (၁၂) ၿမိဳ႕နယ္မွ လူငယ္ေပါင္း (၄၅) ဦးတုိ႔က အမ်ိဳးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ လူငယ္အေရးကိစၥမ်ားတြင္ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ သေဘာထားဆႏၵႏွင့္ လူငယ္အမ်ားစု၏ ဆႏၵသေဘာထားမပါဘဲ လူငယ္အတြင္း မည္သည့္ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈကုိမွ် လက္ခံမည္မဟုတ္ဟု ဗဟုိအလုပ္အမႈေဆာင္ အဖြဲ႔သုိ ့တင္ျပၿပီးျဖစ္သည္။

(၂) ဗဟုိအလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ ့မွ ထုိတင္ျပခ်က္အား လက္ခံရရွိေၾကာင္း အသိအမွတ္ျပဳစာကုိ (၂၉-၇-၂၀၀၈) ရက္ေန႔က ရရွိေၾကာင္း အေၾကာင္းျပန္ၾကားခဲ့့သည္။

(၃) ၁-၈-၂၀၀၈ ရက္ေန႔က ျပဳလုပ္ခဲ့့ေသာ ၿမိဳ႕နယ္လူငယ္မ်ား၊ ဆက္သြယ္ေရးလူငယ္မ်ားႏွင့္ လူငယ္ျပန္လည္ ဖြဲ႕စည္းေရး အဖြဲ ့အစည္းအေ၀းတြင္ လူငယ္မ်ားဆႏၵကုိ မေမးျမန္းဘဲ လူငယ္ဖြဲ ့စည္းပုံအတြင္း မည္သည့္ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲမႈကုိမွ မျပဳလုပ္ရန္ လူငယ္မ်ားက တင္ျပခဲ့ၾကသည္။

(၄) ထုိ႔အျပင္ ၁၁-၉-၂၀၀၈ ေန႔တြင္ အမ်ိဳးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ ့ခ်ဳပ္ဥကၠ႒ ဦးေဆာင္က်င္းပေသာ အစည္းအေ၀းတြင္ တက္ေရာက္ေဆြးေႏြးၾကမည့္သူ (၁၄) ဦးထံသုိ႔ လူငယ္မ်ားဖြဲ႔စည္းပုံအတြင္း ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး တစုံတရာ ျပဳလုပ္ မည္ဆုိပါက ၿမိဳ႕နယ္လူငယ္မ်ား အမ်ားစုအေနျဖင့္ သေဘာထားေပးလုိေၾကာင္း ၿမိဳ႕နယ္ေပါင္း (၁၁) ၿမိဳ႕နယ္ႏွင္ ့ လူငယ္လုပ္ငန္းအဖြဲ႕၀င္စုစုေပါင္း (၃၁) ဦးတုိ ့မွ လက္မွတ္ေရးထုိး အသိေပးခဲ့ၾကသည္။

(၅) အစည္းအေ၀းက်င္းပေနစဥ္တြင္ ဥကၠ႒အား သေဘာထားေပးလုိေသာ လူငယ္မ်ား ေစာင့္ဆုိင္းေနသည္ကုိ အစည္းအေ၀းတက္ေရာက္သူမ်ားမွ တင္ျပခဲ့့ေသာ္လည္း ဥကၠ႒မွ ပယ္ခ်ခဲ့သျဖင့္ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္၏ မူ၀ါဒလမ္းစဥ္ တရပ္ ျဖစ္ေသာ “အျပန္အလွန္ေလးစားလုိက္နာေရး” ဆုိသည့္ အခ်က္ႏွင့္ ဖြဲ႕စည္းပုံမူၾကမ္း စာအုပ္၊ စည္းကမ္းခ်က္မ်ား (အခန္း-၅) အပုိဒ္ (၁၀)၊ အပုိဒ္ခြဲ(ဂ) ပါ “ဆုံးျဖတ္ခ်က္တုိင္းသည္ ဒီမုိကေရစီနည္းလမ္းျဖင့္ အမ်ားသေဘာတူ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳးသာလွ်င္ ျဖစ္ေစရမည္” ဆုိသည့္အခ်က္တုိ႔အား အမ်ိဳးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဥကၠ႒ကုိယ္တုိင္ မထီမဲ့ျမင္ျပဳလုပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

(၆) ထုိသုိ႔ အဖြဲ႕အစည္းအတြင္းမွာပင္ ညႇိႏႈိင္းတုိင္ပင္ေဆာင္ရြက္မႈကုိ မလုိလားေသာ ေခါင္းေဆာင္တဦးသည္ ဗမာျပည္ႏုိင္ငံေရးတပ္ဦးတြင္ ရွိေနေသာ္လည္း ျပည္သူလူထုတရပ္လုံး၏ လုိလားမႈကုိ ျဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္မည္မဟုတ္ဟု ယုံၾကည္သျဖင့္ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဥကၠ႒ ဦးေအာင္ေရႊ ဦးေဆာင္မႈ ေအာက္မွ ေအာက္ပါအဖြဲ႔ ခ်ဳပ္လူငယ္မ်ားက ႏုတ္ထြက္ လုိက္သည္။
Author: vanko
•5:48 PM

အမွန္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အခုတစ္ေလာ စာေရးရမွာ သိပ္စိတ္မပါပါဘူး။ ဘေလာ့ဂ္ ေတြေတာင္ သိပ္မၾကည့္ျဖစ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ေပါ့ေလ... ညီမေလး Draem က tag ထားတယ္ဆိုေတာ့လည္း ေရးဖို႔ စ်ာန္၀င္ေအာင္ မနဲႀကိဳးစားရပါေတာ့တယ္။ ဒီေကာင္မေလးကလဲ ကေလးပီပီ ကေလးလိုမေန အားႀကီးစပ္စုတာကိုး....။ အနားမွာ႐ွိရင္ေတာ့ ေခါင္းကို နာနာေခါက္ပစ္ခ်င္တယ္။ ကဲဟယ္... ကဲဟယ္.... စိတ္ထဲကေန ေခါက္ပစ္လိုက္ျပီ။ :p

အဲဒီ အခ်စ္ဆိုတာႀကီးကို ဘယ္ကစ ေရးရပါ႔....။ အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ေမးရင္ ေတာ္ေတာ္ကို ေျဖရခက္တဲ့ ေမးခြန္းပါ။ “ကိုေရ.. ေမာင္ေရ... ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ဘာလဲဟင္..” လို႔ ခ်စ္သူကေမးလာရင္ ေယာက်္ားေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ေခါင္းကုတ္မိမွာပါ။ ကမၻာဦးကေန ဒီေန႔ထက္ထိတိုင္ေအာင္ တဖြဖြေျပာလာၾက တဖြဖြေမးလာၾကတဲ့ အခ်စ္ ဆိုတဲ့ စကားလံုးရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို ဘယ္သူမွ ဘယ္ပညာ႐ွိမွ တိတိပပ အေျဖမေပးႏိုင္ေသးပါဘူး။ ကိုယ္ထင္ရာ ျမင္ရာေတြပဲ ေျပာခဲ့ၾကတာပါ။ အဲဒီေမးခြန္းႀကီး ကိုယ့္ေခါင္းလာေဆာင့္ေတာ့ ခမ်ာမ်ားမွာ ေခါင္းကုတ္မိမွာေပါ့ဗ်ာ။

တစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာကို မီးေတာက္နဲ႔ တင္စားၾကသလို တစ္ခ်ဳိ႕ကလည္း သီတာေရၾကည္ပါတဲ့။ တစ္ခ်ဳိ႕အတြက္ကေတာ့ အခ်စ္ဟာ ကံေကာင္းျခင္းလက္ေဆာင္ျဖစ္ျပီး တစ္ခ်ဳိ႕အတြက္ၾကေတာ့လည္း က်ိန္စာတစ္ခုပါပဲတဲ့။ ဘယ္လိုပဲ အဓိပၸါယ္အမ်ဳိးမ်ဳိး ခံစားမႈအမ်ဳိးမ်ဳိး ကြဲျပားၾကပါေစ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ အဲဒီ အခ်စ္ဆိုတာႀကီးဟာ လူသားမ်ဳိးႏြယ္တည္ရွိေနသ၍ ထာ၀ရမီးေတာက္ တစ္ခုလို ေလာင္ကြ်မ္းေနမွာပါပဲ။

“အခ်စ္ဆိုသည္မွာ အံ့ၾသမႈမ်ားနဲ႔ ဆန္းၾကယ္ေသာအရာ” လို႔ ကိုငွက္ႀကီးက သီဆိုသြားပါတယ္။ အခ်စ္ဆိုတာ တခါတရံမွာ အသိရခက္တယ္၊ လွ်ဳိ႕၀ွက္တယ္၊ အားမလိုအားမရျဖစ္ရတာေတြ႐ွိတယ္၊ ေမွ်ာ္ေတာ္ေဇာနဲ႔ ေမာရတက္တယ္။ တခါတရံမွာေတာ့ တက္ၾကြေပ်ာ္႐ြင္မႈေတြ၊ ၾကည္ႏႈးစိတ္ခ်မ္းသာမႈေတြ၊ ယုယၾကင္နာမႈေတြနဲ႔ ထံုလႊမ္းေနတက္တယ္။ တခါတေလလည္း စိတ္ဆိုးစိတ္ေကာက္ရတာေတြ၊ မနာလို၀န္တို ျဖစ္ရတာေတြ၊ မယံုသကၤာျဖစ္မႈေတြနဲ႔ ကြ်မ္းေလာင္ေနတက္ျပီး တခါတေလေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာနာမႈ၊ နားလည္သိတက္မႈ၊ အျပန္အလွန္ယံုၾကည္မႈ၊ ညွိႏိႈင္းမႈေတြနဲ႔ သိပ္ကို သာယာေနတက္ျပန္တယ္။ တခါတေလမ်ားၾကေတာ့လဲ “ငါမင္းကို သတ္ခ်င္တယ္”ဆိုတဲ့ အထိ အခ်စ္ႀကီးလို႔ အမ်က္ႀကီးတက္ျပန္ေရာဗ်။

အဲဒီအခ်စ္ဆိုတာႀကီးကို လူအမ်ဳိးမ်ဳိးက ေကာင္း၏ဆိုး၏ အမ်ဳိးမ်ဳိး အဓိပၸါယ္ဖြင့္ၾကေတာ့ စဥ္းစားမိတာ အခ်စ္ဆိုတာ ေရလိုပါပဲ။ ထည့္ရာခြက္ရဲ႕ ပံုသ႑ာန္အတိုင္းေနမယ္။ ဆိုးတဲ့အေရာင္အတိုင္း အေရာင္ေျပာင္းမယ္။ ခင္ဗ်ားက အခ်စ္ဆိုတာ မီးေတာက္ပါေျပာခဲ့ရင္ မီးေတာက္ေပါ့ဗ်ာ။ စမ္းေခ်ာင္းေရ ၾကည္ေအးေအးေလးပါဆိုရင္လည္း ခင္ဗ်ားသေဘာပါပဲ။ အခ်စ္ဆိုတာႀကီးကေတာ့ သူ႔ဘာသာသူ သူ႔သေဘာသူေဆာင္ေနမွာပါပဲ။ အခ်စ္ဆိုတာ စြန္႔လြတ္အနစ္နာခံျခင္းလို႔ ယူဆရင္ ကိုယ့္ခံယူခ်က္နဲ႔ကို ရဲရဲႀကီးစြန္႔လြတ္လိုက္ေပါ့။ ဒါမွ ငါသူ႔ကို တကယ္ခ်စ္တာပဲလို႔ ခင္ဗ်ား ေျဖသိမ့္ႏိုင္မယ္။ အခ်စ္ဆိုတာ ရယူပိုင္ဆိုင္ျခင္းလို႔ အဓိပၸါယ္ေကာက္ရင္ ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီအတြက္ ရခဲ့ရင္ ခင္ဗ်ား သိပ္ေပ်ာ္႐ႊင္ရမယ္။ ဒီကိစၥဟာ လူတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈနဲ႔ပဲ ဆိုင္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားက လက္ဖ၀ါးျမင္ရင္ လက္ဖ၀ါး၊ လက္ဖမိုးလို႔ ျမင္ခဲ့ရင္ လက္ဖမိုးေပါ့ဗ်ာ။ ဒီအျမင္ေတြဟာ တကယ္ေတာ့ တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ အေတြ႔အၾကံဳေတြက အမ်ားဆံုး ဆံုးျဖတ္ေပးတာပါ။ အခ်စ္ဆိုတာကို ကိုယ္ထင္ကုတင္ေ႐ႊနန္း ႀကိဳက္သလို ယူဆႏိုင္ပါတယ္ တစ္ခုပဲ႐ွိတာက သူမ်ားအေပၚ မထိခိုက္ဖို႔ပါပဲ။

ဒါက အခ်စ္အေပၚ အေကာက္အယူ ကြဲျပားပံုကို ေျပာတာပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ အျမင္ကေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ ပင္ကိုယ္သေဘာကိုက ေအးျမပါတယ္။ မိဘရဲ႕ သားသမီးေတြအေပၚ ထားတဲ့ အခ်စ္ကို ၾကည့္ပါ၊ မိဘေတြဟာ သားသမီးေတြအေပၚမွာ unconditionally ခ်စ္တာပါ။ ဘာမွ ျပန္ရလိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ႐ွိပါဘူး။ မိဘနဲ႔ ခ်စ္ဖို႔ negotiate လုပ္စရာမလိုပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူငယ္အခ်င္းခ်င္း ဖိုမသဘာ၀ ခ်စ္ၾကျပီဆိုတဲ့အခါၾကေတာ့ condition ေတြ႐ွိလာပါျပီ။ သူ႔အေပၚ ဂ႐ုစိုက္ရေတာ့မယ္။ shopping ထြက္ရင္ လိုက္ရေတာ့မယ္။ ေမြးေန႔ေတြ Valentine day ေတြမွာ လက္ေဆာင္ေပးရမယ္။ သူ႔ရဲ႕ စကားေလးေတြ၊ အႀကိဳက္ေတြ၊ အေရးႀကီးတဲ့ ေန႔စြဲေတြကို အလြတ္က်က္ရေတာ့မယ္။ ဒီ condition ေတြကို မလိုက္နာရင္ ခင္ဗ်ား ေကာင္းေကာင္း ဒုကၡေရာက္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး သူ႔အႀကိဳက္ ကိုယ့္အႀကိဳက္ negotiate လုပ္ရေတာ့မယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္အထိ အႏိုင္ယူႏိုင္တယ္ ဘယ္ေလာက္အထိ ေလွ်ာ့ေပးႏိုင္တယ္ဆိုတာေတြ ညွိႏႈိင္းရေတာ့မယ္။ ဘာေတြဘာေတြကေတာ့ သူ႔အတြက္ အင္မတိအင္မတန္ အထိမခံ ေၾကြပန္းကန္ ကိစၥေတြျဖစ္တယ္ဆိုတာ မေမ့မေလ်ာ့ ေန႔ညမျပတ္ ႏွလံုးသြင္းဆင္ျခင္ရမယ္။ ထို႔အတူ ကိုယ့္ဘက္က ဘာေတြ ဘယ္ condition ေတြ သတ္မွတ္ခ်င္တယ္ဆိုတာ ေျပာျပရေတာ့မယ္။ အမွန္ေတာ့ Deal လုပ္ေနတာပါပဲ။ ပြင့္လင္းမႈမ႐ွိရင္ ေနာက္ပိုင္းက်မွ ငါကို ဒီလိုဆက္ဆံတာ မႀကိဳက္ဘူးတို႔၊ အစက ဒီလိုမွန္းသိရင္ ဆိုတာေတြျဖစ္လာရင္ အပ်က္ပ်က္နဲ႔ ႏွာေခါင္းေသြးထြက္ရမွာပါ။ ဒီ deal ကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ သစၥာ႐ွိ႐ွိ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး နားလည္ခြင့္လြတ္မႈေတြ၊ အျပန္အလွန္ ညွိႏႈိင္းမႈေတြ၊ သာတူညီမွ်သေဘာထားႏိုင္မႈေတြ၊ မွ်ေ၀ခံစားမႈေတြ၊ ဆိုးတူေကာင္းဘက္ တိုက္ပြဲ၀င္စိတ္ဓါတ္ေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ႏိုင္သူေတြကေတာ့ ေအာင္ျမင္ေပ်ာ္႐ႊင္တဲ့ ဘ၀ေလးကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ၾကမွာပါ။ (ဒီ deal မွာ အဓိကအက်ဆံုးက တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦးထားတဲ့ တကယ္စစ္မွန္တဲ့ အခ်စ္ပါပဲဆိုတာ ထည့္ေျပာစရာေတာင္ မလိုပါဘူးေနာ္..။) ဒီ deal ကို အစကတည္းက တိက်ပြင့္လင္းမႈေတြနဲ႔ ကတိသစၥာနဲ႔ မတည္ေဆာက္ခဲ့ပဲ မ်က္ေတာင္ေမႊးတစ္ဆံုး အျမင္နဲ႔ပဲ လက္တြဲခဲ့ရင္ေတာ့ သစၥာမဲ့မႈေတြ၊ သံသယေတြ၊ နင့္ေၾကာင့္ငါ့ေၾကာင့္ဆိုတဲ့ အျပန္အလွန္စြပ္စြဲမႈေတြ၊ အိုး႐ြဲ႕ကို စေလာင္း႐ြဲ႕နဲ႔ ဖံုးမယ္ဆိုတဲ့ ပဋိပကၡေတြနဲ႔ လံုးခ်ာလယ္ျပီး က်ဆံုးသြားၾကမွာပါ။

ဒါကေတာ့ ေယဘုယ်သေဘာပါ။ ဒီအထဲမွာမွ ခြ်င္းခ်က္ေတြရွိဦးမွုာပါ။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္က ေမတၱာကတိမပ်က္ၾကပါတယ္ ဆိုေသာ္လည္း အမိအဖေတြေၾကာင့္ ကြဲရတာလည္း ႐ွိဦးမွာပါ။ ဟိုတုန္းကေတာ့ မ်က္ေတာင္ေမႊးတစ္ဆံုးၾကည့္ျပီး ျမင္ျမင္ခ်င္းပဲ ခ်စ္မိတယ္ဆိုျပီး ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္နဲ႔ ခိုးရာလိုက္ေျပး၊ အိမ္ေထာင္သက္ဆိုးမ႐ွည္ေလာက္ပါဘူး ထင္ထားလည္း တကယ့္ကို ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႔ ေမာင္တစ္ထမ္းမယ္တစ္႐ြက္ ေသတစ္ပန္သက္တစ္ဆံုး ေပါင္းသင္းသြားၾကသူေတြလည္း မနည္းပါဘူး။ အခ်စ္ဆိုတာ ပင္ကိုယ္က ေအးျမပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေလွ်ာက္လွမ္းရတဲ့ လမ္း၊ ရင္ဆိုင္ရတဲ့ ကံၾကမၼာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ကိုယ္ခံစြမ္းအား အသိအျမင္ေတြကသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အေပၚကို အခ်စ္က ဘယ္လိုသက္ေရာက္သလဲလို႔ ဆံုးျဖတ္တာပါ။

တစ္ခ်ဳိ႕ၾကေတာ့လည္း အခ်စ္ဦးနဲ႔ ေပါင္းရတာ ကံသိပ္ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ၾကေတာ့လည္း သူခ်စ္ကို႐ွာတဲ့။ ေျပာရခက္ပါတယ္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ၾကားဘူးတဲ့ ဂရိပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ ေျပာျပခ်င္တယ္။ ဆရာနႏၵာသိန္းဇံ စာအုပ္ထဲကပါ။ သိျပီးသားလဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာပါ။ ဟိုတုန္းက လူဟာ မ်က္ႏွာႏွစ္ခု၊ ကိုယ္လံုးကႏွစ္ခု၊ လက္ေလးဘက္ ေျခေလးဘက္နဲ႔တဲ႔၊ သိပ္လည္း ခြန္အားၾကီးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ လူဟာသိပ္ျပီး ခြန္အားႀကီးလာတဲ့အခါၾကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ အထင္ႀကီးျပီး နတ္ေတြရဲ႕ ေနရာကို လုယူဖို႔ေတာင္ ၾကံစည္လာသတဲ့။ အဲဒါကို နတ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြသိေတာ့ ဇုနတ္မင္းႀကီးကိုတင္ျပ အေရးေပၚအစည္းအေ၀း လုပ္ျပီး လူေတြရဲ႕အေရးကို ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲလို႔ ေဆြးေႏြးၾကသတဲ့။ နတ္တစ္ပါးကေတာ့ လူေတြကို အကုန္သာသတ္ပစ္လိုက္တဲ့။ အႏၱရာယ္လြယ္ထားတာ မေကာင္းဘူးေပါ့။ လူလယ္ေခါင္ၾကမွ မေအာင့္ႏိုင္မအည္းႏိုင္ျဖစ္လာရင္ ခက္ရခ်ည္ရဲ႕ လို႔ ေျပာသတဲ့။ မဟုတ္ေသးပါဘူး ဘယ္ေရာက္သြားတာပါလိမ့္...။ ျပန္ဆက္မယ္ေနာ္..။ အဲဒီအဆိုကို တျခားနတ္တစ္ပါးက ကန္႔ကြက္သတဲ့။ လူေတြအကုန္လံုးသာ သတ္ပစ္လိုက္ရင္ ဒို႔ကို ပူေဇာ္ပသမယ့္သူမရွိျဖစ္သြားမွာေပါ့ လို႔ဆိုျပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ကန္႔ကြက္ပါသတဲ့။ အဲဒါနဲ႔ နတ္မင္းေတြ ေခါင္းျခင္း႐ိုက္လိုက္ၾကတာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်လိုက္ပါတယ္တဲ့။

အဲဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္ကေတာ့ လူေတြကို ႏွစ္ျခမ္းခြဲပစ္လိုက္ဖို႔ပါပဲတဲ့။ လူေတြကို ႏွစ္ျခမ္းခြဲလိုက္တဲ့အတြက္ လူဟာ အခုလက္႐ွိထက္ အားနည္းသြားမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ သူ႔အႏၱရာယ္ကို စိုးရိမ္စရာ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့။ ေနာက္တစ္ခုက လူတစ္ေယာက္ကေန ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္လာတဲ့အတြက္ လူဦးေရပိုမ်ားလာျပီး ပူေဇာ္ပသၾကတဲ့ လာဘ္ပႆကာေတြလည္း ပိုမ်ားလာဦးမယ္...။ အမယ္... အေတာ္အၾကံပိုင္တဲ့ နတ္ေတြပါလား။ အဲဂလို အစည္းအေ၀းဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုလည္း အေကာင္အထည္ေဖာ္လိုက္ေရာ လူေတြ ႏွစ္ဆပြားလာတာေပါ့။ အင္း...အဲဒီမွာ လူအတြက္ ျပႆနာေပၚေတာ့တာပဲ။ လူဟာ သူ႔ကိုယ္ထဲက ခြဲထုတ္ေပးလိုက္တဲ့ အျခမ္းကို အျမဲတမ္း လိုက္႐ွာေနသတဲ့။ ႐ွာလို႔ေတြ႔တဲ့အခါၾကေတာ့လည္း “အိုး... မင္းဟာ ငါ့ရဲ႕ အျခမ္းေလးပါပဲ” ဆိုျပီး ယုယုယယနဲ႔ ေထြးပိုက္ထားၾကပါသတဲ့။ အျခမ္းအခ်င္းခ်င္း သိပ္ခ်စ္ၾကဆိုပဲ။ တခါတေလမ်ားၾကေတာ့လဲ ကိုယ့္အျခမ္းမွတ္လို႔ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးနဲ႔ ေထြးေပြ႔ထားေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့ သူက “ကိုယ္ဟာ မင္းရဲ႕ အျခမ္းမဟုတ္ပါဘူး” ဆိုျပီး ပစ္ေျပးသြားၾကသတဲ့။ အင္း... ကိုယ့္အျခမ္းကို ကုိယ္ျပန္ရသူေတြကေတာ့ မဟာကံထူး႐ွင္လို႔ ေျပာရမလားပဲ။ အျခမ္းေပ်ာက္တဲ့သူေတြလည္း လမ္းေပၚမွာ ေယာင္လည္လည္နဲ႔ ဒီေန႔ထက္ထိတိုင္ အျခမ္းေပ်ာက္႐ွာပံုေတာ္ ဖြင့္ဆဲေပါ့ေနာ္..။ အားလံုးပဲ ကိုယ့္အျခမ္းေလးကို ႐ွာေတြ႔ႏိုင္ပါေစဗ်ာ။

နိဂုံးခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ လူႏွစ္ဦး သို႔မဟုတ္ ဒိထက္ပိုတဲ့ လူသားအခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ ေပါက္ဖြားလာတက္တဲ့အရာပါ။ ေခြးေလး ေၾကာင္ကေလးေတြ တိရိစၦာန္ေလးေတြကို ခ်စ္တာကလည္း အခ်စ္တစ္မ်ဳိးပါပဲ။ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာလည္း ေစာေစာကေျပာသလိုပဲ ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးကြဲျပားၾကပါတယ္။ ဆန္႔က်င္ဘက္ ဖိုမသဘာ၀အခ်င္းခ်င္း တဏွာေပမ ေနာက္ခံထားတဲ့ အခ်စ္။ (တို႔အခ်စ္က သန္႔႐ွင္းတယ္ တဏွာမ႐ွိဘူး မေျပာနဲ႔ေနာ္ ... လိုခ်င္တာ တပ္မက္တာ သူ႕မ်က္ႏွာေလးျမင္ခ်င္တာ သူ႔အသံေလး ၾကားခ်င္တာ အဲဒါေတြ အားလံုးဟာ တဏွာပါ.... ဟဲ.. ဟဲ... ဘဘုန္းႀကီးေလသံနဲ႔ )။ သားသမီးနဲ႔ မိဘရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ။ သူ႔ၾကေတာ့ ခ်စ္တာေတာင္ ေမတၱာဆိုတာေလးက ေနာက္ကတြဲပါေသးသဗ်။ ေမတၱာအေၾကာင္း ဆက္႐ွင္းရင္ေတာ့ တရားေတာ္ေတြဘက္ ေရာက္ကုန္ေတာ့မယ္။ ဒီစကား ဒီမွာတင္ရပ္...။ ဆရာတပည့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၊ သူငယ္ခ်င္းအခ်စ္၊ သမီးေယာက္မအခ်စ္၊ ဟိုအခ်စ္ ဒီအခ်စ္... ဆက္ေရးရင္ေတာ့ အခ်စ္ ၁၂ မ်ဳိးဂ်င္းသုပ္ ျဖစ္ေတာ့မွာပဲ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီ အခ်စ္ဆိုတာၾကီးက ခုနင္ကေျပာတဲ့ လူေတြကို ေပါင္းစည္းထား Bond လုပ္ထားတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီလို အခ်စ္နဲ႔ bond လုပ္ထားျခင္းအားျဖင့္ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး နားလည္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကမယ္။ တစ္ဦးအက်ဳိးစီးပြားကို တစ္ဦးကေစာင့္ေ႐ွာက္မယ္။ ဘံုရည္မွန္းခ်က္ေတြ ႐ွိလာမယ္။ အစားေကာင္းေလး စားရရင္ ခ်စ္တဲ့သူကို သတိရတယ္ဆိုသလိုပဲ ေကာင္းက်ဳိးဆိုးျပစ္ေတြကို မွ်ေ၀ခံစားခ်င္လာမယ္။ သာယာေပ်ာ္႐ႊင္တဲ့ community ေလးတစ္ခုျဖစ္လာမယ္ အဲလိုမဟုတ္လားဗ်ာ။ အဲဒီ community ေလး ႀကီးထြားသထက္ ႀကီးထြားလာရင္ ...။ ကမ ၻာႀကီးတစ္ခုလံုး အျပန္အလွန္ ေလးစား ခ်စ္ခင္လာၾကရင္၊ တစ္ဦးအေပၚ တစ္ဦး ေမတၱာေ႐ွ႕ထားတဲ့စိတ္နဲ႔ ဆက္ဆံလာၾကရင္ သာယာ၀ေျပာတဲ့ ေလာကနိဗၺာန္ေလးတစ္ခု ျဖစ္လာမွာမလြဲပါဘူး။ “အခ်င္းခ်င္း အမ်က္ေဒါသမ႐ွိ ခ်စ္ေသာမ်က္စိျဖင့္သာ ၾကည့္ၾကကုန္ေလသတည္း” ဆိုတဲ့ ေန႔ကို ေမွ်ာ္လင့္လွ်က္....။
Author: vanko
•10:32 PM
အပိုင္း ၅ (နိဂံုး)...

ကြ်န္ေတာ္ ရည္ညႊန္းခဲ့တဲ့ မိဘမ်ား ဆရာမ်ားဆိုတာ အမ်ားစုကို ဆိုလိုတာပါ။ ပညာေရးအေပၚ သာမန္ထက္ပိုျပီး အဆင့္ျမင့္ျမင့္ နားလည္ထားၾကတဲ့ မိဘဆရာမ်ားလည္း ႐ွိပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ယခုထက္ပို၍ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ သိနားလည္ၾကဖို႔ လိုပါတယ္။ လူတန္းစား အလႊာတစ္ခုထဲက သေဘာေပါက္နားလည္ယံုႏွင့္ေတာ့ မလံုေလာက္ပါ။ သာမန္ ျပည္သူမ်ားပါ ပညာေရး အေတြးအေခၚ ျမင့္မားလာဖို႔ လုိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ အယူအဆအရေတာ့ တိုင္းျပည္တစ္ခုမွာျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္အဖြဲ႔အစည္း ဘယ္က႑ပဲျဖစ္ျဖစ္ ပါ၀င္ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ သာမန္လူမ်ားစု ဟန္က်ပန္က်ျဖစ္မွသာ ႏိုင္ငံတစ္ခု၊ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုဟာ အေျခအေနေကာင္းႏိုင္မွာပါ။ လူသာမန္ လူလတ္တန္းစားမ်ား၏ ပညာေရးအသိကို ျမွင့္တင္ေပးႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကရမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီ ပညာေရးေရခ်ိန္ ေအာက္က်ေနမႈအေပၚမွာ သက္ေရာက္ေနတဲ့ အျခား အေျခအေနမ်ားကေတာ့ ဒီေနရာမွာ ကြ်န္ေတာ္ မေျပာလိုပါဘူး။ ဒီတစ္ခုထဲ ကြက္ေျပာလို႔လဲ မျပည့္စံုႏိုင္တာ သိပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း အားလံုးနားလည္ၾကမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ အျခားသက္ေရာက္မႈေတြကိုေတာ့ “အားလံုးေကာင္းပါသည္ခင္ဗ်ား” ဆိုတဲ့ အေျခအေနေရာက္တဲ့အခါလို႔ပဲ ေတြးၾကည့္ၾကပါ။

သာမန္ေတြအေၾကာင္း ေျပာရင္းနဲ႔ ေျပာစရာတစ္ခုက ေခါင္းထဲေရာက္လာျပန္ပါတယ္။ သာမန္ (mediocrity) ေတြကို ဂ႐ုတစ္စိုက္ ႐ွိၾကပါလို႔ ေျပာတာဟာ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္က မိေက်ာင္းမင္းကို ေရခင္းျပသလို ျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ စံနစ္က သာမန္ေတြပဲ အမ်ားဆံုးေမြးထုတ္ေပးႏိုင္ခဲ့တဲ့ စံနစ္ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ ေလးတန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ သိပ္ေတာ္ေနရင္ မင္းငါးတန္းကို ေျပာင္းတက္ကြာလို႔ မေျပာႏိုင္ပါ။ စာအေရးအသား အေတြးအေခၚမွာ အလားအလာ႐ွိတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို စာေတြမ်ားမ်ားဖတ္၊ ဦးပုညတို႔ ေဇာ္ဂ်ီတို႔ ျမသန္းတင့္တို႔ ႐ွာဖတ္၊ စာေတြမ်ားမ်ားေရးလို႔ မေျပာႏိုင္ပါ။ ေက်ာင္းစာေတြ လစ္ဟင္းကုန္မယ္ လို႔သာ သတိေပးႏိုင္ပါတယ္။ သိပ္ညံ့တဲ့ ကေလးေတြၾကေတာ့လဲ ဆရာမ်ားခမ်ာ မနည္းတြန္းထိုး၍ ေအာင္မွတ္ေလာက္ေတာ့ ရေအာင္ သင္ၾက႐ွာပါတယ္။ ရလဒ္ကေတာ့ ေလးစားေလာက္ဖြယ္ရာ သာမန္မ်ား (Respectable Mediocrities) ကိုသာ ေမြးထုတ္ေပးႏိုင္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ စံနစ္က သာမန္မ်ားထြက္ေပၚလာေစရန္ စတုတ္တိုက္ခ်လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီသာမန္မ်ားမွ သာမန္ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ သာမန္ဆရာမ်ား၊ သာမန္ပညာ႐ွင္မ်ား ျဖစ္လာၾကပါတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္မွာ အဲဒီသာမန္ေတြရဲ႕ အရည္အေသြးကို ျမွင့္တင္မေပးႏိုင္ရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပိုျပီးေနာက္က်က်န္ခဲ့မွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ေနာက္တစ္ခုက သာမန္ထက္ ပိုတဲ့ ကေလးေတြကို အခြင့္အေရးေပးဖို႔ပါ။ အတန္းထဲမွာ ဆိုးေပကေလးေတြဟာ သူမ်ားထက္ ဥာဏ္ေကာင္းသူေတြ ျဖစ္ေနတက္ပါတယ္။ အမ်ားအတြက္ သင္တဲ့ သင္ခန္းစာေတြဟာ သူတို႔အတြက္ လြယ္လြန္းတဲ့အတြက္ စိတ္မ၀င္စားတာလဲ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ သူမ်ား စာတစ္ပုဒ္ရလို႔မွ ကိုယ္မရေသး ထံုလြန္းထိုင္းလြန္းတဲ့ ကေလးေတြဟာလည္း သာမန္ထက္ ဥာဏ္ရည္နိမ့္ေနသူေတြ ျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္။ အမ်ားတန္းတူ မရ ရေကာင္းလားလို႔ အျပစ္တင္႐ိုက္ႏွက္မယ္ဆိုရင္ ဘာမွေကာင္းက်ဳိး႐ွိလာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕ၾကေတာ့လည္း ေက်ာင္းစာမွာ မစြံေပမယ့္ လက္မႈအႏုပညာတစ္ခုခု အားကစားတစ္ခုခုမွာ ထူးခြ်န္ေနတာမ်ဳိး႐ွိပါတယ္။ အေျခအေနအားလံုးအတြက္ ျပည့္စံုတဲ့ စံနစ္တစ္ခုျဖစ္ဖို႔ဆိုတာကေတာ့ မလြယ္လွပါဘူး။ သို႔ေသာ္လည္း ယခုထက္ပိုျပီး ထိေရာက္မယ့္ ကေလးေတြရဲ႕ အသီးသီးအသက ႐ွိႏွင့္ေနျပီး ျဖစ္ေနၾကတဲ့ အရည္အခ်င္းေတြကို ဆြဲထုတ္ပ်ဳိးေထာင္ေပးႏိုင္မယ့္ စံနစ္တစ္ခု ႐ွိသင့္ေနျပီလို႔ ထင္ပါတယ္။

အတန္းထဲမွာ စာေတာ္တယ္ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ျပဓါန္းစာအုပ္ကို ႏုတ္တိုက္ အာဂံုေဆာင္ႏိုင္သူမ်ား၊ စာေမးပြဲမွာ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ေျဖတက္သူမ်ား၊ အမွတ္ေပးစည္းမ်ဥ္း ပံုစံခြက္နဲ႔ အံက်ကိုက္ညီသူမ်ားသာဆိုရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပညာေရး မဟန္ေသးပါ။ သာမန္ေတြရဲ႕ အရည္အေသြးကို ျမွင့္တင္ေပးႏိုင္႐ံုမက သာမန္ထက္ပိုတဲ့ ကေလးမ်ားထံမွ အေကာင္းဆံုး အထက္ဆံုးေတြ ဆြဲထုတ္ယူေပးႏိုင္မယ့္ ပညာေရးစံနစ္တစ္ခု တည္ေဆာက္ဖို႔ အေတြးစေလးမ်ား ေပးျခင္းဟုသာ ကြ်န္ေတာ့္စာကို သေဘာထားၾကပါ။ ေနာက္ဆံုးတစ္ခု ေျပာခ်င္တာကေတာ့ အခုေျပာခဲ့သမွ်ဟာ ကြ်န္ေတာ့္ ကိုယ္ပိုင္အေတြးဆိုတာထက္ ဧ၀ံေမသုတံမ်ား၊ ဥပလကၡိတံမ်ားကို တဆင့္ေဖာက္သည္ခ်ျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ေၾကာင္းပါ။

(၅.၅.၂၀၀၅)

စာညႊန္း။ ။
၁။ ပညာရဲ႕သေဘာ (တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္)
၂။ ေက်ာင္းေကာင္း (ကိုတာ)
၃။ The Empty Raincoat (Charles Handy)
၄။ History of Japan, Encyclopedia, Britannica 2005

ေနာက္ဆက္တြဲ ....

ဒီေဆာင္းပါးေလးက မီဒီယာတစ္ခုခုကို ပို႔မယ္ဆိုတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ျမန္မာျပည္မွာ႐ွိေနတုန္း ေရးခဲ့တာပါ။ အမ်ားႀကီးလဲ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းေရးခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာ့ပညာေရး ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ ေအာက္က်သြားသလဲ၊ ဘယ္သူေတြမွာ တာ၀န္႐ွိသလဲ ဆိုတာကေတာ့ ေလဘာတီမျမရင္ရဲ႕ သီခ်င္းလိုပါပဲ “အားလံုးသိၾကပါတယ္႐ွင္” ေပါ့ဗ်ာ။ ျမန္မာ့ပညာေရးစံနစ္ႀကီးတစ္ခုလံုးက ရည္႐ြယ္ခ်က္႐ွိ႐ွိ ဖ်က္ဆီးခံေနရတာပါ။ တကၠသိုလ္ပညာေရးဆိုရင္ အဖတ္ဆယ္လို႔ကို မရေတာ့ပါဘူး။ ဒီအေျခအေနေတြကို ျပန္ကုစားဖို႔ ဆယ္စုႏွစ္နဲ႔ ခ်ီျပီး အခ်ိန္ယူရဦးမွာပါ။ တစ္ခုအားတက္စရာကေတာ့ ႏိုင္ငံတကာမွာ ျမန္မာေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ သိသိသာသာ မ်ားလာတာပါပဲ။ ႏိုင္ငံကို ျပန္လည္တည္ေဆာက္ခ်ိန္ၾကရင္ေတာ့ သူတို႔တစ္ေတြရဲ႕ အားကို အမ်ားႀကီးလိုမွာပါ။
Author: vanko
•7:18 PM
အခုတစ္ေလာ ဆရာေမာင္စူးစမ္းရဲ႕ ေဆာင္းပါးေတြအေၾကာင္းက ဘေလာ့ဂ္ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဆရာေမာင္စူးစမ္းကို ကြ်န္ေတာ္သိတာက Ideology ေတြနဲ႔ ပါတ္သတ္လို႔၊ ႏုိင္ငံတကာေရးရာေတြနဲ႔ ပါတ္သက္လို႔၊ World order ေတြနဲ႔ ပါတ္သက္လို႔ သူေရးသားခဲ့တဲ့ စာေတြအရ သိရတာပါ။ သူနဲ႔ ဆရာေက်ာ္၀င္း တို႔ႏွစ္ဦးဟာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ideology ကို စိတ္၀င္စားလာေအာင္ ၾသဇာသက္ေရာက္ခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာႏွစ္ဦးပါ။ ဆရာေမာင္စူးစမ္းရဲ႕ အမည္ရင္း ဦးခ်မ္းေအးဆိုတာလည္း ကြ်န္ေတာ္ ခုမွသိရတာပါ။ သူ႔ရဲ႕ အရင္ ႏိုင္ငံေရးရာဇ၀င္ကိုလည္း ထဲထဲ၀င္၀င္မသိတာ အမွန္ပါ။ သူ႔ရဲ႕ စာေတြအတြက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူငယ္ေတြကို ႏိုင္ငံတကာ အိုင္ဒီအိုေလာ္ဂ်ီေတြအေၾကာင္း သိခြင့္ရလာေစတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အခု ဆရာေမာင္စူးစမ္းရဲ႕ ေဆာင္းပါးႏွစ္ပုဒ္၊ (ပထမေဆာင္းပါးကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ ဒုတိယေဆာင္းပါးကိုေတာ့ မဖတ္ဖူးေသးပါ။) မွာ နအဖရဲ႕ road map မွတပါး အျခားေ႐ြးစရာမ႐ွိ၊ ႏိုင္ငံေရးကြင္းသစ္ မွာ player အသစ္ေတြ ပါ၀င္သင့္ေၾကာင္း ေရးသားထားတယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။

ႏိုင္ငံတကာ ေရးရာေတြကို ႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္ ဖတ္႐ႈေရးသားေပးေနတဲ့ ပညာတက္တစ္ေယာက္ဆီက ဒီလိုေကာက္ခ်က္မ်ဳိးၾကားရတာ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္အံ့ၾသမိပါတယ္။ နအဖရဲ႕ road map အတိုင္းသြားရင္ ဘယ္ေရာက္မယ္ဆိုတာ ႏိႈင္းခ်ိန္စဥ္းစားတက္သူတိုင္း သိပါတယ္။ အဲဒီ road map ဆုိတာႀကီးကို အသာထားလို႔ လက္႐ွိ နအဖ စစ္ဘိုခ်ဳပ္ေတြရဲ႕ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ဳိးအေပၚထားတဲ့ ေစတနာ ... ေစတနာေတာင္ မဟုတ္ပါဘူး၊ တိုင္းျပည္အေပၚ လံုးလံုးကို ေစတနာမ႐ွိတာပါ ... သေဘာထားကို ကေလးကအစ ေခြးအဆံုးသိၾကပါတယ္။ ဒီလို ရာဇပလႅင္ ဖင္ျမဲဖို႔ ျပည္သူေတြ ေသြးနဲ႔ေဆး၊ ျပည္သူကို ရန္စြယ္ေငါေငါနဲ႔ ပလႅင္ထိ ဒါးၾကည့္ ဆိုတဲ့မူနဲ႔ သတ္ဖို႔ျဖတ္ဖို႔ လက္မ႐ြံ႕တဲ့..၊ ဖင္ထိုင္ခံု လႈပ္မယ္ႀကံရင္ လူထုမေျပာနဲ႔ သံဃာေတာင္ ခ်မ္းသာမေပးပဲ မိုက္လံုးႀကီးလွတဲ့ အာဏာ႐ူး ဘုိခ်ဳပ္တစ္စုရဲ႕ စစ္ကြ်န္သက္႐ွည္ေရး စီမံကိန္းႀကီးကို ဘယ္လိုခံယူခ်က္နဲ႔မ်ား လက္ခံဖို႔ ျပည္သူလူထုကို တိုက္တြန္းသလဲလို႔ ကြ်န္ေတာ္ မေတြးတက္ေအာင္ပါပဲ။

ကြင္းသစ္ႀကီးမွာ ပေလယာအသစ္ေတြနဲ႔ ကစားၾကမယ္ဆိုရင္ ဘာေၾကာင့္မ်ား အႏွစ္၂၀လံုးလံုး တိုင္းျပည္ဂုတ္ခြစီးျပီး ထင္ရာစိုင္းလာတဲ့ နအဖရဲ႕လက္ကိုင္တုတ္ စစ္တပ္ႀကီးက ဘာလို႔ ၂၅% ပါေနရတာလဲ လို႔ ဆရာေမာင္စူးစမ္းကို ေမးခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီ လက္ကိုင္တုတ္ႀကီးက ၂၅% ပါဦးမယ့္အျပင္ ျပည္သူ႔အခ်စ္ေတာ္ ႀကံ့ဖြတ္အဖြဲ႔ ႀကီးကပါ ၀င္ေရာက္အေ႐ြးခံျပီး ေမလ လူထုဆႏၵဓျမတိုက္ပြဲကလိုပဲ မတရားနည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ ေနရာရေအာင္ယူဦးမယ္ဆိုတာ ကေလးကအစသိပါတယ္။ ျပည္သူလူထုကို ဖိႏွိပ္ဖို႔၊ အရပ္သားအစိုးရလက္ထဲကို စစ္မွန္တဲ့အာဏာာ မေရာက္ရေအာင္ ေနာက္ကေသနတ္နဲ႔ခ်ိန္ထားဦးမယ့္ နအဖ စိတ္ႀကိဳက္ေရးဆြဲထားတဲ့ ဥပေဒနဲ႔ စခန္းသြားဖို႔ အတြက္ ျပဳလုပ္ေပးတဲ့ ေ႐ြးေကာက္ပြဲက်င္းပလိုက္တာနဲ႔ပဲ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးဟာ ကြင္းသစ္ျဖစ္လာႏိုင္မလားဆိုတာ ေစ့ေစ့ေတြးစရာေတာင္ မလိုတဲ့ကိစၥပါ။

ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးဟာ တျခားႏိုင္ငံေတြနဲ႔မတူပဲ ထူးျခားတဲ့ေရခံေျမခံေတြ႐ွိလို႔ တျခားႏိုင္ငံေတြနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္လို႔ မရပါဘူးဆိုတဲ့ နအဖ ဘုိခ်ဳပ္ေတြရဲ႕ လက္သံုးစကားအတိုင္းဆိုရင္ ဆရာေမာင္စူးစမ္းလဲ ျမန္မာ့အေရးကို ဟိုႏိုင္ငံ ဒီႏိုင္ငံေတြနဲ႔ ယွဥ္ျပလို႔ သင့္ေတာ္ပါ့မလား။ နအဖ ရဲ႕ လက္သံုးစကားလည္း မွန္သင့္သေလာက္မွန္ပါတယ္။ ဘာေတြထူးျခားသလဲဆိုေတာ့ ထိုင္းမွာဆိုရင္ အခုျဖစ္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္ေနဆဲ လူထုဆႏၵျပပြဲေတြမွာ ထိုင္းအစိုးရ၊ ရဲ၊ စစ္တပ္ အားလံုးက ျပည္သူေတြရဲ႕ အသက္ကို သိပ္တန္ဖိုးထားတယ္ဆိုတာေတြ႔ရမွာပါ။ နအဖ ရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ ျပည္သူမကလို႔ သံဃာပဲျဖစ္ျဖစ္ သတ္မွာပဲဆိုတဲ့ မူပါပဲ။ ပါကစၥတန္မွာလည္း သမၼတအေနနဲ႔ ေ႐ြးေကာက္ပြဲက်င္းပေပးခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္႐ွားခြင့္ေတြကိုလည္း ခြင့္ျပဳထားပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာကေတာ့ စိတ္မထင္ရင္မထင္သလို လူထုကိုဖမ္းဆီး ျခိမ္းေျခာက္ ႏွိပ္စက္ေနတာပါ။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြလည္း တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ပိုပိုမ်ားလာပါတယ္။ ဒါေတြက နအဖရဲ႕ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူထုအေပၚ စစ္မွန္တဲ့ေစတနာ မ႐ွိတာကို ေဖၚျပေနတာပါ။ ဒီဘိုခ်ဳပ္တစ္စုဟာ ဘယ္ေတာ့မွ အျမင္မွန္ရလာမွာမဟုတ္ပဲ အာဏာ႐ူး႐ူးရင္းနဲ႔ပဲ ေသသြားမယ့္သူေတြျဖစ္ေနတာက တျခားႏိုင္ငံေတြနဲ႔ မတူတဲ့ ထူးျခားခ်က္ပါပဲ။

နအဖရဲ႕ လမ္းျပေျမပံုက ျပတဲ့လမ္းအတိုင္းသာ သြားခဲ့ရင္၊ အဲဒီထြက္ေပါက္ကသာ ထြက္ခဲ့ရင္ (ဆရာဦး၀င္းတင္ရဲ႕ စကားနဲ႔ေျပာရရင္ေတာ့) ျမန္မာျပည္ဟာ ငရဲကိုပဲ ေရာက္မွာပါပဲ။
Author: vanko
•5:52 PM
အပိုင္း ၄ ...

ယေန႔ေခတ္သည္ ေလ့လာသင္ယူစရာေတြ မ်ားေသာေခတ္၊ နည္းပညာေတြက လွ်ပ္စီးလက္သလို ျမန္ဆန္လြန္းေသာ ေခတ္ျဖစ္ပါသည္။ အသိပညာဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္ႏႈန္းမွာ ျမန္ဆန္လြန္း၍ အသိပညာေပါက္ကြဲမႈ (Knowledge Explosion) ဟုပင္ တင္စားၾကပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က စံႏႈန္းအေဟာင္းမ်ားျဖင့္ သက္ေတာင့္သက္သာ သြားေနပါက ေနာက္က်က်န္ခဲ့ပါလိမ့္မည္။ ယခု ဆယ္ႏွစ္စာ ေနာက္က်ေနလ်င္၊ ေနာက္တစ္ႏွစ္အၾကာတြင္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ သံုးဆယ္စာမက ေနာက္က်က်န္ခဲ့သည္ကို ေတြ႕ရပါလိမ့္မည္။ သူမ်ားထက္ေနာက္မက်ဖို႔ သူမ်ားကို ေအာက္က်ေနာက္က် မျဖစ္ဖို႔ဆိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ ပညာေရးကို ယခုထက္ပို၍ ရင္းႏွီးျမဳတ္ႏွံရပါမည္။ ယခုထက္ပို၍ ေကာင္းမြန္ေသာ ပညာေရးစံနစ္တစ္ခုကို ေဖာ္ထုတ္ၾကရပါမည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ သမိုင္းထဲမွာ ထပ္တလဲလဲ သင္ခဲ့ရတာ၊ ဖတ္ခဲ့ရတာ ျမန္မာျပည္ သူ႔ကြ်န္ဘ၀ေရာက္ရတာဟာ လက္နက္အင္အား၊ လူအင္အားမမွ်လို႔ ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြပဲ ထပ္တလဲလဲ သင္ခဲ့ရပါတယ္။ မွန္မွန္ကန္ကန္သံုးသပ္မႈေတြကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ပညာေရးက သင္မေပးလိုက္ဘူး။ အျပင္စာေတြ ဖတ္မိတဲ့အခါမွသာ ေအာ္ ... ဒို႔ဗမာေတြ ပညာမတတ္ခဲ့လို႔ပါလား ဆိုတာ ေရးေရးသိလာတယ္။ ဆီးပန္းနီ ဆရာေတာ္ကေတာ့ “ျမန္မာေတြ စည္းကမ္းေဖာက္လို႔၊ ထီးနန္းေပ်ာက္ခဲ့ျပီ” လို႔ ေရးပါတယ္။ စည္းကမ္းမဲ့တာလည္းမွန္ပါတယ္။ ဆရာေအာင္သင္းေျပာတဲ့ စကားေလးကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္မေမ့ႏိုင္တဲ့ စကားပါ။ “မဟာဗႏၵဳလေလာက္ သတၱိ႐ွိတာ ဘယ္သူ႐ွိဦးမလဲ။ ဒါေပမယ့္ ဟိုက “ထုန္း” ဆိုေတာ့ ေသေရာ။ ကိုယ္ကမွ ျပန္ မ“ထုန္း” ႏိုင္ပဲ။ ခံေပါ့” တဲ့။ ဟုတ္တယ္။ အဂၤလိပ္အေျမာက္ကို ယွဥ္ပစ္ႏိုင္တဲ့ အေျမာက္ ဗမာေတြမွာ မ႐ွိလို႔။ ဘာလို႔ မ႐ွိလဲ ဆိုေတာ့ မလုပ္တတ္လို႔။ ဘာေၾကာင့္မလုပ္တတ္သလဲ ပညာမတတ္လို႔ေပါ့ဗ်ာ။ ႐ွင္း႐ွင္းေလးပဲ။

ေ႐ႊျမန္မာေတြ သူမ်ားေအာက္မက်ရေအာင္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေျပာခဲ့သလို သူမ်ားတစ္လွမ္း လွမ္းခ်ိန္မွာ ကိုယ္က ေလးငါးေျခာက္လွမ္း လွမ္းႏိုင္ေအာင္ အဓိကလုပ္ေဆာင္႐မွာက ပညာေရးက႑ (Educational Sector) ျဖစ္မယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ့္အေနနဲ႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ က်န္တာေတြ ေနာက္က်ခ်င္သေလာက္ က်ပါေစ။ ပညာေရးမွာ ေအာက္မက်ရင္ အားလံုးကို ျပန္ကုစားႏိုင္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဂ်ပန္ရဲ႕ ဥပမာေလးကို ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးျပီးေတာ့ (၁၉၄၅)မွာ ဂ်ပန္ဟာ ျပာပံုဘ၀နဲ႕ က်န္ခဲ့တာပါ။ သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔မွာ ဆရာေတြ႐ွိပါေသးတယ္၊ ေက်ာင္းသားေတြ႐ွိပါေသးတယ္၊ ေကာင္းမြန္တဲ့ ပညာေရး စံနစ္လည္း က်န္ခဲ့ပါေသးတယ္။ သူတို႔ေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံကို ျပန္တည္ေဆာက္ၾကတယ္။ အစိုးရ ဘတ္ဂ်က္ခြဲေ၀မႈမွာ တျခား၀န္ႀကီးဌာနေတြ အားလံုးေနာက္ဆုတ္ေပးျပီး ပညာေရးမွာ ပံုေအာျပီးေတာ့ သံုးပါတယ္ (Massive Investment in Education)။ အဲဒီရလဒ္ကေတာ့ ဂ်ပန္ဟာ ၁၉၅၀ ျပည့္လြန္ ၁၉၆၀ ႏွစ္မ်ားမွာ ျပန္ျပီးေတာ့ တန္းမွီတဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ ျဖစ္လာတာပါပဲ။

ဒီေလာက္ အခ်ိန္တိုတိုနဲ႔ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ ျပန္ျပီးတိုးတက္လာတာဟာ ဟိုးအရင္ ေမဂ်ီေခတ္ (Meiji Period 1868-1912) ကတည္းက ပညာေရးမွာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြ လုပ္ခဲ့တဲ့ အက်ိဳးေၾကာင့္ဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး။ ဟိုအရင္က တံခါးပိတ္ျပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ဂ်ပန္ေတြဟာ အေမရိကန္စစ္သေဘၤာေတြ ေရာက္လာျပီး အတင္းအက်ပ္ တံခါးဖြင့္ခိုင္းလို႔ ၁၈၅၄ Perry Convention အရ ဖြင့္ေပးလိုက္ရခ်ိန္မွာ ကမၻာႀကီး (အထူးသျဖင့္ အေနာက္ေပါ့) ကို ေတြ႔ျပီး shock ရသြားလို႔ အဲဒီ ေမဂ်ီေခတ္မွာပဲ ပညာေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြ စလုပ္ပါတယ္။ အဲဒီရဲ႕ အက်ိဳးဆက္က ႐ု႐ွား-ဂ်ပန္ စစ္ပြဲ Russo-Japanese War 1904-1905 မွာ ႐ု႐ွားကို အႏိုင္ရျပီး ေခတ္သစ္သမိုင္း Modern Times မွာ ဥေရာပႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံကို အႏိုင္ရခဲ့တဲ့ ပထမဆံုး အာ႐ွႏိုင္ငံ ျဖစ္လာပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြေရာ။ ေ႐ွးေ႐ွးကျမန္မာေတြ မညံ့ခဲ့ၾကပါဘူး။ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ရင္ အံ့ၾသမိလိမ့္မယ္။ ေမဂ်ီေခတ္ထက္ကို အနည္းငယ္ေစာျပီး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြ လုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ မင္းတုန္းမင္းၾတားႀကီး (၁၈၅၃-၁၈၇၈) လက္ထက္မွာ ဒီအတိုင္းေနလို႔ မရေတာ့ဘူးဆိုတာ သိလို႔ ပညာေရးနဲ႔ စက္မႈလက္မႈက႑ေတြမွာ တိုးတက္ေခတ္မီဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း အဲဒီအခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံတစ္၀က္က အဂၤလိပ္လက္ထဲ ေရာက္ေနပါျပီ။ အလာေကာင္းေသာ္လည္း အခါေႏွာင္းခဲ့ျပီလို႔ ေျပာရမလိုပါပဲ။ မင္းတုန္းမင္းကို ဆက္ခံတဲ့ သီေပါမင္းလက္ထက္မွာ ႏိုင္ငံေရးအကြဲအျပဲေတြေၾကာင့္ ႏုိင္ငံဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ေရး အ႐ွိန္ယုတ္သြားခဲ့ျပီး ႏိုင္ငံတကာေရးရာ မကြ်မ္းက်င္မႈ၊ မဟာဗ်ဴဟာ မွားယြင္းမႈေတြေၾကာင့္ ေနာက္ စည္းကမ္းေဖာက္တာေတြေၾကာင့္ တစ္ႏိုင္ငံလံုး သူ႔ကြ်န္ဘ၀ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ Geopolitical အရ အဂၤလိပ္က ျမန္မာႏိုင္ငံကို မရမေနသိမ္းမွာ ျဖစ္တယ္လို႔ သမိုင္းကဆိုပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း အဂၤလိပ္မွတ္တမ္းမ်ားအရ ျဗိတိသွ်ေတြဟာ အထက္ျမန္မာႏိုင္ငံကို အနည္းဆံုးအားျဖင့္ေတာ့ ေခတၱခဏျဖစ္ေစ လက္ေ႐ွာင္ထားျပီး လာအုိ၊ ဗီယက္နမ္နဲ႔ ယူနန္ေဒသေတြမွာ ျပင္သစ္ေတြရဲ႕ လႈပ္႐ွားမႈေတြအေပၚ အာ႐ံုစိုက္ခ်င္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ျမန္မာလႊတ္ေတာ္ကေန ျပင္သစ္ကို ေပးပို႔တဲ့ စာတစ္ေစာင္ကို ျဗိတိသွ်ေတြ ရ႐ွိသြားျပီး အဂၤလိပ္ ျမန္မာ ဆက္ဆံေရးဟာ အဆိုး၀ါးဆံုးအဆင့္ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္းပါပဲ အျပစ္႐ွာေနတဲ့ ၀ံပုေလြလက္ထဲ ေရာက္သြားရတာပါပဲ။

ဆိုလိုခ်င္တာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပညာေရးမွာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြ ေနာက္က်ခဲ့တာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတကာေရးရာ၊ အသိပညာ၊ နည္းပညာ အားလံုးေနာက္က်ျပီး ဒါေတြဟာ သူ႔ကြ်န္ဘ၀ေရာက္ရျခင္း အေၾကာင္းရင္းမ်ားစြာထဲက အဓိက်တဲ့ အေၾကာင္းရင္းတစ္ခု ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပညာေရးမွာ ေနာက္မက်ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖို႔ တိုက္တြန္းလိုပါတယ္။

ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။
Author: vanko
•11:55 PM
အစ္မေမအိခင္က tag ထားတယ္ေနာ္ ဆုိလို႔ tag တယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုႀကီးလဲလို႔ ေၾကာက္ေနတာ။ အိမ္ေအာက္က သူခိုးက ေဒေ၀ါဆိုတာ ဘာႀကီးမွန္း မသိသလိုပဲ။ (ဥပမာကလဲ မေကာင္းလိုက္တာေနာ္ ...). ခုေတာ့ အစ္မက ကိုယ့္စိတ္ထဲ႐ွိတာေတြ အကုန္ေရးဆိုလို႔ ေရးလိုက္ျပီဗ်ာ။ အစ္မေရ သည္းခံျပီးသာ ဖတ္ေပေတာ့။ :P

ပထမဆံုး.... ပထမဆံုးဘာေရးရပါ့မလဲ...?။
၁။ အင္း.... ပထမဆံုး ေနခဲ့တဲ့အိမ္... ကြ်န္ေတာ္တို႔အျပင္ အဖိုးႀကီး၊ အဖြားႀကီးႏွစ္ေယာက္ထဲ႐ွိတဲ့ အိမ္ကေလးပဲ။ အေဖနဲ႔ အေမ အိမ္ေထာင္က်ခါစမွာ အိမ္ငွားေနတယ္ေလ..။ အဖြားႀကီးက ကန္စြန္းဥျပဳတ္ေလးေတြ သူ႔အိမ္ေ႐ွ႕ဖြင့္ထားတဲ့ မုန္႔ဆိုင္ကေလးမွာ ေရာင္းတယ္။ မနက္ေလးနာရီေလာက္ ထျပီး ကန္စြန္းဥျပဳတ္ရင္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ထျပီး မီးဖိုေဘးထိုင္ေစာင့္ရင္း ကဗ်ာေတြ႐ြတ္တာမွတ္မိတယ္။ ႏွစ္ႏွစ္သားေလာက္ေပါ့။ အဲဒီအဖိုးႀကီး၊ အဖြားႀကီးက ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစုကို သိပ္ခင္တြယ္တာ။ သူတို႔အိမ္မွာ ငွားေနတာ ၃ ၄ ႏွစ္ေလာက္ပဲ႐ွိမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ေသတဲ့အထိ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို သားသမီးေျမးေတြထက္ ပိုခင္တြယ္ၾကတယ္။ တစ္ဦးေမတၱာ တစ္ဦးမွာ ဆိုသလိုပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။

၂။ ပထမဆံုး အိမ္ကေန အေ၀းႀကီး (အေ၀းႀကီးလို႔ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ထင္တာပဲ) တက္ရတဲ့ ေက်ာင္း.... “ျမတ္” မူႀကိဳ။ မူႀကိဳေက်ာင္းကားက အိမ္အထိ လာႀကိဳတယ္ဗ်။ ေက်ာင္းကားလာခါနီးဆို ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ငိုတာပဲ။ ဟုိမွာက ေန႔ခင္းဘက္ အိပ္ရတာကိုး။ ကြ်န္ေတာ္က ေဆာ့ေနရမွ...။

၃။ ပထမဆံုး ရတဲ့ဆု သူငယ္တန္း တတိယဆု။

၄။ ပထမဆံုး သူငယ္ခ်င္း... သံုးေယာက္ေတာင္႐ွိတယ္။ ပထမဆံုးလို႔ထင္တာပဲ။ ဘသန္းရယ္၊ မိငယ္ရယ္၊ သႏၳာရယ္ ေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေလးေယာက္က အတန္းတိုင္းမွာ ပထမ၊ ဒုတိယ၊ တတိယကို အျမဲ လုေနၾကမို႔ထင္ပါတယ္။ သူတို႔ သံုးေယာက္ပဲ မူလတန္းသူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ မွတ္မွတ္ရရ႐ွိတယ္။ ထူးဆန္းတာက ကြ်န္ေတာ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းက တတိယဆုကို အျမဲပဲ ႏွစ္ေယာက္တြဲေပးတယ္ဗ်။ အင္း... ကြ်န္ေတာ္ကလဲ တတိယပဲ ရတာမ်ားပါတယ္။ ဆရာမက ကြ်န္ေတာ့္ကို သိပ္လွ်မ္းတယ္တဲ့။

၅။ ပထမဆံုး အမွတ္တရ႐ွိတဲ့ဆု...။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတန္းပိုင္ဆရာမအိမ္မွာ ေလးတန္းအစိုးရစစ္ စာေမးပြဲအတြက္ အႀကိဳ စာေမးပြဲလုပ္ေပးတံုးက ရတဲ့ ပထမဆု။ ပထမဆုကို အမွတ္ရတာမဟုတ္ဘူး။ ဆရာမက ကြ်န္ေတာ္ လွ်မ္းတက္မွန္းသိလို႔ ဆုအျဖစ္ေပးတဲ့ ေလယဥ္ပ်ံ႐ုပ္ကေလးမွာ ဒီလိုေရးေပးတယ္။ “ျမင္းေကာင္းခြာလိပ္ မျဖစ္ေစနဲ႔” တဲ့။ ခုထိ အဲဒီ စကားေလးကို အမွတ္ရတံုးပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က အျမဲ အဲဒီလိုျဖစ္တက္လို႔ပါ။

၆။ ပထမဆံုး တကယ့္စိတ္တူကိုယ္တူ သူငယ္ခ်င္း....။ သူနာမည္က ထူးဆန္းတယ္ဗ်။ သူ႔စိတ္ကလဲ ထူးဆန္းတယ္။ သူ႔နာမည္ကိုေျပာရင္ စိတ္ဆိုးမွာ ကြ်န္ေတာ္သိလို႔ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ သူက tourist guide လုပ္တယ္။ ေအာင္ျမင္တဲ့ ဂိုက္အနည္းငယ္ထဲက တစ္ေယာက္ပါ။ သူနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္သား ညဘက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း၊ ျမစ္ကမ္းက ဆိပ္ခံေဘာတံတားမွာ သြားထိုင္ရင္း အယူအဆေတြ ျငင္းၾကခံုၾကတာ အခုထိ အမွတ္ရတံုးပဲ။ ေျခာက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွာ စျပီးခင္ခဲ့ၾကတာပါ။ ခုဆိုရင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခ့ဲျပီေပါ့။ ခင္မင္ဆဲပါပဲ။

၇။ ေနာက္ ပထမဆံုး... ပထမဆံုး ဘာပါလိမ့္...။ အစ္မေရ ကြ်န္ေတာ္က အမွတ္သည္းေျခနည္းတယ္ဗ်။ ပထမဆံုး ဆိုတာေတြ သိပ္မမွတ္မိဘူး။ အင္း.. ပထမဆံုး ၾကည့္ဖူးတဲ့ တီဗြီဇာတ္လမ္းတြဲ... Six Million Dollar Man ။ အဲဒီတုန္းက တစ္ရပ္ကြက္လံုးမွ... လက္ခ်ဳိးေရရင္ တီဗြီ႐ွိတဲ့ အိမ္က လက္တစ္ဖက္မျပည့္ဘူးထင္တယ္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ တစ္ခ်ဳိ႕အိမ္ေတြက ေကာင္စီ႐ံုးကေန တီဗြီငွားျပီး လမ္းထဲမွာ ျပတယ္။ အလကားေပါ့။ information/ entertainment အလွဴလို႔ ေျပာရမလားမသိပါဘူး။ အဲဒီလို ျပတဲ့ေန႔ဆိုရင္ အိမ္ေတြအသီးသီးက ဖ်ာေတြ ခံုေတြ ယူလာၾကျပီး လမ္းထဲမွာ ေနရာအေစာႀကီး ႀကိဳယူၾကတာေပါ့။ အင္း... ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ေပ်ာ္စရာႀကီးပဲ။ အဲဒီမွာ The Six Million Dollar Man ဇာတ္လမ္းကို စၾကည့္မိျပီး ႀကိဳက္သြားတာပဲ။ တိုက္ေလယဥ္ပ်ံပ်က္က်တဲ့ ပိုင္းေလာ့ကို စတီး႐ိုးေတြ စက္ေတြ ျပန္ျပီး အစားထိုးထားေတာ့ သူက စက္႐ုပ္တစ္ပိုင္းျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဒီေန႔ေခတ္ Robo Cop ဇာတ္ကားေတြရဲ႕ ေ႐ွ႕ေျပးလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရမယ္ထင္တယ္။ အဲဒီေတာ့ သူက ေဒၚလာေျခာက္သန္းေတာင္ တန္သတဲ့။ ခုေခတ္ ေဘာလံုးသမားေတြကေတာ့ ေဒၚလာေျခာက္သန္းေလာက္မ်ား ပ်င္းေတာင္ပ်င္းေသး ေနာ္...။

၈။ ပထမဆံုး ေလယဥ္ပ်ံစီးဘူးတာ....။ ဟီး... ဟီး... လြတ္လပ္ေရးကြင္းထဲမွာ...။ ဂ်စ္ကားေဘာ္ဒီမွာ ေလယဥ္ပ်ံပံုစံ အေတာင္ပံေတြတပ္ထားတာေပါ့။ အဲဒါ ကြင္းထဲက ေျပးလမ္းထဲမွာ ပါတ္ေမာင္းတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကေလးေတြဆို သိပ္ေပ်ာ္တာေပါ့။ ေလယဥ္ေတာင္ပံႏွစ္ဖက္က မီးတဖ်ပ္ဖ်ပ္နဲ႔...။

၉။ ပထမဆံုး ေက်ာင္းေျပးဖူးတာ...။ ႐ွစ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀..။ အမွန္ေတာ့ ေက်ာင္းေျပးဖို႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္မ႐ွိပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ရယ္ သူငယ္ခ်င္း သူရခ်စ္ရယ္ ႏွစ္ေယာက္သား ေက်ာင္းမတက္ခင္ လြတ္လပ္ေရးကြင္းက ကန္ထဲမွာ ေလွသြားစီးၾကတယ္။ ေလွခက တစ္နာရီ ၅ က်ပ္ေပးရတယ္။ နာရီျပည့္သြားရင္ ေလွငွားတဲ့႐ံုကေန ေလာ္စပီကာႀကီးနဲ႔ ေလွနံပါတ္ကို ေအာ္ေခၚတယ္။ အဲဒီေန႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေလွနံပါတ္ ၅ ကို နာရီျပည့္သြားလည္း မေခၚဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ကန္ထဲမွာ ဟိုေလွာ္ဒီေလွာ္နဲ႔ ေလွထဲ တစ္ေရးေတာင္ အိပ္လိုက္ေသးတယ္။ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္လည္း ေက်ာ္သြားျပီေပါ့။ ၁၁ နာရီေလာက္က ေလွစီးလိုက္တာ။ ညေန ၃ နာရီေလာက္မွ တျခားဘက္ကမ္းမွာ ေလွကပ္ျပီး သူရခ်စ္အိမ္မွာ ေက်ာင္းစာအုပ္ထဲမွာ ပါတဲ့ ေမာ္တာလုပ္နည္းကို သြားစမ္းၾကည့္ၾကတယ္။ မရပါဘူး။ အခုျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အဲဒီတံုးက ကြိဳင္ပတ္တာ အပတ္ေရ နည္းေနတာကိုး...။ အဲဒီ ပထမဆံုး ေက်ာင္းေျပးျပီးေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ေနာက္တစ္ခါ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွာ တစ္ခါပဲ ေက်ာင္းထပ္ေျပးဘူးတယ္။ အဲဒီတုံုးက ဆရာမရဲ႕ ဆန္ထုတ္ခြင့္ စလစ္ကို ယူျပီး ဆရာမအတြက္ ဆန္သြားထုတ္မယ္ဆိုျပီး ေက်ာင္းကေန အျပင္ထြက္ၾကတာ။ သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္။ အမွန္ေတာ့ စလစ္က ဆန္ထုတ္ျပီးသား။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ သြားထိုင္ေနၾကတာ ျပန္လာေတာ့ ဆရာမရဲ႕ အေဆာ္ခံရပါေလေရာ။

၁၀။ ပထမဆံုး က်ဘူးတဲ့ စာေမးပြဲ...။ ဆယ္တန္း....။ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းမရလို႔ ဆိုျပီး ေနာက္ဆံုး Biology ေျဖတဲ့ေန႔မွာ ျခစ္ခ်ခဲ့တယ္။ အေမ့ကို ေျပာေတာ့ အေမက စိတ္မေကာင္းဘူး။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဆုေတြရလာျပီး ဆယ္တန္းမွ က်ရတယ္ဆိုေတာ့....။ အေဖကေတာ့ ဘာမွ သိပ္မေျပာပါဘူး။ ေနာက္ႏွစ္ အမွတ္ေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားေပါ့တဲ့။ ေနာက္ႏွစ္လဲ အေျခအေနမေကာင္းပါဘူး။ ပ်င္းတာကိုး..။ D တစ္လံုးမွ မရဘူး။ ေျခာက္ဘာသာမွာ သံုးဘာသာက D မွတ္နား ကပ္ရပ္နဲ႔ D မထြက္ခဲ့ဘူး။ စဥ္းစားၾကည့္ပါဗ်ာ။ အဂၤလိပ္စာ ၇၂၊ Physics ၇၈၊ Bio ၇၇။ (ႀကံဳတံုး ၾကြားတာ... :p)။ ေနာက္ဆို ဘယ္စာေမးပြဲမွ ျခစ္မခ်ေတာ့ပါဘူး...။

၁၁။ ပထမဆံုး ခ်စ္သူ.....။ :( ... ေယာက္်ားရသြားျပီဗ်ာ...။ အခုေလာက္ဆို ကေလးေတာင္ ရေရာေပါ့။ အစ္မေရ ... အေဟာင္းအေဟာင္းေတြက အစုတ္အစုတ္ေတြ ျဖစ္ကုန္ေရာေပါ့...။ :(

၁၂။ ပထမဆံုး တက္တဲ့သင္တန္း...။ ပန္းခ်ီသင္တန္း။ ေလးတန္းစာေမးပြဲအျပီး ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာေပါ့။ ဟုတ္တိပတ္တိလည္း ဘာမွမသင္ခဲ့ရပါဘူး။ အဲဒီတံုးက ေတဇလူငယ္ေတြ၊ လမ္းစဥ္လူငယ္ေတြ ေခတ္စားခ်ိန္မဟုတ္လား။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုလည္း ပန္းခ်ီသင္တန္းဆိုျပီး တကယ္က စစ္ေရးျပသင္တန္းေတြ ေပးတာပါပဲ။ ေနာက္ လူငယ္ေလ့က်င့္ေရးစခန္း အင္းယားေလးကို သြားရတယ္။ အတန္းႀကီးေတြက ေျပာလို႔ အင္းယားေလးလို႔ ေျပာတာ။ ခုထိ အဲဒီ အင္းယားေလးဆိုတာ ဘယ္ေနရာမွန္း မသိေသးဘူး။ အဲဒီမွာ ႐ြက္ဖ်င္တဲထိုးတာေတြ၊ ႀကိဳးခ်ည္နည္းေတြ သင္ရတယ္။ အခုေတာ့ တစ္ခုမွ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။

၁၃။ ေနာက္ထပ္ ပထမဆံုး... အား ... အစ္မေရ ေတာ္ေတာ္စဥ္းစားရတာပဲ...။ ခဏနားဦးမယ္ဗ်ာ။ 10 hours later.... အင္း.. သိျပီ .. ပထမဆံုး စီးဘူးတဲ့စက္ဘီး ... ဘိုအုန္းသီး စက္ဘီးေလး။ ဘီးသံုးဘီးနဲ႔ အေနာက္မွာ ကယ္ရီယာေလးလဲပါတယ္။ တစ္စီးလံုး ဘီးကိုပတ္ထားတဲ့ တာယာကလြဲလို႔ သံခ်ည္းပဲ။ အတိုအစ၀ယ္တဲ့ ကုလားေတြသိပ္ႀကိဳက္ေပါ့။

၁၄။ ပထမဆံုး ဆရာ...။ ကြ်န္ေတာ့္ ႀကီးေဒၚလို႔ ေျပာရမယ္။ ကြ်န္ေတာ္က သံုးႏွစ္သားေလာက္ကတည္းက အဖြားအိမ္မွာ သြားေနတာ။ အဖြားကို “ေမေမ” လို႔ ေခၚတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ ႀကီးေဒၚက အတန္းပညာေတြဘာေတြ အမ်ားႀကီးမတတ္ေပမယ့္ ဥာဏ္ေကာင္းတယ္ဗ်။ စာလည္း အရမ္းဖတ္တယ္။ ဗဟုသုတ၊ ႏိုင္ငံတကာေရးရာဆိုရင္ ေတာ္တန္႐ံုလူ သူ႔ကိုယွဥ္ေျပာလို႔မရဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ငယ္ငယ္ကတည္းက စာေရးစာဖတ္ သင္ေပးတယ္။ သခ်ၤာ သင္ေပးတယ္။ အဂၤလိပ္စာေတာ့ သင္မေပးႏိုင္႐ွာဘူး။ သူေျပာတဲ့ စကားတစ္ခြန္းက ကြ်န္ေတာ္တစ္သက္လံုး အမွတ္ရေနတယ္။ “ႀကီးႀကီးက အဂၤလိပ္စာမတက္ေတာ့ မ်က္လံုးတစ္ဖက္ ကန္းေနတဲ့သူလိုပဲ” တဲ့။ “ႏိုင္ငံျခားဘာသာစကားဆိုတာ ေလ့လာေကာင္းတယ္” တဲ့။ သူက အဂၤလိပ္လို မဖတ္တက္ဘူးေပမယ့္ အဂၤလိပ္စာလံုးေတြေတာ့ သိသဗ်။ အဂၤလိပ္ေဆးေတြဘာေတြ၀ယ္လာလို႔ စာလံုးေပါင္းမွားေနရင္ သူကတန္းေျပာဒါပဲ။ အဲဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေလ့လာလိုက္တာ အဂၤလိပ္လိုလဲ မေတာက္တေခါက္၊ ဂ်ပန္လို ထမင္းစားေရေသာက္ေတာင္မရ၊ တ႐ုတ္လို တစ္လံုးႏွစ္လံုး၊ စပိန္လည္း တက္ေယာင္ကား၊ ျပင္သစ္က်ေတာ့လဲ တီးမိေခါက္မိ အဲသလိုေတြ ျဖစ္ကုန္ေရာ။ တစ္ခါတစ္ခါ ငယ္ငယ္က ေ႐ႊေသြးထဲက “တစ္ခုခုကို ျမဲျမဲကိုင္” ဆိုတဲ့ ပံုျပင္ေလးကို သြားသြားသတိရတယ္။ ဘုရား႐ွစ္ခိုးစာေတြ၊ ပါဠိေတြ ပါဒ္ဆင့္ေတြ ဖတ္တာကို လည္း ႀကီးႀကီးနဲ႔ ေမေမ (အဖြား) ကသင္ေပးတာပဲ။ အဖြားကလည္း စာဖတ္တယ္။ သူကေတာ့ ဘုရားစာေတြဖတ္တာမ်ားပါတယ္။ အဲ.. ဒါေပမယ့္ သူလည္း အဂၤလိပ္ဂဏန္းေတြ သိသဗ်။ အဂၤလိပ္လိုခ်ည္းပဲပါတဲ့ ျပကၡဒိန္လည္း သူၾကည့္တက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္က “ေမ႔ (ေမ႔ ဆိုတာ ေမေမ ကို ကြ်န္ေတာ္က အတိုေကာက္ေခၚတာ.) အဂၤလိပ္ဂဏန္းေတြ ဘယ္လိုသိသလဲဆိုေတာ့ “တိုက္ၾကည့္ျပီး မွတ္ထားတာေပါ့” တဲ့။ ေမေမ က ဓါရဏပရိတ္ကို အျမဲ႐ြတ္တယ္။ သူ႐ြတ္ေနရင္ ကြ်န္ေတာ္က ေဘးကထိုင္ျပီး နားေထာင္ရတာ သိပ္သေဘာက်တာပဲ။ အသက္ႀကီးတဲ့အထိ ထိုင္ျပီးနားေထာင္ဘူးတယ္။ ေနာက္က်ေတာ့ ေမေမဆိုတာ မဟုတ္ရင္ နားေထာင္ရတာ တစ္ခုခုလိုေနသလိုပဲ။ ေနာက္ျပီး “သံုးလူ႔႐ွင္ပင္ကြ်န္းထိပ္တင္၊ ေသာင္းခြင္စၾကၤ၀ဠာ” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးလဲ ေမေမက ခဏခဏဆိုျပတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဆယ္တန္း၊ တကၠသိုလ္ တက္ေနတဲ့ အခ်ိန္အထိ အဖြားအိမ္တစ္ခါတစ္ေလ သြားအိပ္ရင္ “ေမ့.. သံုးလူ႔႐ွင္ပင္ ဆိုျပပါဦး” ဆိုျပီး နားေထာင္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတက္တာ။

၁၅။ ပထမဆံုး ဖတ္ဖူးတဲ့စာအုပ္ ...။ ပထမဆံုး ဖတ္ဖူးတဲ့ စာအုပ္လို႔ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္က က၊ ခ၊ ဂ၊ ဃ၊ င ဆိုတဲ့ စာလံုးေလး ငါးလံုးသိကတည္းက စာစဖတ္တာ။ (ၾကံဳတံုးၾကြားမိတာ သည္းခံၾကပါခင္ဗ်ာ..။) ႀကီးႀကီး ကြ်န္ေတာ့္ကိုသင္ေပးထားတာ အဲဒီငါးလံုး။ အဲဒီငါးလံုးလဲ ရေရာ စာေတြေလွ်ာက္ဖတ္လိုက္တာ နံရံမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ “သမ၀ါယမ ျပကၡဒိန္” ဆိုတဲ့အထဲက “ယ” ကို “ၾကီးႀကီး သူတို႔ ကႀကီးကလဲ ေျပာင္းျပန္ႀကီးေျပာလို႔ ရယ္လိုက္ၾကတာ။ ကြ်န္ေတာ့္ ႀကီးေဒၚခင္မ်ာ အဲဒါကို ကြ်န္ေတာ္ႀကီးလာတဲ့အထိ ေျပာမဆံုးဘူး။ အဖြားအိမ္မွာက စာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိတယ္။ တကၠသိုလ္ မဂၢဇင္းေတြ၊ တို႔ေက်ာင္းသား စာေစာင္ေတြလဲ႐ွိတယ္။ အဲဒါေတြက ကြ်န္ေတာ္အေဖေတြ ဦးေလးေတြ လက္ထက္က စာအုပ္ေတြေပါ့။ သူတို႔ သင္ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြလည္း စာအုပ္စင္မွာ ႐ွိတယ္။ သူတို႔သင္ရတဲ့ ဖတ္စာအုပ္ေတြ ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္ကတည္းက ဖတ္ခဲ့ရတာေပါ့။ ေနာက္ ၀တၳဳေတြ၊ ေဆာင္းပါးစာအုပ္ေတြ၊ ရာဇ၀င္ စာအုပ္ေတြကလည္း အမ်ားႀကီး။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ေဗဒါလမ္းကဗ်ာေတြကို ငယ္ငယ္ကတည္းက စြဲလမ္းခဲ့တာ။ သူ႔ကဗ်ာေလးေတြက အသံခ်ိဳတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ ေနာက္ ေသာ့တြဲနဲ႔နတ္႐ုပ္၊ ပုဂံေစ်း၊ ၾကင္မည့္သူ စတဲ့ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ၀တၳဳတိုေတြ၊ အမွတ္အရဆံုးကေတာ့ “မဟာဆန္ခ်င္သူ” ျပဇာတ္။ ဆရာမင္းသု၀ဏ္ရဲ႕ ဘႀကီးေအာင္ညာတယ္ဆိုတဲ့ ၀တၳဳေလးေတြကို ငါးတန္း ေျခာက္တန္းကတည္းက ဖတ္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ တကၠသိုလ္ နႏၵမိတ္ရဲ႕ အင္ဖာတိုက္ပြဲ၊ ဆရာျမမ်ဳိးလြင္ရဲ႕ တစ္လိမ္ႏွစ္လိမ္ စတဲ့ ၀တၳဳေတြ၊ ေငြတာရီ၊ ျမ၀တီ စတဲ့ မဂၢဇင္းေတြ အမ်ားႀကီးဖတ္ခဲ့ရတယ္။ ဆရာသာဂဒိုးရဲ႕ ေမွာင္ခိုေခတ္ကို ထင္ဟပ္ထားတဲ့ “ဖမ္းပါ၊ မဖမ္းဘူး” ဆိုတဲ့ မဂၢဇင္း၀တၳဳတိုေလးကို ခုထိ အမွတ္ရတံုးပဲ။ ေနာက္ျပီး ငယ္ငယ္ကတည္းက အေတာ္ႀကီးတဲ့အထိ ေ႐ႊေသြးဂ်ာနယ္ကို စြဲစြဲျမဲျမဲဖတ္ခဲ့တယ္။ အိမ္က ေ႐ႊေသြး၊ ေတဇနဲ႔ မိုးေသာက္ပန္း ဂ်ာနယ္ေတြကို ပံုမွန္၀ယ္ေပးတယ္။ ေ႐ႊေသြးဂ်ာနယ္မွာ မ်က္ႏွာဖံုးတင္တဲ့ ဇာတ္လမ္းဆိုရင္ အမ်ားအားျဖင့္ ဆရာဦးဘၾကည္နဲ႔ ဆရာဦးေအးေမာင္ တို႔က သ႐ုပ္ေဖာ္ေရးဆြဲတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ဆရာဦးဘၾကည္ရဲ႕ ကာတြန္း႐ုပ္ကေလးေတြကို သိပ္သေဘာက်တယ္၊ ေကာက္ေၾကာင္းေလးေတြက အရမ္းေျပျပစ္တာပဲ။ ခုထိမ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေယာင္တုန္းပဲ။ ဆရာဦးေအးေမာင္လက္ရာကိုေတာ့ ၾကမ္းတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေ႐ႊေသြးကို ဘယ္ေလာက္ စြဲလမ္းသလဲဆို ခုထိ ေ႐ႊေသြးဂ်ာနယ္က တစ္ခ်ဳိ႕ဇာတ္လမ္းေလးေတြနဲ႔ ဇာတ္ေကာင္ပံုေလးေတြကို မွတ္မိေနတုန္းပဲ။ ေနာက္ မိုးေသာက္ပန္း ဂ်ာနယ္မွာဆိုရင္ေတာ့ ကိုကိုေအာင္(စမ္းေခ်ာင္း) ရဲ႕ ကာတြန္းပံုေလးေတြကို သေဘာက်တယ္။ အင္း... စာအုပ္စင္မွာေတြ႔တဲ့ အဂၤလိပ္၊ ဂ်ာမန္စာအုပ္ေတြေတာ့ ခုထိ တစ္အုပ္ႏွစ္အုပ္ကလြဲလို႔ မဖတ္ဘူးေသးဘူး။ ေမာရစ္ေကာလစ္ေရးတဲ့ “ယိုးဒယား၀ိႈက္” ဆိုတဲ့ ျမန္မာျပန္စာအုပ္ႀကီးလဲ စာအုပ္စင္မွာ ေတြ႔ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ပ်င္းစရာႀကီးဆိုျပီး မဖတ္ခဲ့တာ။ ခုမွ ဒါတကယ့္ နာမည္ေက်ာ္ ၀တၳဳႀကီးပါလားဆိုတာ သိလာတာ။

၁၆။ ပထမဆံုး လုပ္ဖူးတဲ့ တရား၀င္အလုပ္ ...။ ႏွစ္ခုေတာင္ပဲ..။ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီး ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ျဖစ္ေနတံုး အသစ္ဖြင့္တဲ့ အထည္ခ်ဳပ္တစ္ခုက လူေခၚလို႔ ေလွ်ာက္လိုက္တယ္။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ လမ္းထဲက အစ္ကိုတစ္ေယာက္က သူေရစက္သြားတူးေပးေနတဲ့ အစိုးရဌာနမွာ လူလိုေနတယ္ေျပာတယ္ဆိုတာနဲ႔ အဲဒီကိုလည္း ေလွ်ာက္လိုက္တယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အဲဒီဌာနရဲ႕ စက္႐ံုမွဴးက ေဖေဖ့ သူငယ္ခ်င္း၊ လက္ေထာက္စက္႐ံုမွဴးက ေမေမ့သူငယ္ခ်င္း။ ဒါေလာက္မွေတာ့ မပါပဲေနပါ့မလားေနာ္..။ အဲဒါနဲ႔ ႐ွည္တဲ့ဇာတ္လမ္း ခ်ံဳးရရင္... ကြ်န္ေတာ္ စက္႐ံုႏွစ္ခုစလံုးမွာ တစ္ျပဳိင္နက္ထဲ အလုပ္ရတယ္။ အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ံုမွာ လုပ္ဖူးတယ္႐ွိေအာင္ သြားလုပ္ဦးမယ္ဆိုျပီး တစ္ရက္သြားလုပ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ရက္က်ေတာ့ အစိုးရစက္႐ံုသြားတာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ ေ႐ြးခ်ယ္တာမွန္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ကြ်န္ေတာ္ ကြန္ပ်ဴတာ တက္လာခဲ့တယ္။

၁၇။ ပထမဆံုး ေဆာ့ဖူးတဲ့ ဂိမ္း ...။ Lemming လို႔ေခၚတဲ့ classic ဂိမ္းေလးပါ။ Lemming ေကာင္ ကေလးေတြအေၾကာင္း အေျခခံေရးထားတဲ့ ဂိမ္းကေလးပါ။ lemming ေကာင္ေလးေတြဟာ အေကာင္ေရအရမ္းမ်ားလာလို႔ ေနရာသစ္႐ွာေဖြၾကရင္း ေနာ္ေ၀းပင္လယ္ကမ္းစပ္ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြေပၚေရာက္လာျပီး ေ႐ွ႕မွာပင္လယ္ၾကီးခံေနလည္း မရပ္ၾကပဲ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြေပၚက ခုန္ခ်ၾကျပီး ပင္လယ္ထဲမွာ ေရဆက္ကူးရင္း ေသကုန္ၾကတယ္ဆိုတဲ့ ဒ႑ာရီကို အေျခခံထားတာပါ။ လူတစ္ေယာက္ေယာက္ဟာ ရည္႐ႊယ္ခ်က္မရွိ မစူးစမ္းပဲ ေပၚျပဴလာျဖစ္တာေတြေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္လိုက္ရင္း က်ဆံုးသြားသူေတြကို lemming ေတြလို႔ တင္စားေလ့႐ွိပါတယ္။ ဂိမ္းထဲက လူေလးေတြကလည္း mindlessly ေတြ႔တဲ့လမ္းကို တဲ့တဲ့ႀကီးပဲ ေလွ်ာက္ၾကတာ။ ေလွကား႐ွိရင္တက္သြားတယ္။ ေခ်ာက္႐ွိရင္ခုန္ခ်သြားတယ္။ သူတို႔ေတြကို မေသမေပ်ာက္ရေအာင္ လမ္းညႊန္ေပးရတဲ့ ဂိမ္းကေလးပါ။

၁၈။ ပထမဆံုးတက္ဖူးတဲ့ အားကစားသင္တန္း....။ ကရာေတးသင္တန္း။

၁၉။ ပထမဆံုး ေရာက္ဖူးတဲ့ ျပည္ပႏိုင္ငံ ...။ စကၤာပူ ။

၂၀။ ဒါကေတာ့ ကိုယ့္ေပါင္ကုိယ္လွန္ေထာင္းရတာပဲ ...။ ပထမဆံုး ေခါင္းမေထာင္ႏိုင္ေအာင္ အရက္မူးတာ...။ စကၤာပူမွာ ...။ အဲဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ္အလုပ္က အျမဲညဆိုင္းပဲဆင္းရတယ္။ စေနညအလုပ္ျပန္ျပီဆိုရင္ အိပ္မရေတာ့ဘူး တနဂၤေႏြေရာက္ေနျပီေလ အျပင္ထြက္ရမယ္မဟုတ္လား။ ညကအိပ္ေရးပ်က္ထားေတာ့ လူက MRT ေပၚမွာ ငိုက္၊ City Hall ေရာက္ရင္ ရဲရင့္မွာထိုင္ျပီး ေငါင္ေနျပီ။ အိပ္ခ်င္လို႔။ အဲဒီေန႔က ထံုးစံအတိုင္း City Hall သြား၊ ညေနေရာက္ေတာ့ တိုပါးယိုးက သူငယ္ခ်င္းတိုက္ခန္းမွာ သြားေသာက္၊ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ၀ီတစ္ေတာင့္ ကုန္ခါနီး သေဘၤာဆိုက္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ဖံုးဆက္ျပီးေရာက္လာလို႔ သံုးေယာက္သား ေနာက္တစ္ေတာင့္၊ ျပန္ေတာ့ ည ၉း၄၅၊ MRT ေပၚမွာ ေဘးကထိုင္တဲ့ စလံုးတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားလက္ဆံုက်ျပီး သူက ဘီယာေသာက္ဖို႔ဖိတ္၊ ကြ်န္ေတာ္ကလဲ ဘယ္မျငင္းပဲ။ Boon Lay ေရာက္ေတာ့ ၂၄ နာရီဖြင့္တဲ့ဆိုင္မွာ ပထမ သူက Genius ႏွစ္လံုး၀ယ္၊ ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္က ႏွစ္လံုး၀ယ္၊ ေနာက္ ေလး round ေျမာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ မူးေနျပီ။ အဲဒါနဲ႔ “ေနဦးကြာ ငါ toilet သြားဦးမယ္ဆိုျပီး Sink ထဲမွာ အန္ျပီးေခါင္းစိုက္ေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာမွန္းမသိဘူး။ သူေရာက္လာျပီး တြဲေခၚသြားမွပဲ ၀ိုင္းျပန္ေရာက္တယ္။ “မင္းဘာေတြ ေသာက္ထားေသးလဲ” တဲ့။ “ငါ ၀ီႏွစ္ေတာင့္လဲ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေသာက္လာေသးတယ္” ဆိုေတာ့ မင္းကြာတဲ့ ေနာက္ကိုအဲဒီေလာက္မေသာက္ပါနဲ႔ ငါ့ကိုကတိေပးပါ တဲ့။ ဒီေန႔မွသိတဲ့ သူေနာ္။ ေကာင္း႐ွာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို သံပုရာေရေတြတိုက္၊ ႏွိပ္ေပးနဲ႔။ ေနာက္ “ျပန္မယ္ကြာ ငါ့စက္ဘီးသြားယူေပး” ဆိုေတာ့( ကြ်န္ေတာ့္စက္ဘီးက ဆိုင္ေ႐ွ႕မွာ) “မင္းစက္ဘီးစီးႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး၊ လမ္းပဲေလွ်ာက္သြားရေအာင္၊ မင္းေနတဲ့အေဆာင္ ငါသိပါတယ္” တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္ လမ္းတစ္၀က္ ကားမွတ္တိုင္လဲ ေရာက္ေရာ ကြ်န္ေတာ္လဲ ခံုေပၚထိုးအိပ္ျပီး “မင္းျပန္ခ်င္ျပန္ကြာ ငါဒီမွာပဲအိပ္ေတာ့မယ္” ဆိုတာ။ “ဟာ... အဲဒီလိုေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔၊ ငါ တကၠစီငွားေပးပါ့မယ္” ဆိုျပီး တကၠစီတစ္စီးငွား အေဆာင္ေ႐ွ႕အထိျပန္လိုက္ပို႔ေပးတယ္။ အမယ္... မူးသာမူးတာ ကြ်န္ေတာ့္ ဖံုးနံပါတ္ေတာ့ သူ႕ကိုမွန္ေအာင္ေျပာႏိုင္သား...။ အင္း... အဲဒီ စလံုးသူငယ္ခ်င္း ေက်းဇူးလဲ မေမ့ပါဘူး။

အစ္မေရ... ပထမဆံုး ဆိုတာေတြက ေရးမယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းျဖစ္သြားႏိုင္တယ္ေနာ္...။ ကြ်န္ေတာ္ကလဲ လွ်ာ႐ွည္တာကိုး...။ ဒီေလာက္ သည္းခံဖတ္ေပးတာ ေက်းဇူး .......။
Author: vanko
•5:51 PM
အပိုင္း ၃ ...


Michelangelo's Pieta



Sistine Chapel ceiling

ပန္းခ်ီသင္ေသာ ဆရာမေလးက Horizontal line မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းမ်ဥ္းကို ကားခ်ပ္၏အလယ္တည့္တည့္တြင္ ထားမဆြဲရဟု သင္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က မထားရဆိုတာထက္ ထားရင္ဘယ္လိုေနမလဲလို႔ ကေလးမ်ားကို စဥ္းစားေစခ်င္ပါသည္။ ထားရင္ဘာျဖစ္မလဲဆရာမဟု တစ္ေယာက္ေယာက္က ထေမးေစခ်င္ပါသည္။ အေျခတူ၊ ထိပ္တူ၊ အကြာအေ၀းတူ မဆြဲရဟု သင္ပါသည္။ ဆြဲလိုက္ရင္ဘာျဖစ္မလဲ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ဆြဲတယ္ကြာ ဆိုသည့္ကေလးမ်ဳိးေတြ႔ခ်င္ပါသည္။ ကေလးေတြမွာ Creative thinking ႐ွိေစခ်င္၍ျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးရဲ႕ အေတြးကို စေဟ့ ဆိုကတည္းက ေဘာင္ခတ္လိုက္တာမ်ဳိး မလိုခ်င္ပါ။ တျခားနည္းလမ္းတစ္ခုခု ႐ွာေဖြေတြ႕႐ွိေစခ်င္ပါသည္။ Lateral Thinking (ကိုတာ၏ စကားႏွင့္ဆိုလွ်င္) ျဖန္႔ထြက္ေတြးေစခ်င္ပါသည္။ တစ္ခ်ဳိ႕က ကန္႔လန္႔ေတြးတာဟု ဆိုသလို၊ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေခ်ာေတာေငါ့ေတြးနည္းပါကြာဟု ေထာပနာျပဳပါသည္။ ႐ွိေစေတာ့ ပါရာဒိုင္း Paradigm အသစ္ႏွင့္ အေဟာင္းမ်ားသည္ အျမဲပဲ ပဋိပကၡသေဘာကို ေဆာင္ပါသည္။ ကန္႔လန္႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေခ်ာ္ေတာေငါ့တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုခုေတာ့ ေတြးေစခ်င္ပါသည္။

အီတလီမွ ကမၻာေက်ာ္ ပန္းပု၊ ပန္းခ်ီ၊ ဗိသုကာ ဆရာႀကီး မိုက္ကယ္အိန္ဂ်လုိ Michelangelo (1475 – 1564) ကို ၾကားဖူးၾကမည္ထင္ပါတယ္။ သူရဲ႕ အထင္ကရလက္ရာ မ်ားစြာထဲက ကြ်န္ေတာ္ အႏွစ္သက္ဆံုးႏွစ္ခုကို ျပပါဆိုလွ်င္၊ ဘီလူးႀကီး ေဂါလိုက္ယက္္ Goliath ကို ေအာင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ သူရဲေကာင္း ေဒးဗစ္ David ၏ပံု စက်င္ေက်ာက္သား႐ုပ္ထုႏွင့္ စစ္စတိုင္းဘုရား႐ွိခိုးေက်ာင္း Sistine Chapel မ်က္ႏွာက်က္႐ွိ ပန္းခ်ီလက္ရာမ်ားျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ အျခားတန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ စက်င္ေက်ာက္သားလက္ရာမ်ားလည္း မ်ားစြာထုလုပ္ခဲ့ပါသည္။ ပန္းခ်ီေက်ာ္ လီယိုနာဒိုဒါဗင္ခ်ီ Leonardo da Vinci ႏွင့္ ေခတ္ျပိဳင္ျဖစ္ပါတယ္။ မုိက္ကယ္ကေလး ငယ္ငယ္က ပန္းခ်ီေက်ာင္းတက္ေတာ့ ဆရာမ်ားက အစဥ္အလာအတိုင္း ဂဲၾသေမႀတီနည္းျဖင့္ အကြက္ခ်ထားတဲ့ပံုစံထဲမွာ လူပံုေတြေရးဆြဲခိုင္းပါတယ္။ မိုက္ကယ္ကေလးခမ်ာ ႀကိဳးစား၍ေတာ့ ဆြဲ႐ွာပါသည္။ သို႔ေသာ္ မသာအေခါင္းထဲ လူေသေတြသြင္းရသလို သူ႔စိတ္က်ဥ္းက်ပ္လွေသာေၾကာင့္ ၾကာၾကာဆက္မဆြဲႏိုင္ေတာ့ဟု ဆိုပါသည္။ ပန္းပုပညာကို ေလ့လာတဲ့အခါမွာလည္း အစဥ္အလာေတြကို ခ်ဳိးေဖာက္ျပီး လမ္းသစ္ထြင္ခဲ့ပါတယ္။ လူပံုကို ထုဆစ္တဲ့အခါ အထဲကၾကြက္သားဆိုင္ေတြ ဘယ္လိုအလုပ္လုပ္တယ္ဆိုတာ သိခဲ့ရင္ ပိုျပီးပီျပင္ေအာင္ထုဆစ္ႏိုင္မယ္လို႔ ေတြးမိျပီး ဘုရားေက်ာင္းက လူေသေတြထားရာေနရာမွာ ညဘက္ ဖေယာင္းတိုင္မီးနဲ႔ အခ်ိန္မွတ္ျပီး (ဖေယာင္းတိုင္မီးနဲ႔ အခ်ိန္မွတ္ရတာက မိုးမလင္းခင္ လူေသကို ျပန္ျပီးအ၀တ္စပတ္၊ ဘယ္သူမွမေတြ႔ခင္ အိမ္ကို အျမန္ျပန္ေျပးရမွာေၾကာင့္ပါ။) လူကိုယ္ထဲကို ခြဲစိတ္ျပီး ၾကြက္သားေတြ အလုပ္လုပ္ပံုကို ေလ့လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေခတ္အခါမွာေတာ့ လူေသကို ဒီလိုခြဲစိတ္တယ္ဆိုတာ ဧရာမျပစ္မႈႀကီးပါ။ ဘာသာေရးရဲ႕ တင္းက်ပ္တဲ့စည္းကမ္းေတြက ေသဒဏ္အထိေပးႏိုင္ပါတယ္။ ဆရာ၀န္ေတြေတာင္ ဘုန္းႀကီးေတြရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္ရမွ လူေသကို ခြဲစိတ္ခြင့္႐ွိပါတယ္။

အဲဒီ မိုက္ကယ္ကေလးရဲ႕ လက္ရာမ်ားဟာ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ အႏုပညာလက္ရာမ်ားျဖစ္ေနပါျပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာမ်ားထဲကလဲ “သူလိုလူ” ေတြထြက္ေပၚမလာဘူးဟု ဘယ္သူမွမေျပာႏိုင္ပါ။ ကေလးမ်ားကို အခြင့္အေရးေပးၾကပါ။ သူတို႔ဆီက အေကာင္းဆံုးေတြကို ကူညီျပီး ဆြဲထုတ္ေပးၾကပါဟု အၾကံျပဳလိုပါသည္။ ပညာေရးဆိုတာ ကေလးေခါင္းထဲကို စာေတြ႐ိုက္သြင္းတာမဟုတ္၊ စာေမးပြဲမွာ အဆင့္ေကာင္းေကာင္းရ႐ံုမဟုတ္၊ တီထြင္ဖန္တီးမႈ ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြးႏွင့္ ကိုယ္က်င့္သိကၡာကို ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္လာေအာင္ အားေပးကူညီပဲ့ကိုင္ေပးေသာ လုပ္ငန္းစဥ္ဟု မိဘဆရာမ်ားကိုယ္တိုင္ ရင္ထဲအသည္းထဲက ခံယူထားေစခ်င္ပါသည္။ လိုင္းေကာင္းေကာင္းရဖို႔ ဆိုတာထက္ ပိုျပီး အျမင္က်ယ္ေစခ်င္ပါသည္။ ကေလးမ်ား၏ ပင္ကိုယ္စြမ္းရည္၊ ဖန္တီးတီထြင္စြမ္းအားမ်ားကို မိဘဆရာမ်ား၏ ေတာင္လိုပံုေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားေအာက္တြင္ ေၾကမြပ်က္စီး မသြားေစရန္ အားလံုးက ၀ိုင္း၀န္းကူညီၾကပါဟု တိုက္တြန္းလိုပါသည္။

ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။
Author: vanko
•7:10 PM

အပိုင္း ၂ ...

ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ သင္တန္းေက်ာင္းကေလးမွာ တက္ေနတဲ့ကေလးေတြကေတာ့ အ႐ြယ္စံုပါပဲ။ သံုးေလးတန္းလဲ ပါရဲ႕၊ ငါးတန္းေျခာက္တန္းလဲ ပါရဲ႕၊ သူတို႔ထက္ နည္းနည္းပိုႀကီးတဲ့ ကေလးမႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ႐ွစ္တန္းလို႔ ေျပာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က အျငိမ္မေနႏိုင္ သံုးတန္းေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ဆီက ဖတ္စာအုပ္ကေလး ေတာင္းယူျပီးဖတ္ၾကည့္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကဗ်ာေလး ေတြ႔ပါသည္။ ေတာင္သူလယ္သမားေန႔အေၾကာင္း ပါပါသည္။ ေနာက္ဆံုးစာမ်က္ႏွာမွာေတာ့ “ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တပ္မေတာ္ဖြဲ႔ဖို႔ ဂ်ပန္ျပည္မွာကြယ္၊ တကယ္ပဲ ဆင္းရဲဒုကၡခံကာ ၾကံစည္တယ္၊ သူရဲေကာင္းတဲ့ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ အာဇာနည္ေတြရယ္” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးကိုေတြ႕ေတာ့ ငယ္ငယ္က အတန္းေ႐ွ႕မွာ အသံေနအသံထားနဲ႔ ဆိုဆိုျပတက္တဲ့၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္းေတြကို ေလးစားၾကည္ညိဳစဖြယ္ ေျပာေျပာျပတက္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အတန္းပိုင္ဆရာမကို ေျပးျပီးသတိရမိပါတယ္။ ႐ွစ္တန္းခေလးမေလး ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ၀ိုင္းဖတ္ၾကည့္ၾကျပီး “သမီးတို႔ ငယ္ငယ္ကစာေတြ” လို႔ေျပာၾကပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္က စပ္စုျပီး “သမီးတို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔ သိသလား” ဆိုေတာ့ မ်က္လံုးေလးေတြ အေၾကာင္သားနဲ႔ မသိ လို႔ေျဖပါတယ္။ ေတာင္သူလယ္သမားေန႔ ဘယ္ေန႔လဲေမးေတာ့ မေျပာႏိုင္ၾကပါ။ ဒါဆို အလုပ္သမားေန႔ေရာ “ဟင့္အင္း” ပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္က လက္မေလွ်ာ့ေသး ခုနက သံုးတန္းေကာင္ကေလးကို “သား စာအုပ္ထဲက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသီခ်င္းေလး ဆိုျပစမ္းပါဦး” ဆိုေတာ့၊ ဆရာမက မလိုဘူးဆိုျပီး မသင္ပါဘူးတဲ့။ “မလိုဘူး” ဆိုေသာ စကားသံုးလံုးသည္ အေတာ္စဥ္းစားစရာေကာင္းပါသည္။ ျမန္မာ့သမိုင္းေၾကာင္းအတြက္ေရာ၊ ႏိုင္ငံအနာဂတ္အတြက္ေရာ၊ ေနာင္တစ္ေခတ္မွာ ဒို႔ေတြေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ရမည္ ဆိုတဲ့ ကေလးမ်ားအတြက္ေရာ ျဖစ္ပါသည္။ ႐ွစ္တန္းကေလးမေလးတစ္ေယာက္က ေျပာ႐ွာပါသည္။ “ဒါေတြသိလို႔ ဘာအက်ဳိးထူးမွာလဲ ဦးရယ္” တဲ့။ အဆိုပါ “မလိုဘူး” ဆိုေသာ စကားသံုးလံုးႏွင့္ ႐ွစ္တန္းကေလးမေလး ေျပာလိုက္ေသာစကားသည္ ကြ်န္ေတာ္ ဒီစာစုကေလးကို ေရးျဖစ္ေစေသာ အဓိကတြန္းအားလည္း ျဖစ္ပါသည္။

အႏွီကေလးမ်ားသည္ လမ္းေဘးမွာ ပညာမွမသင္ႏိုင္႐ွာ ၀မ္းေရးအတြက္ အ႐ြယ္ႏွင့္မမွ် ႐ုန္းကန္ေနရေသာကေလးမ်ား မဟုတ္ၾကပါ။ မိသားစုေရးအတြက္ ေနပူပူ၊ မိုး႐ႊဲ႐ႊဲမွာ မဆလာသယ္၊ အုတ္သယ္ေနရေသာ ကေလးမ်ား မဟုတ္ၾကပါ။ သင့္တင့္ေသာ ပညာတတ္ လူလတ္တန္းစားအလႊာမွ ေပါက္ဖြားလာၾကေသာ ကေလးမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းဖြင့္ရာသီတစ္ခုလံုးမွာ က်ဴ႐ွင္နဲ႔ေက်ာင္း ခ်ာလပတ္ရမ္းေအာင္ သင္အံေလ့က်က္လာခဲ့ၾက၊ အခုလဲ ေႏြရာသီမွာမွ အနားမေနႏိုင္ အခ်ိန္အလကားမျဖစ္ရေအာင္ ပညာေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္ေနၾကတဲ့ ကေလးမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ပညာအေပၚ ႏွလံုးသြင္း ခံယူခ်က္ (Concept) ဟာ ဘာေၾကာင့္ ဤသို႔ျဖစ္ေနရပါသလဲ။ တႏွစ္ျပီးတႏွစ္ သင္အံေလ့က်က္လာခဲ့တဲ့ စာေတြဟာ အတန္းတင္စာေမးပြဲ အတြက္ပဲလား။ ဆယ္တန္းမွာ အမွတ္ေကာင္းေကာင္း ရဖို႔အတြက္ပဲလား။ စာေမးပြဲျပီးရင္ ပြဲျပီးမီးေသ စာေတြအားလံုး ေက်ာင္းျပန္ကုန္ၾကသည္။ အားလံုးကို ေမ့ပစ္လိုက္ၾကသည္။ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ႏွလံုးသြင္း ခံယူခ်က္မ်ားကို မည္သူေတြက မည္သို႔ ပံုသြင္းေပးခဲ့ၾကသနည္း။ မိဘမ်ား၏ ခံယူခ်က္သည္ သားသမီး အမွတ္ေကာင္းေကာင္းရေရး၊ လိုင္းေကာင္းေကာင္းရေရး၊ သူမ်ားထက္ ေအာက္မက်ေရးသာေလာ။ သူမ်ား Home Special ဆိုလွ်င္ ကိုယ္လည္း ႐ွယ္လိုက္ရမွ၊ သူမ်ားက ေဘာ္ဒါဆိုလွ်င္ ကိုယ္လည္း ေဘာ္ဒါလိုက္ရမွ ေက်နပ္ၾကေသာ ေစတနာမ်ား။ ကေလးရဲ႕ ဆႏၵကို ထည့္မစဥ္းစားအား။ မိဘမ်ားနည္းတူ ဆရာမ်ားကလည္း ထိုနည္းႏွင္ႏွင္။ သူတို႔မမွန္ဘူးလားဆိုေတာ့ မမွားပါ။ မွားသည္ဟုလည္း မေျပာရက္ပါ။ သို႔ေသာ္ ပညာေရးအေပၚ သေဘာထားကေလးေတြ ပိုျပီးအဆင့္ျမွင့္ၾကဖို႔ လိုျပီဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ ပညာေရးအေပၚ သေဘာထားခံယူခ်က္ကို ျပန္သံုးသပ္ဖို႔ လိုမည္ဟုထင္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေ႐ႊျမန္မာမ်ား ပညာေရးဆိုတာ ဘယ္လိုသေဘာေပါက္ၾကသလဲလို႔ စစ္တမ္းေလး ထုတ္ၾကည့္ႏိုင္ရင္ အက်ဳိးတစ္စံုတရာ ႐ွိမည္ဟု ထင္မိပါသည္။ အခု ကြ်န္ေတာ္ ေတြးၾကည့္မိသေလာက္ ပညာေရးအေၾကာင္းေလးေတြကို တင္ျပခ်င္ပါသည္။ ဒီေနရာမွာ ကြ်န္ေတာ္သည္ ပညာ႐ွင္တစ္ေယာက္ မဟုတ္တဲ့အတြက္ ျမန္မာ့ပညာေရးေလာကၾကီး တစ္ခုလံုးအေၾကာင္းကို တင္ျပမွာလဲမဟုတ္၊ ဤသို႔ဤပံု လုပ္ပါဆိုတဲ့ suggestion ေတြလဲ ေပးႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ခုနင္က ကြ်န္ေတာ္ ထိေတြ႔လိုက္ရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္က ကေလးေတြ၊ ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ကို လာလႈပ္ခတ္ေစတဲ့ စကားေတြေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ လက္လွမ္းမွီသေလာက္ ေတြးမိသေလာက္ကေလးေတြကို တင္ျပခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ပညာေရးဟူသည္ သိုးေဆာင္းစကားျဖင့္ Education လို႔ေခၚပါသည္လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို ၀ိုင္းဆဲၾကမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ မဆဲခင္ နည္းနည္းေလး ေ႐ွ႕ဆက္ၾကည့္ရေအာင္ဗ်ာ။ အဲဒီ Education ဆိုတာႀကီးကို ျမန္မာစာအဖြဲ႔က ထုတ္ေ၀ေသာ English-Myanmar အဘိဓာန္က “ပညာ၊ ပညာေရး၊ သင္ၾကားေလ့က်င့္ေပးမႈ” ဒီလို အဓိပါယ္ ဖြင့္ပါတယ္။ Oxford Advanced Learner's Dictionary ကေတာ့ "Systematic training and instruction ; Knowledge and abilities, development of character and mental powers, resulting from such training" လို႔ဖြင့္ပါတယ္။ အသိဥာဏ္ပညာနဲ႔ စြမ္းရည္သာမက ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးနဲ႔ စိတ္အင္အားကိုလည္း ေဖၚညႊန္းပါတယ္။ Education ဆိုတဲ့ စကားလံုးဟာ လက္တင္ဘာသာစကား educere က လာတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ to draw out, from တစ္စံုတစ္ခုကို ဆြဲထုတ္ယူတယ္လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။ အဲဒီ Educere ကို ထပ္ျပီး ပုဒ္ခြဲလုိက္ရင္ e က out, forth, away လို႔ အဓိပါယ္ရျပီး၊ ducere က to draw, lead လို႔ အဓိပါယ္ရပါတယ္တဲ့။ ဆိုေတာ့.. ပညာေရးဆိုတာဟာ လူမွာ နဂိုက႐ွိေနျပီးသာ စြမ္းရည္ အရည္အေသြးကို ဆြဲထုတ္ယူတာ၊ ပိုေတာက္ေျပာင္ေအာင္ လုပ္ေပးတာဟု ယူေသာ္ရႏိုင္ေကာင္းပါသည္။

ဆရာႀကီး တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ကေတာ့ “ပညာသေဘာက လူ႔အရည္အေသြး၊ လူ႔စြမ္းအင္၊ လူမွာပါျပီးသားကို ဆြဲထုတ္ေပးတာ။ ဥံဳဖြ ဆိုျပီး မန္းေပးတာမဟုတ္ဘူး။ ဦးေႏွာက္ကို ပံုသြင္း႐ိုက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ႐ွိျပီးသား အေကာင္းဆံုးေတြကို ဘယ္လိုဆြဲထုတ္မလဲ၊ အဲဒီ သေဘာမ်ဳိးကို ေခၚတာ” ဟုေျပာပါသည္။ ေဒါက္တာေမာင္ျဖဴးကလဲ “ပညာေပးရာမွာ ကေလးေခါင္းထဲ အသိပညာ႐ိုက္မသြင္းရဘူး၊ သူ႔ဦးေႏွာက္မွာ သူ႔ဥာဏ္စြမ္းဥာဏ္စကို ထုတ္ယူရမယ္။ ဒါမွ ပညာ” လို႔ဆိုခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ပညာေရး၏ ေကာင္းျမတ္ေသာစံမ်ားကို သေဘာမေပါက္ၾက၊ သို႔တည္းမဟုတ္ သေဘာမေပါက္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနၾကပါတယ္။

ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။
စကားမစပ္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ခ်ဳိ႕ပါဒ္ဆင့္ေတြ ႐ိုက္မရျဖစ္ေနတယ္။။ အခုဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္ “အဓိပ၌ါယ္” ႐ိုက္မရဘူး။ ဘယ္လို႐ိုက္႐မလဲ ေျပာျပၾကပါဦး။
Author: vanko
•10:47 PM


ခုတစ္ေလာ ဘာကိုမွသိပ္စိတ္မ၀င္စားသလို ျဖစ္ေနတာနဲ႔ ပို႔စ္အသစ္လဲမေရးျဖစ္၊ ေရာက္ေနၾကဘေလာ့ဂ္ေတြလဲ မလည္ျဖစ္ပါဘူး။ အလုပ္႐ႈပ္ေနတာ၊ စိတ္႐ႈပ္ေနတာလဲ တစ္ေၾကာင္းပါပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ေတြ၊ အေတြးေတြ ထံုထိုင္းလာျပီဆိုရင္ လုပ္ေနၾကကေတာ့ စာအုပ္ေဟာင္းေတြ ႐ွာေဖြဖတ္တာပါပဲ။ အခုေတာ့ ဒုကၡနဲ႔ လွလွနဲ႔ကို ေတြ႔ေနတယ္။ စာအုပ္ေတြ၊ မွတ္စုေတြ အားလံုးလိုလိုက ျမန္မာျပည္မွာ က်န္ခဲ့တာကိုး။ ျပန္ယူဖို႔လဲ အဆင္မေျပလွဘူး။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ စာ႐ိုက္ျပီးသိမ္းထားမိတဲ့ စာတိုေပစေလးေတြေတာ့ CD တစ္ခ်ပ္ပါလာလို႔ ျပန္ျပီး ဖြင့္ဖတ္ၾကည့္ပါတယ္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ebooks ေတြ၊ စာအုပ္ေပါင္းမ်ားစြာထဲက ႀကိဳက္တာေလးေတြ လက္အေညာင္းခံ၊ ဇာတ္ေၾကာအတက္ခံျပီး ႐ိုက္ထားရတဲ့ စာေတြကပါမလာဘူးဗ်ာ။ အင္း... ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ေလာက္က ကြ်န္ေတာ္ေရးထားတဲ့ (ဘယ္မဂၢဇင္းမွ မပို႔ခဲ့တဲ့၊ ပို႔လည္း ပါမွာမဟုတ္တဲ့) ေဆာင္းပါးေလးတစ္ပုဒ္ကို ျပန္ဖတ္မိတယ္။ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေရးထားတာပါ။ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တယ္ဆိုလို႔ ကြ်န္ေတာ္က ဆရာလည္းမဟုတ္၊ ပညာ႐ွင္လည္းမဟုတ္၊ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ဆင္လည္းဆင့္အထြာ၊ ဆိတ္လည္း ဆိတ္အထြာေပါ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာေလးေတြကို အခု ဘယ္သူမွ edit မလုပ္၊ ကတ္ေက်းမသံုးတဲ့ ကိုယ္ပုိင္ဘေလာ့ဂ္မွာ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ သည္းညည္းခံျပီး ဖတ္႐ႈေတာ္မူၾကပါ။

ျမန္မာေတြ ပညာေရးကို ဘယ္လိုသေဘာထားၾကသလဲ။

၅.၅.၂၀၀၅

တေန႔က ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၏ သင္တန္းေက်ာင္းကေလးသို႔ ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ကေလးေတြကို ကြန္ပ်ဴတာ၊ အဂၤလိပ္စာ၊ ပန္းခ်ီပံုဆြဲ စသည္ျဖင့္ သင္ေပးေသာေက်ာင္းကေလးပါ။ Summer School ေပါ့ဗ်ာ။ ခုေခတ္ကေလးေတြဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္ကလို ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္က်ရင္ လူႀကီးမိဘေတြ မ်က္စိေနာက္ေအာင္ ေဆာ့မယ္၊ ေဘာ္လံုးကန္မယ္၊ ေဂြလိွမ့္မယ္တို႔ စိတ္မကူးႏိုင္ၾကပါ။ သူတို႔အဖို႔ကေတာ့ စာျပီးရင္စာပဲ ျဖစ္ေနၾကပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္နဲ႔ ကြာျခားတာကေတာ့ မိဘေတြ အတင္းအက်ပ္တက္ခိုင္းလို႔ လာတက္တာမ်ဳိးမဟုတ္ပဲ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ စိတ္ပါလက္ပါ၊ လုိလိုလားလား လာတက္ေနၾကတာပါ။ ေက်ာင္းသားမိဘတစ္ေယာက္က “ကေလးက အခုအတန္းျပီးရင္ ေနာက္တစ္တန္းသြားရဦမွာ၊ အိမ္မွာလဲ ဆရာေခၚထားတယ္” လို႔ ေျပာသံကိုလည္း ၾကားရပါတယ္။ အင္း... ဒီကေန႔ေခတ္ကလဲ Life-long Learning လို႔ဆိုပါတယ္။ “စာဖတ္ခ်ိန္မွာ စာဖတ္ပါ၊ ကစားခ်ိန္မွာ ကစားပါ၊ နားခ်ိန္မွာ နားပါ” ဟူေသာ စံေဟာင္းမ်ားသည္ ယေန႔ေခတ္ႏွင့္ အံမ၀င္ေတာ့ဘူးလားဟု စဥ္းစားခ်င္စရာ ျဖစ္လာပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ဖူးတဲ့ ဆရာကိုတာရဲ႕ စာတစ္ပုဒ္က ေခါင္းထဲေရာက္လာပါတယ္။ Doughnut Principle လို႔ဆိုပါတယ္။ မူရင္းကေတာ့ Charles Handy ရဲ႕ The Empty Raincoat ထဲကျဖစ္ပါတယ္။ ကိုတာကေတာ့ မုန္႔ကတိုးကို ဥပမာေပးပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က မုန္႔ကတိုးကို မျမင္ဘူးေတာ့ မူရင္းအတိုင္း Doughnut ပဲထားလိုက္ပါေတာ့။ အဲဒီ J Donut ကေရာင္းတဲ့ donut ကို စားဘူးၾကမွာပါ။ Lemon Donut ဆိုရင္ အလယ္အႏွစ္သား Lemon Cream န႔ဲ အဲဒါကို ၀န္းရံထားတဲ့ ေဘးအကာသား႐ွိပါတယ္။ ခ်ားလ္ဟန္ဒီက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘ၀ႀကီးဟာလည္း အဲဒီ ဒိုးနပ္မုန္႔လိုပဲ အလယ္အႏွစ္သားနဲ႔ ေဘးသား ေပါင္းစပ္ထားတာပါလို႔ ဆိုပါတယ္။ အလယ္အႏွစ္သားက ဘ၀မွာ လုပ္ကိုလုပ္ရမယ့္ အရာမ်ား (must)၊ မလုပ္လွ်င္ သင္က်ဆံုးမည့္ အရာမ်ား ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ တနည္းအားျဖင့္ ဆိုရင္ေတာ့ ဘ၀ေပးတာ၀န္မ်ားလို႔ ေျပာရမယ္ ထင္ပါတယ္။

သို႔ေသာ္လည္းတဲ့၊ အဲ...တဲ့၊ ဘ၀ဆိုတာ တာ၀န္မ်ားျဖင့္သာ ျပည့္ႏွက္ေနလွ်င္ ဟန္မက်လွပါတဲ့။ သင္ဆႏၵ႐ွိလွ်င္ လုပ္ႏိုင္ေသာ ကိစၥမ်ား (may)၊ ၀တ္ေက်တန္းေက်ထက္ ပိုျပီးလုပ္ႏိုင္ေသာ၊ အမ်ားထက္ တမူထူးေအာင္ သင့္ကိုယ္သင္ဖန္တီးႏိုင္ေသာ ေဘးသားေနရာေလးလည္း ႐ွိရပါမည္တဲ့။ Donut တစ္ခုလံုး ရယူႏိုင္ရင္ အေကာင္းဆံုးပါ။ သို႔ေသာ္ ေအာင္ျမင္ေပ်ာ္႐ႊင္တဲ့ ဘ၀တစ္ခုျဖစ္ဖို႔ အႏွစ္သားႏွင့္ ေဘးသား ဟန္ခ်က္ညီဖို႔ လိုပါသည္။ အႏွစ္သားခ်ည္းပဲဆို ျငီးေငြ႔စရာ၊ ေဘးသားခ်ည္းပဲဆိုရင္ေတာ့ မဟန္ပါ။

"A poor life this if full of care
We have no time to stand and stare" လို႔ အဂၤလိပ္ကဗ်ာဆရာႀကီး William Henry Davies ကေရးဖြဲ႕ပါသည္။ ဘ၀မွာ ေခတၱခဏမွ် ရပ္နားေငးေမာခ်ိန္ေလးလဲ ႐ွိသင့္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ကေလးမ်ားအတြက္ အႏွစ္သားႏွင့္ ေဘးသား ဟန္ခ်က္ညီဖို႔ စဥ္းစားေတာ္မူႏိုင္ၾကရန္ ျဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ေခတ္က Life-long Learning ဆို၍ ကေလးမ်ားကလည္း ႀကိဳးစားၾကပါသည္။ ဤေနရာတြင္ ကေလးမ်ားအား အႏွစ္သားမည္မွ် ေပးမည္နည္း။ မည္သည့္ပံုစံရေအာင္ ပံုသြင္းၾကမည္နည္း။ ပညာေရးဟူသည္ လိုရာပံုသြင္းျခင္းလားဟု စဥ္းစားစရာ ေကာင္းပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ကေလးစာေပထြန္းကားေရးနဲ႔ ကေလးေတြအတြက္ ပညာေရးတိုးတက္ဖို႔ တစိုက္မတ္မတ္ ႀကိဳးစားသြားခဲ့တဲ့ ေဒါက္တာေမာင္ျဖဴး (၁၉၀၄-၁၉၇၀) ကေတာ့ “အလုပ္သည္ အကစား၊ အကစားသည္ ဘ၀၊ သံုးခုသည္ တစ္ခုပ၊ တစ္ခုသည္ သံုးခုဗ်” လို႔ ဆိုပါတယ္။ (ဒီေနရာမွာ အလုပ္ဆိုတာကေတာ့ ေက်ာင္းသားအ႐ြယ္ ေက်ာင္းစာသည္ ေက်ာင္းသားအလုပ္ေပါ့ဗ်ာ။ ထို႔အတူပါပဲ သူ႔အ႐ြယ္နဲ႔သူ တန္ရာတန္ရာ အလုပ္ကို ေျပာခ်င္ပံုရပါတယ္။) ကေလးေတြ ကစားခ်ိန္မ႐ွိ စာေတြပဲ ေခါင္းထဲကို အတင္း႐ိုက္သြင္းေနတာမ်ဳိးကို ေဒါက္တာေမာင္ျဖဴးက လက္မခံပါဘူး။ အလုပ္ခ်ိန္အလုပ္၊ ကစားခ်ိန္ကစား ဆိုတဲ့ စံေဟာင္းကိုလည္း သူသေဘာမက်ပါဘူး။ အလုပ္ရယ္၊ အကစားရယ္၊ ဘ၀ရယ္ သံုးခုေပါင္းဟာ တစ္ခုတည္းျဖစ္ရမယ္လို႔ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ယံုၾကည္ပါတယ္။ သူ႔အယူအဆေတြဟာ သင္ယူေလ့လာစရာေတြ မကုန္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္မ်ားျပားတဲ့ ကေန႔ေခတ္အခါနဲ႔ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိေတာ့ အံ၀င္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အသိပညာေတြ ကေလးေတြေခါင္းထဲကို အတင္း႐ိုက္ထည့္ေပးတာ၊ အတင္းပံုသြင္းယူတာ၊ ၾကက္တူေ႐ြးစာအံသလို စာေတြႏႈတ္တိုက္ရေပမယ့္ တကယ့္ႏွလံုးသားထဲကို အသိမေရာက္တာမ်ဳိးေတြမ်ားလာရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မ်ဳိးဆက္ေတြအတြက္ မေကာင္းလွပါ။

ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။