အခ်စ္ရယ္
ေပါင္မုန္႔တစ္လံုးရယ္
ဘဝကို
ငါေရာင့္ရဲႏိုင္ပါတယ္...

ေသာကရြက္ေၾကြ
မ်က္ရည္မိုးစက္ေတြ
အညွာအတာကင္းတဲ့ႏွင္းေတြၾကား
ဘဝခရီးျပင္းကို
တြန္းထိုးရုန္းကန္ခဲ့ျပီ...

ဒီေနရာမွာ
ေျခစံုရပ္ျပီး
ဘဝကို ျပန္ေငးၾကည့္မိေတာ့
ငါပိုင္ဆိုင္သမွ်ဟာ
ေပါင္မုန္႔တစ္ပိုင္းနဲ႔
အခ်စ္သုညသာ...။

7 Eleven ဆိုင္ထဲမွာ…
Bottle Cooler ထဲက ဘီယာဘူးေလးကို လွမ္းအယူ… တစ္စံုတစ္ေယာက္ ပုခုံုးကိုလာဖက္လို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခင္မင္ႏွစ္လိုဖြယ္ မေျပာင္းလဲတဲ့အၾကည့္နဲ႔ ျပံဳးၾကည့္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ငယ္ဆရာ။ ဆရာ့ကို မထင္မွတ္တဲ့ေနရာမွာ ေတြ႔လိုက္ရလို႔ အံ့ၾသသလုိျဖစ္မိရဲ႕…

“မင္းခံယူခ်က္ေတြ အရင္အတိုင္းပဲလား။ မေျပာင္းလဲေသးဘူးေပါ့။”
ဘယ္ဆီကိုဦးတည္ေနမွန္း မေရရာတဲ့ လမ္းကေလးေပၚမွာ အတူေလွ်ာက္လာရင္း အဆံုးမရွိ အစမရွိ ဆရာ့ရဲ႕အေမး။
“ဟုတ္ကဲ့ဆရာ။ မေျပာင္းလဲေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ အရာရာကို စေတးမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္မ်ဳိးမရွိေတာ့တာေတာ့ အေသအခ်ာပဲဆရာ။ ငယ္ငယ္ကလို ၾကည္လင္တဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔ အနာဂတ္ကို ေမွ်ာ္မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့သလိုပဲ။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ အသက္ၾကီးလာတာနဲ႔အမွ် ကၽြန္ေတာ္ ပိုျပီးေတြေဝတက္ ပိုေၾကာက္တက္လာတယ္။”
“မင္းေျပာင္းေတာ့ေျပာင္းလဲလာသားပဲ။ အရင္လို ပိုးဟပ္ျဖဴေလးေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူးထင္တယ္။”
ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ထဲ ထည့္ဆြဲလာတဲ့ ဘီယာဘူးေလးေတြကို အတူတူေသာက္ရင္း.. မာလ္ဘိုလို စီးကရက္ကိုယ္စီဖြာရင္း ျပံဳးစစနဲ႔ ဆရာ့မွတ္ခ်က္စကား။
“ဟုတ္ကဲ့ဆရာ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ဟာမွ အလြန္အကၽြံမျဖစ္ပါဘူး။”

ငယ္ငယ္က ကၽြန္ေတာ္က ျဖဴျဖဴပိန္ပိန္ ခပ္ႏြဲ႔ႏြဲ႔ အေကာင္ေသးေသး။ ဆရာက ပိုးဟပ္ျဖဴလုိ႔ ခ်စ္စႏိုးနာမည္ေပးခဲ့သည္။ ေယာက်္ားေလးတို႔ တပ္အပ္တဲ့ပညာေတြ ကၽြန္ေတာ္မတက္။ ေဘာလံုးေကာင္းေကာင္းမကန္တက္၊ စက္ဘီးမစီးတက္၊ သစ္ပင္မတက္တက္၊ ေရမကူးတက္၊ ေဆးလိပ္အရက္ဆို ေဝလာေဝး။ ဆရာက အေျခာက္ကေလးျဖစ္မွာလို႔ေတာင္ ထင္မိတယ္ဆိုပဲ။

“ေအးပါကြာ။ ငါယံုပါတယ္။ မင္းကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အစြန္းမေရာက္ဘူးဆိုတာ ငါယံုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အလယ္မွာ ေမွ်ာလိုက္ေနတာမ်ဳိးေတာ့ မျဖစ္ေစနဲ႔ေပါ့ကြာ။ အစြန္းမေရာက္တာနဲ႔ easy going နဲ႔က မတူဘူးေလကြာ။ ဘဝမွာ တစ္ခုခုအတြက္ေတာ့ ျပင္းျပင္းျပျပရွိရမယ္ကြ။ ဘာတစ္ခုကိုမွ ျပင္းျပတဲ့ဆႏၵ မရွိဘူးဆိုရင္ လံု႔လဝိရိယလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ မင္း အလယ္အလတ္ဘဝနဲ႔ပဲ အဆံုးသတ္သြားလိမ့္မယ္။ အခန္႔မသင့္ရင္ က်ဆံုးသြားႏိုင္တယ္။ ဘဝမွာ တစ္ခုခုကိုေတာ့ ျမဲျမဲကိုင္ထားကြ။ အဲဒီတစ္ခုခုအတြက္ မင္းရဲ႕ ဆႏၵေတြ ခြန္အားေတြ ဥာဏ္ပညာေတြကို devote လုပ္ရမွာ။”

ဆရာကေတာ့ တစ္သက္လံုး သူခ်စ္တဲ့ စာေပအေပၚမွာ ဘဝတစ္ခုလံုး devote လုပ္လာခဲ့သူ။ ဆရာ့ေက်းဇူးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ စာေတြဖတ္ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ကမ႓ာေက်ာ္ ဂရင္းညီေနာင္ပံုျပင္မ်ား၊ သူခိုးအာမက္တို႔လို ပံုျပင္ေတြကစလို႔ ရာဘင္ျဒာနတ္တဂိုးရဲ႕ ကဗ်ာမ်ား၊ သခင္တင္ျမ၊ ဆရာေမာင္ထင္၊ ဆရာျမသန္းတင့္၊ ဆရာထင္လင္း၊ ဆရာနတ္ႏြယ္ စေသာ စာေရးဆရာမ်ား၏ ပင္ကိုယ္ေရးဝတၳဳမ်ား၊ ဘာသာျပန္ ကမ႓ာ့ဂႏၴဝင္ဝတၳဳရွည္မ်ားကို ျမည္းစမ္းခြင့္ရခဲ့သည္။ အိမ္က အေဖ့စာအုပ္စင္ကေလးမွာ သေႏၶတည္ခဲ့ေသာ စာေပမ်ဳိးေစ့ကို ဆရာတည္ေထာင္ေသာ ‘ေရအလ်ဥ္’ စာၾကည့္တုိက္ကေလးမွာ ရွင္သန္ေစခဲ့သည္။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာကိုယ္တိုင္ ကၽြန္ေတာ့အိမ္က အေဖစုေဆာင္းထားတဲ့ စာအုပ္စင္ကေလးက စာအုပ္တစ္ခ်ဳိ႕လာေရာက္ ငွားရမ္းဖတ္ရႈခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ စာသင္ၾကားရာ ဆရာ့က်ဴရွင္ခန္းေလးဆီသို႔ ဆုိင္ကယ္ေလးတစ္စီးနွင့္ လာေရာက္လည္ပတ္တက္ေသာ စာေပနယ္မွာ နာမည္တစ္လံုးရဖို႔ ရုန္းကန္ခါစ အသားမည္းမည္းႏွင့္ ဆရာေနဝင္းျမင့္၊ အတန္းၾကီးသမား ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားေတြကို အဂၤလိပ္စာ ကဗ်ာေတြ လာေရာက္သင္ၾကားေပးတက္ေသာ ေခါင္းျဖဴျဖဴႏွင္႔ ဆရာၾကီး ေမာင္လင္းယုန္(ရွမ္းျပည္)၊ ကၽြန္ေတာ္ခပ္ငယ္ငယ္ ခုႏွစ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝက ထိေတြ႔ခဲ့ေသာ ႏိုင္ငံေက်ာ္စာေရးဆရာၾကီးမ်ား၏ ဝိုးတစ္ဝါးပံုရိပ္မ်ား။

“မင္းအရင္လို ကဗ်ာေတြေရာ ေရးျဖစ္ေသးလား”
ဆရာ့အေမးက ကၽြန္ေတာ့အေတြးေတြကို ျဖတ္ေတာက္လိုက္သည္။
“ဟုတ္ကဲ့ဆရာ ရံဖန္ရံခါေပါ့။ အရင္လိုေတာ့ မေရးျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။”
“ေအးေပါ့ကြာ ငယ္ငယ္ကလိုေတာ့ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးတဲ့ဘဝ မဟုတ္ေတာ့တဲ့အခါက်ေတာ့ ဘယ္ေရးႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။ မင္းက ကဗ်ာ၊ စာေပအေပၚမွာ ဘဝျမဳတ္ႏွံမယ့္လူမွ မဟုတ္တာပဲ။ မဆန္းပါဘူးေလ။”
ဆရာက ဒါေလာက္ပဲေျပာသည္။ သူေျပာခ်င္တာကို ကၽြန္ေတာ္ျဖည့္ျပီးနားလည္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က စာေပကို ဘဝတစ္ခုလံုးေပးဆပ္ျပီး လုပ္မယ့္သူမဟုတ္တာေၾကာင့္ စိတ္ပါရင္ေရးလိုက္ မပါရင္ပစ္ထားလိုက္ ေရတက္ငါးဇင္ရိုင္းလိုလုပ္ေနတာေၾကာင့္ စာေပနယ္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေလာက္ေလာက္လားလားျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဟု ဆိုပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာရည္ရြယ္သည္က ကၽြန္ေတာ့္ကို စာေရးဆရာျဖစ္ဖို႔မဟုတ္။ တစ္ခုခုကို ျမဲျမဲကိုင္ျပီး အဲသည္တစ္ခုခုအတြက္ ၾကိဳးစားပါဟု ေျပာခ်င္ပံုရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးကို ဆရာ့ေနာက္ဆက္တြဲစကားက ေသခ်ာေစပါသည္။
“ဘဝရည္မွန္းခ်က္တစ္ခုေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာထားကြာ။ ဘဝရည္မွန္းခ်က္မရွိရင္ life plan လဲမရွိဘူး။ ပဲ့မပါတဲ့ေလွလို ေမွ်ာခ်င္ရာေမ်ာေနဦးမွာပဲ။ အလြန္ကံေကာင္းရင္ေတာ့ ရတနာကၽြန္းေရာက္ခ်င္ ေရာက္ေပမေပါ့ကြာ။ ဒါေပမယ့္ ကမ္းမျမင္လမ္းမျမင္နဲ႔ ဆံုးပါးသြားဖို႔အခြင့္အလမ္းကေတာ့ ပိုမ်ားတယ္ကြ။”
“ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာ။”

ဘယ္ဆီကို ဦးတည္ေနမွန္းမသိႏိုင္ေသာ ဝိုးတဝါးလမ္းေလးေပၚ ေလွ်ာက္ရင္း ဆရာ့စကားကို ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္ခဲ့သည္။ ဆရာေျပာသလို တစ္ခုခုကို ျမဲျမဲကိုင္ျပီး အဲသည္တစ္ခုခုအတြက္ devote လုပ္ရမည္။ ဆရာ့စကားသံက ကၽြန္ေတာ့ေခါင္းထဲမွာ Alarm တစ္ခုလို ျမည္ျပီးက်န္ခဲ့သည္။

ဟုတ္သည္။ Alarm ျမည္ေနသည္….
နာရီၾကည့္ေတာ့ မနက္ ၇ နာရီ…
အလုပ္သြားဖို႔ အိပ္ယာထရမည္။
မနက္အိပ္ယာထ အလုပ္သြား၊ ညေနျပန္လာ ထမင္းစား၊ စာဖတ္၊ အိပ္၊ မနက္အလုပ္သြား….
နိစၥဓူဝ သံသရာထဲမွာ လည္ပတ္ေနရင္း ျမဲျမဲကိုင္ရမည့္ တစ္ခုခုကို ရွာေဖြရဦးမည္။
ငယ္ရြယ္တက္ၾကြေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ေသာ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေကာင္းကင္ထက္မွာ ေတာက္ပေနခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားဘဝကို လြမ္းဆြတ္မိသည္။

အခ်ိန္စက္ဝိုင္းထဲမွာ အတိတ္သည္ အိပ္မက္တစ္ခုပမာ…
ဆရာနဲ႔ ဆံုေတြ႔ခဲ့ျခင္းသည္လည္း အိပ္မက္တစ္ခုမွ်သာ….

ျမန္မာျပည္မွ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာဦးစိုးညႊန္႔သို႔ အမွတ္တရ…..

အဲဒီ
ျပာလဲ့လဲ့အခန္းထဲက
ခရမ္းႏုေရာင္စားပြဲမွာထိုင္လို႔
တတိယေျမာက္၀ိုင္ခြက္ကို
ေငးေမာေနရင္းေပါ့
ငါ့ညေနခင္းထဲကေန
ၾကယ္ေလးတစ္စင္းကို
ျမင္မိတယ္

နာရီေတြကရပ္တန္႔
ပန္းခ်ီကားထဲက
ႏွင္းဆီပန္းရနံ႔
အခန္းထဲမွာ သင္းပ်ံ႕ေနခဲ့ေပါ့
သံစဥ္ဆြံ႔အေနတဲ့
ေတးသြားတစ္ပုဒ္ကေတာ့
တစ္ပိုင္းတစ္စစီျပန္႔က်ဲလို႔

စကၠဴငွက္ေတြက
ေကာင္းကင္ထဲမွာေတးဆို
သစ္ပင္အိုေတြက
နာၾကည္းတာလား
ေရာင့္ရဲတာလား
ေ၀ခြဲမရႏိုင္တဲ့အျပံဳးနဲ႔
ဟိုးအေ၀းဆီက
ေတာင္ကုန္းေတြကိုေငးေမာလို႔..

ငါ့ႏွလံုးသားထဲကိုေရာ
ျမင္ႏိုင္ၾကပါ့မလား..

ဘ၀အေမာေတြနဲ႔
အံေသေနတဲ့လက္တစ္စံုထဲကေန
ခဏခဏလြတ္က်ကြဲတက္တဲ့
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ..
ဖေယာင္းတိုင္တစ္ေခ်ာင္းလို
တေျမ့ေျမ့ကၽြမ္းေလာင္ရင္း
အရည္ေပ်ာ္က်ေနတဲ့
အိပ္မက္ေတြ..

ေမေမေရ
ယံုၾကည္ခ်က္လမ္းမေပၚမွာ
သားေတာ့
ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ေအာင္
မူးခဲ့ေပါ့

ခ်စ္သူေရ..
မင္းေရာက္လာတာ
ေနာက္က်လိုက္တာကြယ္

လာပါ
ပန္းရနံ႔သင္းတဲ့
စိမ္းလန္းျမက္ခင္းျပင္မွာ
ေျခဗလာနဲ႔
ေလွ်ာက္ၾကရေအာင္ေလ
ဘယ္အထိ
အတူရွိေနႏိုင္မယ္မသိတဲ့
တစ္ခ်ိန္အထိေပါ့

ငွက္ကေလးေတြရဲ႕
ျငိမ္းခ်မ္းေရးေတးသြား
မင္းႏွလံုးသားထဲအထိ
စီးဆင္းသြားပါေစေလ

ၾကည့္စမ္းပါ
တိမ္ညိဳရိုင္းေတြက
ဟိုးအေ၀းမိုးကုတ္စက္၀ိုင္းမွာ
ကဆုန္ဆိုင္းလို႔

မိုးသားေရွ႕က
ေလႏုေအးကေလးကို
ခံစားမိရဲ႕လားအခ်စ္ေရ

အို..
မိုးေတြရြာေတာ့မွာပဲ
တို႔ေတြအိမ္ျပန္ဖို႔
အခ်ိန္တန္ခဲ့ေပါ့
မလွပေတာ့မယ့္
ငါ့ရဲ႕ညခင္းေတြကို
မင္းအတြက္ဆို မေပးခ်င္..

ေၾကြမက်ခ်င္ပါနဲ႔
တကယ္ေတာ့မင္းဟာ
ေကာင္းကင္မွာေတာက္ပေနရမယ့္
ၾကယ္ေလးတစ္စင္းပါ
ငါ့ရဲ႕ညခင္းေတြထဲကေန
မင္းရဲ႕အလင္းေတြကိုေငးၾကည့္ရင္း
ေက်နပ္ခြင့္ေပးပါ
(ငါ့ရဲ႕)ၾကယ္စင္ေလးေရ...။

"ႏွစ္လနာရီ အခါရာသီေရြ႕ေပမယ့္ အာဇာနည္ေန႔ကိုေတာ့ မေမ့သင့္ပါသေလ.."

ေဒၚေမလွျမိဳင္ရဲ႕ 'အေလးျပဳပါသည္' သီခ်င္းသံကို ၾကားတိုင္း ယူၾကံဳးမရစိတ္နဲ႔ မ်က္ရည္၀ိုင္းခဲ့ရတဲ့ 'အာဇာနည္ေန႔'ကို ေရာက္ျပန္ပါေပါ့။ ဒီေန႔ဒီရက္တိုင္း မေျပာင္းလဲတဲ့ခံစားခ်က္ေတြ အသစ္အသစ္ျဖစ္ျမဲပါပဲ။ အခုတစ္ေလာ အလုပ္ကမ်ား၊ စိတ္ကလဲပင္ပန္းတာေၾကာင့္ အသစ္မေရးျဖစ္ပါဘူး။ မႏွစ္ကေရးခဲ့တဲ့ ပို႔စ္ေလးကိုပဲ ျပန္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ား ေကာင္းရာသုဂတိေရာက္ၾကပါေစ...။

MySpace Music Playlist at MixPod.com

အေဖသို႕ ... သခင္ေအာင္ဆန္းသို႕

အေဖ...။ ၁၉ ဂ်ဴလိုင္ေရာက္ျပန္ေတာ့မယ္ အေဖ...။ အေဖတို႕ အသက္ေပးခဲ့ရတဲ့ ေန႕၊ တစ္တိုင္းျပည္လံုး ယူၾကံဳးမရ ႀကိမ္မီးအံုးခဲ့ရတဲ့ ေန႕ ...။ လက္တစ္ကမ္းမွာ ေရာက္ေနျပီျဖစ္တဲ့ လြတ္လပ္ေရးရဲ႕ အသီးအပြင့္ေလးေတြကို အေဖ မခံစားသြားခဲ့ရဘူး။ စေကာေလာက္မွေစာက္မနက္တဲ့ အၾကံနဲ႕၊ ကိုယ့္ဖို႕ တစ္ဘို႕ထဲၾကည့္တက္တဲ့ ပုဇြန္ဦးေႏွာက္ေတြေၾကာင့္ လြတ္လပ္ေရးရဲ႕ ဗိသုကာေတြ တစ္ျပိဳင္တည္း က်ဆံုးခဲ့ရတယ္။ ဗမာျပည္ကို အာရွမွာ မဟာအင္အားႀကီးႏိုင္ငံ တစ္ခု ျဖစ္ေအာင္ ပံုေဖာ္ေပးႏိုင္မယ့္ ဗိသုကာေတြ ဆံုးရႈံးခဲ့ရတယ္။ ဒီအၾကံ ပက္စက္မႈ၊ အေမ်ာ္အျမင္ကင္းမဲ့မႈရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ကို ခုခ်ိန္ထိ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ခံစားေနရတံုးပဲ အေဖ...။
၈၈ တုန္းက ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေၾကြးေက်ာ္ခဲ့ၾကတယ္။ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေပးတဲ့ စစ္ပညာ၊ ျပည္သူေတြကို သတ္ဖို႕ မဟုတ္ဘူး” လို႕ေပါ႕...။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစစ္တပ္ရဲ႕ ေသနတ္ေျပာင္း၀ ေရွ႕မွာပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေက်ာင္းသားေတြ က်ဆံုးခဲ့ရတယ္။ ျပည္သူေတြ အသက္ေပးခဲ့ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ နားမလည္ခဲ့ဘူးအေဖ...။ တပ္မေတာ္ဟာ ျပည္သူ႕အတြက္ မဟုတ္ဘူးလား...။ အမိန္႕ေပးရင္ ဘာမဆိုလုပ္မယ့္ ဦးေႏွာက္မရွိတဲ့ စစ္တပ္လား...။ လက္တစ္ဆုပ္စာ စစ္အာဏာရွင္ေတြ ေကာင္းစားဖို႕ ျပည္သူကို ျပန္သတ္မယ့္ စစ္တပ္လား...။ ျပည္သူ႕တပ္မေတာ္သား ဆိုတဲ့ နာမည္ကို ခံယူဖို႕ ေရာ ထိုက္တန္ၾကေသးရဲ႕လား...။

သမိုင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ သင္ခဲ့ရပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ အေၾကာင္းေပါ့။ အဲဒီတုန္းက လက္နက္ဆိုလို႕ အပ္တိုတစ္ေခ်ာင္းေတာင္ မရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို နယ္ခ်ဲ႕အစိုးရရဲ႕ ျမင္းစီးပုလိပ္ေတြက ျမင္းနဲ႕တိုက္၊ ဒုတ္နဲ႕ရိုက္လို႕ ရဟန္းရွင္လူ အာဇာနည္ ၁၇ ဦး က်ဆံုးခဲ့ရတယ္တဲ့...။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ျပည္သူ႕တပ္မေတာ္ရဲ႕ ေသနတ္ေျပာင္း၀မွာ က်ဆံုးခဲ့ၾကရတဲ့ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ၊ ရဟန္းရွင္ လူ အာဇာနည္ေတြ... ၁၇၀ လည္းမကဘူး...။ ၁၇၀၀ လည္း မကဘူး...။ ၁၇၀၀၀ လည္း မကေတာ့ဘူးအေဖ...။ ေတြးမိတိုင္း အသည္းနာတယ္ အေဖ...။
အေဖ...။ အေဖေမွ်ာ္မွန္းခဲ့တဲ့ တပ္မေတာ္ဆိုတာ ဘယ္လိုပံုစံမ်ဳိးလဲ အေဖ...။ ဒီေန႕ အေဖတည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ တပ္မေတာ္ဟာ ဘယ္လမ္းကို ေလွ်ာက္ေနသလဲဆိုတာ အေဖ သိပါရဲ႕လား...။ အေဖ စက္ဆုပ္ရြံရွာခဲ့တဲ့ စစ္အာဏာရွင္ အစိုးရမိ်ဳးကို အကာအကြယ္ေပးေနတယ္ အေဖ...။ လက္တစ္ဆုပ္စာ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္တစ္စု ေကာင္းစားဖို႕အတြက္ ျပည္သူေတြဘက္ကို ေသနတ္ေျပာင္းလွည့္ေနတယ္ အေဖ...။
အေဖ...။ အေဖေျပာခဲ့ဘူးတဲ့ စကား ကြ်န္ေတာ္ ၾကားေယာင္ေနတယ္။ အေဖ ဒီလို ေျပာခဲ့တယ္...။

” I went to Japan to save my people who were struggling like bullocks under the British. But now we are treated like dogs. We are far from our hope of reaching the human stage, even to get back the bullock stage we need to struggle more.”

အေဖ... ကြ်န္ေတာ္တို႕လည္း မဆလ တစ္ပါတီအာဏာရွင္ လက္ေအာက္က၊ ႏြားလိုဘ၀ေတြက လြတ္ေျမာက္ဖို႕ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတယ္။ အခု နအဖ စစ္အာဏာရွင္ လက္ေအာက္မွာ အေဖေျပာသလိုပဲ ေခြးေတြလို အႏိုင္က်င့္ခံေနရျပန္ျပီအေဖ...။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ လိုလားတဲ့ လူ႕အခြင့္အေရးေတြ မေျပာနဲ႕၊ မဆလ ေခတ္ အေျခအေန ျပန္ေရာက္ဖို႕ေတာင္ မလြယ္လွေတာ့ဘူး အေဖ...။
အေဖ...။ အေဖေမြးထုတ္လိုက္တဲ့ တပ္မေတာ္ရဲ႕သား၊ အေဖ ေနရာကို ဆက္ခံခဲ့ၾကတဲ့ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ အေဖ့ရဲ႕ သမိုင္းပံုရိပ္ေတြကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႕ ႀကိဳးစားေနၾကတယ္ အေဖ...။ “လြတ္လပ္ေရးရဲ႕ ဗိသုကာႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း” ဆိုတဲ့ စကားဟာ သူတို႕နားမွာ ဘာေၾကာင့္ ခါးေနရတာလဲ။ ဒီတစ္ခ်က္နဲ႕တင္ ဒီစစ္အာဏာရူးေတြရဲ႕ သရုပ္ကို သိေလာက္ပါျပီ။ ႏိုင္ငံတိုင္းမွာ ေလးစားေလာက္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ ပံုရိပ္ကို ေငြစကၠဴေပၚမွာ ပံုႏွိပ္ျမဲပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ၾကမွ တိရိစာၦန္ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ တိုင္းျပည္လို တိရိစာၦန္ရုပ္ကို ေငြအမွတ္နဲ႕ သံုးေနရတယ္ အေဖ...။ ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္က ေမွာင္ခိုေတြ ေခတ္စားခ်ိန္ေပါ့။ ဆရာသာဂဒိုးရဲ႕ “ဖမ္းပါ၊ မဖမ္းဘူး” ဆိုတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးထဲက စကားတစ္ခ်ဳိ႕ကို ကြ်န္ေတာ္ သေဘာက်ဘူးတယ္။ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ သိပ္တန္ခိုးထြားတာကြ...။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံုေလးမ်ား ပုတ္ျပလိုက္ရင္ တစ္ခါတည္း ဦးညြတ္သြားေတာ့တာပဲ” တဲ့။ ပိုက္ဆံျပလိုက္ရင္ ရဲ၀န္ထမ္းေတြ ဦးညြတ္သြားတယ္လို႕ ဆိုလိုတာေပါ့။ အင္းေလ... ပိုက္ဆံဆိုတာ လူတိုင္း သည္းေျခႀကိဳက္ပဲမဟုတ္လား...။
အခုေတာ့ အေဖ့ စစ္သားေတြက အေဖတို႕ကို ဦးမညြတ္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး အေဖ...။ မဆလ ေခတ္မွာေတာင္ အာဇာနည္ေန႕ ဆိုတာ တခမ္းတနား က်င္းပျမဲပါ။ အခုေတာ့ အာဇာနည္ေန႕ကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ခ်င္ေနၾကျပီ အေဖ...။ တပ္မေတာ္ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ အေဖ့ ဂူဗိမာန္မွာ တစ္ခါဘူးမွ လာျပီး ဂါရ၀မျပဳဖူးဘူး အေဖ...။ တပ္မေတာ္ စစ္သမိုင္းျပတိုက္ဆိုတဲ့ အေဆာက္အဦးမွာ “တပ္မေတာ္ရဲ႕ ဖခင္ႀကီး၊ လြတ္လပ္ေရးရဲ႕ ဗိသုကာႀကီး” သခင္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ပံုဟာ ခန္႕ခန္႕ညားညားမရွိရဘူး အေဖ...။ မထင္မရွား ေနရာတစ္ေနရာမွာ မတက္သာလို႕ ျပထားရတဲ့ အေဖ့ရဲ႕ ပံု ကိုျမင္မိရင္ ရင္ထဲမွာ မခ်ိေအာင္ ခံစားရတယ္ အေဖ...။
၈၈ တုန္းက အေဖ့ကို ကြ်န္ေတာ္တို႕ တမ္းတမိတုန္း အေဖ့ရဲ႕ ရင္ေသြး၊ အေဖ့ေသြး ပီသတဲ့ ေသြး... အန္တီစုကို ကြ်န္ေတာ္တို႕ ရခဲ့ပါတယ္။ အေဖ့ေသြး ပီသတဲ့ ေသြး လို႕ ေျပာတာက အေဖ့ေသြး မပီသတဲ့ ေသြးလည္း ရွိေသးလို႕ပါ။ အေဖ့ရဲ႕ သားႀကီး ၾသရႆ **ဦး အေၾကာင္းကိုေတာ့ ေလကုန္ခံျပီးေတာ့ေတာင္ မေျပာျပခ်င္ေတာ့ဘူး အေဖ..။ အေဖ့ နာမည္ ေအာင္ဆန္းေတာင္ ေရွ႕ကထည့္ဘို႕ မထိုက္တန္ပါဘူး။ အေဖ့ေသြးစစ္ အန္တီစုရဲ႕ လုပ္ရပ္နဲ႕ စိတ္ဓါတ္၊ သူ႕လုပ္ရပ္နဲ႕ စိတ္ဓါတ္၊ နံ႕သာဆီနဲ႕ အီးလို ကြာတယ္ အေဖ...။ ဟိုတုန္းက ေရနစ္ျပီး ကြယ္လြန္ခဲ့ရတာ အေဖ့သားလတ္ ေအာင္ဆန္းလင္း မဟုတ္ပဲ **ဦး ျဖစ္ခဲ့ရင္ ေကာင္းမယ္ လို႕ေတာင္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေတြးမိတယ္ အေဖ...။
အခုေတာ့ အေဖ့ရင္ေသြး အန္တီစုလည္း ရိုင္းစိုင္းယုတ္မာတဲ့ စစ္အာဏာရူးေတြရဲ႕ လက္ထဲမွာ ဘယ္ေတာ့မွ လြတ္မယ္မွန္း မသိရဘူးအေဖ...။
အေဖ...။ အေဖ့ ေသြးလည္း ပင္ပန္းလွပါျပီ။ ျပည္သူေတြ လည္း ပင္ပန္းလွပါျပီ။ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြ၊ ရဟန္းရွင္လူ ေတြရဲ႕ အသက္ေတြလည္း အေျမာက္အမ်ား စေတးခဲ့ရပါျပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ဆက္ျပီး မခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူး အေဖ...။
“ဒီ လူသတ္ေကာင္၊ စစ္အာဏာရူး ေတြရဲ႕ လည္ကုိ အေဖ့လက္ထဲက ဂ်ပန္ဓါးနဲ႕သာ တအားခုတ္လွည့္ပါေတာ့ အေဖ...။”

To The One I Love

And if eternity is the time I must wait
Than I will wait all eternity
For as the earth crumbles away
My feelings are indestructible
And if you keep going on your way
I'm afraid to say
I may always be trapped in this game
For as long as the sun rises
And the stars shine
My feeling for you will stay the same

Love Hurts

Fable of the Mermaid and the Drunks

All those men were there inside,
when she came in totally naked.
They had been drinking: they began to spit.
Newly come from the river, she knew nothing.
She was a mermaid who had lost her way.
The insults flowed down her gleaming flesh.
Obscenities drowned her golden breasts.
Not knowing tears, she did not weep tears.
Not knowing clothes, she did not have clothes.
They blackened her with burnt corks and cigarette stubs,
and rolled around laughing on the tavern floor.
She did not speak because she had no speech.
Her eyes were the colour of distant love,
her twin arms were made of white topaz.
Her lips moved, silent, in a coral light,
and suddenly she went out by that door.
Entering the river she was cleaned,
shining like a white stone in the rain,
and without looking back she swam again
swam towards emptiness, swam towards death.

Pablo Neruda


Pablo Neruda (July 12, 1904 – September 23, 1973)ပါဘလိုနီရူးဒါးရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ။ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းနဲ႔ ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္လို ေရးဖြဲ႔ထားတာပါ။ လမ္းေပ်ာက္ေနရွာတဲ့ ေရသူမေလးတစ္ေယာက္ အင္း.. ဒါမွမဟုတ္လည္း ေရသူမေလးတစ္ေကာင္ေပါ့ေလ အရက္မူးေနတဲ့လူေတြၾကားထဲကို ေရာက္လာရွာသတဲ့။ ျမစ္ထဲကလာတဲ့ သူမအတြက္ေတာ့ ဒီေလာကမွာ အသစ္ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ေလာကၾကီးအေၾကာင္းကို ဘာမွမသိရွာပါဘူးတဲ့။ အရက္သမားေတြက သူမကို တံေတြးေတြနဲ႔ေထြးၾကတယ္။ ရုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းစြာ၊ ညစ္ညမ္းယုတ္မာစြာ ေစာ္ကားၾကတယ္။ သူမရဲ႕ ၾကည္လင္ေတာက္ပတဲ့ အသားအေရနဲ႔ ေရႊေရာင္ရင္သားအစံုမွာ အဲဒီ ညစ္ညမ္းမႈေတြနဲ႔ ဖံုးလြမ္းသြားခဲ့ရေပါ့။ မ်က္ရည္ဆိုတာကို မသိတဲ့ သူမကေတာ့ မ်က္ရည္မက်ခဲ့ပါဘူး။ မီးကၽြမ္းထားတဲ့အရက္ပုလင္းဆို႔ေတြ စီးကရက္တိုေတြနဲ႔ သူမတစ္ကိုယ္လံုးကို ညစ္ေပမည္းေမွာင္သြားေအာင္ လုပ္ပစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီအရက္ဘား ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာပဲ အရူးေတြလို လူးလွိမ့္ရယ္ေမာၾကေသးသတဲ့။

သူမကေတာ့ ေျပာစရာစကားဆိုတာ မရွိတဲ့အတြက္ အေစာ္ကားခံရမႈေတြအတြက္ စကားတစ္ခြန္းေတာင္ မေျပာခဲ့ႏိုင္ရွာပါဘူးတဲ့။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ၀င္လာတဲ့တံခါးကပဲ ျပန္ထြက္သြားခဲ့ရွာတယ္။ သူမရဲ႕ကိုယ္ေပၚက ညစ္ေထးမႈေတြကို မိုးေရထဲက ေက်ာက္ျဖဴတံုးေလးတစ္ခုလို ျဖဴေဖြးေတာက္ပသြားေအာင္ ေဆးေၾကာေပးမယ့္ ျမစ္ထဲကိုပဲေပါ့။ ေနာက္ကိုျပန္လွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ ေရထဲမွာကူးခပ္သြားခဲ့တယ္။ အႏွစ္မဲ့တဲ့ ဗလာဟင္းလင္းျပင္ဆီကို ကူးခပ္သြားခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေသျခင္းတရားဆီကို ကူးခပ္သြားခဲ့ရွာတယ္။

ဒီကဗ်ာေလးကို ဖတ္ျပီးေတာ့ ေရသူမေလးကို သနားမိပါတယ္။ အရက္မူးသမားတစ္စုရဲ႕ ရက္စက္စြာေစာ္ကားတာကို ခံခဲ့ရျပီး ျမစ္ထဲမွာ ေသဆံုးသြားရရွာတယ္။ ဒီကဗ်ာေလးေနာက္ကြယ္မွာ ပံုျပင္ေလးထက္ပိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္လို႔ ေ၀ဖန္သူေတြက ဆိုၾကပါတယ္။ ပထမဆံုးကေတာ့ မိန္းမသားေတြဟာ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ေယာက်ၤားေတြရဲ႕ အႏိုင္က်င့္ဗိုလ္က်မႈကို ခံခဲ့ရတာပါတဲ့။ အထူးသျဖင့္ စစ္ပြဲကာလေတြဆိုရင္ ေအာင္ႏိုင္သူစစ္သားေတြဟာ မိန္းမသားေတြကို အႏိုင္အထက္က်ဴးလြန္တာဟာ တရား၀င္အခြင့္အေရးလို ျဖစ္ေနပံုေပါ့။

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ နီရူးဒါးက လူေတြရဲ႕ အရိုင္းအစိုင္းသာသာ အဆင့္အတန္းကို ေျပာခ်င္တာပါတဲ့။ လူေတြဟာ တူရာတူရာစုေပါင္းမိရင္ အထိန္းအကြပ္မဲ့တဲ့အေျခအေနေရာက္ရင္ လူ႔က်င့္၀တ္ေတြ ယဥ္ေက်းမႈေတြနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ထားရတဲ့ အရိုင္းအစိုင္းစိတ္ဟာ ေပါက္ကြဲထြက္လာတက္တာကို ေျပာခ်င္တာလို႔ဆိုပါတယ္။ အရက္ေသစာမူးယစ္ျပီး လူစိတ္ေပ်ာက္ျပီး တိရိစာၦန္သာသာစိတ္နဲ႔ လမ္းေပ်ာက္ရင္းေရာက္လာရွာတဲ့ လွပအျပစ္ကင္းစင္တဲ့၊ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ လူသားမဟုတ္တဲ့ တိရိစာၦန္မေလးတစ္ေကာင္ကိုေတာင္ ၀ိုင္းျပီးေစာ္ကားလိုက္ၾကတာကို ပံုေဖာ္ထားတာလို႔ ဆိုပါတယ္။

တတိယကေတာ့ သဘာ၀တရားနဲ႔ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈထြန္းကားလာျခင္းရဲ႕ ထိပ္တိုက္ျဖစ္မႈကိုေျပာခ်င္တာပါတဲ့။ လူေတြရဲ႕ ေနထိုင္မႈစရိုက္ ယဥ္ေက်းမႈ အတက္ပညာေတြ ထြန္းကားလာေလေလ သဘာ၀တရားနဲ႔ ဆန္႔က်င္လာေလေလ ျဖစ္လာတဲ့ အေနအထားကို ေျပာခ်င္တာပါ။ သဘာ၀အရင္းအျမစ္ေတြကို မဆင္မျခင္ ထုတ္ယူသံုးစြဲမႈ၊ သိလို႔ပဲျဖစ္ေစ မသိလို႔ပဲျဖစ္ေစ ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီးျပဳမႈေတြေၾကာင့္ ရာသီဥတုေတြေဖာက္ျပန္လာရတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္အေနနဲ႔ဆိုရင္ စက္မႈအတက္ပညာထြန္းကားလာျခင္းနဲ႔အတူ ကမ႓ာေျမၾကီးပိုမို ပူေႏြးလာတယ္။ အိုဇုန္းလႊာေပါက္ျပဲမႈေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ဒါေတြဟာ ကမ႓ာေျမၾကီးကို ေစာ္ကားေနတာနဲ႔ အတူတူပဲလို႔ ေျပာခ်င္ပံုရပါတယ္တဲ့။ ဒီပံုျပင္မွာေတာ့ သဘာ၀ျဖစ္တဲ့ ေရသူမေလးဟာ အရက္မူးသမားေတြေၾကာင့္ ေသဆံုးခဲ့ရတယ္။ တစ္ေန႔ေန႔မွာ သဘာ၀တရားၾကီးလဲ လူေတြေၾကာင့္ ပ်က္စီးေသဆံုးရမလား..။ နီရူးဒါးရဲ႕ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက အေတြးဟာ ဒီေန႔အထိ လူသားေတြကို သတိေပးေနဆဲပဲလို႔ ဆိုၾကပါတယ္။

ဖတ္မိတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္အေၾကာင္းကို ေ၀မွ်ခံစားၾကည့္ျခင္းပါခင္ဗ်ာ။
ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။

ဒီဇာတ္လမ္းေလးက တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ပါတဲ့။ ဘယ္ဆီဘယ္တံုးကမွန္းမသိရတဲ့ ကာလတစ္ခုကပဲလို႔ ထားပါေတာ့ဗ်ာ။ မယားေလးေယာက္ရွိတဲ့ ကုန္သည္တစ္ေယာက္အေၾကာင္းပါ။ ဒီဇာတ္လမ္းေလးကို သူေသခါနီးဆဲဆဲမွာ ေရးခဲ့တာေပါ့။ မယားေလးေယာက္နဲ႔လူရဲ႕ ဖြင့္ဟ၀န္ခံခ်က္လို႔လဲ ဆိုခ်င္ဆိုႏိုင္ပါတယ္။

ဒီလိုပါ။ ေစာေစာက ေျပာတဲ့အတိုင္းပဲ သူ႔မွာ မယားေလးေယာက္ရွိပါတယ္။ အဲဒီေလးေယာက္ထဲမွာ ေလးေယာက္ေျမာက္မယားကို သူက အခ်စ္ဆံုးပါတဲ့။ သူေလးအတြက္ဆိုရင္ ေကာင္းေပ့ ညြန္႔ေပ့ဆိုတဲ့ အ၀တ္အစားေတြ ဆင္တယ္။ သူေလးကို အႏူးညံ့ဆံုး အေပ်ာ့ေျပာင္းဆံုး ဆက္ဆံတယ္။ သူ႔မွာ ရွိသမွ် အေကာင္းဆံုးဆိုတဲ့ အရာေတြကို သူေလးအတြက္ ရည္ရြယ္ပါတယ္တဲ့။

တတိယမယားကိုက်ေတာ့လဲ သူသိပ္ခ်စ္တာပဲတဲ့။ ဒီမယားေလးကေတာ့ သူ႔အတြက္ ဂုဏ္ယူစရာတစ္ခုပါတဲ့။ သူေလးနဲ႔တြဲျပီး မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြၾကား ပြဲတက္ရတာ အေတာ္ေက်နပ္ဖို႔ေကာင္းဆိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူေလး ဘယ္အခ်ိန္မွာမ်ား ဘယ္သူနဲ႔ လိုက္ေျပးသြားမလဲလို႔ သူ႔မွာ အျမဲစိတ္တထင့္ထင့္နဲ႔့ စိုးရိမ္ေနရပါတယ္တဲ့။

ဒုတိယဇနီးကိုလည္း သူက ခ်စ္တာပဲတဲ့။ အင္း.. အခ်စ္ေတြ တယ္ေပါေနာ္။ သူေလးကေတာ့ သိပ္ကိုၾကင္နာတက္ျပီး အကူအညီအရမ္းရတဲ့ မိန္းမပါတဲ့။ အျမဲလည္း သည္းခံတက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ သူေလးဟာ သူ႔ရဲ႕ တီးတိုးေဖာ္ တိုင္ပင္ဖက္ပါတဲ့။ ၾကမ္းတမ္းခက္ခဲမႈေတြ ႀကံဳလာရတဲ့အခါတိုင္း သူ႔ကိုကူညီျပီးေတာ့ အခက္အခဲေတြကို ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းေပးတက္သူပါတဲ့။

ပထမ မယားႀကီး။ သူကေတာ့ သိပ္ကို သစၥာရွိတဲ့ အေဖာ္ပါတဲ့။ သူ႔ရဲ႕ စည္းစိမ္ဥစၥာရွာေဖြမႈေတြ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ အမ်ားဆံုးကူညီအက်ဳိးျပဳခဲ့တဲ့ ဇနီးသည္တစ္ေယာက္ေပါ့။ တစ္အိမ္လံုးရဲ႕ ကိစၥ၀ိစၥေတြကိုလည္း သူပဲ စီမံခန္႔ခြဲတာတဲ့။ ဒါေပမယ့္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီ ပထမမယားႀကီးကိုက်ေတာ့ သူက မခ်စ္ဘူးတဲ့ဗ်။ ဟိုကေတာ့ သူ႔ကို တကယ့္ကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္ရွာပါတယ္။ သူကေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလမွာ ရွိတယ္လို႔ေတာင္ အမွတ္မထား ဂရုမစိုက္မိတက္ပါဘူးတဲ့။

တစ္ေန႔မွာေတာ့ ကုန္သည္ဟာ နာမက်န္းျဖစ္လာပါတယ္။ သိပ္မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္းမွာပဲ သူဟာ ေသရေတာ့မယ္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္လာပါတယ္တဲ့။ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြ ျပည့္စံုၾကြယ္၀တဲ့ သူ႔ဘ၀အေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိလာပါတယ္။ အင္းေပါ့ မယားေလးေယာက္အေၾကာင္းလဲ ပါတာေပါ့။ သူက “အခုငါ့မွာ မယားေလးေယာက္ေတာင္ရွိေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါေသသြားရင္ တမလြန္မွာ ငါတစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနေတာ့မွာပဲ။ အရမ္းကို အထီးက်န္မွာပဲ” လို႔ စဥ္းစားမိသတဲ့။

အဲဒါနဲ႔ပဲ သူ႔ရဲ႕အခ်စ္ဆံုး စတုတၳမယားေလးကိုေခၚျပီး ေျပာပါတယ္။ “မိန္းမေရ မင္းကို ကိုယ္အခ်စ္ဆံုးပါ။ မင္းအတြက္ဆို ေကာင္းေပ့ညြန္႔ေပ့ဆိုတဲ့ အ၀တ္အစားေတြ ပံုေအာေပးခဲ့တယ္။ မင္းကိုလည္း အရမ္းကို ဂရုစိုက္ခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ ကိုယ္ေသရေတာ့မယ္။ မင္း ကိုယ္နဲ႔လိုက္ျပီး အေဖၚလုပ္ေပးႏိုင္မလားကြယ္”
“ဟင့္အင္း လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး” သူေလးက ျပန္ေျပာပါတယ္။ ေနာက္ထပ္လည္း စကားတစ္ခြန္းေတာင္ ထပ္မေျပာေတာ့ပဲ အနားကထြက္သြားပါသတဲ့။

ဒီအေျဖဟာ သူ႔ရဲ႕ႏွလံုးသားကို ဓါးထက္ထက္နဲ႔ မႊန္းလိုက္သလိုပါပဲတဲ့။ ကုန္သည္ဟာ သိပ္ကို ၀မ္းနည္းေၾကကြဲသြားျပီး တတိယ မယားကို ေခၚျပီး ေျပာျပန္ပါတယ္။
“မိန္းမေရ ကိုယ့္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ မင္းကို သိပ္ခ်စ္ခဲ့ပါတယ္။ အခုေတာ့ ကိုယ္ေသရေတာ့မယ္။ မင္း ကိုယ္နဲ႔လိုက္ျပီး အေဖၚလုပ္ေပးႏိုင္မလားကြယ္” “ဟင့္အင္း မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးရွင္” တတိယမယားက ျပန္ေျပာပါတယ္။ “ဘ၀ဆိုတာ ရွင္သန္ေနရတာ သိပ္ကိုေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ ရွင္ေသသြားခဲ့ရင္ က်မကေတာ့ ေနာက္အိပ္ေထာင္ျပဳမွာပါ”
ကုန္သည္ရဲ႕ ႏွလံုးသားဟာ ကြဲအက္ေၾကမြသြားျပီး ေအးခဲသြားခဲ့ပါတယ္။

သူက တတိယ မယားကို ေခၚျပီးေမးျပန္ပါတယ္။ “မိန္းမေရ ကိုယ္ အကူအညီလိုတဲ့အခါတိုင္း မင္းဆီကို လာခဲ့တယ္ေနာ္။ မင္းကလဲ ကုိယ့္ကို အျမဲတမ္း ကူညီေပးခဲ့တယ္။ အခု ကိုယ္မင္းရဲ႕ အကူအညီကို လိုေနျပန္ျပီကြယ္။ ကိုယ္ေသသြားတဲ့အခါ မင္း ကိုယ္နဲ႔လိုက္ျပီး အေဖၚလုပ္ေပးႏိုင္မလားဟင္”
“မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးရွင္၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ အစ္ကို႔ကို က်မ မကူညီႏိုင္ေတာ့ပါဘူး” တတိယဇနီးသည္က ျပန္ေျဖပါတယ္။ “က်မအလြန္ဆံုးလုပ္ေပးႏိုင္တာကေတာ့ အစ္ကို႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီးကို လိုက္ပို႔ေပးႏိုင္တာ တစ္ခုပါပဲ”
ဒီအေျဖဟာ မိုးႀကိဳးသြားတစ္ခုလို သူ႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားကို ေခ်မြဖ်က္ဆီးလိုက္ျပီး သူဟာ ၀မ္းနည္းပက္လက္နဲ႔ ယူႀကံဳးမရျဖစ္သြားပါတယ္တဲ့။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အသံတစ္သံက ေျပာပါတယ္။ “က်မ ရွင္နဲ႔အတူ သြားပါ့မယ္။ ရွင္ဘယ္ကိုပဲ သြားသြား က်မအတူလိုက္ခဲ့ပါမယ္” ကုန္သည္က ေမာ့ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ အစာအဟာရ မျပည့္၀တဲ့လူတစ္ေယာက္လို ပိန္လွီျပီး အရိုးနဲ႔အေရပဲ ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ပထမဇနီးသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္တဲ့။ အဲဒီေတာ့မွ ကုန္သည္ဟာ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲစြာနဲ႔ ေျပာရွာပါတယ္။ “ကိုယ္ ဂရုစိုက္ႏိုင္တဲ့အခ်ိန္တံုးက မင္းကို အခုထက္အမ်ားႀကီး ပုိျပီး ဂရုစိုက္ခဲ့သင့္တာပါကြယ္”

အခုေတာ့ ကုန္သည္ဟာ ေသဆံုးသြားေလာက္ေရာေပါ့။ သူ႔ရဲ႕ ပထမဇနီးသည္လဲ သူနဲ႔အတူ လုိက္သြားေလာက္ေရာေပါ့ဗ်ာ။

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔အားလံုးရဲ႕ ဘ၀မွာ မယားေလးေယာက္စီ ရွိပါသတဲ့

၁။ စတုတၳမယားဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ရုပ္ခႏၶာကိုယ္ပါတဲ့။ ဘယ္ေလာက္ပဲ သူ႔ကို ႀကိဳးစားပမ္းစား ရက္ရက္ေရာေရာ အလွဆင္ေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ေသဆံုးသြားတဲ့အခါ က်ေနာ္တို႔ကို စြန္႔ခြာသြားမွာပါပဲတဲ့။

၂။ တတိယမယားဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ ရာထူးဂုဏ္သိမ္ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြပါတဲ့။ က်ေနာ္တို႔ ေသဆံုးသြားတဲ့အခါ တျခားသူေတြဆီကို ေရာက္သြားမယ့္ အရာေတြပါတဲ့။

၃။ ဒုတိယ မယားဆိုတာကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ မိသားစုေတြနဲ႔ မိတ္ေဆြသဂၤဟေတြပါတဲ့။ ရွင္သန္ေနထိုင္စဥ္အတြင္းမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ရင္းႏွီးခ်စ္ကၽြမ္း၀င္မႈေတြရွိၾကေပမယ့္ သူတို႔တစ္ေတြ အလြန္ဆံုး အတူရွိေနႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ဟာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီးကို လိုက္ပါပို႔ေဆာင္ခ်ိန္ အထိပါပဲတဲ့။

၄။ ပထမ မယားႀကီးဆိုတာကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ စိတ္၀ိညာဥ္ပါတဲ့။ ရုပ္၀တၳဳေတြ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာေတြနဲ႔ ကာမဂုဏ္အာရံုေတြေနာက္ကို ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္ရင္း အျမဲလိုလို ေမ့ေလွ်ာ့ ဥေပကၡာျပဳထားျခင္းခံေနရတဲ့ အရာပါတဲ့။

စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ပါ။ တကယ္ေတာ့ စိတ္၀ိညာဥ္ကသာ က်ေနာ္တို႔ ဘယ္သြားသြား အျမဲအတူလိုက္ေနမယ့္ အရာပါ။ အိပ္ယာေပၚမွာ ေသငယ္ေဇာနဲ႔ ေမ်ာေနမယ့္ အခ်ိန္အထိမေစာင့္ပဲနဲ႔ အခုကတည္းက သူ႔ကို က်န္းမာသန္စြမ္းလာေအာင္ ေလ့က်င့္ပ်ဳိးေထာင္ထားဖို႔ဆိုတာ အၾကံေကာင္း ဥာဏ္ေကာင္းတစ္ခု မဟုတ္လားဗ်ာ။

(အင္တာနက္မွာ ေတြ႔ရတဲ့ စာေလးတစ္ပုဒ္ကို ဆီေလွ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ထားတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ အစၥလမ္ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ပါ။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ စိတ္၀ိညာဥ္ ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ‘ကမၼ’ သို႔မဟုတ္ ‘ကံ’ လို႔ အစားထိုး မွတ္ယူႏိုင္ပါတယ္။)
မူရင္းကိုဖတ္ခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီလင့္ ကိုသြားၾကည့္ပါ။

ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။

What is Life?

Life is a challenge - meet it
Life is a gift - accept it
Life is a sorrow - over come it
Life is a tragedy - face it
Life is a mystery - unfold it - unsolve it
Life is a opportunity - take it
Life is a promise - complete it
Life is a struggle - fight it
Life is a goal - achieve it
Life is love - love it
Life can be adventures - have fun
Life is a duty - perform it
Life is a game - out smart it
Life is a beauty - praise it
Life is life - live it - make of something good of it

ဒီစာကေလးက Jessica Workman ဆိုတဲ့ ၁၅ အရြယ္ခ်ာတိတ္ေလးတစ္ေယာက္ ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာပါတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဒီစာစုေလးေတြက က်ေနာ္တို႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဖတ္ဖူးေနတဲ့ စာအတိုေလးေတြပါ။ သူကျပန္ျပီး စုစည္းထားတဲ့ သေဘာပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ လွ်ာရွည္ျပီး ဘာသာမျပန္ေတာ့ပါဘူးေနာ္။ ၅ ေၾကာင္းေျမာက္က unsolve it ဆိုတာကေတာ့ Grammar အရ မွားေနတယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မူရင္းအတုိင္းပဲ ေဖၚျပလိုက္ပါတယ္။ ၁၁ ေၾကာင္းေျမာက္က Life can be adventures - have fun ဆိုတာမွာလည္း က်ေနာ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက မွတ္မိတာကေတာ့ Life is an adventure - dare it ပါ။ ဒါက ပိုျပီး သင့္ေလွ်ာ္မယ္လို႔ ထင္တာပဲေနာ္။

Life is Fine

I went down to the river,
I set down on the bank.
I tried to think but couldn't,
So I jumped in and sank.

I came up once and hollered!
I came up twice and cried!
If that water hadn't a-been so cold
I might've sunk and died.

But it was Cold in that water! It was cold!

I took the elevator
Sixteen floors above the ground.
I thought about my baby
And thought I would jump down.

I stood there and I hollered!
I stood there and I cried!
If it hadn't a-been so high
I might've jumped and died.

But it was High up there! It was high!

So since I'm still here livin',
I guess I will live on.
I could've died for love--
But for livin' I was born

Though you may hear me holler,
And you may see me cry--
I'll be dogged, sweet baby,
If you gonna see me die.

Life is fine! Fine as wine! Life is fine!

Langston Hughes
(1902 - 1967)

ဘ၀ဆုိတာ ေနေပ်ာ္စရာ

ျမစ္ကမ္းနားကိုဆင္းခဲ့သပ
ကမ္းစပ္မွာထိုင္ခဲ့တယ္
ေတြးေလေတြးေလ အေျဖမရ
ေရထဲခုန္ခ် ေသလိုက္တယ္။

တစ္ႀကိမ္ျပန္အေပၚမွာ အက်ယ္ႀကီးေအာ္တယ္
ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္မွာ ေအာ္ငိုတယ္
တကယ္လို႔သာ အဲေလာက္ႀကီးမေအးခဲ့ရင္ေပါ့
ငါ့ကိုယ္ငါ ေရနစ္ေသမိမွာပါ။

အခုေတာ့ ေရကသိပ္ေအးလြန္းတယ္.. အရမ္းကိုေအးလြန္းတယ္ေလ..။

ဓါတ္ေလွခါးနဲ႔ေပါ့
ဆယ့္ေျခာက္ထပ္ကို တက္ခဲ့တယ္
အခ်စ္ကေလးအေၾကာင္းကို ေတြးမိေပါ့
ခုန္ခ်လိုက္ေတာ့မယ္ စဥ္းစားခဲ့တယ္

အဲဒီမွာရပ္ရင္း အက်ယ္ႀကီးေအာ္တယ္
အဲဒီမွာရပ္ရင္း ေအာ္ငိုမိတယ္
တကယ္လို႔သာ အဲေလာက္မျမင့္ရင္ေပါ့
ငါ့ကိုယ္ငါ ခုန္ခ်သတ္ေသမိမယ္

အခုေတာ့ အရမ္းျမင့္လြန္းေနတယ္.. သိပ္ကိုျမင့္ေနတယ္ေလ..။

အင္း.. အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက
အခုထိအသက္ရွင္ေနတံုးပဲ
အခ်စ္အတြက္ ေသေတာ့မလို႔
ဒါေပမယ့္ ေမြးဖြားလာတဲ့အတြက္ ရွင္သန္ရဦးမယ္။

ငါေအာ္တာေတြ ငါငိုတာေတြကို
မင္းေတြ႔ခ်င္ေတြ႔လိမ့္ေပမေပါ့ အခ်စ္ကေလးေရ
ဒါေပမယ့္ ငါကေတာ့ လြယ္လြယ္နဲ႔ အရႈံးေပးမွာမဟုတ္ဖူး
မင္းကငါ့ကိုေသေစခ်င္ေနတယ္ ဆိုရင္ေတာင္ေပါ့ေလ..

ဘ၀ဆိုတာ သိပ္ကိုေကာင္းတယ္..
၀ိုင္အရက္လို ႏူးညံ့တယ္..
ဘ၀ဆိုတာ ေနေပ်ာ္စရာ..။

ဒီကဗ်ာကေတာ့ အေမရိကန္နီဂရိုးကဗ်ာဆရာ စာေရးဆရာ Langston Hughes (1902 - 1967)ရဲ႕ လက္ရာပါ။ တုိက္ရိုက္ဘာသာျပန္ထားတာ သိပ္ေတာ့ စိတ္တိုင္းမက်ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လာလည္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အားနာလြန္းလို႔ ဒီေန႔ေတာ့ ပို႔စ္တစ္ခု ရေအာင္တင္မယ္ဆိုျပီး ခ်က္ခ်င္းေရးခဲ့တာပါ။ ဖတ္ရတာ အဆင္မေျပရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ။ ပံုကေတာ့ အရင္ ဘ၀ထဲမွာ ပို႔စ္ကပံုေလးပဲ ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။ လွတယ္ဟုတ္။ :P

သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။

ဒီကေန႔ Adventures of Tom Sawyer စာအုပ္ေလး တင္ေပးပါမယ္ဆိုမွ ဘဏ္ကဖံုးဆက္ေခၚလို႔ ညေနအလုပ္ဆင္းေတာ့ သြားရေသးတယ္။ (အေၾကြးလွမ္းေတာင္းတယ္မထင္နဲ႔ေနာ္.. iBanking Service ေလွ်ာက္ထားတာ ေလွ်ာက္လႊာမွာ တစ္ခုခု လိုေနေသးလို႔ပါတဲ့။) အလုပ္ကထြက္ေတာ့ ၆ နာရီ၊ ေရခ်ိဳးျပီးေတာ့ ၆း၃၀၊ အျပင္ေတာင္ မထြက္ရေသးဘူး မိုးေတြရြာလာလို႔ မိုးတိတ္ေအာင္ေစာင့္လိုက္တာ ၇ နာရီထိုးမွပဲ ဘဏ္သြားဖို႔ ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့တယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ဒီဘဏ္ခြဲရံုးေလးက ည ၈ နာရီအထိဖြင့္တယ္။ စေန၊ တနဂၤေႏြလည္းဖြင့္တယ္။ ပံုမွန္ ဘဏ္ဖြင့္ခ်ိန္နဲ႔ အလုပ္လုပ္တဲ့ရံုးခြဲဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ အလုပ္လစ္ျပီးမွ သြားရမယ့္ကိန္းပဲ။

အင္း.. ထားပါေတာ့ ေျပာခ်င္တာက အဲဒါမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေန႔စာအုပ္တင္တာ ေနာက္က်သြားရတဲ့အေၾကာင္းရင္းကို ဆင္ေျခကန္ၾကည့္တာပါ။ :P စာအုပ္အေၾကာင္းဆက္တာေပါ့ေနာ္..။

အေမရိကန္စာေရးဆရာႀကီး Mark Twain ကိုေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ားသိၾကမွာပါ။ သူ႔ရဲ႕နာမည္ အရင္းကိုေတာ့ သိတဲ့သူနည္းလိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိပါဘူး။ ဟိ ဟိ။ အထင္မႀကီးပါနဲ႔။ ဟိုတစ္ေလာကမွ အင္တာနက္မွာ အမွတ္မထင္ဖတ္လိုက္မိလို႔ပါ။ သူ႔နာမည္ရင္းက Samuel Langhorne Clemens (November 30, 1835 – April 21, 1910)ပါတဲ့။

ကေလာင္နာမည္ Mark Twain ျဖစ္လာပံုကေတာ့ ဒီလိုပါတဲ့။ သူဟာ မစၥပီျမစ္ရိုးတစ္ေလွ်ာက္မွာ Steamboat pilot အင္း.. ေရေႏြးေငြ႔သေဘၤာကပၸတိန္ေပါ့ဗ်ာ အဲဒါ လုပ္ဖူးပါတယ္။ လစာကလည္း အေတာ္ေကာင္းဆိုပဲ။ တစ္လကို ေဒၚလာ ၂၅၀ ရပါသတဲ့။ မရယ္ၾကပါနဲ႔ဦး။ အဲဒီတံုးက တစ္လ ၂၅၀ ဆိုတာ အခုေခတ္အေနနဲ႔ဆို တစ္ႏွစ္ကို ေဒၚလာ ၁၅၅,၀၀၀ ႏႈန္းနဲ႔ အၾကမ္းဖ်င္းညီမွ်ပါသတဲ့။ တစ္လကို ေဒၚလာ ၁၃၀၀၀ နီးပါးနဲ႔ညီမွ်ပါတယ္။ လွ်ာရွည္လက္စနဲ႔ ဆက္ရွည္လိုက္ရရင္ သူက သူ႔ညီကိုလဲ အဲဒီအလုပ္လုပ္ဖို႔ ေခၚပါတယ္။ သူ႔ညီလည္း pilot မျဖစ္ခင္ သင္ယူေနတံုးမွာပဲ သူလိုက္ေနတဲ့ Steamboat ေပါက္ကြဲမႈျဖစ္ျပီး ေသရွာပါတယ္။ အဲဒီေပါက္ကြဲမႈျဖစ္မွာကို Mark Twain ဟာ တစ္လေလာက္ကတည္းက ႀကိဳျပီးအာရံုထဲမွာ သိေနပါတယ္တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ သူလည္း စိတ္နယ္လြန္ပညာ Parapsychology ကိုေလ့လာလိုက္စားခဲ့ပါေသးသတဲ့။

အင္း.. ေျပာေနတာ ေဘးေခ်ာ္သြားျပီ။ အဲဒီ မစၥပီျမစ္ရိုးတစ္ေလွ်ာက္ Steamboat ေမာင္းရာမွာ သေဘၤာအႏၱရာယ္ကင္းကင္းနဲ႔ သြားလို႔ရႏိုင္မယ့္ ေရအနက္ကို သတိထားျပီးၾကည့္ရပါတယ္တဲ့။ ေရစူးတိမ္တဲ့ေနရာဆိုရင္ သေဘၤာေသာင္တင္သြားမွာစိုးလို႔ပါ။ သူတို႔ေမာင္းတဲ့ Steamboat ေတြအတြက္ စိတ္ခ်ရတဲ့ ေရစူး (ေရအနက္)က ေရေၾကာင္းဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ အတုိင္းအတာအရ ၂ ဖာသြန္ (2 fathoms) လို႔ သတ္မွတ္ပါတယ္။ 1 fathom က ၂ ကိုက္ (2 Yards) သို႔မဟုတ္ (1.8 meter) နဲ႔ ညီမွ်ပါတယ္။ ေရအနက္ကို ၾကည့္တဲ့လူက သေဘၤာေဘးက sounding line ကိုၾကည့္ျပီး ေရအနက္ ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ဆိုတာ ေအာ္ေျပာရပါတယ္။ ေရအနက္က ၂ ဖာသြန္ရွိတယ္ဆိုရင္ bye the mark twain လို႔ေအာ္ပါတယ္။ by the mark ကေတာ့ရွင္းပါတယ္။ twain ဆိုတာက အဲဒီတံုးက သေဘၤာသားေတြသံုးတဲ့ စကားပါ။ two လို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္တဲ့။ အျပည့္အစံုဆိုရင္ေတာ့ "according to the mark [on the line], [the depth is] two [fathoms]" လို႔ ေျပာတာပါတဲ့။ အဲဒါကို အတိုေကာက္ေျပာၾကေတာ့ Mark Twain လို႔ပဲ ေအာ္ၾကပါတယ္တဲ့။ အဲဒီစကားေလးကို ယူျပီး သူ႔ရဲ႕ကေလာင္နာမည္ေပးထားတာပါတဲ့။ Wiki မွာဖတ္ရတာပါ။ ပိုျပီးသိခ်င္ရင္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္သြားဖတ္ေတာ့ေနာ္။ :P

စာအုပ္အေၾကာင္းမေရာက္ႏိုင္ေသးဘူး။ ဒီစာအုပ္ကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ေက်ာ္ၾကားတဲ့လက္ရာတစ္ခုပါ။ အဓိကဇာတ္ေကာင္ Tom Sawyer ဆိုတာ အျပင္မွာ တကယ္ရွိတဲ့ေကာင္ေလးပါတဲ့။ တစ္ေယာက္ထည္းရဲ႕ character ေတာ့မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ သူေတြ႔ဖူးခဲ့တဲ့ ေကာင္ေလးသံုးေယာက္ရဲ႕ character ေတြကို ေပါင္းစပ္ျပီးေရးထားတာပါလို႔ Mark Twain ကိုယ္တိုင္က ေရးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေႏွာင္းလူေတြကေတာ့ ဒါဟာ Mark Twain ကိုယ္တိုင္နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ငယ္ဘ၀ေတြကို အမွတ္တရ ျပန္ေရးထားတာလို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ ဒီထဲမွာပါတဲ့ ဇာတ္ရံေကာင္ေလး Huckleberry Finn ကလည္း ေခသူမဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕ စြန္႔စားခန္းေတြအေၾကာင္းကိုလည္း Adventures of Huckleberry Finn ဆိုတဲ့နာမည္နဲ႔ စာတစ္အုပ္ ရွိပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အဲဒီစာအုပ္ကို မဖတ္ဖူးေသးဘူး။

Tom Sawyer ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ USIS မွာ ဖတ္ခဲ့ရတာပါ။ စဖတ္ကတည္းက ဆြဲေဆာင္အားေကာင္းပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းေလးက ရႊင္ရႊင္ျမဴးျမဴး သြက္သြက္လက္လက္နဲ႔ပါ။ ကေလးခ်င္းအတူတူ Tom တစ္ေယာက္ လူလည္က်ျပီး ျခံစည္းရိုးကို ေဆးညာသုတ္ခိုင္းပံုကေလးကလည္း ျပံဳးစရာပါ။ ကေလးတစ္သိုက္ရဲ႕ စြန္႔စားခန္းေလးေတြလည္း ပါပါတယ္။ ဗရုတ္က်ခန္းေတြလည္းပါပါတယ္။ စူးစမ္းစပ္စုတက္တဲ့ သဘာ၀ကေလးေတြကိုလည္း လွလွပပ ေရးသြားတာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ကေလးေတြနဲ႔ ပါသြားသလားလို႔ေတာင္ ထင္မိပါတယ္။ အဲေလာက္ညႊန္းရရင္ ေတာ္ေရာေပါ့ေနာ္။ :P

ျမန္မာျပန္ ရွိမရွိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲလိုမ်ဳိး ဗရုတ္သုတ္ခက်တဲ့ ေကာင္ေလးေတြအေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ ဆရာဇ၀နရဲ႕ "ဆိုးေပ" ကိုေတာ့ ဖတ္ဖူးပါတယ္။ ('ဆိုးေပ' ကလည္း ဘာသာျပန္၀တၳဳတစ္ပုဒ္ပါ။ ဘယ္၀တၳဳကို ျပန္သလဲဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ အရင္က မွတ္ထားတာ ျပန္ရွာမရေတာ့လို႔ပါ။) Mark Twain ကေတာ့ ဒီ၀တၳဳကို ကေလးေတြအတြက္ ရည္ရြယ္တယ္လို႔ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ 'ဆိုးေပ'ကို အရြယ္မေရြးဖတ္ျပီး သေဘာက်ၾကသလို Tom Sawyer ကိုလည္း ႏွစ္ခ်ဳိက္ၾကပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ႏွစ္ခ်ဳိက္ၾကမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ ဂႏၴ၀င္၀တၳဳေတြ စိတ္၀င္စားရင္ Penguin Classics series ေတြကို ရွာ၀ယ္ႏိုင္ပါတယ္။ ေစ်းေပါပါတယ္။ S$3 or S$ 4 ေလာက္ပဲရွိပါတယ္။ စလံုးမွာ စာအုပ္ဆိုင္တုိင္းလိုမွာ ရွိပါတယ္။ ေစ်းတက္သြားရင္ေတာ့ သိ၀ူးေပါ့ဗ်ာ။ Oxford နဲ႔ longman ကေတာ့ ေစ်းနဲနဲပိုမ်ားပါတယ္။ အႀကိဳက္ဆံုးကေတာ့ Oxford ကထုတ္တဲ့ classic series ေတြပါ။ ရွင္းလင္းခ်က္ေတြ သိပ္ျပီးစံုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္၀ယ္ခဲ့တဲ့ Jack London ရဲ႕ The Sea Wolf ကို S$ 18.50 ေပးရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တန္တယ္ထင္တာပဲ။ :P

Adventures of Tom Sawyer (Content)
Adventures of Tom Sawyer 1
Adventures of Tom Sawyer 2
Adventures of Tom Sawyer 3
Adventures of Tom Sawyer 4
Adventures of Tom Sawyer 5
Adventures of Tom Sawyer 6
Adventures of Tom Sawyer 7
Adventures of Tom Sawyer 8

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဘေလာ့မွာ Ebook link ကေလးတစ္ခုထားျပီး Classic Literature ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔၀တၳဳစာအုပ္ေလးေတြ ေ၀မွ်ေပးလာတာ အခုေနာက္ပိုင္း ဆက္မတင္ျဖစ္ဖူးျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘယ္သူမွလဲ သိပ္စိတ္မ၀င္စားၾကဘူး ထင္လို႔ပါ။

အစကေတာ့ ျမန္မာစာအုပ္ကေလးေတြ ရွိသမွ် ေ၀မွ်ေပးဖို႔ပါ။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာက ျမန္မာစာအုပ္က ရွားတယ္မဟုတ္လား။ အဲဒါ အင္တာနက္ကို ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္မကလိတက္ခင္ကေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ေလွ်ာက္သေ၀ထုိးရင္းနဲ႔ 'ေန႔သစ္'တို႔လို ျမန္မာစာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး တင္ထားေပးတဲ့ ဆိုက္ေတြေတြ႔ေတာ့မွ ေရငတ္တံုး ေရတြင္းထဲက်သလို ၀မ္းသာအားရ ေဒါင္းေတာ့တာပါပဲ။ အင္း.. ကိုယ့္ထက္အမ်ားႀကီးပိုျပီး စံုစံုလင္လင္ တင္ေပးႏိုင္တာကိုေတြ႔ရေတာ့ ျမန္မာစာအုပ္ေတြကို ကိုယ္ေ၀မွ်စရာေတာင္ မလိုေတာ့ဘူးေလ။ သူတို႔ဆီမွာက အေၾကာင္းအရာစံု စာေရးဆရာစံု က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ တင္ထားေပးထားတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အရမ္းလည္း ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။

အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ျမန္မာစာအုပ္ေတြကို ဆက္မတင္ျဖစ္ေတာ့ပဲ 'ျမန္မာအင္ဂ်င္နီယာဖိုရမ္'မွာ Classic Literature ဆိုတဲ့ topic ေလးဖြင့္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္မွာရွိတဲ့ အေနာက္တိုင္း ဂႏၳ၀င္၀တၳဳေတြကို တင္ေပးပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ တစ္ခ်ိန္တည္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဘေလာ့ေလးမွာလဲ Ebook link ကေလးထားျပီး တစ္ျပိဳင္တည္း တင္ေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိပ္စိတ္မ၀င္စားၾကဘူးထင္လို႔ ဆက္မတင္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ ေနာက္တစ္ခ်က္ကလည္း စာအုပ္ေတြမတင္ခင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ဖတ္ျပီးသားျဖစ္မွ ဖတ္ညႊန္းသေဘာေလး ေရးျပီးမွ တင္ေပးတာဆိုေတာ့ အခုေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ၀တၳဳရွည္ေတြကို အခ်ိန္ေပးမဖတ္ႏိုင္ေတာ့တာကလည္း တစ္ေၾကာင္းမို႔ ဆက္မတင္ျဖစ္ေတာ့တာပါ။

ဒါေပမယ့္ ဟိုတစ္ေလာက ကိုညီလင္းဆက္ရဲ႕ ဘေလာ့မွာ ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕ Ebook link ေလးကို ေဖၚျပေပးထားတာကို ကၽြန္ေတာ့ဆီလာတဲ့ link ေတြကိုစစ္ရင္းနဲ႔ေတြ႔ေတာ့မွ ငါတာ၀န္ မေက်ျဖစ္ေနပါလားလို႔ ခံစားမိပါတယ္။ အခုလို ေဖၚျပေပးထားတဲ့ ကိုညီလင္းဆက္ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရွိသမွ် စာအုပ္ကေလးေတြကို ဆက္လက္ျပီး ေ၀မွ်ေပးပါမယ္။ ဖတ္ျပီးသားေရာ မဖတ္ရေသးတာေရာ ဖတ္လက္စေရာေပါ့။ ျမန္မာစာအုပ္ေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ျမန္မာစာအုပ္က 'ေန႔သစ္'မွာ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ရွိပါတယ္။ စိတ္ပါ၀င္စားသူမ်ား သြားျပီးေဒါင္းႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အခုဆက္ျပီး အေနာက္တိုင္း ဂႏၳ၀င္၀တၳဳေတြကို Classic Literature ေခါင္းစဥ္နဲ႔ပဲ ဆက္ျပီး ေ၀မွ်သြားပါမယ္။ ေနာက္ အလ်ဥ္းသင့္ရင္လည္း အခုေခတ္ျပိဳင္စာေရးဆရာေတြရဲ႕ စာအုပ္ေတြကိုလည္း တင္သြားေပးပါ့မယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ non-fiction ေတြပဲျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အခုေနာက္ပိုင္းစာေရးဆရာေတြရဲ႕ ၀တၳဳေတြကို မဖတ္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ non-fiction ေတြပဲ အဖတ္မ်ားလို႔ပါ။ (အရင္က ဆရာႀကီးေတြစာကို ဖတ္ရသလို အရသာမရွိဘူး ထင္မိလို႔ပါ။ အမွန္ေတာ့ အစြဲအလန္းပါ။ သိသိႀကီးနဲ႔ ျပင္မရတာကေတာ့ တက္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ မဖတ္ရေသးတာခ်င္းအတူတူ အသစ္နဲ႔ အေဟာင္း ဘယ္ဟာဖတ္မလဲဆိုရင္ နာမည္ေတြကို ရင္းႏွီးေနျပီး ဖတ္ခ်င္ခဲ့တဲ့၊ မဖတ္ျဖစ္ေသးတဲ့ ဂႏၳ၀င္၀တၳဳေတြကိုပဲ ေရြးဖတ္မိမွာပါ။ တစ္ခါတစ္ခါ ေတြးမိပါတယ္။ ငယ္ငယ္က ဖတ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ အေဟာင္းေတြကိုသာ ကုန္ေအာင္လိုက္ဖတ္ေနရရင္ အသစ္ကို ဖတ္မိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔.. ဖတ္စရာေတြကလည္း ကုန္ကို မကုန္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ..)

အဲ.. တင္ေပးမယ္ဆိုတာေတာင္ ဒီေန႔ေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္ေတြကို mediafire ကို upload တင္ေနတံုးပါ။ သိတဲ့အတိုင္းပဲ connection ကလည္း တစ္ေန႔ေရႊ တစ္ေန႔ေငြ မဟုတ္လား။ မနက္ျဖန္မွာေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ား ရင္းႏွီးျပီးသားျဖစ္ေနၾကမယ့္ အေမရိကန္စာေရးဆရာႀကီး Mark Twain ရဲ႕ "ADVENTURES OF TOM SAWYER" ကို တင္ေပးပါ့မယ္။

ေမ့လို႔.. 'ေန႔သစ္' elibrary ကို ဒီက ေနသြားပါခင္ဗ်ာ။

သူငယ္ခ်င္းအားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ပါေစ။