Author: vanko
•6:35 PM
This is one of my favourite songs, I hope you will enjoy it!
Oneday, you may suffer from homesick (hay! but, not from your mother's home), this song will become one of your favourite song. ( but, you know, I'm still livin' with my parents.)

Back Home Again
By : John Denver

There's a storm across the valley, clouds are rolling in
The afternoon is heavy on our shoulders.
There's a truck out on the four lane, a mile or more away
The whinin' of his wheels just makes it colder.

He's an hour away from ridin' on your prayers up in the sky
Ten days on the road are barely gone.
There's a fire softly burning, supper's on the stove
but it's the light in your eyes that makes him warm.

Hay it's good to be back home again
Sometimes this old farm feels like a long lost friend
Yeah, 'n, hey it's good to be back home again.

After all the news to tell him: how's you spend your time?
And what's the latest things the neighbors say.
and your mother called last friday: "sunshine" made her cry
and you felt the baby move just yesterday.

Oh, the times that I can lay this tired old body down
and feel your fingers feather soft up-on me
The kisses that I live for, the love that lights my way
and the happiness that living with you brings to me.

It's the sweetest thing I know of, just spending time with you
It's the little things that make a house a home.
Like the fire softly burning and supper's on the stove,
And the light in your eyes that make me warm.

02 BACK HOME AGAIN - < John Denver >
Author: vanko
•8:27 PM



ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း ေခ်ာကလက္စားပါ။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ အေရွ ့ေတာင္အာရွမွာရွိတဲ့ စည္းကမ္းသိပ္ရွိတယ္လို ့ ေက်ာ္ၾကားတဲ့
ျမိဳ့ျပႏိုင္ငံ ေသးေသးေလးကေန ျပန္ေရာက္စအခ်ိန္ကပါ။ ရန္ကုန္မွာလည္း ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မီ ေကာ္ဖီဆိုင္ေတြ အစီအရီနဲ ့ေတြ ့ရေတာ့ ၀မ္းသာမိပါတယ္။ J'Donut, Mr. Brown, Ginzar Pan စသည္ျဖင့္ ေပါ့ဗ်ာ။ ဘာပဲေျပာေျပာ အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိေတာ့ တိုးတက္လာျပီေပါ့။ သန္ ့သန္ ့ရွင္းရွင္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ ့ Aircon အခန္းထဲမွာ ေအးေအးလူလူ ေကာ္ဖီေသာက္ရတာ ေပ်ာ္စရာမဟုတ္လားဗ်ာ။ ဆိုင္ကေလးေတြက အေတာ္ေအာင္ျမင္ပံုရပါတယ္။ လူမျပတ္လွပါဘူး။ လူငယ္ေတြကေတာ့ အမ်ားစုေပါ့ေလ။ ကြ်န္ေတာ္ဆိုင္ထဲေရာက္သြားေတာ့ ေကာင္တာမွာ လူေတြ ေလးငါးဆယ္ေယာက္ ျပံဳေနပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဟုိႏိုင္ငံ ပိစိေကြးေလးက ပါလာတဲ့အက်င့္အတိုင္းပဲ ေနာက္ဆံုးက လူအေနာက္မွာ သြားရပ္လိုက္ပါတယ္။ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္သာၾကာသြားတယ္ ကြ်န္ေတာ့အလွည့္ ေရာက္မလာပါဘူး။ ဘယ္ေရာက္မလဲဗ်ာ။ ေနာက္ေရာက္လာတဲ့ လူတိုင္းက ကြ်န္ေတာ့ကို ေက်ာ္ေက်ာ္ သြားၾကတာကိုး။ အဲဒီေတာ့မွပဲ သေဘာေပါက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့ ပါရာဒိုင္း နဲ ့ သူတို ့ပါရာဒိုင္း တူမွမတူပဲကိုး... လို ့။

ကြ်န္ေတာ္ နားလည္လက္ခံထားတာကေတာ့ အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနသူဟာ အရင္ Service ရမယ္လို ့ပဲ။
ဒီ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးရဲ ့ ပါရာဒိုင္းကေတာ့ ၾကားျဖတ္ႏိုင္သူကို အရင္ Service ေပးမယ္ေပါ့။ ဒီေတာ့ အားလံုးပဲ ၾကားျဖတ္ၾကပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့ကိုလည္း ဒီလိုဆိုင္မ်ိဳးေတြ တစ္ခါမွမေရာက္ဘူးတဲ့ ေတာသားတစ္ေယာက္လို ၾကည့္ၾကပါသည္။ လူငယ္ေလးေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး တိုးတိုးေခြ ့ေခြ ့ပဲ ၾကားျဖတ္ၾကပါသည္။
သူတို ့ကို ၾကည့္ရတာ ဒီလို ၾကားျဖတ္တာဟာ ရွက္စရာလို ့ ေတြးမိပံုမရပါဘူး။ ရိုးရိုးသားသားပဲ ၾကားျဖတ္ၾက တာပါ။ ေနာက္မွလာျပီး ေရွ ့ကလူရမယ့္ Service ကို လုယူတာဟာ ကိုယ္ရသင့္တဲ့ အခြင့္အေရး မဟုတ္ဘူးဆိုတာ မေတြးမိၾကတာပါ။ (ဒီလို ေတြးတက္ေအာင္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို ့ ပညာေရးက သင္ၾကားမေပးလိုက္ ပါဘူး)။ မသိၾကတာပါ။ မသိေတာ့ မရွက္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။
ကြ်န္ေတာ္က သိပ္ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ေတြးတက္တဲ့ ေကာင္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သို ့ေသာ္လည္းေပါ့ေလ ...။ “ယေန ့လူငယ္ ေနာင္၀ယ္လူႀကီး” ဆိုတဲ့အတိုင္းပဲ ယေန ့လူငယ္ေလးေတြ ကိုယ္ရသင့္တဲ့ အခြင့္အေရးထက္ ပိုယူတက္တဲ့ အက်င့္ႀကီးပါသြားရင္ .. ေနာင္တစ္ေခတ္ လူႀကီးေတြလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လားဗ်ာ။
ဒီကိစၥဘယ္သူ ့မွာ တာ၀န္ရွိသလဲဆိုေတာ့ “အားလံုးသိၾကပါတယ္ရွင္...” ဆိုသလိုပါပဲ။ အင္း... ဆိုင္ေတြမွာလည္း တာ၀န္ရွိတာပဲဗ်။ “ဒီေနရာမွာ တန္းစီပါ” ေပါ့ဗ်ာ။ ဖဲႀကိဳးေလး တန္းေပးထားေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ျမန္မာေတြဟာ ေကာင္းတာကို ယူဖို ့ ၀န္မေလးၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေပါ့ဗ်ာ... ဆရာလူထုေမာင္စိန္၀င္း ေျပာသလိုပါပဲ။ ထန္းလ်က္ခဲပဲ စားဘူးတဲ့သူဟာ ေခ်ာကလက္ေကာင္းမွန္း ဘယ္သိပါ့မလဲ။ မသိတာကို သိေအာင္လုပ္ေပးဖို ့ေတာ့ လိုတယ္ မဟုတ္လား။
4 September 2006





Author: vanko
•8:15 PM

If

You had but five miunts left to live,

What would you do?

Would you lie within your lover's arm?

Or else ...

Try meditating?

Or else ...

Cry out for peace in Vietnum?

Or else ...

Plant flowers?

Do please tell me

If you had but five minutes left to live,

What would you do?

Mg Pan Hmwe

Trans: Khin Aye Thet


တကယ္လို ့
မင္းဟာ ငါးမိနစ္သာအသက္ရွင္ရေတာ့မယ္ဆိုရင္
မင္း ဘာလုပ္မလဲကြယ္။

ခ်စ္သူ ့ရင္ခြင္ၾကားမွာပဲေနမလား၊ ဒါမွမဟုတ္...
တရားဘာ၀နာပဲ အားထုတ္ေနမလား။ ဒါမွမဟုတ္...
ဗီယက္နမ္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ပဲ ငိုေႁကြးေနမလား။
ပန္းပင္ေလးေတြပဲ စိုက္ေနမလား။

ေျပာစမ္းပါဦး..
မင္းဟာ ငါးမိနစ္သာ
အသက္ရွင္ရေတာ့မယ္ဆိုရင္...
မင္းဘာလုပ္မလဲ ဟင္...။

ဆရာေမာင္ပန္းေမႊးရဲ ့ ကဗ်ာေလးပါ။ ဒီကဗ်ာေလးေရးခ်ိန္က ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲ ျဖစ္ေနခ်ိန္ထင္ပါရဲ ့။ ဒါေၾကာင့္ ဗီယက္နမ္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ လို ့ ေရးခဲ့တာထင္ပါတယ္။ ဒီကဗ်ာေလးကို ဖတ္ရင္း တျခား စာတစ္ပုဒ္က ေခါင္းထဲေရာက္လာပါတယ္။ ဘယ္သူေရးသလဲေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ “ဒီကေန ့ကေန ေနာင္အႏွစ္ ၂၀ ၾကာတဲ့အခါမွာ၊ သင္လုပ္ခဲ့တာေတြထက္ မလုပ္မိတာေတြေၾကာင့္ ေနာင္တရေန ရလိမ့္မယ္” တဲ့။ ဆိုလိုတာကေတာ့ဗ်ာ... ငယ္တုန္း ရြယ္တုန္း၊ အခြင့္အေရးေတြ ရေနတုန္းမွာ အရမယူႏိုင္ခဲ့၊ မလုပ္ခဲ့မိတာေတြအတြက္ ေနာင္တရေနရလိမ့္မယ္လို ့ ေျပာတာပါ။
တစ္ခါက ပန္းပုဆရာတစ္ေယာက္ဟာ ေျခေထာက္မွာ အေတာင္ပံတစ္စံုပါတဲ့ အရုပ္တစ္ရုပ္ ထုဆစ္ျပီး အခြင့္အလမ္း Opportunity လို ့ အမည္ေပးထားပါသတဲ့။ သူက အခြင့္အလမ္းဆိုတာ အေတာင္ပံေတြ ပါသတဲ့။ ခင္ဗ်ားရႏိုင္တုန္းမွာ သူတို ့ကုိ အမိမဖမ္းႏိုင္ရင္ သူတို ့ဟာ အေ၀းကို ပ်ံေျပးသြားၾကမွာပဲတဲ့။
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေနာက္ဆံုး ငါးမိနစ္ကို ေနာင္တေတြနဲ ့ မကုန္ဆံုးခ်င္ပါဘူး။
ခင္ဗ်ားဆိုရင္ေကာဗ်ာ...။
Author: vanko
•7:43 PM


ကြ်န္ေတာ္ကငယ္ေသးတယ္၊
ဆရာတို ့လို အသက္မၾကီးေသးဘူး၊
ပ်ံေနတဲ့ငန္းေတြေနာက္လိုက္ဦးမယ္၊
အသက္ ၇၀ ေလာက္အထိလိုက္ရမလားလို ့
စဥ္းစားေနတယ္။
. . . . .
. . . . .
ပ်ံေနတဲ့ငန္းရဲ ့လည္ပင္းကိုေတာ့
ျမဲျမဲကိုင္ထားဗ်ာ၊
စိတ္ကူးေတာင္ပံေတြက ခင္ဗ်ားကို...
စိတ္ကူးလို ့ေကာင္း၊ လွလည္းလွ
သို ့ေသာ္လည္း တကယ္မရွိတဲ့ ကမၻာကို
ေခၚသြားမွာ စိုးလို ့ဗ်ာလို ့
ကို၀င္းေမာင္က ေျပာတယ္။
ကိုတာ၊ ဦးဘထံုး လက္ဘက္ရည္ဆိုင္။

တခါတေလ လယ္ကြင္းစပ္မွာရပ္ရင္း၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း ရထားလမ္းေဘး လမ္းေလွ်ာက္ရင္း၊ တျငိမ့္ျငိမ့္နဲ ့ ပ်ံသြားတဲ့ ငန္းေတြ၊ (ဒါမွမဟုတ္လဲ ဗ်ိဳင္းျဖဴျဖဴေတြေပါ့ဗ်ာ) ကို ေငးၾကည့္ရင္း သူတို႔ ဘယ္အထိမ်ား ပ်ံသန္းသြားႀကပါလိမ့္လို ့ ေတြးႀကည့္မိပါတယ္။ သူတို ့လို ေလမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ပ်ံသန္းသြားခ်င္စိတ္လည္း ေပါက္မိပါတယ္။

ပ်ံေနတဲ့ ငန္းေတြေနာက္လိုက္ရင္းပဲ အျပန္လမ္းေပ်ာက္သြားမွာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ နတ္သမီးေတြ ေပ်ာ္စံတဲ့ ေရႊေငြ ရဲတိုက္ၾကီးေတြဆီပဲ ေရာက္သြားမလား။ ငန္းေတြကေတာ့ သူတို ့ရဲ ့ ခရီးဆံုးကို သိျပီးျဖစ္မွာေပါ့ဗ်ာ။ ခင္ေမာင္တိုး ကေတာ့ ၾကိဳးၾကာေတြဟာ ေျမာက္ဘက္ကို သားေဖာက္ဖို ့ ပ်ံၾကသတဲ့။ ကြ်န္ေတာ့မွာ ေတာင္ပံေတြရွိရင္ ဘယ္ကို ပ်ံရမလဲ။ စိတ္ကူးလို ့ေကာင္း၊ လွလည္းလွ၊ သို ့ေသာ္လည္း တကယ္မဟုတ္တဲ့ ကမၻာကိုေတာ့ မေရာက္ခ်င္ဘူးဗ်ာ။ြ
ကြ်န္ေတာ္ အခုတစ္ေလာ အင္တာနက္ကို မွန္မွန္သံုးျဖစ္ေနတယ္။ ေျမနီကုန္းက 7 Internet ဆိုတဲ့ ဆိုင္ေလးမွာပါ။ ကမ ၻာၾကီးျပားျပီလို ့ လူေျပာသူေျပာ မ်ားလြန္းလို ့ကြ်န္ေတာ္လည္း ျပားတဲ့ ကမၻာႀကီးကို အင္တာနက္ရဲ ့ လက္တံေတြနဲ ့ လိုက္စမ္းၾကည့္တာပါပဲ။
သို ့ေသာ္လည္း အင္တာနက္ငန္းေတြဟာ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္နဲ ့ဗ်ာ ပ်ံခ်င္ရာ ပ်ံၾကတာပဲဗ်။ Destination က ဘာလဲ၊ ဘယ္လဲ ေပါ့ဗ်ာ။ စိတ္ကူးလို ့ေကာင္း၊ လွလည္းလွတဲ့ virtual ကမၻာကို ခင္ဗ်ားကို ေခၚသြားႏိုင္တယ္။ အဲဒီမွာပဲ ၀ဲလယ္ေနႏိုင္တယ္။ ယစ္မူးေနႏိုင္တယ္။ Web ဆိုတဲ့အတိုင္း အဲဒီ ပင့္ကူမွ်င္ေတြက ခင္ဗ်ားကို ရုန္းထြက္မရေအာင္ ရစ္ဖြဲ ့ထားၾကလိမ့္မယ္။
ျဖစ္သင့္တာကေတာ့ဗ်ာ၊ Destination တစ္ခုေရြး၊ ျပီးရင္ ငန္းလည္ပင္းကို ျမဲျမဲသာကိုင္ျပီး လိုက္ေပေတာ့။ (ငန္းရဲ ့လည္ပင္းဆိုတာ အခြင့္အလမ္း opportunity လို ့ ဆရာ ကိုတာက ဖြင့္ပါတယ္) ရတက္သမွ် အခြင့္အေရးေလးေတြကို ျမဲျမဲကိုင္ျပီး ရည္ရြယ္ရာ အိပ္မက္လမ္းကို ေလွ်ာက္ၾကေပါ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ့ Destination ကေတာ့ ခပ္၀ါး၀ါးပါပဲ။ အခု ဘာရယ္လို ့ မပိုင္းျဖတ္ႏိုင္ေသးဘူး။ ပ်ံေနတဲ့ ငန္းေတြေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္ဖို ့ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ (သို ့မဟုတ္ အနည္းဆံုးေတာ့ အဲဒီလို ထင္ေနတယ္)။ ေနာက္ျပီး လူဆိုတာ အသက္ႀကီးလာေလ ပိုျပီး ေတြေတြေ၀ေ၀ ျဖစ္လာတက္သလား မဆိုတက္ဘူး။ သို ့ေသာ္လည္း တကယ္မဟုတ္တဲ့ ကမၻာမွာ သာယာမေနဖို ့ အသိတရားေလးရွိထားတာ ေတာ္ေသးရဲ ့လို ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႏွစ္သိမ့္ရပါတယ္။

19 Aug 2006