•9:32 PM
image source: http://www.englishexercises.org
မည္းေမွာင္ေနတဲ့ ထင္းရူးေတာတန္းႏွစ္ခုက ေခ်ာင္းရဲ႕ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ကေန မ်က္ေမွာင္ကုတ္ၾကည့္ေနသလို ထင္ရသည္။ ေလတိုက္ထားလို႔ ပင္စည္ေတြေပၚမွာ ကပ္ေနတဲ့ ႏွင္းဖတ္ေတြမွာ အစင္းအစင္းေတြျဖစ္ေနတယ္။ ထင္းရူးပင္ေတြက တစ္ပင္ကိုတစ္ပင္ မွီထားသလိုလို။ အလင္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေအာက္မွာ ေမွာင္မည္းျပီး မေကာင္းဆိုးဝါး အရိပ္ေတြလိုမ်ဳိး။ နက္ရႈိင္းတဲ့ တိတ္ဆိတ္မႈက ပတ္ဝန္းက်င္တခုလံုးကို စိုးမိုးထားသည္။ အသက္ဝိညာဥ္မဲ့ ရွင္သန္လႈပ္ရွားမႈမဲ့ေနသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္တခုလံုးသည္ စိတ္ေခ်ာက္ျခားအားငယ္စရာ။ ေတာအုပ္ရဲ႕ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းေနတဲ့ ဝိညာဥ္ထက္ကိုပိုျပီး ေအးခဲအထီးက်န္ေနသည္။ ဒီေတာအုပ္ရဲ႕ ဝိညာဥ္ထဲမွာ ရယ္သံရဲ႕ အရိပ္အေယာင္ရွိေနသည္။ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲမႈတိုင္းထက္ ပိုျပီး ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ရယ္သံ- စဖင့္ရုပ္ထုရဲ႕ အျပံဳးလို ဟာသဓါတ္ခံကင္းမဲ့တဲ့ ရယ္သံ- ဒီေတာအုပ္လိုပဲ ေအးစက္ျပီးေတာ့ ျမဲျမံခိုင္က်ည္ျခင္းကို အားျဖည့္ထားတဲ့ ရယ္သံ။ ဘဝရဲ႕ အခ်ည္းႏွီးျဖစ္ရမႈနဲ႔ ရုန္းကန္ရမႈေတြကို ေလွာင္ေျပာင္ေနတဲ့ တန္ခိုးၾသဇာၾကီးမားျပီး ဆုပ္ကိုင္မရတဲ့ ဥာဏ္ပညာရဲ႕ ထာဝရရယ္သံ။ ဒါဟာ သဘာဝအရိုင္း၊ ေတာအရိုင္း- ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ျပီး ေအးခဲေနတဲ့ႏွလံုးသားနဲ႔ ေျမာက္ပုိင္းနယ္ေျမေတာအရိုင္း။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီမွာ ရွင္သန္ျခင္းရွိေနတယ္။ သဘာဝရိုင္းကို အာခံဖီဆန္ေနတဲ့ တျခားအရပ္ကလာတဲ့ ရွင္သန္ျခင္း။ ေရခဲေနတဲ့ ေခ်ာင္းရိုးအတိုင္း ဝံပုေလြနဲ႔တူတဲ့ ေခြးေတြ အတန္းလိုက္ တအိအိဆင္းလာေနသည္။ သူတို႔ရဲ႕ အေမြးၾကမ္းေတြမွာ ႏွင္းေတြနဲ႔ သီးခဲေနတယ္။ သူတို႔ ပါးစပ္ထဲက အသက္ရႈျပီး မႈတ္ထုတ္လိုက္တဲ့ေလဟာ ေလထဲမွာပဲ ေအးခဲသြားျပီး ေရခဲမႈန္ေလးေတြက သူတို႔အေမြးၾကမ္းေတြအဖ်ားမွာ သြားျပီး သီးခဲေနတယ္။ ေခြးေတြမွာ သားေရသိုင္းၾကိဳးေတြခ်ည္ထားျပီး စြတ္ဖားလွည္းတစီးကို ဆြဲလာၾကသည္။ စြတ္ဖားလွည္းမွာ ေအာက္ခံေျခေထာက္ေတြမပါပဲ သစ္မာသားနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ ကိုယ္ထည္တခုလံုးက ႏွင္းျပင္ေပၚမွာ အျပားလိုက္ရွိေနသည္။ စြတ္ဖားေပၚမွာကေတာ့ ခပ္ရွည္ရွည္ေမ်ာေမ်ာ ေလးေထာင့္ေသတၱာတလံုးကို ၾကိဳးနဲ႔ေသေသခ်ာခ်ာတုပ္ခ်ည္ထားသည္။ တျခားပစၥည္းပစၥယေတြလည္း စြတ္ဖားလွည္းေပၚမွာ ပါတယ္။ ေစာင္ေတြရယ္၊ ပုဆိန္တစ္လက္ရယ္၊ ေကာ္ဖီအိုးတစ္လံုး၊ အေၾကာ္ဒယ္အိုးတစ္ခု။ ဒါေပမယ့္ ထင္ရွားျမင္သာျပီး စြတ္ဖားလွည္းတစ္ခုလံုးရဲ႕ ေနရာအမ်ားစုကိုယူထားတာကေတာ့ အဲဒီ ေလးေထာင့္ေသတၱာရွည္ပဲျဖစ္သည္။
ေခြးေတြရဲ႕ အေရွ႕မွာက လူတစ္ေယာက္။ ႏွင္းေတာစီးဖိနပ္ အျပားအၾကီးၾကီးနဲ႔။ ႏွင္းေတာထဲမွာ ခက္ခက္ခဲခဲ ေလွ်ာက္လာေနသည္။ စြတ္ဖားလွည္းရဲ႕ အေနာက္မွာလည္း လူတစ္ေယာက္။ စြတ္ဖားေပၚက ေသတၱာရွည္ထဲမွာကေတာ့ တတိယလူတစ္ေယာက္- လဲေလွ်ာင္းျပီးပါလာတယ္။ ေနာက္ထပ္ဘယ္ေတာ့မွ မလႈပ္ရွား မရုန္းကန္ႏိုင္ေတာ့ေအာင္ သဘာဝရိုင္းက အႏိုင္ယူသြားျခင္းကို ခံလိုက္ရတဲ့ လူတစ္ေယာက္။ သဘာဝရိုင္းက လႈပ္ရွားမႈေတြကို မႏွစ္သက္ဘူး။ ရွင္သန္ျခင္းဆိုတာ သူ႔ကို ဆန္႔က်င္မႈပဲ။ ရွင္သန္ေနျခင္းဆိုတာ လႈပ္ရွားေနျခင္းျဖစ္တယ္။ ဒီသဘာဝရိုင္းက လႈပ္ရွားမႈတိုင္းကို ဖ်က္ဆီးပစ္ဖို႔ အျမဲအားထုတ္ေနတယ္။ ေရေတြကို ပင္လယ္ထဲ စီးဆင္းမသြားႏိုင္ေအာင္ ေအးခဲပစ္သည္။ သစ္ပင္ေတြက သစ္ေစးရည္ေတြ စီးထြက္လာျပီး ေအးခဲသြားေအာင္ ေသဆံုးသြားေအာင္ လုပ္ပစ္သည္။ အရက္စက္ဆံုးနဲ႔ ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုးကေတာ့ လူသားကို ဒူးေထာက္အရႈံးေပးလာေအာင္ အဆက္မျပတ္ လိုက္လံေျခမႈန္းေနျခင္းပဲျဖစ္သည္။ လူဆိုတာကလည္း ေဆာက္တည္ရာမရ မနားမေန အလႈပ္ရွားရဆံုး ဘဝတစ္ခု- ရွင္သန္လႈပ္ရွားမႈတိုင္းဟာ ရပ္နားျခင္းနဲ႔အဆံုးသတ္ရမယ္ဆိုတဲ့ အဆိုကို ေတာ္လွန္ဖို႔ အျမဲၾကိဳးစားေနတဲ့ ဘဝတစ္ခုေပပဲကိုး။
စြတ္ဖားလွည္းအေရွ႕နဲ႔ အေနာက္မွာေတာ့ အသက္ရွင္သန္ေနဆဲ လူႏွစ္ေယာက္ဟာ အရႈံးမေပးစတမ္း ခရီးၾကမ္းႏွင္ေနဆဲ။ ကိုယ္ေပၚမွာ သိုးေမြးနဲ႔ သားရည္ထည္ေတြကို ဝတ္ထားတယ္။ သူတို႔ အသက္ရႈထုတ္လိုက္တဲ့ ေလေတြက ခဲျပီး မ်က္ေတာင္ေတြ ပါးေတြ ႏႈတ္ခမ္းေတြမွာ ေရခဲမႈန္ေတြကပ္ေနလို႔ မ်က္ႏွာပံုေတာင္ ဖမ္းမရေတာ့ဘူး။ ျပဇာတ္ထဲက သူရဲေတြ ပံုစံမ်ဳိးျဖစ္ေနတယ္။ ပရေလာကထဲက တေစၦသူရဲတစ္ေကာင္ရဲ႕ အသုဘကို လိုက္ပို႔ေဆာင္ေပးေနတဲ့ သူရဲႏွစ္ေကာင္နဲ႔တူတယ္။ တကယ္ကေတာ့ သူတို႔ဟာ ေအးခဲျပီး လူသူကင္းမဲ့ေျခာက္ျခားစရာ နယ္ေျမကို ထိုးေဖာက္သြားေနတဲ့ လူသားႏွစ္ေယာက္သာ။ ေဝးလံသီေခါင္ျပီး အကၽြမ္းတဝင္မရွိလွတဲ့ နယ္ေျမ၊ အာကာသေခ်ာက္နက္ၾကီးလို နက္ရႈိင္းေအးခဲေနတဲ့ နယ္ေျမက်ယ္ၾကီးကို အံတုဖို႔ ၾကီးက်ယ္လွတဲ့ စြန္႔စားခန္းၾကီးကို စြန္႔စားဖို႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားတဲ့ ေသးငယ္လွတဲ့ လူစြန္႔စားႏွစ္ဦးမွ်သာ။
သူတို႔ဟာ ခြန္အားနဲ႔ အသက္ရႈႏႈန္းကို ေျခြတာျပီး စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာပဲ ခရီးႏွင္ေနၾကတယ္။ တိတ္ဆိတ္မႈက ဘက္ေပါင္းစံုကေန သိသိသာသာၾကီး ဖိစီးထားသည္။ ေရငုတ္သမားေတြ ေရနက္ထဲမွာ ေရဖိအားဒဏ္ကို ခံေနရသလို သူတို႔စိတ္ထဲမွာလည္း တိတ္ဆိတ္မႈရဲ႕ ဖိအားကို ခံေနရသည္။ မဆံုးႏိုင္ေအာင္ ၾကီးမားက်ယ္ျပန္႔ ေလးလံတဲ့ တိတ္ဆိတ္မႈက သူတို႔ကို ဖိညွစ္နင္းေျခေနသည္။ လူရဲ႕ တလြဲမာန္မာနေတြ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ခ်ီးေျမွာက္ျပီး ဘဝင္ခိုက္ေနတာေတြ ကိုယ့္တန္ဖိုးကို ပိုပိုသာသာ သက္မွတ္ထားတဲ့အျဖစ္ေတြကေန လူဆိုတာ မျမင္ႏိုင္တဲ့ ၾကီးက်ယ္တဲ့ ဓါတ္သဘာဝေတြနဲ႔ စြမ္းအင္ေတြရဲ႕ အျပန္အလွန္ သက္ေရာက္မႈ တံု႔ျပန္မႈ ျဖစ္စဥ္ေတြၾကားမွာ မျဖစ္စေလာက္ အသိဥာဏ္ေလးနဲ႔ လႈပ္ရွားရွင္သန္ေနရတဲ့ ဘဝပါလားလို႔ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ သတိျပဳမိတဲ့စိတ္ကေလး မသိစိတ္ရဲ႕ ဟိုးအနက္ရႈိင္းဆံုး ေခ်ာင္ၾကိဳေခ်ာင္ၾကားေနရာကေန မထြက္ ထြက္လာေအာင္ စပ်စ္သီးကိုအရည္ညွစ္သလို ဖိညွစ္ေနသည္။
သူတို႔ခရီးဆက္ေနခဲ့တာ တစ္နာရီရွိျပီ။ ေနာက္ထပ္ တစ္နာရီ ထပ္ျပီး ကုန္လြန္သြားျပန္တယ္။ ေနမထြက္တဲ့ေန႔ရဲ႕ ေဖ်ာ့ေတာ့တဲ့ အလင္းေရာင္ကေလးက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပိုပိုျပီး ေမွာင္စျပဳလာသည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဟုိးအေဝးတေနရာက ေအာ္သံတခုဟာ ျငိမ္သက္ေနတဲ့ေလထုထဲက ခပ္သဲ့သဲ့ ေပၚထြက္လာသည္။ ေအာ္သံက စူးစူးရွရွ ျမင့္တက္လာျပီး အျမင့္ဆံုးေရာက္ခ်ိန္မွာ တခဏမွ် တုန္ခါဆြဲငင္ေနျပီးမွ တျဖည္းျဖည္းျခင္း ေဖ်ာ့ေတာ့ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့ ဝိညာဥ္တစ္ေကာင္ရဲ႕ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ ေအာ္သံျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လိမ့္မည္။ ေရွ႕က သြားေနတဲ့လူက သူ႔ေနာက္ကလူကို မ်က္လံုးျခင္းဆံုမိသည္အထိ ေနာက္လွည့္ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ (အလယ္က ေသတၱာရွည္ကိုေက်ာ္ျပီး) ေခါင္းဆတ္ျပလိုက္ၾကသည္။
ေနာက္ထပ္ ေအာ္သံတစ္ခု ၾကားရျပန္သည္။ စူးစူးဝါးဝါးေအာ္လိုက္သံက အပ္တစ္ေခ်ာင္းလို တိတ္ဆိတ္မႈကို ထြင္းေဖာက္သြားသည္။ ေအာ္သံက အေနာက္ဘက္ကလာတာျဖစ္သည္။ အခုတင္ပဲ သူတို႔ ျဖတ္သန္းလာခဲ့တဲ့ ႏွင္းျပင္က်ယ္ၾကီးထဲက လာတဲ့အသံျဖစ္သည္။ ခုနကအသံကို တုန္႔ျပန္တဲ့ တတိယေအာ္သံတစ္ခု ထြက္ေပၚလာျပန္သည္။ အေနာက္ဘက္ကပဲ ျဖစ္သည္။ ဒုတိယေအာ္သံရဲ႕ ဘယ္ဘက္ကျဖစ္သည္။
"ဒီေကာင္ေတြ တို႔ေနာက္ကို လိုက္လာေနၾကတာ ဘီလ္"
အေရွ႕ကလူက ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
