7 Eleven ဆိုင္ထဲမွာ…
Bottle Cooler ထဲက ဘီယာဘူးေလးကို လွမ္းအယူ… တစ္စံုတစ္ေယာက္ ပုခုံုးကိုလာဖက္လို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခင္မင္ႏွစ္လိုဖြယ္ မေျပာင္းလဲတဲ့အၾကည့္နဲ႔ ျပံဳးၾကည့္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ငယ္ဆရာ။ ဆရာ့ကို မထင္မွတ္တဲ့ေနရာမွာ ေတြ႔လိုက္ရလို႔ အံ့ၾသသလုိျဖစ္မိရဲ႕…

“မင္းခံယူခ်က္ေတြ အရင္အတိုင္းပဲလား။ မေျပာင္းလဲေသးဘူးေပါ့။”
ဘယ္ဆီကိုဦးတည္ေနမွန္း မေရရာတဲ့ လမ္းကေလးေပၚမွာ အတူေလွ်ာက္လာရင္း အဆံုးမရွိ အစမရွိ ဆရာ့ရဲ႕အေမး။
“ဟုတ္ကဲ့ဆရာ။ မေျပာင္းလဲေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ အရာရာကို စေတးမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္မ်ဳိးမရွိေတာ့တာေတာ့ အေသအခ်ာပဲဆရာ။ ငယ္ငယ္ကလို ၾကည္လင္တဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔ အနာဂတ္ကို ေမွ်ာ္မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့သလိုပဲ။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ အသက္ၾကီးလာတာနဲ႔အမွ် ကၽြန္ေတာ္ ပိုျပီးေတြေဝတက္ ပိုေၾကာက္တက္လာတယ္။”
“မင္းေျပာင္းေတာ့ေျပာင္းလဲလာသားပဲ။ အရင္လို ပိုးဟပ္ျဖဴေလးေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူးထင္တယ္။”
ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ထဲ ထည့္ဆြဲလာတဲ့ ဘီယာဘူးေလးေတြကို အတူတူေသာက္ရင္း.. မာလ္ဘိုလို စီးကရက္ကိုယ္စီဖြာရင္း ျပံဳးစစနဲ႔ ဆရာ့မွတ္ခ်က္စကား။
“ဟုတ္ကဲ့ဆရာ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ဟာမွ အလြန္အကၽြံမျဖစ္ပါဘူး။”

ငယ္ငယ္က ကၽြန္ေတာ္က ျဖဴျဖဴပိန္ပိန္ ခပ္ႏြဲ႔ႏြဲ႔ အေကာင္ေသးေသး။ ဆရာက ပိုးဟပ္ျဖဴလုိ႔ ခ်စ္စႏိုးနာမည္ေပးခဲ့သည္။ ေယာက်္ားေလးတို႔ တပ္အပ္တဲ့ပညာေတြ ကၽြန္ေတာ္မတက္။ ေဘာလံုးေကာင္းေကာင္းမကန္တက္၊ စက္ဘီးမစီးတက္၊ သစ္ပင္မတက္တက္၊ ေရမကူးတက္၊ ေဆးလိပ္အရက္ဆို ေဝလာေဝး။ ဆရာက အေျခာက္ကေလးျဖစ္မွာလို႔ေတာင္ ထင္မိတယ္ဆိုပဲ။

“ေအးပါကြာ။ ငါယံုပါတယ္။ မင္းကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အစြန္းမေရာက္ဘူးဆိုတာ ငါယံုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အလယ္မွာ ေမွ်ာလိုက္ေနတာမ်ဳိးေတာ့ မျဖစ္ေစနဲ႔ေပါ့ကြာ။ အစြန္းမေရာက္တာနဲ႔ easy going နဲ႔က မတူဘူးေလကြာ။ ဘဝမွာ တစ္ခုခုအတြက္ေတာ့ ျပင္းျပင္းျပျပရွိရမယ္ကြ။ ဘာတစ္ခုကိုမွ ျပင္းျပတဲ့ဆႏၵ မရွိဘူးဆိုရင္ လံု႔လဝိရိယလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ မင္း အလယ္အလတ္ဘဝနဲ႔ပဲ အဆံုးသတ္သြားလိမ့္မယ္။ အခန္႔မသင့္ရင္ က်ဆံုးသြားႏိုင္တယ္။ ဘဝမွာ တစ္ခုခုကိုေတာ့ ျမဲျမဲကိုင္ထားကြ။ အဲဒီတစ္ခုခုအတြက္ မင္းရဲ႕ ဆႏၵေတြ ခြန္အားေတြ ဥာဏ္ပညာေတြကို devote လုပ္ရမွာ။”

ဆရာကေတာ့ တစ္သက္လံုး သူခ်စ္တဲ့ စာေပအေပၚမွာ ဘဝတစ္ခုလံုး devote လုပ္လာခဲ့သူ။ ဆရာ့ေက်းဇူးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ စာေတြဖတ္ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ကမ႓ာေက်ာ္ ဂရင္းညီေနာင္ပံုျပင္မ်ား၊ သူခိုးအာမက္တို႔လို ပံုျပင္ေတြကစလို႔ ရာဘင္ျဒာနတ္တဂိုးရဲ႕ ကဗ်ာမ်ား၊ သခင္တင္ျမ၊ ဆရာေမာင္ထင္၊ ဆရာျမသန္းတင့္၊ ဆရာထင္လင္း၊ ဆရာနတ္ႏြယ္ စေသာ စာေရးဆရာမ်ား၏ ပင္ကိုယ္ေရးဝတၳဳမ်ား၊ ဘာသာျပန္ ကမ႓ာ့ဂႏၴဝင္ဝတၳဳရွည္မ်ားကို ျမည္းစမ္းခြင့္ရခဲ့သည္။ အိမ္က အေဖ့စာအုပ္စင္ကေလးမွာ သေႏၶတည္ခဲ့ေသာ စာေပမ်ဳိးေစ့ကို ဆရာတည္ေထာင္ေသာ ‘ေရအလ်ဥ္’ စာၾကည့္တုိက္ကေလးမွာ ရွင္သန္ေစခဲ့သည္။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာကိုယ္တိုင္ ကၽြန္ေတာ့အိမ္က အေဖစုေဆာင္းထားတဲ့ စာအုပ္စင္ကေလးက စာအုပ္တစ္ခ်ဳိ႕လာေရာက္ ငွားရမ္းဖတ္ရႈခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ စာသင္ၾကားရာ ဆရာ့က်ဴရွင္ခန္းေလးဆီသို႔ ဆုိင္ကယ္ေလးတစ္စီးနွင့္ လာေရာက္လည္ပတ္တက္ေသာ စာေပနယ္မွာ နာမည္တစ္လံုးရဖို႔ ရုန္းကန္ခါစ အသားမည္းမည္းႏွင့္ ဆရာေနဝင္းျမင့္၊ အတန္းၾကီးသမား ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားေတြကို အဂၤလိပ္စာ ကဗ်ာေတြ လာေရာက္သင္ၾကားေပးတက္ေသာ ေခါင္းျဖဴျဖဴႏွင္႔ ဆရာၾကီး ေမာင္လင္းယုန္(ရွမ္းျပည္)၊ ကၽြန္ေတာ္ခပ္ငယ္ငယ္ ခုႏွစ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝက ထိေတြ႔ခဲ့ေသာ ႏိုင္ငံေက်ာ္စာေရးဆရာၾကီးမ်ား၏ ဝိုးတစ္ဝါးပံုရိပ္မ်ား။

“မင္းအရင္လို ကဗ်ာေတြေရာ ေရးျဖစ္ေသးလား”
ဆရာ့အေမးက ကၽြန္ေတာ့အေတြးေတြကို ျဖတ္ေတာက္လိုက္သည္။
“ဟုတ္ကဲ့ဆရာ ရံဖန္ရံခါေပါ့။ အရင္လိုေတာ့ မေရးျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။”
“ေအးေပါ့ကြာ ငယ္ငယ္ကလိုေတာ့ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးတဲ့ဘဝ မဟုတ္ေတာ့တဲ့အခါက်ေတာ့ ဘယ္ေရးႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။ မင္းက ကဗ်ာ၊ စာေပအေပၚမွာ ဘဝျမဳတ္ႏွံမယ့္လူမွ မဟုတ္တာပဲ။ မဆန္းပါဘူးေလ။”
ဆရာက ဒါေလာက္ပဲေျပာသည္။ သူေျပာခ်င္တာကို ကၽြန္ေတာ္ျဖည့္ျပီးနားလည္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က စာေပကို ဘဝတစ္ခုလံုးေပးဆပ္ျပီး လုပ္မယ့္သူမဟုတ္တာေၾကာင့္ စိတ္ပါရင္ေရးလိုက္ မပါရင္ပစ္ထားလိုက္ ေရတက္ငါးဇင္ရိုင္းလိုလုပ္ေနတာေၾကာင့္ စာေပနယ္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေလာက္ေလာက္လားလားျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဟု ဆိုပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာရည္ရြယ္သည္က ကၽြန္ေတာ့္ကို စာေရးဆရာျဖစ္ဖို႔မဟုတ္။ တစ္ခုခုကို ျမဲျမဲကိုင္ျပီး အဲသည္တစ္ခုခုအတြက္ ၾကိဳးစားပါဟု ေျပာခ်င္ပံုရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးကို ဆရာ့ေနာက္ဆက္တြဲစကားက ေသခ်ာေစပါသည္။
“ဘဝရည္မွန္းခ်က္တစ္ခုေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာထားကြာ။ ဘဝရည္မွန္းခ်က္မရွိရင္ life plan လဲမရွိဘူး။ ပဲ့မပါတဲ့ေလွလို ေမွ်ာခ်င္ရာေမ်ာေနဦးမွာပဲ။ အလြန္ကံေကာင္းရင္ေတာ့ ရတနာကၽြန္းေရာက္ခ်င္ ေရာက္ေပမေပါ့ကြာ။ ဒါေပမယ့္ ကမ္းမျမင္လမ္းမျမင္နဲ႔ ဆံုးပါးသြားဖို႔အခြင့္အလမ္းကေတာ့ ပိုမ်ားတယ္ကြ။”
“ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာ။”

ဘယ္ဆီကို ဦးတည္ေနမွန္းမသိႏိုင္ေသာ ဝိုးတဝါးလမ္းေလးေပၚ ေလွ်ာက္ရင္း ဆရာ့စကားကို ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္ခဲ့သည္။ ဆရာေျပာသလို တစ္ခုခုကို ျမဲျမဲကိုင္ျပီး အဲသည္တစ္ခုခုအတြက္ devote လုပ္ရမည္။ ဆရာ့စကားသံက ကၽြန္ေတာ့ေခါင္းထဲမွာ Alarm တစ္ခုလို ျမည္ျပီးက်န္ခဲ့သည္။

ဟုတ္သည္။ Alarm ျမည္ေနသည္….
နာရီၾကည့္ေတာ့ မနက္ ၇ နာရီ…
အလုပ္သြားဖို႔ အိပ္ယာထရမည္။
မနက္အိပ္ယာထ အလုပ္သြား၊ ညေနျပန္လာ ထမင္းစား၊ စာဖတ္၊ အိပ္၊ မနက္အလုပ္သြား….
နိစၥဓူဝ သံသရာထဲမွာ လည္ပတ္ေနရင္း ျမဲျမဲကိုင္ရမည့္ တစ္ခုခုကို ရွာေဖြရဦးမည္။
ငယ္ရြယ္တက္ၾကြေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ေသာ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေကာင္းကင္ထက္မွာ ေတာက္ပေနခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားဘဝကို လြမ္းဆြတ္မိသည္။

အခ်ိန္စက္ဝိုင္းထဲမွာ အတိတ္သည္ အိပ္မက္တစ္ခုပမာ…
ဆရာနဲ႔ ဆံုေတြ႔ခဲ့ျခင္းသည္လည္း အိပ္မက္တစ္ခုမွ်သာ….

ျမန္မာျပည္မွ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာဦးစိုးညႊန္႔သို႔ အမွတ္တရ…..