Author: vanko
•9:32 PM
image source: http://www.englishexercises.org

မည္းေမွာင္ေနတဲ့ ထင္းရူးေတာတန္းႏွစ္ခုက ေခ်ာင္းရဲ႕ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ကေန မ်က္ေမွာင္ကုတ္ၾကည့္ေနသလို ထင္ရသည္။ ေလတိုက္ထားလို႔ ပင္စည္ေတြေပၚမွာ ကပ္ေနတဲ့ ႏွင္းဖတ္ေတြမွာ အစင္းအစင္းေတြျဖစ္ေနတယ္။ ထင္းရူးပင္ေတြက တစ္ပင္ကိုတစ္ပင္ မွီထားသလိုလို။ အလင္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေအာက္မွာ ေမွာင္မည္းျပီး မေကာင္းဆိုးဝါး အရိပ္ေတြလိုမ်ဳိး။ နက္ရႈိင္းတဲ့ တိတ္ဆိတ္မႈက ပတ္ဝန္းက်င္တခုလံုးကို စိုးမိုးထားသည္။ အသက္ဝိညာဥ္မဲ့ ရွင္သန္လႈပ္ရွားမႈမဲ့ေနသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္တခုလံုးသည္ စိတ္ေခ်ာက္ျခားအားငယ္စရာ။ ေတာအုပ္ရဲ႕ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းေနတဲ့ ဝိညာဥ္ထက္ကိုပိုျပီး ေအးခဲအထီးက်န္ေနသည္။ ဒီေတာအုပ္ရဲ႕ ဝိညာဥ္ထဲမွာ ရယ္သံရဲ႕ အရိပ္အေယာင္ရွိေနသည္။ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲမႈတိုင္းထက္ ပိုျပီး ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ရယ္သံ- စဖင့္ရုပ္ထုရဲ႕ အျပံဳးလို ဟာသဓါတ္ခံကင္းမဲ့တဲ့ ရယ္သံ- ဒီေတာအုပ္လိုပဲ ေအးစက္ျပီးေတာ့ ျမဲျမံခိုင္က်ည္ျခင္းကို အားျဖည့္ထားတဲ့ ရယ္သံ။ ဘဝရဲ႕ အခ်ည္းႏွီးျဖစ္ရမႈနဲ႔ ရုန္းကန္ရမႈေတြကို ေလွာင္ေျပာင္ေနတဲ့ တန္ခိုးၾသဇာၾကီးမားျပီး ဆုပ္ကိုင္မရတဲ့ ဥာဏ္ပညာရဲ႕ ထာဝရရယ္သံ။ ဒါဟာ သဘာဝအရိုင္း၊ ေတာအရိုင္း- ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ျပီး ေအးခဲေနတဲ့ႏွလံုးသားနဲ႔ ေျမာက္ပုိင္းနယ္ေျမေတာအရိုင္း။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီမွာ ရွင္သန္ျခင္းရွိေနတယ္။ သဘာဝရိုင္းကို အာခံဖီဆန္ေနတဲ့ တျခားအရပ္ကလာတဲ့ ရွင္သန္ျခင္း။ ေရခဲေနတဲ့ ေခ်ာင္းရိုးအတိုင္း ဝံပုေလြနဲ႔တူတဲ့ ေခြးေတြ အတန္းလိုက္ တအိအိဆင္းလာေနသည္။ သူတို႔ရဲ႕ အေမြးၾကမ္းေတြမွာ ႏွင္းေတြနဲ႔ သီးခဲေနတယ္။ သူတို႔ ပါးစပ္ထဲက အသက္ရႈျပီး မႈတ္ထုတ္လိုက္တဲ့ေလဟာ ေလထဲမွာပဲ ေအးခဲသြားျပီး ေရခဲမႈန္ေလးေတြက သူတို႔အေမြးၾကမ္းေတြအဖ်ားမွာ သြားျပီး သီးခဲေနတယ္။ ေခြးေတြမွာ သားေရသိုင္းၾကိဳးေတြခ်ည္ထားျပီး စြတ္ဖားလွည္းတစီးကို ဆြဲလာၾကသည္။ စြတ္ဖားလွည္းမွာ ေအာက္ခံေျခေထာက္ေတြမပါပဲ သစ္မာသားနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ ကိုယ္ထည္တခုလံုးက ႏွင္းျပင္ေပၚမွာ အျပားလိုက္ရွိေနသည္။ စြတ္ဖားေပၚမွာကေတာ့ ခပ္ရွည္ရွည္ေမ်ာေမ်ာ ေလးေထာင့္ေသတၱာတလံုးကို ၾကိဳးနဲ႔ေသေသခ်ာခ်ာတုပ္ခ်ည္ထားသည္။ တျခားပစၥည္းပစၥယေတြလည္း စြတ္ဖားလွည္းေပၚမွာ ပါတယ္။ ေစာင္ေတြရယ္၊ ပုဆိန္တစ္လက္ရယ္၊ ေကာ္ဖီအိုးတစ္လံုး၊ အေၾကာ္ဒယ္အိုးတစ္ခု။ ဒါေပမယ့္ ထင္ရွားျမင္သာျပီး စြတ္ဖားလွည္းတစ္ခုလံုးရဲ႕ ေနရာအမ်ားစုကိုယူထားတာကေတာ့ အဲဒီ ေလးေထာင့္ေသတၱာရွည္ပဲျဖစ္သည္။



ေခြးေတြရဲ႕ အေရွ႕မွာက လူတစ္ေယာက္။ ႏွင္းေတာစီးဖိနပ္ အျပားအၾကီးၾကီးနဲ႔။ ႏွင္းေတာထဲမွာ ခက္ခက္ခဲခဲ ေလွ်ာက္လာေနသည္။ စြတ္ဖားလွည္းရဲ႕ အေနာက္မွာလည္း လူတစ္ေယာက္။ စြတ္ဖားေပၚက ေသတၱာရွည္ထဲမွာကေတာ့ တတိယလူတစ္ေယာက္- လဲေလွ်ာင္းျပီးပါလာတယ္။ ေနာက္ထပ္ဘယ္ေတာ့မွ မလႈပ္ရွား မရုန္းကန္ႏိုင္ေတာ့ေအာင္ သဘာဝရိုင္းက အႏိုင္ယူသြားျခင္းကို ခံလိုက္ရတဲ့ လူတစ္ေယာက္။ သဘာဝရိုင္းက လႈပ္ရွားမႈေတြကို မႏွစ္သက္ဘူး။ ရွင္သန္ျခင္းဆိုတာ သူ႔ကို ဆန္႔က်င္မႈပဲ။ ရွင္သန္ေနျခင္းဆိုတာ လႈပ္ရွားေနျခင္းျဖစ္တယ္။ ဒီသဘာဝရိုင္းက လႈပ္ရွားမႈတိုင္းကို ဖ်က္ဆီးပစ္ဖို႔ အျမဲအားထုတ္ေနတယ္။ ေရေတြကို ပင္လယ္ထဲ စီးဆင္းမသြားႏိုင္ေအာင္ ေအးခဲပစ္သည္။ သစ္ပင္ေတြက သစ္ေစးရည္ေတြ စီးထြက္လာျပီး ေအးခဲသြားေအာင္ ေသဆံုးသြားေအာင္ လုပ္ပစ္သည္။ အရက္စက္ဆံုးနဲ႔ ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုးကေတာ့ လူသားကို ဒူးေထာက္အရႈံးေပးလာေအာင္ အဆက္မျပတ္ လိုက္လံေျခမႈန္းေနျခင္းပဲျဖစ္သည္။ လူဆိုတာကလည္း ေဆာက္တည္ရာမရ မနားမေန အလႈပ္ရွားရဆံုး ဘဝတစ္ခု- ရွင္သန္လႈပ္ရွားမႈတိုင္းဟာ ရပ္နားျခင္းနဲ႔အဆံုးသတ္ရမယ္ဆိုတဲ့ အဆိုကို ေတာ္လွန္ဖို႔ အျမဲၾကိဳးစားေနတဲ့ ဘဝတစ္ခုေပပဲကိုး။

စြတ္ဖားလွည္းအေရွ႕နဲ႔ အေနာက္မွာေတာ့ အသက္ရွင္သန္ေနဆဲ လူႏွစ္ေယာက္ဟာ အရႈံးမေပးစတမ္း ခရီးၾကမ္းႏွင္ေနဆဲ။ ကိုယ္ေပၚမွာ သိုးေမြးနဲ႔ သားရည္ထည္ေတြကို ဝတ္ထားတယ္။ သူတို႔ အသက္ရႈထုတ္လိုက္တဲ့ ေလေတြက ခဲျပီး မ်က္ေတာင္ေတြ ပါးေတြ ႏႈတ္ခမ္းေတြမွာ ေရခဲမႈန္ေတြကပ္ေနလို႔ မ်က္ႏွာပံုေတာင္ ဖမ္းမရေတာ့ဘူး။ ျပဇာတ္ထဲက သူရဲေတြ ပံုစံမ်ဳိးျဖစ္ေနတယ္။ ပရေလာကထဲက တေစၦသူရဲတစ္ေကာင္ရဲ႕ အသုဘကို လိုက္ပို႔ေဆာင္ေပးေနတဲ့ သူရဲႏွစ္ေကာင္နဲ႔တူတယ္။ တကယ္ကေတာ့ သူတို႔ဟာ ေအးခဲျပီး လူသူကင္းမဲ့ေျခာက္ျခားစရာ နယ္ေျမကို ထိုးေဖာက္သြားေနတဲ့ လူသားႏွစ္ေယာက္သာ။ ေဝးလံသီေခါင္ျပီး အကၽြမ္းတဝင္မရွိလွတဲ့ နယ္ေျမ၊ အာကာသေခ်ာက္နက္ၾကီးလို နက္ရႈိင္းေအးခဲေနတဲ့ နယ္ေျမက်ယ္ၾကီးကို အံတုဖို႔ ၾကီးက်ယ္လွတဲ့ စြန္႔စားခန္းၾကီးကို စြန္႔စားဖို႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားတဲ့ ေသးငယ္လွတဲ့ လူစြန္႔စားႏွစ္ဦးမွ်သာ။

သူတို႔ဟာ ခြန္အားနဲ႔ အသက္ရႈႏႈန္းကို ေျခြတာျပီး စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာပဲ ခရီးႏွင္ေနၾကတယ္။ တိတ္ဆိတ္မႈက ဘက္ေပါင္းစံုကေန သိသိသာသာၾကီး ဖိစီးထားသည္။ ေရငုတ္သမားေတြ ေရနက္ထဲမွာ ေရဖိအားဒဏ္ကို ခံေနရသလို သူတို႔စိတ္ထဲမွာလည္း တိတ္ဆိတ္မႈရဲ႕ ဖိအားကို ခံေနရသည္။ မဆံုးႏိုင္ေအာင္ ၾကီးမားက်ယ္ျပန္႔ ေလးလံတဲ့ တိတ္ဆိတ္မႈက သူတို႔ကို ဖိညွစ္နင္းေျခေနသည္။ လူရဲ႕ တလြဲမာန္မာနေတြ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ခ်ီးေျမွာက္ျပီး ဘဝင္ခိုက္ေနတာေတြ ကိုယ့္တန္ဖိုးကို ပိုပိုသာသာ သက္မွတ္ထားတဲ့အျဖစ္ေတြကေန  လူဆိုတာ မျမင္ႏိုင္တဲ့ ၾကီးက်ယ္တဲ့ ဓါတ္သဘာဝေတြနဲ႔ စြမ္းအင္ေတြရဲ႕ အျပန္အလွန္ သက္ေရာက္မႈ တံု႔ျပန္မႈ ျဖစ္စဥ္ေတြၾကားမွာ မျဖစ္စေလာက္ အသိဥာဏ္ေလးနဲ႔ လႈပ္ရွားရွင္သန္ေနရတဲ့ ဘဝပါလားလို႔ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ သတိျပဳမိတဲ့စိတ္ကေလး  မသိစိတ္ရဲ႕ ဟိုးအနက္ရႈိင္းဆံုး ေခ်ာင္ၾကိဳေခ်ာင္ၾကားေနရာကေန မထြက္ ထြက္လာေအာင္ စပ်စ္သီးကိုအရည္ညွစ္သလို ဖိညွစ္ေနသည္။

သူတို႔ခရီးဆက္ေနခဲ့တာ တစ္နာရီရွိျပီ။ ေနာက္ထပ္ တစ္နာရီ ထပ္ျပီး ကုန္လြန္သြားျပန္တယ္။ ေနမထြက္တဲ့ေန႔ရဲ႕ ေဖ်ာ့ေတာ့တဲ့ အလင္းေရာင္ကေလးက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပိုပိုျပီး ေမွာင္စျပဳလာသည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဟုိးအေဝးတေနရာက ေအာ္သံတခုဟာ ျငိမ္သက္ေနတဲ့ေလထုထဲက ခပ္သဲ့သဲ့ ေပၚထြက္လာသည္။ ေအာ္သံက စူးစူးရွရွ ျမင့္တက္လာျပီး အျမင့္ဆံုးေရာက္ခ်ိန္မွာ တခဏမွ် တုန္ခါဆြဲငင္ေနျပီးမွ တျဖည္းျဖည္းျခင္း ေဖ်ာ့ေတာ့ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့ ဝိညာဥ္တစ္ေကာင္ရဲ႕ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ ေအာ္သံျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လိမ့္မည္။ ေရွ႕က သြားေနတဲ့လူက သူ႔ေနာက္ကလူကို မ်က္လံုးျခင္းဆံုမိသည္အထိ ေနာက္လွည့္ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ (အလယ္က ေသတၱာရွည္ကိုေက်ာ္ျပီး) ေခါင္းဆတ္ျပလိုက္ၾကသည္။

ေနာက္ထပ္ ေအာ္သံတစ္ခု ၾကားရျပန္သည္။ စူးစူးဝါးဝါးေအာ္လိုက္သံက အပ္တစ္ေခ်ာင္းလို တိတ္ဆိတ္မႈကို ထြင္းေဖာက္သြားသည္။ ေအာ္သံက အေနာက္ဘက္ကလာတာျဖစ္သည္။ အခုတင္ပဲ သူတို႔ ျဖတ္သန္းလာခဲ့တဲ့ ႏွင္းျပင္က်ယ္ၾကီးထဲက လာတဲ့အသံျဖစ္သည္။ ခုနကအသံကို တုန္႔ျပန္တဲ့ တတိယေအာ္သံတစ္ခု ထြက္ေပၚလာျပန္သည္။ အေနာက္ဘက္ကပဲ ျဖစ္သည္။ ဒုတိယေအာ္သံရဲ႕ ဘယ္ဘက္ကျဖစ္သည္။

"ဒီေကာင္ေတြ တို႔ေနာက္ကို လိုက္လာေနၾကတာ ဘီလ္"

အေရွ႕ကလူက ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

Author: vanko
•10:51 PM


Image source: http://apod.nasa.gov/apod/ap060619.html

ၾကယ္ေတြစံုတဲ့ည...
ကတၱီပါအနက္စေပၚက စိန္ပြင့္ေလးေတြကို ေငးရင္းေတြးေနဆဲ
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ လင္းလက္လာတဲ့ ၾကယ္စင္ေလးတစ္ပြင့္အေၾကာင္း..

× × × × ×

အဲဒီည ျခံထဲက ဒန္းကေလးေပၚ ထိုင္ရင္း ၾကယ္ေတြကို ေငးေမာဆဲ
သူလာျပီး အနားမွာ ျငင္ျငင္သာသာထိုင္ခဲ့တယ္
ဘယ္ေတာ့မွ နားေထာင္မဝႏိုင္တဲ့ သူ႔စကားသံ တီတီတာတာေလးနဲ႔ ခၽြဲႏြဲ႔ေနခဲ့တာ
ျပီးေတာ့…
ကေလးေလးတစ္ေယာက္လို သီခ်င္းေတြ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ဟစ္ဆိုလို႔
သူဆိုတဲ့ သီခ်င္းေတြထက္ သူဆိုတဲ့ အသံကေလးကို ပိုျပီးႏွစ္သက္ခဲ့တာ…
ရိုးသားမႈ ပြင့္လင္းမႈ လြပ္လပ္မႈေတြနဲ႔ သူ႔အသံ သူ႔အမူအယာေလးေတြကို ခ်စ္လို႔မဝ ျဖစ္ခဲ့ရတာ…

ကေလးတစ္ေယာက္လို ခၽြဲႏြဲ႔တက္ေပမယ့္
တခါတခါမွာ လက္ေတြ႔ဆန္ျပီး အက်ဳိးအေၾကာင္းသင့္ ေတြးေခၚတက္တာ
စိတ္ညစ္တဲ့အခိုက္ေတြမွာ နားလည္ႏွစ္သိမ့္ေပးတက္တာေလးေတြကိုလည္း ခ်စ္မိတာပဲ…။

‘အျပင္မွာ ေအးတယ္ကြယ္’
အေႏြးဓါတ္ရေစဖို႔ သူ႔ကိုယ္လံုးေလးကို ေပြ႔ဖက္မိေတာ့
လက္ကေလးႏွစ္ဖက္ခ်ိတ္ ပခံုးေလးေတြက်ဳံ႕ျပီး ရင္ခြင္ထဲ အသာအယာ ေမွးစက္ခဲ့တာ
နားထင္စပ္က ဆံစေလးေတြကို ျငင္ျငင္သာသာ နမ္းရႈိက္ ရင္ထဲမွာ လႈိက္ဖိုလာေအာင္
ခ်စ္တယ္ ကေလးရယ္…

ျခံထဲမွာ စံပယ္ပန္းရနံ႔ေလးေတြ သင္းေနတယ္။
ေလေျပေလး တစ္ခ်က္အေဝ့မွာ ခ်ဳိအီေမြးတဲ့ ညေမႊးပန္းရနံ႔ေလးေတြကို ရႈရႈိက္မိတယ္။
kiss me quick ပန္းကေလးေတြက အခ်င္းခ်င္း လက္တို႔ျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ အေၾကာင္း ေျပာေနၾကတယ္။
ၾကယ္ကေလးေတြက အခ်င္းခ်င္းမ်က္စပစ္လို႔… လမင္းၾကီးကေတာ့ ခပ္ျပံဳးျပံဳးပဲ ငံု႔ၾကည့္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူ႔ကိုယ္လံုးေလးကုိ ပိုျပီး တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ေပြ႔ဖက္လို႔…
ဒီ တဒဂၤေလးေတြသာ ထာဝရျဖစ္ခဲ့ရင္…။

ညဥ့္နက္ေတာ့ အေတာ္ေအးလာျပီ
‘အိမ္ထဲ ဝင္ၾကရေအာင္ေနာ္’ ေျပာေတာ့ လက္ကေလးႏွစ္ဖက္ ဆန္႔တန္းကမ္းေပးတယ္။ အလိုက္တသိပဲ သူ႔ကိုယ္လံုးေလးကို ေပြ႔ခ်ီျပီး အိမ္ထဲဝင္ခဲ့ၾကတာေပါ့။ မခ်ီရင္ ႏုတ္ခမ္းေလးစူျပီး စိတ္ေကာက္ဟန္ေဆာင္ဦးမွာ သိေနတယ္ေလ။

အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ တီဗီြေရွ႕ ဆိုဖာေပၚတင္ေပးျပီး စာအုပ္စင္က ပံုျပင္စာအုပ္ကေလး ေျပးယူရေသးတယ္။ မအိပ္ခင္ ပံုျပင္ဖတ္ျပရဦးမွာေလ။ ငယ္ငယ္က အဖြားရဲ႕ အိပ္ယာဝင္ပံုျပင္ေတြနဲ႔ အိပ္စက္ခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အခုေတာ့ ပံုေျပာသူျပန္ျဖစ္လို႔ေပါ့။ သူ႔ဆံႏြယ္ေလးေတြကို ယုယုယယ ပြတ္သပ္ျပီး ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ကို တိုးတိုးေလးဖတ္ျပလို႔…

အဲဒီည
သူနဲ႔ၾကည္ႏူးစရာ ညေလးတစ္ညကို ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္
ဒါဟာ အိပ္မက္လား တကယ္လား…
ဟင့္အင္း၊ အခု ကၽြန္ေတာ္ မသိခ်င္ေသးဘူး
အိပ္မက္ကေလးျဖစ္ေနခဲ့ရင္…
မနက္မိုးလင္းတဲ့အခါ ဒီအိပ္မက္ေလး ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာကို စိုးထိတ္မိတယ္။
ဘယ္ေတာ့မွ မခြဲပဲ တစ္သက္လံုး အတူေနၾကရေအာင္ ကေလးရယ္…။

× × × × ×

အဲဒီေန႔က
ေလွကားထစ္ေလးမွာ ထိုင္ရင္း ေရွ႕လမ္းမမွာ စီးေမ်ာသြားေနတဲ့ ကားေတြ လူေတြကို ၾကားထဲမွာ အရိပ္ကေလးတစ္ခုကို ရွာေနခဲ့တာေပါ့။
ကားတစ္စီးေပၚမွာ ဖ်ပ္ကနဲ အရိပ္ကေလးတစ္ခု ေတြ႔လိုက္တယ္
ဦးေႏွာက္က စဥ္းစားခ်ိန္ ေတာင္မရလိုက္ဘူး ႏွလံုးသားက ခ်က္ခ်င္းသိခဲ့တယ္…
အဲဒါ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ၾကယ္စင္ေလး
ညစဥ္ညတိုင္း အိပ္မက္လို ဝိုးတဝါးကမၻာထဲက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ၾကယ္စင္ေလး။

ႏွစ္လိုဖြယ္အျပံဳးကေလး ႏႈတ္ခမ္းလႊာက ပြင့္ဖူးအလာ ကမၻာေလာကၾကီး တစ္ခုလံုး လင္းလက္သြားသလားလို႔ ထင္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ လင္းလက္ခဲ့တဲ့ ၾကယ္စင္ေလး…
တျခားတစ္ေယာက္အတြက္ မင္းေလးရဲ႕အလင္းေတြ အဆံုးရႈံးမခံပါနဲ႔ေတာ့ ၾကယ္စင္ေလးရယ္
ကိုယ့္တစ္ေယာက္ထဲအတြက္ ထာဝရ လင္းလက္ေပးပါေနာ္…
တိုးတိုးေလး ဆုေတာင္းမိတယ္…

× × × × ×

တိုးတိုးေလး ဆုေတာင္းေနဆဲပဲ
ညစဥ္ အိပ္ယာထက္မွာ တစ္ေယာက္ထဲ
ၾကယ္စင္ေလးနဲ႔ တီးတိုးစကားေတြေျပာလို႔
သီခ်င္းေတြဆိုလို႔
ပံုျပင္ေတြဖတ္ျပလို႔
ယုယေထြးေပြ႔လို႔
ဆံႏြယ္ေလးေတြကို ပြတ္သပ္ေပးလို႔
တီးတိုးဆုေတာင္းေနဆဲ...
ကိုယ့္အတြက္
ထာဝရ လင္းလက္ေပးပါေတာ့ေနာ္...။


Author: vanko
•11:24 PM

image source: http://www.khitpyaing.org

Author: vanko
•11:57 PM

auntbubbiesfakefood.com

အခ်စ္ရယ္
ေပါင္မုန္႔တစ္လံုးရယ္
ဘဝကို
ငါေရာင့္ရဲႏိုင္ပါတယ္...

ေသာကရြက္ေၾကြ
မ်က္ရည္မိုးစက္ေတြ
အညွာအတာကင္းတဲ့ႏွင္းေတြၾကား
ဘဝခရီးျပင္းကို
တြန္းထိုးရုန္းကန္ခဲ့ျပီ...

ဒီေနရာမွာ
ေျခစံုရပ္ျပီး
ဘဝကို ျပန္ေငးၾကည့္မိေတာ့
ငါပိုင္ဆိုင္သမွ်ဟာ
ေပါင္မုန္႔တစ္ပိုင္းနဲ႔
အခ်စ္သုညသာ...။
Author: vanko
•10:57 PM


Image Source: http://students.umf.maine.edu/wagenabm/public.www/artproject.html

7 Eleven ဆိုင္ထဲမွာ…
Bottle Cooler ထဲက ဘီယာဘူးေလးကို လွမ္းအယူ… တစ္စံုတစ္ေယာက္ ပုခုံုးကိုလာဖက္လို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခင္မင္ႏွစ္လိုဖြယ္ မေျပာင္းလဲတဲ့အၾကည့္နဲ႔ ျပံဳးၾကည့္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ငယ္ဆရာ။ ဆရာ့ကို မထင္မွတ္တဲ့ေနရာမွာ ေတြ႔လိုက္ရလို႔ အံ့ၾသသလုိျဖစ္မိရဲ႕…

“မင္းခံယူခ်က္ေတြ အရင္အတိုင္းပဲလား။ မေျပာင္းလဲေသးဘူးေပါ့။”
ဘယ္ဆီကိုဦးတည္ေနမွန္း မေရရာတဲ့ လမ္းကေလးေပၚမွာ အတူေလွ်ာက္လာရင္း အဆံုးမရွိ အစမရွိ ဆရာ့ရဲ႕အေမး။
“ဟုတ္ကဲ့ဆရာ။ မေျပာင္းလဲေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ အရာရာကို စေတးမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္မ်ဳိးမရွိေတာ့တာေတာ့ အေသအခ်ာပဲဆရာ။ ငယ္ငယ္ကလို ၾကည္လင္တဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔ အနာဂတ္ကို ေမွ်ာ္မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့သလိုပဲ။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ အသက္ၾကီးလာတာနဲ႔အမွ် ကၽြန္ေတာ္ ပိုျပီးေတြေဝတက္ ပိုေၾကာက္တက္လာတယ္။”
“မင္းေျပာင္းေတာ့ေျပာင္းလဲလာသားပဲ။ အရင္လို ပိုးဟပ္ျဖဴေလးေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူးထင္တယ္။”
ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ထဲ ထည့္ဆြဲလာတဲ့ ဘီယာဘူးေလးေတြကို အတူတူေသာက္ရင္း.. မာလ္ဘိုလို စီးကရက္ကိုယ္စီဖြာရင္း ျပံဳးစစနဲ႔ ဆရာ့မွတ္ခ်က္စကား။
“ဟုတ္ကဲ့ဆရာ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ဟာမွ အလြန္အကၽြံမျဖစ္ပါဘူး။”

ငယ္ငယ္က ကၽြန္ေတာ္က ျဖဴျဖဴပိန္ပိန္ ခပ္ႏြဲ႔ႏြဲ႔ အေကာင္ေသးေသး။ ဆရာက ပိုးဟပ္ျဖဴလုိ႔ ခ်စ္စႏိုးနာမည္ေပးခဲ့သည္။ ေယာက်္ားေလးတို႔ တပ္အပ္တဲ့ပညာေတြ ကၽြန္ေတာ္မတက္။ ေဘာလံုးေကာင္းေကာင္းမကန္တက္၊ စက္ဘီးမစီးတက္၊ သစ္ပင္မတက္တက္၊ ေရမကူးတက္၊ ေဆးလိပ္အရက္ဆို ေဝလာေဝး။ ဆရာက အေျခာက္ကေလးျဖစ္မွာလို႔ေတာင္ ထင္မိတယ္ဆိုပဲ။

“ေအးပါကြာ။ ငါယံုပါတယ္။ မင္းကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အစြန္းမေရာက္ဘူးဆိုတာ ငါယံုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အလယ္မွာ ေမွ်ာလိုက္ေနတာမ်ဳိးေတာ့ မျဖစ္ေစနဲ႔ေပါ့ကြာ။ အစြန္းမေရာက္တာနဲ႔ easy going နဲ႔က မတူဘူးေလကြာ။ ဘဝမွာ တစ္ခုခုအတြက္ေတာ့ ျပင္းျပင္းျပျပရွိရမယ္ကြ။ ဘာတစ္ခုကိုမွ ျပင္းျပတဲ့ဆႏၵ မရွိဘူးဆိုရင္ လံု႔လဝိရိယလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ မင္း အလယ္အလတ္ဘဝနဲ႔ပဲ အဆံုးသတ္သြားလိမ့္မယ္။ အခန္႔မသင့္ရင္ က်ဆံုးသြားႏိုင္တယ္။ ဘဝမွာ တစ္ခုခုကိုေတာ့ ျမဲျမဲကိုင္ထားကြ။ အဲဒီတစ္ခုခုအတြက္ မင္းရဲ႕ ဆႏၵေတြ ခြန္အားေတြ ဥာဏ္ပညာေတြကို devote လုပ္ရမွာ။”

ဆရာကေတာ့ တစ္သက္လံုး သူခ်စ္တဲ့ စာေပအေပၚမွာ ဘဝတစ္ခုလံုး devote လုပ္လာခဲ့သူ။ ဆရာ့ေက်းဇူးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ စာေတြဖတ္ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ကမ႓ာေက်ာ္ ဂရင္းညီေနာင္ပံုျပင္မ်ား၊ သူခိုးအာမက္တို႔လို ပံုျပင္ေတြကစလို႔ ရာဘင္ျဒာနတ္တဂိုးရဲ႕ ကဗ်ာမ်ား၊ သခင္တင္ျမ၊ ဆရာေမာင္ထင္၊ ဆရာျမသန္းတင့္၊ ဆရာထင္လင္း၊ ဆရာနတ္ႏြယ္ စေသာ စာေရးဆရာမ်ား၏ ပင္ကိုယ္ေရးဝတၳဳမ်ား၊ ဘာသာျပန္ ကမ႓ာ့ဂႏၴဝင္ဝတၳဳရွည္မ်ားကို ျမည္းစမ္းခြင့္ရခဲ့သည္။ အိမ္က အေဖ့စာအုပ္စင္ကေလးမွာ သေႏၶတည္ခဲ့ေသာ စာေပမ်ဳိးေစ့ကို ဆရာတည္ေထာင္ေသာ ‘ေရအလ်ဥ္’ စာၾကည့္တုိက္ကေလးမွာ ရွင္သန္ေစခဲ့သည္။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာကိုယ္တိုင္ ကၽြန္ေတာ့အိမ္က အေဖစုေဆာင္းထားတဲ့ စာအုပ္စင္ကေလးက စာအုပ္တစ္ခ်ဳိ႕လာေရာက္ ငွားရမ္းဖတ္ရႈခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ စာသင္ၾကားရာ ဆရာ့က်ဴရွင္ခန္းေလးဆီသို႔ ဆုိင္ကယ္ေလးတစ္စီးနွင့္ လာေရာက္လည္ပတ္တက္ေသာ စာေပနယ္မွာ နာမည္တစ္လံုးရဖို႔ ရုန္းကန္ခါစ အသားမည္းမည္းႏွင့္ ဆရာေနဝင္းျမင့္၊ အတန္းၾကီးသမား ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားေတြကို အဂၤလိပ္စာ ကဗ်ာေတြ လာေရာက္သင္ၾကားေပးတက္ေသာ ေခါင္းျဖဴျဖဴႏွင္႔ ဆရာၾကီး ေမာင္လင္းယုန္(ရွမ္းျပည္)၊ ကၽြန္ေတာ္ခပ္ငယ္ငယ္ ခုႏွစ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝက ထိေတြ႔ခဲ့ေသာ ႏိုင္ငံေက်ာ္စာေရးဆရာၾကီးမ်ား၏ ဝိုးတစ္ဝါးပံုရိပ္မ်ား။

“မင္းအရင္လို ကဗ်ာေတြေရာ ေရးျဖစ္ေသးလား”
ဆရာ့အေမးက ကၽြန္ေတာ့အေတြးေတြကို ျဖတ္ေတာက္လိုက္သည္။
“ဟုတ္ကဲ့ဆရာ ရံဖန္ရံခါေပါ့။ အရင္လိုေတာ့ မေရးျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။”
“ေအးေပါ့ကြာ ငယ္ငယ္ကလိုေတာ့ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးတဲ့ဘဝ မဟုတ္ေတာ့တဲ့အခါက်ေတာ့ ဘယ္ေရးႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။ မင္းက ကဗ်ာ၊ စာေပအေပၚမွာ ဘဝျမဳတ္ႏွံမယ့္လူမွ မဟုတ္တာပဲ။ မဆန္းပါဘူးေလ။”
ဆရာက ဒါေလာက္ပဲေျပာသည္။ သူေျပာခ်င္တာကို ကၽြန္ေတာ္ျဖည့္ျပီးနားလည္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က စာေပကို ဘဝတစ္ခုလံုးေပးဆပ္ျပီး လုပ္မယ့္သူမဟုတ္တာေၾကာင့္ စိတ္ပါရင္ေရးလိုက္ မပါရင္ပစ္ထားလိုက္ ေရတက္ငါးဇင္ရိုင္းလိုလုပ္ေနတာေၾကာင့္ စာေပနယ္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေလာက္ေလာက္လားလားျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဟု ဆိုပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာရည္ရြယ္သည္က ကၽြန္ေတာ့္ကို စာေရးဆရာျဖစ္ဖို႔မဟုတ္။ တစ္ခုခုကို ျမဲျမဲကိုင္ျပီး အဲသည္တစ္ခုခုအတြက္ ၾကိဳးစားပါဟု ေျပာခ်င္ပံုရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးကို ဆရာ့ေနာက္ဆက္တြဲစကားက ေသခ်ာေစပါသည္။
“ဘဝရည္မွန္းခ်က္တစ္ခုေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာထားကြာ။ ဘဝရည္မွန္းခ်က္မရွိရင္ life plan လဲမရွိဘူး။ ပဲ့မပါတဲ့ေလွလို ေမွ်ာခ်င္ရာေမ်ာေနဦးမွာပဲ။ အလြန္ကံေကာင္းရင္ေတာ့ ရတနာကၽြန္းေရာက္ခ်င္ ေရာက္ေပမေပါ့ကြာ။ ဒါေပမယ့္ ကမ္းမျမင္လမ္းမျမင္နဲ႔ ဆံုးပါးသြားဖို႔အခြင့္အလမ္းကေတာ့ ပိုမ်ားတယ္ကြ။”
“ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာ။”

ဘယ္ဆီကို ဦးတည္ေနမွန္းမသိႏိုင္ေသာ ဝိုးတဝါးလမ္းေလးေပၚ ေလွ်ာက္ရင္း ဆရာ့စကားကို ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္ခဲ့သည္။ ဆရာေျပာသလို တစ္ခုခုကို ျမဲျမဲကိုင္ျပီး အဲသည္တစ္ခုခုအတြက္ devote လုပ္ရမည္။ ဆရာ့စကားသံက ကၽြန္ေတာ့ေခါင္းထဲမွာ Alarm တစ္ခုလို ျမည္ျပီးက်န္ခဲ့သည္။

ဟုတ္သည္။ Alarm ျမည္ေနသည္….
နာရီၾကည့္ေတာ့ မနက္ ၇ နာရီ…
အလုပ္သြားဖို႔ အိပ္ယာထရမည္။
မနက္အိပ္ယာထ အလုပ္သြား၊ ညေနျပန္လာ ထမင္းစား၊ စာဖတ္၊ အိပ္၊ မနက္အလုပ္သြား….
နိစၥဓူဝ သံသရာထဲမွာ လည္ပတ္ေနရင္း ျမဲျမဲကိုင္ရမည့္ တစ္ခုခုကို ရွာေဖြရဦးမည္။
ငယ္ရြယ္တက္ၾကြေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ေသာ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေကာင္းကင္ထက္မွာ ေတာက္ပေနခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားဘဝကို လြမ္းဆြတ္မိသည္။

အခ်ိန္စက္ဝိုင္းထဲမွာ အတိတ္သည္ အိပ္မက္တစ္ခုပမာ…
ဆရာနဲ႔ ဆံုေတြ႔ခဲ့ျခင္းသည္လည္း အိပ္မက္တစ္ခုမွ်သာ….

ျမန္မာျပည္မွ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာဦးစိုးညႊန္႔သို႔ အမွတ္တရ…..
Author: vanko
•1:09 AM

www.thecolor.com

အဲဒီ
ျပာလဲ့လဲ့အခန္းထဲက
ခရမ္းႏုေရာင္စားပြဲမွာထိုင္လို႔
တတိယေျမာက္၀ိုင္ခြက္ကို
ေငးေမာေနရင္းေပါ့
ငါ့ညေနခင္းထဲကေန
ၾကယ္ေလးတစ္စင္းကို
ျမင္မိတယ္

နာရီေတြကရပ္တန္႔
ပန္းခ်ီကားထဲက
ႏွင္းဆီပန္းရနံ႔
အခန္းထဲမွာ သင္းပ်ံ႕ေနခဲ့ေပါ့
သံစဥ္ဆြံ႔အေနတဲ့
ေတးသြားတစ္ပုဒ္ကေတာ့
တစ္ပိုင္းတစ္စစီျပန္႔က်ဲလို႔

စကၠဴငွက္ေတြက
ေကာင္းကင္ထဲမွာေတးဆို
သစ္ပင္အိုေတြက
နာၾကည္းတာလား
ေရာင့္ရဲတာလား
ေ၀ခြဲမရႏိုင္တဲ့အျပံဳးနဲ႔
ဟိုးအေ၀းဆီက
ေတာင္ကုန္းေတြကိုေငးေမာလို႔..

ငါ့ႏွလံုးသားထဲကိုေရာ
ျမင္ႏိုင္ၾကပါ့မလား..

ဘ၀အေမာေတြနဲ႔
အံေသေနတဲ့လက္တစ္စံုထဲကေန
ခဏခဏလြတ္က်ကြဲတက္တဲ့
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ..
ဖေယာင္းတိုင္တစ္ေခ်ာင္းလို
တေျမ့ေျမ့ကၽြမ္းေလာင္ရင္း
အရည္ေပ်ာ္က်ေနတဲ့
အိပ္မက္ေတြ..

ေမေမေရ
ယံုၾကည္ခ်က္လမ္းမေပၚမွာ
သားေတာ့
ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ေအာင္
မူးခဲ့ေပါ့

ခ်စ္သူေရ..
မင္းေရာက္လာတာ
ေနာက္က်လိုက္တာကြယ္

လာပါ
ပန္းရနံ႔သင္းတဲ့
စိမ္းလန္းျမက္ခင္းျပင္မွာ
ေျခဗလာနဲ႔
ေလွ်ာက္ၾကရေအာင္ေလ
ဘယ္အထိ
အတူရွိေနႏိုင္မယ္မသိတဲ့
တစ္ခ်ိန္အထိေပါ့

ငွက္ကေလးေတြရဲ႕
ျငိမ္းခ်မ္းေရးေတးသြား
မင္းႏွလံုးသားထဲအထိ
စီးဆင္းသြားပါေစေလ

ၾကည့္စမ္းပါ
တိမ္ညိဳရိုင္းေတြက
ဟိုးအေ၀းမိုးကုတ္စက္၀ိုင္းမွာ
ကဆုန္ဆိုင္းလို႔

မိုးသားေရွ႕က
ေလႏုေအးကေလးကို
ခံစားမိရဲ႕လားအခ်စ္ေရ

အို..
မိုးေတြရြာေတာ့မွာပဲ
တို႔ေတြအိမ္ျပန္ဖို႔
အခ်ိန္တန္ခဲ့ေပါ့
မလွပေတာ့မယ့္
ငါ့ရဲ႕ညခင္းေတြကို
မင္းအတြက္ဆို မေပးခ်င္..

ေၾကြမက်ခ်င္ပါနဲ႔
တကယ္ေတာ့မင္းဟာ
ေကာင္းကင္မွာေတာက္ပေနရမယ့္
ၾကယ္ေလးတစ္စင္းပါ
ငါ့ရဲ႕ညခင္းေတြထဲကေန
မင္းရဲ႕အလင္းေတြကိုေငးၾကည့္ရင္း
ေက်နပ္ခြင့္ေပးပါ
(ငါ့ရဲ႕)ၾကယ္စင္ေလးေရ...။
Author: vanko
•9:45 PM

"ႏွစ္လနာရီ အခါရာသီေရြ႕ေပမယ့္ အာဇာနည္ေန႔ကိုေတာ့ မေမ့သင့္ပါသေလ.."

ေဒၚေမလွျမိဳင္ရဲ႕ 'အေလးျပဳပါသည္' သီခ်င္းသံကို ၾကားတိုင္း ယူၾကံဳးမရစိတ္နဲ႔ မ်က္ရည္၀ိုင္းခဲ့ရတဲ့ 'အာဇာနည္ေန႔'ကို ေရာက္ျပန္ပါေပါ့။ ဒီေန႔ဒီရက္တိုင္း မေျပာင္းလဲတဲ့ခံစားခ်က္ေတြ အသစ္အသစ္ျဖစ္ျမဲပါပဲ။ အခုတစ္ေလာ အလုပ္ကမ်ား၊ စိတ္ကလဲပင္ပန္းတာေၾကာင့္ အသစ္မေရးျဖစ္ပါဘူး။ မႏွစ္ကေရးခဲ့တဲ့ ပို႔စ္ေလးကိုပဲ ျပန္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ား ေကာင္းရာသုဂတိေရာက္ၾကပါေစ...။


MusicPlaylistRingtones
MySpace Music Playlist at MixPod.com



အေဖသို႕ ... သခင္ေအာင္ဆန္းသို႕

အေဖ...။ ၁၉ ဂ်ဴလိုင္ေရာက္ျပန္ေတာ့မယ္ အေဖ...။ အေဖတို႕ အသက္ေပးခဲ့ရတဲ့ ေန႕၊ တစ္တိုင္းျပည္လံုး ယူၾကံဳးမရ ႀကိမ္မီးအံုးခဲ့ရတဲ့ ေန႕ ...။ လက္တစ္ကမ္းမွာ ေရာက္ေနျပီျဖစ္တဲ့ လြတ္လပ္ေရးရဲ႕ အသီးအပြင့္ေလးေတြကို အေဖ မခံစားသြားခဲ့ရဘူး။ စေကာေလာက္မွေစာက္မနက္တဲ့ အၾကံနဲ႕၊ ကိုယ့္ဖို႕ တစ္ဘို႕ထဲၾကည့္တက္တဲ့ ပုဇြန္ဦးေႏွာက္ေတြေၾကာင့္ လြတ္လပ္ေရးရဲ႕ ဗိသုကာေတြ တစ္ျပိဳင္တည္း က်ဆံုးခဲ့ရတယ္။ ဗမာျပည္ကို အာရွမွာ မဟာအင္အားႀကီးႏိုင္ငံ တစ္ခု ျဖစ္ေအာင္ ပံုေဖာ္ေပးႏိုင္မယ့္ ဗိသုကာေတြ ဆံုးရႈံးခဲ့ရတယ္။ ဒီအၾကံ ပက္စက္မႈ၊ အေမ်ာ္အျမင္ကင္းမဲ့မႈရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ကို ခုခ်ိန္ထိ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ခံစားေနရတံုးပဲ အေဖ...။
၈၈ တုန္းက ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေၾကြးေက်ာ္ခဲ့ၾကတယ္။ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေပးတဲ့ စစ္ပညာ၊ ျပည္သူေတြကို သတ္ဖို႕ မဟုတ္ဘူး” လို႕ေပါ႕...။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစစ္တပ္ရဲ႕ ေသနတ္ေျပာင္း၀ ေရွ႕မွာပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေက်ာင္းသားေတြ က်ဆံုးခဲ့ရတယ္။ ျပည္သူေတြ အသက္ေပးခဲ့ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ နားမလည္ခဲ့ဘူးအေဖ...။ တပ္မေတာ္ဟာ ျပည္သူ႕အတြက္ မဟုတ္ဘူးလား...။ အမိန္႕ေပးရင္ ဘာမဆိုလုပ္မယ့္ ဦးေႏွာက္မရွိတဲ့ စစ္တပ္လား...။ လက္တစ္ဆုပ္စာ စစ္အာဏာရွင္ေတြ ေကာင္းစားဖို႕ ျပည္သူကို ျပန္သတ္မယ့္ စစ္တပ္လား...။ ျပည္သူ႕တပ္မေတာ္သား ဆိုတဲ့ နာမည္ကို ခံယူဖို႕ ေရာ ထိုက္တန္ၾကေသးရဲ႕လား...။

သမိုင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ သင္ခဲ့ရပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ အေၾကာင္းေပါ့။ အဲဒီတုန္းက လက္နက္ဆိုလို႕ အပ္တိုတစ္ေခ်ာင္းေတာင္ မရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို နယ္ခ်ဲ႕အစိုးရရဲ႕ ျမင္းစီးပုလိပ္ေတြက ျမင္းနဲ႕တိုက္၊ ဒုတ္နဲ႕ရိုက္လို႕ ရဟန္းရွင္လူ အာဇာနည္ ၁၇ ဦး က်ဆံုးခဲ့ရတယ္တဲ့...။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ျပည္သူ႕တပ္မေတာ္ရဲ႕ ေသနတ္ေျပာင္း၀မွာ က်ဆံုးခဲ့ၾကရတဲ့ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ၊ ရဟန္းရွင္ လူ အာဇာနည္ေတြ... ၁၇၀ လည္းမကဘူး...။ ၁၇၀၀ လည္း မကဘူး...။ ၁၇၀၀၀ လည္း မကေတာ့ဘူးအေဖ...။ ေတြးမိတိုင္း အသည္းနာတယ္ အေဖ...။
အေဖ...။ အေဖေမွ်ာ္မွန္းခဲ့တဲ့ တပ္မေတာ္ဆိုတာ ဘယ္လိုပံုစံမ်ဳိးလဲ အေဖ...။ ဒီေန႕ အေဖတည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ တပ္မေတာ္ဟာ ဘယ္လမ္းကို ေလွ်ာက္ေနသလဲဆိုတာ အေဖ သိပါရဲ႕လား...။ အေဖ စက္ဆုပ္ရြံရွာခဲ့တဲ့ စစ္အာဏာရွင္ အစိုးရမိ်ဳးကို အကာအကြယ္ေပးေနတယ္ အေဖ...။ လက္တစ္ဆုပ္စာ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္တစ္စု ေကာင္းစားဖို႕အတြက္ ျပည္သူေတြဘက္ကို ေသနတ္ေျပာင္းလွည့္ေနတယ္ အေဖ...။
အေဖ...။ အေဖေျပာခဲ့ဘူးတဲ့ စကား ကြ်န္ေတာ္ ၾကားေယာင္ေနတယ္။ အေဖ ဒီလို ေျပာခဲ့တယ္...။

” I went to Japan to save my people who were struggling like bullocks under the British. But now we are treated like dogs. We are far from our hope of reaching the human stage, even to get back the bullock stage we need to struggle more.”

အေဖ... ကြ်န္ေတာ္တို႕လည္း မဆလ တစ္ပါတီအာဏာရွင္ လက္ေအာက္က၊ ႏြားလိုဘ၀ေတြက လြတ္ေျမာက္ဖို႕ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတယ္။ အခု နအဖ စစ္အာဏာရွင္ လက္ေအာက္မွာ အေဖေျပာသလိုပဲ ေခြးေတြလို အႏိုင္က်င့္ခံေနရျပန္ျပီအေဖ...။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ လိုလားတဲ့ လူ႕အခြင့္အေရးေတြ မေျပာနဲ႕၊ မဆလ ေခတ္ အေျခအေန ျပန္ေရာက္ဖို႕ေတာင္ မလြယ္လွေတာ့ဘူး အေဖ...။
အေဖ...။ အေဖေမြးထုတ္လိုက္တဲ့ တပ္မေတာ္ရဲ႕သား၊ အေဖ ေနရာကို ဆက္ခံခဲ့ၾကတဲ့ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ အေဖ့ရဲ႕ သမိုင္းပံုရိပ္ေတြကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႕ ႀကိဳးစားေနၾကတယ္ အေဖ...။ “လြတ္လပ္ေရးရဲ႕ ဗိသုကာႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း” ဆိုတဲ့ စကားဟာ သူတို႕နားမွာ ဘာေၾကာင့္ ခါးေနရတာလဲ။ ဒီတစ္ခ်က္နဲ႕တင္ ဒီစစ္အာဏာရူးေတြရဲ႕ သရုပ္ကို သိေလာက္ပါျပီ။ ႏိုင္ငံတိုင္းမွာ ေလးစားေလာက္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ ပံုရိပ္ကို ေငြစကၠဴေပၚမွာ ပံုႏွိပ္ျမဲပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ၾကမွ တိရိစာၦန္ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ တိုင္းျပည္လို တိရိစာၦန္ရုပ္ကို ေငြအမွတ္နဲ႕ သံုးေနရတယ္ အေဖ...။ ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္က ေမွာင္ခိုေတြ ေခတ္စားခ်ိန္ေပါ့။ ဆရာသာဂဒိုးရဲ႕ “ဖမ္းပါ၊ မဖမ္းဘူး” ဆိုတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးထဲက စကားတစ္ခ်ဳိ႕ကို ကြ်န္ေတာ္ သေဘာက်ဘူးတယ္။ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ သိပ္တန္ခိုးထြားတာကြ...။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံုေလးမ်ား ပုတ္ျပလိုက္ရင္ တစ္ခါတည္း ဦးညြတ္သြားေတာ့တာပဲ” တဲ့။ ပိုက္ဆံျပလိုက္ရင္ ရဲ၀န္ထမ္းေတြ ဦးညြတ္သြားတယ္လို႕ ဆိုလိုတာေပါ့။ အင္းေလ... ပိုက္ဆံဆိုတာ လူတိုင္း သည္းေျခႀကိဳက္ပဲမဟုတ္လား...။
အခုေတာ့ အေဖ့ စစ္သားေတြက အေဖတို႕ကို ဦးမညြတ္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး အေဖ...။ မဆလ ေခတ္မွာေတာင္ အာဇာနည္ေန႕ ဆိုတာ တခမ္းတနား က်င္းပျမဲပါ။ အခုေတာ့ အာဇာနည္ေန႕ကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ခ်င္ေနၾကျပီ အေဖ...။ တပ္မေတာ္ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ အေဖ့ ဂူဗိမာန္မွာ တစ္ခါဘူးမွ လာျပီး ဂါရ၀မျပဳဖူးဘူး အေဖ...။ တပ္မေတာ္ စစ္သမိုင္းျပတိုက္ဆိုတဲ့ အေဆာက္အဦးမွာ “တပ္မေတာ္ရဲ႕ ဖခင္ႀကီး၊ လြတ္လပ္ေရးရဲ႕ ဗိသုကာႀကီး” သခင္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ပံုဟာ ခန္႕ခန္႕ညားညားမရွိရဘူး အေဖ...။ မထင္မရွား ေနရာတစ္ေနရာမွာ မတက္သာလို႕ ျပထားရတဲ့ အေဖ့ရဲ႕ ပံု ကိုျမင္မိရင္ ရင္ထဲမွာ မခ်ိေအာင္ ခံစားရတယ္ အေဖ...။
၈၈ တုန္းက အေဖ့ကို ကြ်န္ေတာ္တို႕ တမ္းတမိတုန္း အေဖ့ရဲ႕ ရင္ေသြး၊ အေဖ့ေသြး ပီသတဲ့ ေသြး... အန္တီစုကို ကြ်န္ေတာ္တို႕ ရခဲ့ပါတယ္။ အေဖ့ေသြး ပီသတဲ့ ေသြး လို႕ ေျပာတာက အေဖ့ေသြး မပီသတဲ့ ေသြးလည္း ရွိေသးလို႕ပါ။ အေဖ့ရဲ႕ သားႀကီး ၾသရႆ **ဦး အေၾကာင္းကိုေတာ့ ေလကုန္ခံျပီးေတာ့ေတာင္ မေျပာျပခ်င္ေတာ့ဘူး အေဖ..။ အေဖ့ နာမည္ ေအာင္ဆန္းေတာင္ ေရွ႕ကထည့္ဘို႕ မထိုက္တန္ပါဘူး။ အေဖ့ေသြးစစ္ အန္တီစုရဲ႕ လုပ္ရပ္နဲ႕ စိတ္ဓါတ္၊ သူ႕လုပ္ရပ္နဲ႕ စိတ္ဓါတ္၊ နံ႕သာဆီနဲ႕ အီးလို ကြာတယ္ အေဖ...။ ဟိုတုန္းက ေရနစ္ျပီး ကြယ္လြန္ခဲ့ရတာ အေဖ့သားလတ္ ေအာင္ဆန္းလင္း မဟုတ္ပဲ **ဦး ျဖစ္ခဲ့ရင္ ေကာင္းမယ္ လို႕ေတာင္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေတြးမိတယ္ အေဖ...။
အခုေတာ့ အေဖ့ရင္ေသြး အန္တီစုလည္း ရိုင္းစိုင္းယုတ္မာတဲ့ စစ္အာဏာရူးေတြရဲ႕ လက္ထဲမွာ ဘယ္ေတာ့မွ လြတ္မယ္မွန္း မသိရဘူးအေဖ...။
အေဖ...။ အေဖ့ ေသြးလည္း ပင္ပန္းလွပါျပီ။ ျပည္သူေတြ လည္း ပင္ပန္းလွပါျပီ။ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြ၊ ရဟန္းရွင္လူ ေတြရဲ႕ အသက္ေတြလည္း အေျမာက္အမ်ား စေတးခဲ့ရပါျပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ဆက္ျပီး မခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူး အေဖ...။
“ဒီ လူသတ္ေကာင္၊ စစ္အာဏာရူး ေတြရဲ႕ လည္ကုိ အေဖ့လက္ထဲက ဂ်ပန္ဓါးနဲ႕သာ တအားခုတ္လွည့္ပါေတာ့ အေဖ...။”
Author: vanko
•12:15 AM

blog.webshots.com

To The One I Love

And if eternity is the time I must wait
Than I will wait all eternity
For as the earth crumbles away
My feelings are indestructible
And if you keep going on your way
I'm afraid to say
I may always be trapped in this game
For as long as the sun rises
And the stars shine
My feeling for you will stay the same

Love Hurts
Author: vanko
•11:38 AM


Fable of the Mermaid and the Drunks

All those men were there inside,
when she came in totally naked.
They had been drinking: they began to spit.
Newly come from the river, she knew nothing.
She was a mermaid who had lost her way.
The insults flowed down her gleaming flesh.
Obscenities drowned her golden breasts.
Not knowing tears, she did not weep tears.
Not knowing clothes, she did not have clothes.
They blackened her with burnt corks and cigarette stubs,
and rolled around laughing on the tavern floor.
She did not speak because she had no speech.
Her eyes were the colour of distant love,
her twin arms were made of white topaz.
Her lips moved, silent, in a coral light,
and suddenly she went out by that door.
Entering the river she was cleaned,
shining like a white stone in the rain,
and without looking back she swam again
swam towards emptiness, swam towards death.

Pablo Neruda


Pablo Neruda (July 12, 1904 – September 23, 1973)ပါဘလိုနီရူးဒါးရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ။ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းနဲ႔ ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္လို ေရးဖြဲ႔ထားတာပါ။ လမ္းေပ်ာက္ေနရွာတဲ့ ေရသူမေလးတစ္ေယာက္ အင္း.. ဒါမွမဟုတ္လည္း ေရသူမေလးတစ္ေကာင္ေပါ့ေလ အရက္မူးေနတဲ့လူေတြၾကားထဲကို ေရာက္လာရွာသတဲ့။ ျမစ္ထဲကလာတဲ့ သူမအတြက္ေတာ့ ဒီေလာကမွာ အသစ္ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ေလာကၾကီးအေၾကာင္းကို ဘာမွမသိရွာပါဘူးတဲ့။ အရက္သမားေတြက သူမကို တံေတြးေတြနဲ႔ေထြးၾကတယ္။ ရုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းစြာ၊ ညစ္ညမ္းယုတ္မာစြာ ေစာ္ကားၾကတယ္။ သူမရဲ႕ ၾကည္လင္ေတာက္ပတဲ့ အသားအေရနဲ႔ ေရႊေရာင္ရင္သားအစံုမွာ အဲဒီ ညစ္ညမ္းမႈေတြနဲ႔ ဖံုးလြမ္းသြားခဲ့ရေပါ့။ မ်က္ရည္ဆိုတာကို မသိတဲ့ သူမကေတာ့ မ်က္ရည္မက်ခဲ့ပါဘူး။ မီးကၽြမ္းထားတဲ့အရက္ပုလင္းဆို႔ေတြ စီးကရက္တိုေတြနဲ႔ သူမတစ္ကိုယ္လံုးကို ညစ္ေပမည္းေမွာင္သြားေအာင္ လုပ္ပစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီအရက္ဘား ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာပဲ အရူးေတြလို လူးလွိမ့္ရယ္ေမာၾကေသးသတဲ့။

သူမကေတာ့ ေျပာစရာစကားဆိုတာ မရွိတဲ့အတြက္ အေစာ္ကားခံရမႈေတြအတြက္ စကားတစ္ခြန္းေတာင္ မေျပာခဲ့ႏိုင္ရွာပါဘူးတဲ့။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ၀င္လာတဲ့တံခါးကပဲ ျပန္ထြက္သြားခဲ့ရွာတယ္။ သူမရဲ႕ကိုယ္ေပၚက ညစ္ေထးမႈေတြကို မိုးေရထဲက ေက်ာက္ျဖဴတံုးေလးတစ္ခုလို ျဖဴေဖြးေတာက္ပသြားေအာင္ ေဆးေၾကာေပးမယ့္ ျမစ္ထဲကိုပဲေပါ့။ ေနာက္ကိုျပန္လွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ ေရထဲမွာကူးခပ္သြားခဲ့တယ္။ အႏွစ္မဲ့တဲ့ ဗလာဟင္းလင္းျပင္ဆီကို ကူးခပ္သြားခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေသျခင္းတရားဆီကို ကူးခပ္သြားခဲ့ရွာတယ္။

ဒီကဗ်ာေလးကို ဖတ္ျပီးေတာ့ ေရသူမေလးကို သနားမိပါတယ္။ အရက္မူးသမားတစ္စုရဲ႕ ရက္စက္စြာေစာ္ကားတာကို ခံခဲ့ရျပီး ျမစ္ထဲမွာ ေသဆံုးသြားရရွာတယ္။ ဒီကဗ်ာေလးေနာက္ကြယ္မွာ ပံုျပင္ေလးထက္ပိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္လို႔ ေ၀ဖန္သူေတြက ဆိုၾကပါတယ္။ ပထမဆံုးကေတာ့ မိန္းမသားေတြဟာ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ေယာက်ၤားေတြရဲ႕ အႏိုင္က်င့္ဗိုလ္က်မႈကို ခံခဲ့ရတာပါတဲ့။ အထူးသျဖင့္ စစ္ပြဲကာလေတြဆိုရင္ ေအာင္ႏိုင္သူစစ္သားေတြဟာ မိန္းမသားေတြကို အႏိုင္အထက္က်ဴးလြန္တာဟာ တရား၀င္အခြင့္အေရးလို ျဖစ္ေနပံုေပါ့။

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ နီရူးဒါးက လူေတြရဲ႕ အရိုင္းအစိုင္းသာသာ အဆင့္အတန္းကို ေျပာခ်င္တာပါတဲ့။ လူေတြဟာ တူရာတူရာစုေပါင္းမိရင္ အထိန္းအကြပ္မဲ့တဲ့အေျခအေနေရာက္ရင္ လူ႔က်င့္၀တ္ေတြ ယဥ္ေက်းမႈေတြနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ထားရတဲ့ အရိုင္းအစိုင္းစိတ္ဟာ ေပါက္ကြဲထြက္လာတက္တာကို ေျပာခ်င္တာလို႔ဆိုပါတယ္။ အရက္ေသစာမူးယစ္ျပီး လူစိတ္ေပ်ာက္ျပီး တိရိစာၦန္သာသာစိတ္နဲ႔ လမ္းေပ်ာက္ရင္းေရာက္လာရွာတဲ့ လွပအျပစ္ကင္းစင္တဲ့၊ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ လူသားမဟုတ္တဲ့ တိရိစာၦန္မေလးတစ္ေကာင္ကိုေတာင္ ၀ိုင္းျပီးေစာ္ကားလိုက္ၾကတာကို ပံုေဖာ္ထားတာလို႔ ဆိုပါတယ္။

တတိယကေတာ့ သဘာ၀တရားနဲ႔ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈထြန္းကားလာျခင္းရဲ႕ ထိပ္တိုက္ျဖစ္မႈကိုေျပာခ်င္တာပါတဲ့။ လူေတြရဲ႕ ေနထိုင္မႈစရိုက္ ယဥ္ေက်းမႈ အတက္ပညာေတြ ထြန္းကားလာေလေလ သဘာ၀တရားနဲ႔ ဆန္႔က်င္လာေလေလ ျဖစ္လာတဲ့ အေနအထားကို ေျပာခ်င္တာပါ။ သဘာ၀အရင္းအျမစ္ေတြကို မဆင္မျခင္ ထုတ္ယူသံုးစြဲမႈ၊ သိလို႔ပဲျဖစ္ေစ မသိလို႔ပဲျဖစ္ေစ ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီးျပဳမႈေတြေၾကာင့္ ရာသီဥတုေတြေဖာက္ျပန္လာရတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္အေနနဲ႔ဆိုရင္ စက္မႈအတက္ပညာထြန္းကားလာျခင္းနဲ႔အတူ ကမ႓ာေျမၾကီးပိုမို ပူေႏြးလာတယ္။ အိုဇုန္းလႊာေပါက္ျပဲမႈေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ဒါေတြဟာ ကမ႓ာေျမၾကီးကို ေစာ္ကားေနတာနဲ႔ အတူတူပဲလို႔ ေျပာခ်င္ပံုရပါတယ္တဲ့။ ဒီပံုျပင္မွာေတာ့ သဘာ၀ျဖစ္တဲ့ ေရသူမေလးဟာ အရက္မူးသမားေတြေၾကာင့္ ေသဆံုးခဲ့ရတယ္။ တစ္ေန႔ေန႔မွာ သဘာ၀တရားၾကီးလဲ လူေတြေၾကာင့္ ပ်က္စီးေသဆံုးရမလား..။ နီရူးဒါးရဲ႕ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက အေတြးဟာ ဒီေန႔အထိ လူသားေတြကို သတိေပးေနဆဲပဲလို႔ ဆိုၾကပါတယ္။

ဖတ္မိတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္အေၾကာင္းကို ေ၀မွ်ခံစားၾကည့္ျခင္းပါခင္ဗ်ာ။
ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။
Author: vanko
•1:08 PM

http://www.alloy.com

ဒီဇာတ္လမ္းေလးက တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ပါတဲ့။ ဘယ္ဆီဘယ္တံုးကမွန္းမသိရတဲ့ ကာလတစ္ခုကပဲလို႔ ထားပါေတာ့ဗ်ာ။ မယားေလးေယာက္ရွိတဲ့ ကုန္သည္တစ္ေယာက္အေၾကာင္းပါ။ ဒီဇာတ္လမ္းေလးကို သူေသခါနီးဆဲဆဲမွာ ေရးခဲ့တာေပါ့။ မယားေလးေယာက္နဲ႔လူရဲ႕ ဖြင့္ဟ၀န္ခံခ်က္လို႔လဲ ဆိုခ်င္ဆိုႏိုင္ပါတယ္။

ဒီလိုပါ။ ေစာေစာက ေျပာတဲ့အတိုင္းပဲ သူ႔မွာ မယားေလးေယာက္ရွိပါတယ္။ အဲဒီေလးေယာက္ထဲမွာ ေလးေယာက္ေျမာက္မယားကို သူက အခ်စ္ဆံုးပါတဲ့။ သူေလးအတြက္ဆိုရင္ ေကာင္းေပ့ ညြန္႔ေပ့ဆိုတဲ့ အ၀တ္အစားေတြ ဆင္တယ္။ သူေလးကို အႏူးညံ့ဆံုး အေပ်ာ့ေျပာင္းဆံုး ဆက္ဆံတယ္။ သူ႔မွာ ရွိသမွ် အေကာင္းဆံုးဆိုတဲ့ အရာေတြကို သူေလးအတြက္ ရည္ရြယ္ပါတယ္တဲ့။

တတိယမယားကိုက်ေတာ့လဲ သူသိပ္ခ်စ္တာပဲတဲ့။ ဒီမယားေလးကေတာ့ သူ႔အတြက္ ဂုဏ္ယူစရာတစ္ခုပါတဲ့။ သူေလးနဲ႔တြဲျပီး မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြၾကား ပြဲတက္ရတာ အေတာ္ေက်နပ္ဖို႔ေကာင္းဆိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူေလး ဘယ္အခ်ိန္မွာမ်ား ဘယ္သူနဲ႔ လိုက္ေျပးသြားမလဲလို႔ သူ႔မွာ အျမဲစိတ္တထင့္ထင့္နဲ႔့ စိုးရိမ္ေနရပါတယ္တဲ့။

ဒုတိယဇနီးကိုလည္း သူက ခ်စ္တာပဲတဲ့။ အင္း.. အခ်စ္ေတြ တယ္ေပါေနာ္။ သူေလးကေတာ့ သိပ္ကိုၾကင္နာတက္ျပီး အကူအညီအရမ္းရတဲ့ မိန္းမပါတဲ့။ အျမဲလည္း သည္းခံတက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ သူေလးဟာ သူ႔ရဲ႕ တီးတိုးေဖာ္ တိုင္ပင္ဖက္ပါတဲ့။ ၾကမ္းတမ္းခက္ခဲမႈေတြ ႀကံဳလာရတဲ့အခါတိုင္း သူ႔ကိုကူညီျပီးေတာ့ အခက္အခဲေတြကို ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းေပးတက္သူပါတဲ့။

ပထမ မယားႀကီး။ သူကေတာ့ သိပ္ကို သစၥာရွိတဲ့ အေဖာ္ပါတဲ့။ သူ႔ရဲ႕ စည္းစိမ္ဥစၥာရွာေဖြမႈေတြ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ အမ်ားဆံုးကူညီအက်ဳိးျပဳခဲ့တဲ့ ဇနီးသည္တစ္ေယာက္ေပါ့။ တစ္အိမ္လံုးရဲ႕ ကိစၥ၀ိစၥေတြကိုလည္း သူပဲ စီမံခန္႔ခြဲတာတဲ့။ ဒါေပမယ့္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီ ပထမမယားႀကီးကိုက်ေတာ့ သူက မခ်စ္ဘူးတဲ့ဗ်။ ဟိုကေတာ့ သူ႔ကို တကယ့္ကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္ရွာပါတယ္။ သူကေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလမွာ ရွိတယ္လို႔ေတာင္ အမွတ္မထား ဂရုမစိုက္မိတက္ပါဘူးတဲ့။

တစ္ေန႔မွာေတာ့ ကုန္သည္ဟာ နာမက်န္းျဖစ္လာပါတယ္။ သိပ္မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္းမွာပဲ သူဟာ ေသရေတာ့မယ္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္လာပါတယ္တဲ့။ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြ ျပည့္စံုၾကြယ္၀တဲ့ သူ႔ဘ၀အေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိလာပါတယ္။ အင္းေပါ့ မယားေလးေယာက္အေၾကာင္းလဲ ပါတာေပါ့။ သူက “အခုငါ့မွာ မယားေလးေယာက္ေတာင္ရွိေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါေသသြားရင္ တမလြန္မွာ ငါတစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနေတာ့မွာပဲ။ အရမ္းကို အထီးက်န္မွာပဲ” လို႔ စဥ္းစားမိသတဲ့။

အဲဒါနဲ႔ပဲ သူ႔ရဲ႕အခ်စ္ဆံုး စတုတၳမယားေလးကိုေခၚျပီး ေျပာပါတယ္။ “မိန္းမေရ မင္းကို ကိုယ္အခ်စ္ဆံုးပါ။ မင္းအတြက္ဆို ေကာင္းေပ့ညြန္႔ေပ့ဆိုတဲ့ အ၀တ္အစားေတြ ပံုေအာေပးခဲ့တယ္။ မင္းကိုလည္း အရမ္းကို ဂရုစိုက္ခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ ကိုယ္ေသရေတာ့မယ္။ မင္း ကိုယ္နဲ႔လိုက္ျပီး အေဖၚလုပ္ေပးႏိုင္မလားကြယ္”
“ဟင့္အင္း လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး” သူေလးက ျပန္ေျပာပါတယ္။ ေနာက္ထပ္လည္း စကားတစ္ခြန္းေတာင္ ထပ္မေျပာေတာ့ပဲ အနားကထြက္သြားပါသတဲ့။

ဒီအေျဖဟာ သူ႔ရဲ႕ႏွလံုးသားကို ဓါးထက္ထက္နဲ႔ မႊန္းလိုက္သလိုပါပဲတဲ့။ ကုန္သည္ဟာ သိပ္ကို ၀မ္းနည္းေၾကကြဲသြားျပီး တတိယ မယားကို ေခၚျပီး ေျပာျပန္ပါတယ္။
“မိန္းမေရ ကိုယ့္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ မင္းကို သိပ္ခ်စ္ခဲ့ပါတယ္။ အခုေတာ့ ကိုယ္ေသရေတာ့မယ္။ မင္း ကိုယ္နဲ႔လိုက္ျပီး အေဖၚလုပ္ေပးႏိုင္မလားကြယ္” “ဟင့္အင္း မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးရွင္” တတိယမယားက ျပန္ေျပာပါတယ္။ “ဘ၀ဆိုတာ ရွင္သန္ေနရတာ သိပ္ကိုေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ ရွင္ေသသြားခဲ့ရင္ က်မကေတာ့ ေနာက္အိပ္ေထာင္ျပဳမွာပါ”
ကုန္သည္ရဲ႕ ႏွလံုးသားဟာ ကြဲအက္ေၾကမြသြားျပီး ေအးခဲသြားခဲ့ပါတယ္။

သူက တတိယ မယားကို ေခၚျပီးေမးျပန္ပါတယ္။ “မိန္းမေရ ကိုယ္ အကူအညီလိုတဲ့အခါတိုင္း မင္းဆီကို လာခဲ့တယ္ေနာ္။ မင္းကလဲ ကုိယ့္ကို အျမဲတမ္း ကူညီေပးခဲ့တယ္။ အခု ကိုယ္မင္းရဲ႕ အကူအညီကို လိုေနျပန္ျပီကြယ္။ ကိုယ္ေသသြားတဲ့အခါ မင္း ကိုယ္နဲ႔လိုက္ျပီး အေဖၚလုပ္ေပးႏိုင္မလားဟင္”
“မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးရွင္၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ အစ္ကို႔ကို က်မ မကူညီႏိုင္ေတာ့ပါဘူး” တတိယဇနီးသည္က ျပန္ေျဖပါတယ္။ “က်မအလြန္ဆံုးလုပ္ေပးႏိုင္တာကေတာ့ အစ္ကို႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီးကို လိုက္ပို႔ေပးႏိုင္တာ တစ္ခုပါပဲ”
ဒီအေျဖဟာ မိုးႀကိဳးသြားတစ္ခုလို သူ႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားကို ေခ်မြဖ်က္ဆီးလိုက္ျပီး သူဟာ ၀မ္းနည္းပက္လက္နဲ႔ ယူႀကံဳးမရျဖစ္သြားပါတယ္တဲ့။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အသံတစ္သံက ေျပာပါတယ္။ “က်မ ရွင္နဲ႔အတူ သြားပါ့မယ္။ ရွင္ဘယ္ကိုပဲ သြားသြား က်မအတူလိုက္ခဲ့ပါမယ္” ကုန္သည္က ေမာ့ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ အစာအဟာရ မျပည့္၀တဲ့လူတစ္ေယာက္လို ပိန္လွီျပီး အရိုးနဲ႔အေရပဲ ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ပထမဇနီးသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္တဲ့။ အဲဒီေတာ့မွ ကုန္သည္ဟာ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲစြာနဲ႔ ေျပာရွာပါတယ္။ “ကိုယ္ ဂရုစိုက္ႏိုင္တဲ့အခ်ိန္တံုးက မင္းကို အခုထက္အမ်ားႀကီး ပုိျပီး ဂရုစိုက္ခဲ့သင့္တာပါကြယ္”

အခုေတာ့ ကုန္သည္ဟာ ေသဆံုးသြားေလာက္ေရာေပါ့။ သူ႔ရဲ႕ ပထမဇနီးသည္လဲ သူနဲ႔အတူ လုိက္သြားေလာက္ေရာေပါ့ဗ်ာ။

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔အားလံုးရဲ႕ ဘ၀မွာ မယားေလးေယာက္စီ ရွိပါသတဲ့

၁။ စတုတၳမယားဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ရုပ္ခႏၶာကိုယ္ပါတဲ့။ ဘယ္ေလာက္ပဲ သူ႔ကို ႀကိဳးစားပမ္းစား ရက္ရက္ေရာေရာ အလွဆင္ေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ေသဆံုးသြားတဲ့အခါ က်ေနာ္တို႔ကို စြန္႔ခြာသြားမွာပါပဲတဲ့။

၂။ တတိယမယားဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ ရာထူးဂုဏ္သိမ္ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြပါတဲ့။ က်ေနာ္တို႔ ေသဆံုးသြားတဲ့အခါ တျခားသူေတြဆီကို ေရာက္သြားမယ့္ အရာေတြပါတဲ့။

၃။ ဒုတိယ မယားဆိုတာကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ မိသားစုေတြနဲ႔ မိတ္ေဆြသဂၤဟေတြပါတဲ့။ ရွင္သန္ေနထိုင္စဥ္အတြင္းမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ရင္းႏွီးခ်စ္ကၽြမ္း၀င္မႈေတြရွိၾကေပမယ့္ သူတို႔တစ္ေတြ အလြန္ဆံုး အတူရွိေနႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ဟာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီးကို လိုက္ပါပို႔ေဆာင္ခ်ိန္ အထိပါပဲတဲ့။

၄။ ပထမ မယားႀကီးဆိုတာကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ စိတ္၀ိညာဥ္ပါတဲ့။ ရုပ္၀တၳဳေတြ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာေတြနဲ႔ ကာမဂုဏ္အာရံုေတြေနာက္ကို ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္ရင္း အျမဲလိုလို ေမ့ေလွ်ာ့ ဥေပကၡာျပဳထားျခင္းခံေနရတဲ့ အရာပါတဲ့။

စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ပါ။ တကယ္ေတာ့ စိတ္၀ိညာဥ္ကသာ က်ေနာ္တို႔ ဘယ္သြားသြား အျမဲအတူလိုက္ေနမယ့္ အရာပါ။ အိပ္ယာေပၚမွာ ေသငယ္ေဇာနဲ႔ ေမ်ာေနမယ့္ အခ်ိန္အထိမေစာင့္ပဲနဲ႔ အခုကတည္းက သူ႔ကို က်န္းမာသန္စြမ္းလာေအာင္ ေလ့က်င့္ပ်ဳိးေထာင္ထားဖို႔ဆိုတာ အၾကံေကာင္း ဥာဏ္ေကာင္းတစ္ခု မဟုတ္လားဗ်ာ။

(အင္တာနက္မွာ ေတြ႔ရတဲ့ စာေလးတစ္ပုဒ္ကို ဆီေလွ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ထားတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ အစၥလမ္ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ပါ။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ စိတ္၀ိညာဥ္ ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ‘ကမၼ’ သို႔မဟုတ္ ‘ကံ’ လို႔ အစားထိုး မွတ္ယူႏိုင္ပါတယ္။)
မူရင္းကိုဖတ္ခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီလင့္ ကိုသြားၾကည့္ပါ။


ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။