အဲဒီ
ျပာလဲ့လဲ့အခန္းထဲက
ခရမ္းႏုေရာင္စားပြဲမွာထိုင္လို႔
တတိယေျမာက္၀ိုင္ခြက္ကို
ေငးေမာေနရင္းေပါ့
ငါ့ညေနခင္းထဲကေန
ၾကယ္ေလးတစ္စင္းကို
ျမင္မိတယ္

နာရီေတြကရပ္တန္႔
ပန္းခ်ီကားထဲက
ႏွင္းဆီပန္းရနံ႔
အခန္းထဲမွာ သင္းပ်ံ႕ေနခဲ့ေပါ့
သံစဥ္ဆြံ႔အေနတဲ့
ေတးသြားတစ္ပုဒ္ကေတာ့
တစ္ပိုင္းတစ္စစီျပန္႔က်ဲလို႔

စကၠဴငွက္ေတြက
ေကာင္းကင္ထဲမွာေတးဆို
သစ္ပင္အိုေတြက
နာၾကည္းတာလား
ေရာင့္ရဲတာလား
ေ၀ခြဲမရႏိုင္တဲ့အျပံဳးနဲ႔
ဟိုးအေ၀းဆီက
ေတာင္ကုန္းေတြကိုေငးေမာလို႔..

ငါ့ႏွလံုးသားထဲကိုေရာ
ျမင္ႏိုင္ၾကပါ့မလား..

ဘ၀အေမာေတြနဲ႔
အံေသေနတဲ့လက္တစ္စံုထဲကေန
ခဏခဏလြတ္က်ကြဲတက္တဲ့
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ..
ဖေယာင္းတိုင္တစ္ေခ်ာင္းလို
တေျမ့ေျမ့ကၽြမ္းေလာင္ရင္း
အရည္ေပ်ာ္က်ေနတဲ့
အိပ္မက္ေတြ..

ေမေမေရ
ယံုၾကည္ခ်က္လမ္းမေပၚမွာ
သားေတာ့
ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ေအာင္
မူးခဲ့ေပါ့

ခ်စ္သူေရ..
မင္းေရာက္လာတာ
ေနာက္က်လိုက္တာကြယ္

လာပါ
ပန္းရနံ႔သင္းတဲ့
စိမ္းလန္းျမက္ခင္းျပင္မွာ
ေျခဗလာနဲ႔
ေလွ်ာက္ၾကရေအာင္ေလ
ဘယ္အထိ
အတူရွိေနႏိုင္မယ္မသိတဲ့
တစ္ခ်ိန္အထိေပါ့

ငွက္ကေလးေတြရဲ႕
ျငိမ္းခ်မ္းေရးေတးသြား
မင္းႏွလံုးသားထဲအထိ
စီးဆင္းသြားပါေစေလ

ၾကည့္စမ္းပါ
တိမ္ညိဳရိုင္းေတြက
ဟိုးအေ၀းမိုးကုတ္စက္၀ိုင္းမွာ
ကဆုန္ဆိုင္းလို႔

မိုးသားေရွ႕က
ေလႏုေအးကေလးကို
ခံစားမိရဲ႕လားအခ်စ္ေရ

အို..
မိုးေတြရြာေတာ့မွာပဲ
တို႔ေတြအိမ္ျပန္ဖို႔
အခ်ိန္တန္ခဲ့ေပါ့
မလွပေတာ့မယ့္
ငါ့ရဲ႕ညခင္းေတြကို
မင္းအတြက္ဆို မေပးခ်င္..

ေၾကြမက်ခ်င္ပါနဲ႔
တကယ္ေတာ့မင္းဟာ
ေကာင္းကင္မွာေတာက္ပေနရမယ့္
ၾကယ္ေလးတစ္စင္းပါ
ငါ့ရဲ႕ညခင္းေတြထဲကေန
မင္းရဲ႕အလင္းေတြကိုေငးၾကည့္ရင္း
ေက်နပ္ခြင့္ေပးပါ
(ငါ့ရဲ႕)ၾကယ္စင္ေလးေရ...။

"ႏွစ္လနာရီ အခါရာသီေရြ႕ေပမယ့္ အာဇာနည္ေန႔ကိုေတာ့ မေမ့သင့္ပါသေလ.."

ေဒၚေမလွျမိဳင္ရဲ႕ 'အေလးျပဳပါသည္' သီခ်င္းသံကို ၾကားတိုင္း ယူၾကံဳးမရစိတ္နဲ႔ မ်က္ရည္၀ိုင္းခဲ့ရတဲ့ 'အာဇာနည္ေန႔'ကို ေရာက္ျပန္ပါေပါ့။ ဒီေန႔ဒီရက္တိုင္း မေျပာင္းလဲတဲ့ခံစားခ်က္ေတြ အသစ္အသစ္ျဖစ္ျမဲပါပဲ။ အခုတစ္ေလာ အလုပ္ကမ်ား၊ စိတ္ကလဲပင္ပန္းတာေၾကာင့္ အသစ္မေရးျဖစ္ပါဘူး။ မႏွစ္ကေရးခဲ့တဲ့ ပို႔စ္ေလးကိုပဲ ျပန္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ား ေကာင္းရာသုဂတိေရာက္ၾကပါေစ...။

MySpace Music Playlist at MixPod.com

အေဖသို႕ ... သခင္ေအာင္ဆန္းသို႕

အေဖ...။ ၁၉ ဂ်ဴလိုင္ေရာက္ျပန္ေတာ့မယ္ အေဖ...။ အေဖတို႕ အသက္ေပးခဲ့ရတဲ့ ေန႕၊ တစ္တိုင္းျပည္လံုး ယူၾကံဳးမရ ႀကိမ္မီးအံုးခဲ့ရတဲ့ ေန႕ ...။ လက္တစ္ကမ္းမွာ ေရာက္ေနျပီျဖစ္တဲ့ လြတ္လပ္ေရးရဲ႕ အသီးအပြင့္ေလးေတြကို အေဖ မခံစားသြားခဲ့ရဘူး။ စေကာေလာက္မွေစာက္မနက္တဲ့ အၾကံနဲ႕၊ ကိုယ့္ဖို႕ တစ္ဘို႕ထဲၾကည့္တက္တဲ့ ပုဇြန္ဦးေႏွာက္ေတြေၾကာင့္ လြတ္လပ္ေရးရဲ႕ ဗိသုကာေတြ တစ္ျပိဳင္တည္း က်ဆံုးခဲ့ရတယ္။ ဗမာျပည္ကို အာရွမွာ မဟာအင္အားႀကီးႏိုင္ငံ တစ္ခု ျဖစ္ေအာင္ ပံုေဖာ္ေပးႏိုင္မယ့္ ဗိသုကာေတြ ဆံုးရႈံးခဲ့ရတယ္။ ဒီအၾကံ ပက္စက္မႈ၊ အေမ်ာ္အျမင္ကင္းမဲ့မႈရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ကို ခုခ်ိန္ထိ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ခံစားေနရတံုးပဲ အေဖ...။
၈၈ တုန္းက ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေၾကြးေက်ာ္ခဲ့ၾကတယ္။ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေပးတဲ့ စစ္ပညာ၊ ျပည္သူေတြကို သတ္ဖို႕ မဟုတ္ဘူး” လို႕ေပါ႕...။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစစ္တပ္ရဲ႕ ေသနတ္ေျပာင္း၀ ေရွ႕မွာပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေက်ာင္းသားေတြ က်ဆံုးခဲ့ရတယ္။ ျပည္သူေတြ အသက္ေပးခဲ့ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ နားမလည္ခဲ့ဘူးအေဖ...။ တပ္မေတာ္ဟာ ျပည္သူ႕အတြက္ မဟုတ္ဘူးလား...။ အမိန္႕ေပးရင္ ဘာမဆိုလုပ္မယ့္ ဦးေႏွာက္မရွိတဲ့ စစ္တပ္လား...။ လက္တစ္ဆုပ္စာ စစ္အာဏာရွင္ေတြ ေကာင္းစားဖို႕ ျပည္သူကို ျပန္သတ္မယ့္ စစ္တပ္လား...။ ျပည္သူ႕တပ္မေတာ္သား ဆိုတဲ့ နာမည္ကို ခံယူဖို႕ ေရာ ထိုက္တန္ၾကေသးရဲ႕လား...။

သမိုင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ သင္ခဲ့ရပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ အေၾကာင္းေပါ့။ အဲဒီတုန္းက လက္နက္ဆိုလို႕ အပ္တိုတစ္ေခ်ာင္းေတာင္ မရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို နယ္ခ်ဲ႕အစိုးရရဲ႕ ျမင္းစီးပုလိပ္ေတြက ျမင္းနဲ႕တိုက္၊ ဒုတ္နဲ႕ရိုက္လို႕ ရဟန္းရွင္လူ အာဇာနည္ ၁၇ ဦး က်ဆံုးခဲ့ရတယ္တဲ့...။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ျပည္သူ႕တပ္မေတာ္ရဲ႕ ေသနတ္ေျပာင္း၀မွာ က်ဆံုးခဲ့ၾကရတဲ့ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ၊ ရဟန္းရွင္ လူ အာဇာနည္ေတြ... ၁၇၀ လည္းမကဘူး...။ ၁၇၀၀ လည္း မကဘူး...။ ၁၇၀၀၀ လည္း မကေတာ့ဘူးအေဖ...။ ေတြးမိတိုင္း အသည္းနာတယ္ အေဖ...။
အေဖ...။ အေဖေမွ်ာ္မွန္းခဲ့တဲ့ တပ္မေတာ္ဆိုတာ ဘယ္လိုပံုစံမ်ဳိးလဲ အေဖ...။ ဒီေန႕ အေဖတည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ တပ္မေတာ္ဟာ ဘယ္လမ္းကို ေလွ်ာက္ေနသလဲဆိုတာ အေဖ သိပါရဲ႕လား...။ အေဖ စက္ဆုပ္ရြံရွာခဲ့တဲ့ စစ္အာဏာရွင္ အစိုးရမိ်ဳးကို အကာအကြယ္ေပးေနတယ္ အေဖ...။ လက္တစ္ဆုပ္စာ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္တစ္စု ေကာင္းစားဖို႕အတြက္ ျပည္သူေတြဘက္ကို ေသနတ္ေျပာင္းလွည့္ေနတယ္ အေဖ...။
အေဖ...။ အေဖေျပာခဲ့ဘူးတဲ့ စကား ကြ်န္ေတာ္ ၾကားေယာင္ေနတယ္။ အေဖ ဒီလို ေျပာခဲ့တယ္...။

” I went to Japan to save my people who were struggling like bullocks under the British. But now we are treated like dogs. We are far from our hope of reaching the human stage, even to get back the bullock stage we need to struggle more.”

အေဖ... ကြ်န္ေတာ္တို႕လည္း မဆလ တစ္ပါတီအာဏာရွင္ လက္ေအာက္က၊ ႏြားလိုဘ၀ေတြက လြတ္ေျမာက္ဖို႕ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတယ္။ အခု နအဖ စစ္အာဏာရွင္ လက္ေအာက္မွာ အေဖေျပာသလိုပဲ ေခြးေတြလို အႏိုင္က်င့္ခံေနရျပန္ျပီအေဖ...။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ လိုလားတဲ့ လူ႕အခြင့္အေရးေတြ မေျပာနဲ႕၊ မဆလ ေခတ္ အေျခအေန ျပန္ေရာက္ဖို႕ေတာင္ မလြယ္လွေတာ့ဘူး အေဖ...။
အေဖ...။ အေဖေမြးထုတ္လိုက္တဲ့ တပ္မေတာ္ရဲ႕သား၊ အေဖ ေနရာကို ဆက္ခံခဲ့ၾကတဲ့ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ အေဖ့ရဲ႕ သမိုင္းပံုရိပ္ေတြကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႕ ႀကိဳးစားေနၾကတယ္ အေဖ...။ “လြတ္လပ္ေရးရဲ႕ ဗိသုကာႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း” ဆိုတဲ့ စကားဟာ သူတို႕နားမွာ ဘာေၾကာင့္ ခါးေနရတာလဲ။ ဒီတစ္ခ်က္နဲ႕တင္ ဒီစစ္အာဏာရူးေတြရဲ႕ သရုပ္ကို သိေလာက္ပါျပီ။ ႏိုင္ငံတိုင္းမွာ ေလးစားေလာက္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ ပံုရိပ္ကို ေငြစကၠဴေပၚမွာ ပံုႏွိပ္ျမဲပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ၾကမွ တိရိစာၦန္ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ တိုင္းျပည္လို တိရိစာၦန္ရုပ္ကို ေငြအမွတ္နဲ႕ သံုးေနရတယ္ အေဖ...။ ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္က ေမွာင္ခိုေတြ ေခတ္စားခ်ိန္ေပါ့။ ဆရာသာဂဒိုးရဲ႕ “ဖမ္းပါ၊ မဖမ္းဘူး” ဆိုတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးထဲက စကားတစ္ခ်ဳိ႕ကို ကြ်န္ေတာ္ သေဘာက်ဘူးတယ္။ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ သိပ္တန္ခိုးထြားတာကြ...။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံုေလးမ်ား ပုတ္ျပလိုက္ရင္ တစ္ခါတည္း ဦးညြတ္သြားေတာ့တာပဲ” တဲ့။ ပိုက္ဆံျပလိုက္ရင္ ရဲ၀န္ထမ္းေတြ ဦးညြတ္သြားတယ္လို႕ ဆိုလိုတာေပါ့။ အင္းေလ... ပိုက္ဆံဆိုတာ လူတိုင္း သည္းေျခႀကိဳက္ပဲမဟုတ္လား...။
အခုေတာ့ အေဖ့ စစ္သားေတြက အေဖတို႕ကို ဦးမညြတ္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး အေဖ...။ မဆလ ေခတ္မွာေတာင္ အာဇာနည္ေန႕ ဆိုတာ တခမ္းတနား က်င္းပျမဲပါ။ အခုေတာ့ အာဇာနည္ေန႕ကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ခ်င္ေနၾကျပီ အေဖ...။ တပ္မေတာ္ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ အေဖ့ ဂူဗိမာန္မွာ တစ္ခါဘူးမွ လာျပီး ဂါရ၀မျပဳဖူးဘူး အေဖ...။ တပ္မေတာ္ စစ္သမိုင္းျပတိုက္ဆိုတဲ့ အေဆာက္အဦးမွာ “တပ္မေတာ္ရဲ႕ ဖခင္ႀကီး၊ လြတ္လပ္ေရးရဲ႕ ဗိသုကာႀကီး” သခင္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ပံုဟာ ခန္႕ခန္႕ညားညားမရွိရဘူး အေဖ...။ မထင္မရွား ေနရာတစ္ေနရာမွာ မတက္သာလို႕ ျပထားရတဲ့ အေဖ့ရဲ႕ ပံု ကိုျမင္မိရင္ ရင္ထဲမွာ မခ်ိေအာင္ ခံစားရတယ္ အေဖ...။
၈၈ တုန္းက အေဖ့ကို ကြ်န္ေတာ္တို႕ တမ္းတမိတုန္း အေဖ့ရဲ႕ ရင္ေသြး၊ အေဖ့ေသြး ပီသတဲ့ ေသြး... အန္တီစုကို ကြ်န္ေတာ္တို႕ ရခဲ့ပါတယ္။ အေဖ့ေသြး ပီသတဲ့ ေသြး လို႕ ေျပာတာက အေဖ့ေသြး မပီသတဲ့ ေသြးလည္း ရွိေသးလို႕ပါ။ အေဖ့ရဲ႕ သားႀကီး ၾသရႆ **ဦး အေၾကာင္းကိုေတာ့ ေလကုန္ခံျပီးေတာ့ေတာင္ မေျပာျပခ်င္ေတာ့ဘူး အေဖ..။ အေဖ့ နာမည္ ေအာင္ဆန္းေတာင္ ေရွ႕ကထည့္ဘို႕ မထိုက္တန္ပါဘူး။ အေဖ့ေသြးစစ္ အန္တီစုရဲ႕ လုပ္ရပ္နဲ႕ စိတ္ဓါတ္၊ သူ႕လုပ္ရပ္နဲ႕ စိတ္ဓါတ္၊ နံ႕သာဆီနဲ႕ အီးလို ကြာတယ္ အေဖ...။ ဟိုတုန္းက ေရနစ္ျပီး ကြယ္လြန္ခဲ့ရတာ အေဖ့သားလတ္ ေအာင္ဆန္းလင္း မဟုတ္ပဲ **ဦး ျဖစ္ခဲ့ရင္ ေကာင္းမယ္ လို႕ေတာင္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေတြးမိတယ္ အေဖ...။
အခုေတာ့ အေဖ့ရင္ေသြး အန္တီစုလည္း ရိုင္းစိုင္းယုတ္မာတဲ့ စစ္အာဏာရူးေတြရဲ႕ လက္ထဲမွာ ဘယ္ေတာ့မွ လြတ္မယ္မွန္း မသိရဘူးအေဖ...။
အေဖ...။ အေဖ့ ေသြးလည္း ပင္ပန္းလွပါျပီ။ ျပည္သူေတြ လည္း ပင္ပန္းလွပါျပီ။ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြ၊ ရဟန္းရွင္လူ ေတြရဲ႕ အသက္ေတြလည္း အေျမာက္အမ်ား စေတးခဲ့ရပါျပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ဆက္ျပီး မခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူး အေဖ...။
“ဒီ လူသတ္ေကာင္၊ စစ္အာဏာရူး ေတြရဲ႕ လည္ကုိ အေဖ့လက္ထဲက ဂ်ပန္ဓါးနဲ႕သာ တအားခုတ္လွည့္ပါေတာ့ အေဖ...။”

To The One I Love

And if eternity is the time I must wait
Than I will wait all eternity
For as the earth crumbles away
My feelings are indestructible
And if you keep going on your way
I'm afraid to say
I may always be trapped in this game
For as long as the sun rises
And the stars shine
My feeling for you will stay the same

Love Hurts

Fable of the Mermaid and the Drunks

All those men were there inside,
when she came in totally naked.
They had been drinking: they began to spit.
Newly come from the river, she knew nothing.
She was a mermaid who had lost her way.
The insults flowed down her gleaming flesh.
Obscenities drowned her golden breasts.
Not knowing tears, she did not weep tears.
Not knowing clothes, she did not have clothes.
They blackened her with burnt corks and cigarette stubs,
and rolled around laughing on the tavern floor.
She did not speak because she had no speech.
Her eyes were the colour of distant love,
her twin arms were made of white topaz.
Her lips moved, silent, in a coral light,
and suddenly she went out by that door.
Entering the river she was cleaned,
shining like a white stone in the rain,
and without looking back she swam again
swam towards emptiness, swam towards death.

Pablo Neruda


Pablo Neruda (July 12, 1904 – September 23, 1973)ပါဘလိုနီရူးဒါးရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ။ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းနဲ႔ ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္လို ေရးဖြဲ႔ထားတာပါ။ လမ္းေပ်ာက္ေနရွာတဲ့ ေရသူမေလးတစ္ေယာက္ အင္း.. ဒါမွမဟုတ္လည္း ေရသူမေလးတစ္ေကာင္ေပါ့ေလ အရက္မူးေနတဲ့လူေတြၾကားထဲကို ေရာက္လာရွာသတဲ့။ ျမစ္ထဲကလာတဲ့ သူမအတြက္ေတာ့ ဒီေလာကမွာ အသစ္ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ေလာကၾကီးအေၾကာင္းကို ဘာမွမသိရွာပါဘူးတဲ့။ အရက္သမားေတြက သူမကို တံေတြးေတြနဲ႔ေထြးၾကတယ္။ ရုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းစြာ၊ ညစ္ညမ္းယုတ္မာစြာ ေစာ္ကားၾကတယ္။ သူမရဲ႕ ၾကည္လင္ေတာက္ပတဲ့ အသားအေရနဲ႔ ေရႊေရာင္ရင္သားအစံုမွာ အဲဒီ ညစ္ညမ္းမႈေတြနဲ႔ ဖံုးလြမ္းသြားခဲ့ရေပါ့။ မ်က္ရည္ဆိုတာကို မသိတဲ့ သူမကေတာ့ မ်က္ရည္မက်ခဲ့ပါဘူး။ မီးကၽြမ္းထားတဲ့အရက္ပုလင္းဆို႔ေတြ စီးကရက္တိုေတြနဲ႔ သူမတစ္ကိုယ္လံုးကို ညစ္ေပမည္းေမွာင္သြားေအာင္ လုပ္ပစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီအရက္ဘား ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာပဲ အရူးေတြလို လူးလွိမ့္ရယ္ေမာၾကေသးသတဲ့။

သူမကေတာ့ ေျပာစရာစကားဆိုတာ မရွိတဲ့အတြက္ အေစာ္ကားခံရမႈေတြအတြက္ စကားတစ္ခြန္းေတာင္ မေျပာခဲ့ႏိုင္ရွာပါဘူးတဲ့။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ၀င္လာတဲ့တံခါးကပဲ ျပန္ထြက္သြားခဲ့ရွာတယ္။ သူမရဲ႕ကိုယ္ေပၚက ညစ္ေထးမႈေတြကို မိုးေရထဲက ေက်ာက္ျဖဴတံုးေလးတစ္ခုလို ျဖဴေဖြးေတာက္ပသြားေအာင္ ေဆးေၾကာေပးမယ့္ ျမစ္ထဲကိုပဲေပါ့။ ေနာက္ကိုျပန္လွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ ေရထဲမွာကူးခပ္သြားခဲ့တယ္။ အႏွစ္မဲ့တဲ့ ဗလာဟင္းလင္းျပင္ဆီကို ကူးခပ္သြားခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေသျခင္းတရားဆီကို ကူးခပ္သြားခဲ့ရွာတယ္။

ဒီကဗ်ာေလးကို ဖတ္ျပီးေတာ့ ေရသူမေလးကို သနားမိပါတယ္။ အရက္မူးသမားတစ္စုရဲ႕ ရက္စက္စြာေစာ္ကားတာကို ခံခဲ့ရျပီး ျမစ္ထဲမွာ ေသဆံုးသြားရရွာတယ္။ ဒီကဗ်ာေလးေနာက္ကြယ္မွာ ပံုျပင္ေလးထက္ပိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္လို႔ ေ၀ဖန္သူေတြက ဆိုၾကပါတယ္။ ပထမဆံုးကေတာ့ မိန္းမသားေတြဟာ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ေယာက်ၤားေတြရဲ႕ အႏိုင္က်င့္ဗိုလ္က်မႈကို ခံခဲ့ရတာပါတဲ့။ အထူးသျဖင့္ စစ္ပြဲကာလေတြဆိုရင္ ေအာင္ႏိုင္သူစစ္သားေတြဟာ မိန္းမသားေတြကို အႏိုင္အထက္က်ဴးလြန္တာဟာ တရား၀င္အခြင့္အေရးလို ျဖစ္ေနပံုေပါ့။

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ နီရူးဒါးက လူေတြရဲ႕ အရိုင္းအစိုင္းသာသာ အဆင့္အတန္းကို ေျပာခ်င္တာပါတဲ့။ လူေတြဟာ တူရာတူရာစုေပါင္းမိရင္ အထိန္းအကြပ္မဲ့တဲ့အေျခအေနေရာက္ရင္ လူ႔က်င့္၀တ္ေတြ ယဥ္ေက်းမႈေတြနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ထားရတဲ့ အရိုင္းအစိုင္းစိတ္ဟာ ေပါက္ကြဲထြက္လာတက္တာကို ေျပာခ်င္တာလို႔ဆိုပါတယ္။ အရက္ေသစာမူးယစ္ျပီး လူစိတ္ေပ်ာက္ျပီး တိရိစာၦန္သာသာစိတ္နဲ႔ လမ္းေပ်ာက္ရင္းေရာက္လာရွာတဲ့ လွပအျပစ္ကင္းစင္တဲ့၊ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ လူသားမဟုတ္တဲ့ တိရိစာၦန္မေလးတစ္ေကာင္ကိုေတာင္ ၀ိုင္းျပီးေစာ္ကားလိုက္ၾကတာကို ပံုေဖာ္ထားတာလို႔ ဆိုပါတယ္။

တတိယကေတာ့ သဘာ၀တရားနဲ႔ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈထြန္းကားလာျခင္းရဲ႕ ထိပ္တိုက္ျဖစ္မႈကိုေျပာခ်င္တာပါတဲ့။ လူေတြရဲ႕ ေနထိုင္မႈစရိုက္ ယဥ္ေက်းမႈ အတက္ပညာေတြ ထြန္းကားလာေလေလ သဘာ၀တရားနဲ႔ ဆန္႔က်င္လာေလေလ ျဖစ္လာတဲ့ အေနအထားကို ေျပာခ်င္တာပါ။ သဘာ၀အရင္းအျမစ္ေတြကို မဆင္မျခင္ ထုတ္ယူသံုးစြဲမႈ၊ သိလို႔ပဲျဖစ္ေစ မသိလို႔ပဲျဖစ္ေစ ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီးျပဳမႈေတြေၾကာင့္ ရာသီဥတုေတြေဖာက္ျပန္လာရတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္အေနနဲ႔ဆိုရင္ စက္မႈအတက္ပညာထြန္းကားလာျခင္းနဲ႔အတူ ကမ႓ာေျမၾကီးပိုမို ပူေႏြးလာတယ္။ အိုဇုန္းလႊာေပါက္ျပဲမႈေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ဒါေတြဟာ ကမ႓ာေျမၾကီးကို ေစာ္ကားေနတာနဲ႔ အတူတူပဲလို႔ ေျပာခ်င္ပံုရပါတယ္တဲ့။ ဒီပံုျပင္မွာေတာ့ သဘာ၀ျဖစ္တဲ့ ေရသူမေလးဟာ အရက္မူးသမားေတြေၾကာင့္ ေသဆံုးခဲ့ရတယ္။ တစ္ေန႔ေန႔မွာ သဘာ၀တရားၾကီးလဲ လူေတြေၾကာင့္ ပ်က္စီးေသဆံုးရမလား..။ နီရူးဒါးရဲ႕ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက အေတြးဟာ ဒီေန႔အထိ လူသားေတြကို သတိေပးေနဆဲပဲလို႔ ဆိုၾကပါတယ္။

ဖတ္မိတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္အေၾကာင္းကို ေ၀မွ်ခံစားၾကည့္ျခင္းပါခင္ဗ်ာ။
ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။

ဒီဇာတ္လမ္းေလးက တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ပါတဲ့။ ဘယ္ဆီဘယ္တံုးကမွန္းမသိရတဲ့ ကာလတစ္ခုကပဲလို႔ ထားပါေတာ့ဗ်ာ။ မယားေလးေယာက္ရွိတဲ့ ကုန္သည္တစ္ေယာက္အေၾကာင္းပါ။ ဒီဇာတ္လမ္းေလးကို သူေသခါနီးဆဲဆဲမွာ ေရးခဲ့တာေပါ့။ မယားေလးေယာက္နဲ႔လူရဲ႕ ဖြင့္ဟ၀န္ခံခ်က္လို႔လဲ ဆိုခ်င္ဆိုႏိုင္ပါတယ္။

ဒီလိုပါ။ ေစာေစာက ေျပာတဲ့အတိုင္းပဲ သူ႔မွာ မယားေလးေယာက္ရွိပါတယ္။ အဲဒီေလးေယာက္ထဲမွာ ေလးေယာက္ေျမာက္မယားကို သူက အခ်စ္ဆံုးပါတဲ့။ သူေလးအတြက္ဆိုရင္ ေကာင္းေပ့ ညြန္႔ေပ့ဆိုတဲ့ အ၀တ္အစားေတြ ဆင္တယ္။ သူေလးကို အႏူးညံ့ဆံုး အေပ်ာ့ေျပာင္းဆံုး ဆက္ဆံတယ္။ သူ႔မွာ ရွိသမွ် အေကာင္းဆံုးဆိုတဲ့ အရာေတြကို သူေလးအတြက္ ရည္ရြယ္ပါတယ္တဲ့။

တတိယမယားကိုက်ေတာ့လဲ သူသိပ္ခ်စ္တာပဲတဲ့။ ဒီမယားေလးကေတာ့ သူ႔အတြက္ ဂုဏ္ယူစရာတစ္ခုပါတဲ့။ သူေလးနဲ႔တြဲျပီး မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြၾကား ပြဲတက္ရတာ အေတာ္ေက်နပ္ဖို႔ေကာင္းဆိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူေလး ဘယ္အခ်ိန္မွာမ်ား ဘယ္သူနဲ႔ လိုက္ေျပးသြားမလဲလို႔ သူ႔မွာ အျမဲစိတ္တထင့္ထင့္နဲ႔့ စိုးရိမ္ေနရပါတယ္တဲ့။

ဒုတိယဇနီးကိုလည္း သူက ခ်စ္တာပဲတဲ့။ အင္း.. အခ်စ္ေတြ တယ္ေပါေနာ္။ သူေလးကေတာ့ သိပ္ကိုၾကင္နာတက္ျပီး အကူအညီအရမ္းရတဲ့ မိန္းမပါတဲ့။ အျမဲလည္း သည္းခံတက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ သူေလးဟာ သူ႔ရဲ႕ တီးတိုးေဖာ္ တိုင္ပင္ဖက္ပါတဲ့။ ၾကမ္းတမ္းခက္ခဲမႈေတြ ႀကံဳလာရတဲ့အခါတိုင္း သူ႔ကိုကူညီျပီးေတာ့ အခက္အခဲေတြကို ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းေပးတက္သူပါတဲ့။

ပထမ မယားႀကီး။ သူကေတာ့ သိပ္ကို သစၥာရွိတဲ့ အေဖာ္ပါတဲ့။ သူ႔ရဲ႕ စည္းစိမ္ဥစၥာရွာေဖြမႈေတြ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ အမ်ားဆံုးကူညီအက်ဳိးျပဳခဲ့တဲ့ ဇနီးသည္တစ္ေယာက္ေပါ့။ တစ္အိမ္လံုးရဲ႕ ကိစၥ၀ိစၥေတြကိုလည္း သူပဲ စီမံခန္႔ခြဲတာတဲ့။ ဒါေပမယ့္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီ ပထမမယားႀကီးကိုက်ေတာ့ သူက မခ်စ္ဘူးတဲ့ဗ်။ ဟိုကေတာ့ သူ႔ကို တကယ့္ကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္ရွာပါတယ္။ သူကေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလမွာ ရွိတယ္လို႔ေတာင္ အမွတ္မထား ဂရုမစိုက္မိတက္ပါဘူးတဲ့။

တစ္ေန႔မွာေတာ့ ကုန္သည္ဟာ နာမက်န္းျဖစ္လာပါတယ္။ သိပ္မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္းမွာပဲ သူဟာ ေသရေတာ့မယ္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္လာပါတယ္တဲ့။ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြ ျပည့္စံုၾကြယ္၀တဲ့ သူ႔ဘ၀အေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိလာပါတယ္။ အင္းေပါ့ မယားေလးေယာက္အေၾကာင္းလဲ ပါတာေပါ့။ သူက “အခုငါ့မွာ မယားေလးေယာက္ေတာင္ရွိေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါေသသြားရင္ တမလြန္မွာ ငါတစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနေတာ့မွာပဲ။ အရမ္းကို အထီးက်န္မွာပဲ” လို႔ စဥ္းစားမိသတဲ့။

အဲဒါနဲ႔ပဲ သူ႔ရဲ႕အခ်စ္ဆံုး စတုတၳမယားေလးကိုေခၚျပီး ေျပာပါတယ္။ “မိန္းမေရ မင္းကို ကိုယ္အခ်စ္ဆံုးပါ။ မင္းအတြက္ဆို ေကာင္းေပ့ညြန္႔ေပ့ဆိုတဲ့ အ၀တ္အစားေတြ ပံုေအာေပးခဲ့တယ္။ မင္းကိုလည္း အရမ္းကို ဂရုစိုက္ခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ ကိုယ္ေသရေတာ့မယ္။ မင္း ကိုယ္နဲ႔လိုက္ျပီး အေဖၚလုပ္ေပးႏိုင္မလားကြယ္”
“ဟင့္အင္း လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး” သူေလးက ျပန္ေျပာပါတယ္။ ေနာက္ထပ္လည္း စကားတစ္ခြန္းေတာင္ ထပ္မေျပာေတာ့ပဲ အနားကထြက္သြားပါသတဲ့။

ဒီအေျဖဟာ သူ႔ရဲ႕ႏွလံုးသားကို ဓါးထက္ထက္နဲ႔ မႊန္းလိုက္သလိုပါပဲတဲ့။ ကုန္သည္ဟာ သိပ္ကို ၀မ္းနည္းေၾကကြဲသြားျပီး တတိယ မယားကို ေခၚျပီး ေျပာျပန္ပါတယ္။
“မိန္းမေရ ကိုယ့္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ မင္းကို သိပ္ခ်စ္ခဲ့ပါတယ္။ အခုေတာ့ ကိုယ္ေသရေတာ့မယ္။ မင္း ကိုယ္နဲ႔လိုက္ျပီး အေဖၚလုပ္ေပးႏိုင္မလားကြယ္” “ဟင့္အင္း မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးရွင္” တတိယမယားက ျပန္ေျပာပါတယ္။ “ဘ၀ဆိုတာ ရွင္သန္ေနရတာ သိပ္ကိုေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ ရွင္ေသသြားခဲ့ရင္ က်မကေတာ့ ေနာက္အိပ္ေထာင္ျပဳမွာပါ”
ကုန္သည္ရဲ႕ ႏွလံုးသားဟာ ကြဲအက္ေၾကမြသြားျပီး ေအးခဲသြားခဲ့ပါတယ္။

သူက တတိယ မယားကို ေခၚျပီးေမးျပန္ပါတယ္။ “မိန္းမေရ ကိုယ္ အကူအညီလိုတဲ့အခါတိုင္း မင္းဆီကို လာခဲ့တယ္ေနာ္။ မင္းကလဲ ကုိယ့္ကို အျမဲတမ္း ကူညီေပးခဲ့တယ္။ အခု ကိုယ္မင္းရဲ႕ အကူအညီကို လိုေနျပန္ျပီကြယ္။ ကိုယ္ေသသြားတဲ့အခါ မင္း ကိုယ္နဲ႔လိုက္ျပီး အေဖၚလုပ္ေပးႏိုင္မလားဟင္”
“မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးရွင္၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ အစ္ကို႔ကို က်မ မကူညီႏိုင္ေတာ့ပါဘူး” တတိယဇနီးသည္က ျပန္ေျဖပါတယ္။ “က်မအလြန္ဆံုးလုပ္ေပးႏိုင္တာကေတာ့ အစ္ကို႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီးကို လိုက္ပို႔ေပးႏိုင္တာ တစ္ခုပါပဲ”
ဒီအေျဖဟာ မိုးႀကိဳးသြားတစ္ခုလို သူ႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားကို ေခ်မြဖ်က္ဆီးလိုက္ျပီး သူဟာ ၀မ္းနည္းပက္လက္နဲ႔ ယူႀကံဳးမရျဖစ္သြားပါတယ္တဲ့။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အသံတစ္သံက ေျပာပါတယ္။ “က်မ ရွင္နဲ႔အတူ သြားပါ့မယ္။ ရွင္ဘယ္ကိုပဲ သြားသြား က်မအတူလိုက္ခဲ့ပါမယ္” ကုန္သည္က ေမာ့ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ အစာအဟာရ မျပည့္၀တဲ့လူတစ္ေယာက္လို ပိန္လွီျပီး အရိုးနဲ႔အေရပဲ ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ပထမဇနီးသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္တဲ့။ အဲဒီေတာ့မွ ကုန္သည္ဟာ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲစြာနဲ႔ ေျပာရွာပါတယ္။ “ကိုယ္ ဂရုစိုက္ႏိုင္တဲ့အခ်ိန္တံုးက မင္းကို အခုထက္အမ်ားႀကီး ပုိျပီး ဂရုစိုက္ခဲ့သင့္တာပါကြယ္”

အခုေတာ့ ကုန္သည္ဟာ ေသဆံုးသြားေလာက္ေရာေပါ့။ သူ႔ရဲ႕ ပထမဇနီးသည္လဲ သူနဲ႔အတူ လုိက္သြားေလာက္ေရာေပါ့ဗ်ာ။

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔အားလံုးရဲ႕ ဘ၀မွာ မယားေလးေယာက္စီ ရွိပါသတဲ့

၁။ စတုတၳမယားဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ရုပ္ခႏၶာကိုယ္ပါတဲ့။ ဘယ္ေလာက္ပဲ သူ႔ကို ႀကိဳးစားပမ္းစား ရက္ရက္ေရာေရာ အလွဆင္ေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ေသဆံုးသြားတဲ့အခါ က်ေနာ္တို႔ကို စြန္႔ခြာသြားမွာပါပဲတဲ့။

၂။ တတိယမယားဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ ရာထူးဂုဏ္သိမ္ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြပါတဲ့။ က်ေနာ္တို႔ ေသဆံုးသြားတဲ့အခါ တျခားသူေတြဆီကို ေရာက္သြားမယ့္ အရာေတြပါတဲ့။

၃။ ဒုတိယ မယားဆိုတာကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ မိသားစုေတြနဲ႔ မိတ္ေဆြသဂၤဟေတြပါတဲ့။ ရွင္သန္ေနထိုင္စဥ္အတြင္းမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ရင္းႏွီးခ်စ္ကၽြမ္း၀င္မႈေတြရွိၾကေပမယ့္ သူတို႔တစ္ေတြ အလြန္ဆံုး အတူရွိေနႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ဟာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီးကို လိုက္ပါပို႔ေဆာင္ခ်ိန္ အထိပါပဲတဲ့။

၄။ ပထမ မယားႀကီးဆိုတာကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ စိတ္၀ိညာဥ္ပါတဲ့။ ရုပ္၀တၳဳေတြ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာေတြနဲ႔ ကာမဂုဏ္အာရံုေတြေနာက္ကို ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္ရင္း အျမဲလိုလို ေမ့ေလွ်ာ့ ဥေပကၡာျပဳထားျခင္းခံေနရတဲ့ အရာပါတဲ့။

စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ပါ။ တကယ္ေတာ့ စိတ္၀ိညာဥ္ကသာ က်ေနာ္တို႔ ဘယ္သြားသြား အျမဲအတူလိုက္ေနမယ့္ အရာပါ။ အိပ္ယာေပၚမွာ ေသငယ္ေဇာနဲ႔ ေမ်ာေနမယ့္ အခ်ိန္အထိမေစာင့္ပဲနဲ႔ အခုကတည္းက သူ႔ကို က်န္းမာသန္စြမ္းလာေအာင္ ေလ့က်င့္ပ်ဳိးေထာင္ထားဖို႔ဆိုတာ အၾကံေကာင္း ဥာဏ္ေကာင္းတစ္ခု မဟုတ္လားဗ်ာ။

(အင္တာနက္မွာ ေတြ႔ရတဲ့ စာေလးတစ္ပုဒ္ကို ဆီေလွ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ထားတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ အစၥလမ္ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ပါ။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ စိတ္၀ိညာဥ္ ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ‘ကမၼ’ သို႔မဟုတ္ ‘ကံ’ လို႔ အစားထိုး မွတ္ယူႏိုင္ပါတယ္။)
မူရင္းကိုဖတ္ခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီလင့္ ကိုသြားၾကည့္ပါ။

ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။

What is Life?

Life is a challenge - meet it
Life is a gift - accept it
Life is a sorrow - over come it
Life is a tragedy - face it
Life is a mystery - unfold it - unsolve it
Life is a opportunity - take it
Life is a promise - complete it
Life is a struggle - fight it
Life is a goal - achieve it
Life is love - love it
Life can be adventures - have fun
Life is a duty - perform it
Life is a game - out smart it
Life is a beauty - praise it
Life is life - live it - make of something good of it

ဒီစာကေလးက Jessica Workman ဆိုတဲ့ ၁၅ အရြယ္ခ်ာတိတ္ေလးတစ္ေယာက္ ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာပါတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဒီစာစုေလးေတြက က်ေနာ္တို႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဖတ္ဖူးေနတဲ့ စာအတိုေလးေတြပါ။ သူကျပန္ျပီး စုစည္းထားတဲ့ သေဘာပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ လွ်ာရွည္ျပီး ဘာသာမျပန္ေတာ့ပါဘူးေနာ္။ ၅ ေၾကာင္းေျမာက္က unsolve it ဆိုတာကေတာ့ Grammar အရ မွားေနတယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မူရင္းအတုိင္းပဲ ေဖၚျပလိုက္ပါတယ္။ ၁၁ ေၾကာင္းေျမာက္က Life can be adventures - have fun ဆိုတာမွာလည္း က်ေနာ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက မွတ္မိတာကေတာ့ Life is an adventure - dare it ပါ။ ဒါက ပိုျပီး သင့္ေလွ်ာ္မယ္လို႔ ထင္တာပဲေနာ္။

Life is Fine

I went down to the river,
I set down on the bank.
I tried to think but couldn't,
So I jumped in and sank.

I came up once and hollered!
I came up twice and cried!
If that water hadn't a-been so cold
I might've sunk and died.

But it was Cold in that water! It was cold!

I took the elevator
Sixteen floors above the ground.
I thought about my baby
And thought I would jump down.

I stood there and I hollered!
I stood there and I cried!
If it hadn't a-been so high
I might've jumped and died.

But it was High up there! It was high!

So since I'm still here livin',
I guess I will live on.
I could've died for love--
But for livin' I was born

Though you may hear me holler,
And you may see me cry--
I'll be dogged, sweet baby,
If you gonna see me die.

Life is fine! Fine as wine! Life is fine!

Langston Hughes
(1902 - 1967)

ဘ၀ဆုိတာ ေနေပ်ာ္စရာ

ျမစ္ကမ္းနားကိုဆင္းခဲ့သပ
ကမ္းစပ္မွာထိုင္ခဲ့တယ္
ေတြးေလေတြးေလ အေျဖမရ
ေရထဲခုန္ခ် ေသလိုက္တယ္။

တစ္ႀကိမ္ျပန္အေပၚမွာ အက်ယ္ႀကီးေအာ္တယ္
ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္မွာ ေအာ္ငိုတယ္
တကယ္လို႔သာ အဲေလာက္ႀကီးမေအးခဲ့ရင္ေပါ့
ငါ့ကိုယ္ငါ ေရနစ္ေသမိမွာပါ။

အခုေတာ့ ေရကသိပ္ေအးလြန္းတယ္.. အရမ္းကိုေအးလြန္းတယ္ေလ..။

ဓါတ္ေလွခါးနဲ႔ေပါ့
ဆယ့္ေျခာက္ထပ္ကို တက္ခဲ့တယ္
အခ်စ္ကေလးအေၾကာင္းကို ေတြးမိေပါ့
ခုန္ခ်လိုက္ေတာ့မယ္ စဥ္းစားခဲ့တယ္

အဲဒီမွာရပ္ရင္း အက်ယ္ႀကီးေအာ္တယ္
အဲဒီမွာရပ္ရင္း ေအာ္ငိုမိတယ္
တကယ္လို႔သာ အဲေလာက္မျမင့္ရင္ေပါ့
ငါ့ကိုယ္ငါ ခုန္ခ်သတ္ေသမိမယ္

အခုေတာ့ အရမ္းျမင့္လြန္းေနတယ္.. သိပ္ကိုျမင့္ေနတယ္ေလ..။

အင္း.. အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက
အခုထိအသက္ရွင္ေနတံုးပဲ
အခ်စ္အတြက္ ေသေတာ့မလို႔
ဒါေပမယ့္ ေမြးဖြားလာတဲ့အတြက္ ရွင္သန္ရဦးမယ္။

ငါေအာ္တာေတြ ငါငိုတာေတြကို
မင္းေတြ႔ခ်င္ေတြ႔လိမ့္ေပမေပါ့ အခ်စ္ကေလးေရ
ဒါေပမယ့္ ငါကေတာ့ လြယ္လြယ္နဲ႔ အရႈံးေပးမွာမဟုတ္ဖူး
မင္းကငါ့ကိုေသေစခ်င္ေနတယ္ ဆိုရင္ေတာင္ေပါ့ေလ..

ဘ၀ဆိုတာ သိပ္ကိုေကာင္းတယ္..
၀ိုင္အရက္လို ႏူးညံ့တယ္..
ဘ၀ဆိုတာ ေနေပ်ာ္စရာ..။

ဒီကဗ်ာကေတာ့ အေမရိကန္နီဂရိုးကဗ်ာဆရာ စာေရးဆရာ Langston Hughes (1902 - 1967)ရဲ႕ လက္ရာပါ။ တုိက္ရိုက္ဘာသာျပန္ထားတာ သိပ္ေတာ့ စိတ္တိုင္းမက်ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လာလည္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အားနာလြန္းလို႔ ဒီေန႔ေတာ့ ပို႔စ္တစ္ခု ရေအာင္တင္မယ္ဆိုျပီး ခ်က္ခ်င္းေရးခဲ့တာပါ။ ဖတ္ရတာ အဆင္မေျပရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ။ ပံုကေတာ့ အရင္ ဘ၀ထဲမွာ ပို႔စ္ကပံုေလးပဲ ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။ လွတယ္ဟုတ္။ :P

သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။

ဒီကေန႔ Adventures of Tom Sawyer စာအုပ္ေလး တင္ေပးပါမယ္ဆိုမွ ဘဏ္ကဖံုးဆက္ေခၚလို႔ ညေနအလုပ္ဆင္းေတာ့ သြားရေသးတယ္။ (အေၾကြးလွမ္းေတာင္းတယ္မထင္နဲ႔ေနာ္.. iBanking Service ေလွ်ာက္ထားတာ ေလွ်ာက္လႊာမွာ တစ္ခုခု လိုေနေသးလို႔ပါတဲ့။) အလုပ္ကထြက္ေတာ့ ၆ နာရီ၊ ေရခ်ိဳးျပီးေတာ့ ၆း၃၀၊ အျပင္ေတာင္ မထြက္ရေသးဘူး မိုးေတြရြာလာလို႔ မိုးတိတ္ေအာင္ေစာင့္လိုက္တာ ၇ နာရီထိုးမွပဲ ဘဏ္သြားဖို႔ ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့တယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ဒီဘဏ္ခြဲရံုးေလးက ည ၈ နာရီအထိဖြင့္တယ္။ စေန၊ တနဂၤေႏြလည္းဖြင့္တယ္။ ပံုမွန္ ဘဏ္ဖြင့္ခ်ိန္နဲ႔ အလုပ္လုပ္တဲ့ရံုးခြဲဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ အလုပ္လစ္ျပီးမွ သြားရမယ့္ကိန္းပဲ။

အင္း.. ထားပါေတာ့ ေျပာခ်င္တာက အဲဒါမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေန႔စာအုပ္တင္တာ ေနာက္က်သြားရတဲ့အေၾကာင္းရင္းကို ဆင္ေျခကန္ၾကည့္တာပါ။ :P စာအုပ္အေၾကာင္းဆက္တာေပါ့ေနာ္..။

အေမရိကန္စာေရးဆရာႀကီး Mark Twain ကိုေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ားသိၾကမွာပါ။ သူ႔ရဲ႕နာမည္ အရင္းကိုေတာ့ သိတဲ့သူနည္းလိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိပါဘူး။ ဟိ ဟိ။ အထင္မႀကီးပါနဲ႔။ ဟိုတစ္ေလာကမွ အင္တာနက္မွာ အမွတ္မထင္ဖတ္လိုက္မိလို႔ပါ။ သူ႔နာမည္ရင္းက Samuel Langhorne Clemens (November 30, 1835 – April 21, 1910)ပါတဲ့။

ကေလာင္နာမည္ Mark Twain ျဖစ္လာပံုကေတာ့ ဒီလိုပါတဲ့။ သူဟာ မစၥပီျမစ္ရိုးတစ္ေလွ်ာက္မွာ Steamboat pilot အင္း.. ေရေႏြးေငြ႔သေဘၤာကပၸတိန္ေပါ့ဗ်ာ အဲဒါ လုပ္ဖူးပါတယ္။ လစာကလည္း အေတာ္ေကာင္းဆိုပဲ။ တစ္လကို ေဒၚလာ ၂၅၀ ရပါသတဲ့။ မရယ္ၾကပါနဲ႔ဦး။ အဲဒီတံုးက တစ္လ ၂၅၀ ဆိုတာ အခုေခတ္အေနနဲ႔ဆို တစ္ႏွစ္ကို ေဒၚလာ ၁၅၅,၀၀၀ ႏႈန္းနဲ႔ အၾကမ္းဖ်င္းညီမွ်ပါသတဲ့။ တစ္လကို ေဒၚလာ ၁၃၀၀၀ နီးပါးနဲ႔ညီမွ်ပါတယ္။ လွ်ာရွည္လက္စနဲ႔ ဆက္ရွည္လိုက္ရရင္ သူက သူ႔ညီကိုလဲ အဲဒီအလုပ္လုပ္ဖို႔ ေခၚပါတယ္။ သူ႔ညီလည္း pilot မျဖစ္ခင္ သင္ယူေနတံုးမွာပဲ သူလိုက္ေနတဲ့ Steamboat ေပါက္ကြဲမႈျဖစ္ျပီး ေသရွာပါတယ္။ အဲဒီေပါက္ကြဲမႈျဖစ္မွာကို Mark Twain ဟာ တစ္လေလာက္ကတည္းက ႀကိဳျပီးအာရံုထဲမွာ သိေနပါတယ္တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ သူလည္း စိတ္နယ္လြန္ပညာ Parapsychology ကိုေလ့လာလိုက္စားခဲ့ပါေသးသတဲ့။

အင္း.. ေျပာေနတာ ေဘးေခ်ာ္သြားျပီ။ အဲဒီ မစၥပီျမစ္ရိုးတစ္ေလွ်ာက္ Steamboat ေမာင္းရာမွာ သေဘၤာအႏၱရာယ္ကင္းကင္းနဲ႔ သြားလို႔ရႏိုင္မယ့္ ေရအနက္ကို သတိထားျပီးၾကည့္ရပါတယ္တဲ့။ ေရစူးတိမ္တဲ့ေနရာဆိုရင္ သေဘၤာေသာင္တင္သြားမွာစိုးလို႔ပါ။ သူတို႔ေမာင္းတဲ့ Steamboat ေတြအတြက္ စိတ္ခ်ရတဲ့ ေရစူး (ေရအနက္)က ေရေၾကာင္းဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ အတုိင္းအတာအရ ၂ ဖာသြန္ (2 fathoms) လို႔ သတ္မွတ္ပါတယ္။ 1 fathom က ၂ ကိုက္ (2 Yards) သို႔မဟုတ္ (1.8 meter) နဲ႔ ညီမွ်ပါတယ္။ ေရအနက္ကို ၾကည့္တဲ့လူက သေဘၤာေဘးက sounding line ကိုၾကည့္ျပီး ေရအနက္ ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ဆိုတာ ေအာ္ေျပာရပါတယ္။ ေရအနက္က ၂ ဖာသြန္ရွိတယ္ဆိုရင္ bye the mark twain လို႔ေအာ္ပါတယ္။ by the mark ကေတာ့ရွင္းပါတယ္။ twain ဆိုတာက အဲဒီတံုးက သေဘၤာသားေတြသံုးတဲ့ စကားပါ။ two လို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္တဲ့။ အျပည့္အစံုဆိုရင္ေတာ့ "according to the mark [on the line], [the depth is] two [fathoms]" လို႔ ေျပာတာပါတဲ့။ အဲဒါကို အတိုေကာက္ေျပာၾကေတာ့ Mark Twain လို႔ပဲ ေအာ္ၾကပါတယ္တဲ့။ အဲဒီစကားေလးကို ယူျပီး သူ႔ရဲ႕ကေလာင္နာမည္ေပးထားတာပါတဲ့။ Wiki မွာဖတ္ရတာပါ။ ပိုျပီးသိခ်င္ရင္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္သြားဖတ္ေတာ့ေနာ္။ :P

စာအုပ္အေၾကာင္းမေရာက္ႏိုင္ေသးဘူး။ ဒီစာအုပ္ကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ေက်ာ္ၾကားတဲ့လက္ရာတစ္ခုပါ။ အဓိကဇာတ္ေကာင္ Tom Sawyer ဆိုတာ အျပင္မွာ တကယ္ရွိတဲ့ေကာင္ေလးပါတဲ့။ တစ္ေယာက္ထည္းရဲ႕ character ေတာ့မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ သူေတြ႔ဖူးခဲ့တဲ့ ေကာင္ေလးသံုးေယာက္ရဲ႕ character ေတြကို ေပါင္းစပ္ျပီးေရးထားတာပါလို႔ Mark Twain ကိုယ္တိုင္က ေရးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေႏွာင္းလူေတြကေတာ့ ဒါဟာ Mark Twain ကိုယ္တိုင္နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ငယ္ဘ၀ေတြကို အမွတ္တရ ျပန္ေရးထားတာလို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ ဒီထဲမွာပါတဲ့ ဇာတ္ရံေကာင္ေလး Huckleberry Finn ကလည္း ေခသူမဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕ စြန္႔စားခန္းေတြအေၾကာင္းကိုလည္း Adventures of Huckleberry Finn ဆိုတဲ့နာမည္နဲ႔ စာတစ္အုပ္ ရွိပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အဲဒီစာအုပ္ကို မဖတ္ဖူးေသးဘူး။

Tom Sawyer ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ USIS မွာ ဖတ္ခဲ့ရတာပါ။ စဖတ္ကတည္းက ဆြဲေဆာင္အားေကာင္းပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းေလးက ရႊင္ရႊင္ျမဴးျမဴး သြက္သြက္လက္လက္နဲ႔ပါ။ ကေလးခ်င္းအတူတူ Tom တစ္ေယာက္ လူလည္က်ျပီး ျခံစည္းရိုးကို ေဆးညာသုတ္ခိုင္းပံုကေလးကလည္း ျပံဳးစရာပါ။ ကေလးတစ္သိုက္ရဲ႕ စြန္႔စားခန္းေလးေတြလည္း ပါပါတယ္။ ဗရုတ္က်ခန္းေတြလည္းပါပါတယ္။ စူးစမ္းစပ္စုတက္တဲ့ သဘာ၀ကေလးေတြကိုလည္း လွလွပပ ေရးသြားတာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ကေလးေတြနဲ႔ ပါသြားသလားလို႔ေတာင္ ထင္မိပါတယ္။ အဲေလာက္ညႊန္းရရင္ ေတာ္ေရာေပါ့ေနာ္။ :P

ျမန္မာျပန္ ရွိမရွိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲလိုမ်ဳိး ဗရုတ္သုတ္ခက်တဲ့ ေကာင္ေလးေတြအေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ ဆရာဇ၀နရဲ႕ "ဆိုးေပ" ကိုေတာ့ ဖတ္ဖူးပါတယ္။ ('ဆိုးေပ' ကလည္း ဘာသာျပန္၀တၳဳတစ္ပုဒ္ပါ။ ဘယ္၀တၳဳကို ျပန္သလဲဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ အရင္က မွတ္ထားတာ ျပန္ရွာမရေတာ့လို႔ပါ။) Mark Twain ကေတာ့ ဒီ၀တၳဳကို ကေလးေတြအတြက္ ရည္ရြယ္တယ္လို႔ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ 'ဆိုးေပ'ကို အရြယ္မေရြးဖတ္ျပီး သေဘာက်ၾကသလို Tom Sawyer ကိုလည္း ႏွစ္ခ်ဳိက္ၾကပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ႏွစ္ခ်ဳိက္ၾကမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ ဂႏၴ၀င္၀တၳဳေတြ စိတ္၀င္စားရင္ Penguin Classics series ေတြကို ရွာ၀ယ္ႏိုင္ပါတယ္။ ေစ်းေပါပါတယ္။ S$3 or S$ 4 ေလာက္ပဲရွိပါတယ္။ စလံုးမွာ စာအုပ္ဆိုင္တုိင္းလိုမွာ ရွိပါတယ္။ ေစ်းတက္သြားရင္ေတာ့ သိ၀ူးေပါ့ဗ်ာ။ Oxford နဲ႔ longman ကေတာ့ ေစ်းနဲနဲပိုမ်ားပါတယ္။ အႀကိဳက္ဆံုးကေတာ့ Oxford ကထုတ္တဲ့ classic series ေတြပါ။ ရွင္းလင္းခ်က္ေတြ သိပ္ျပီးစံုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္၀ယ္ခဲ့တဲ့ Jack London ရဲ႕ The Sea Wolf ကို S$ 18.50 ေပးရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တန္တယ္ထင္တာပဲ။ :P

Adventures of Tom Sawyer (Content)
Adventures of Tom Sawyer 1
Adventures of Tom Sawyer 2
Adventures of Tom Sawyer 3
Adventures of Tom Sawyer 4
Adventures of Tom Sawyer 5
Adventures of Tom Sawyer 6
Adventures of Tom Sawyer 7
Adventures of Tom Sawyer 8

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဘေလာ့မွာ Ebook link ကေလးတစ္ခုထားျပီး Classic Literature ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔၀တၳဳစာအုပ္ေလးေတြ ေ၀မွ်ေပးလာတာ အခုေနာက္ပိုင္း ဆက္မတင္ျဖစ္ဖူးျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘယ္သူမွလဲ သိပ္စိတ္မ၀င္စားၾကဘူး ထင္လို႔ပါ။

အစကေတာ့ ျမန္မာစာအုပ္ကေလးေတြ ရွိသမွ် ေ၀မွ်ေပးဖို႔ပါ။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာက ျမန္မာစာအုပ္က ရွားတယ္မဟုတ္လား။ အဲဒါ အင္တာနက္ကို ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္မကလိတက္ခင္ကေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ေလွ်ာက္သေ၀ထုိးရင္းနဲ႔ 'ေန႔သစ္'တို႔လို ျမန္မာစာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး တင္ထားေပးတဲ့ ဆိုက္ေတြေတြ႔ေတာ့မွ ေရငတ္တံုး ေရတြင္းထဲက်သလို ၀မ္းသာအားရ ေဒါင္းေတာ့တာပါပဲ။ အင္း.. ကိုယ့္ထက္အမ်ားႀကီးပိုျပီး စံုစံုလင္လင္ တင္ေပးႏိုင္တာကိုေတြ႔ရေတာ့ ျမန္မာစာအုပ္ေတြကို ကိုယ္ေ၀မွ်စရာေတာင္ မလိုေတာ့ဘူးေလ။ သူတို႔ဆီမွာက အေၾကာင္းအရာစံု စာေရးဆရာစံု က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ တင္ထားေပးထားတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အရမ္းလည္း ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။

အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ျမန္မာစာအုပ္ေတြကို ဆက္မတင္ျဖစ္ေတာ့ပဲ 'ျမန္မာအင္ဂ်င္နီယာဖိုရမ္'မွာ Classic Literature ဆိုတဲ့ topic ေလးဖြင့္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္မွာရွိတဲ့ အေနာက္တိုင္း ဂႏၳ၀င္၀တၳဳေတြကို တင္ေပးပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ တစ္ခ်ိန္တည္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဘေလာ့ေလးမွာလဲ Ebook link ကေလးထားျပီး တစ္ျပိဳင္တည္း တင္ေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိပ္စိတ္မ၀င္စားၾကဘူးထင္လို႔ ဆက္မတင္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ ေနာက္တစ္ခ်က္ကလည္း စာအုပ္ေတြမတင္ခင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ဖတ္ျပီးသားျဖစ္မွ ဖတ္ညႊန္းသေဘာေလး ေရးျပီးမွ တင္ေပးတာဆိုေတာ့ အခုေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ၀တၳဳရွည္ေတြကို အခ်ိန္ေပးမဖတ္ႏိုင္ေတာ့တာကလည္း တစ္ေၾကာင္းမို႔ ဆက္မတင္ျဖစ္ေတာ့တာပါ။

ဒါေပမယ့္ ဟိုတစ္ေလာက ကိုညီလင္းဆက္ရဲ႕ ဘေလာ့မွာ ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕ Ebook link ေလးကို ေဖၚျပေပးထားတာကို ကၽြန္ေတာ့ဆီလာတဲ့ link ေတြကိုစစ္ရင္းနဲ႔ေတြ႔ေတာ့မွ ငါတာ၀န္ မေက်ျဖစ္ေနပါလားလို႔ ခံစားမိပါတယ္။ အခုလို ေဖၚျပေပးထားတဲ့ ကိုညီလင္းဆက္ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရွိသမွ် စာအုပ္ကေလးေတြကို ဆက္လက္ျပီး ေ၀မွ်ေပးပါမယ္။ ဖတ္ျပီးသားေရာ မဖတ္ရေသးတာေရာ ဖတ္လက္စေရာေပါ့။ ျမန္မာစာအုပ္ေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ျမန္မာစာအုပ္က 'ေန႔သစ္'မွာ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ရွိပါတယ္။ စိတ္ပါ၀င္စားသူမ်ား သြားျပီးေဒါင္းႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အခုဆက္ျပီး အေနာက္တိုင္း ဂႏၳ၀င္၀တၳဳေတြကို Classic Literature ေခါင္းစဥ္နဲ႔ပဲ ဆက္ျပီး ေ၀မွ်သြားပါမယ္။ ေနာက္ အလ်ဥ္းသင့္ရင္လည္း အခုေခတ္ျပိဳင္စာေရးဆရာေတြရဲ႕ စာအုပ္ေတြကိုလည္း တင္သြားေပးပါ့မယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ non-fiction ေတြပဲျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အခုေနာက္ပိုင္းစာေရးဆရာေတြရဲ႕ ၀တၳဳေတြကို မဖတ္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ non-fiction ေတြပဲ အဖတ္မ်ားလို႔ပါ။ (အရင္က ဆရာႀကီးေတြစာကို ဖတ္ရသလို အရသာမရွိဘူး ထင္မိလို႔ပါ။ အမွန္ေတာ့ အစြဲအလန္းပါ။ သိသိႀကီးနဲ႔ ျပင္မရတာကေတာ့ တက္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ မဖတ္ရေသးတာခ်င္းအတူတူ အသစ္နဲ႔ အေဟာင္း ဘယ္ဟာဖတ္မလဲဆိုရင္ နာမည္ေတြကို ရင္းႏွီးေနျပီး ဖတ္ခ်င္ခဲ့တဲ့၊ မဖတ္ျဖစ္ေသးတဲ့ ဂႏၳ၀င္၀တၳဳေတြကိုပဲ ေရြးဖတ္မိမွာပါ။ တစ္ခါတစ္ခါ ေတြးမိပါတယ္။ ငယ္ငယ္က ဖတ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ အေဟာင္းေတြကိုသာ ကုန္ေအာင္လိုက္ဖတ္ေနရရင္ အသစ္ကို ဖတ္မိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔.. ဖတ္စရာေတြကလည္း ကုန္ကို မကုန္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ..)

အဲ.. တင္ေပးမယ္ဆိုတာေတာင္ ဒီေန႔ေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္ေတြကို mediafire ကို upload တင္ေနတံုးပါ။ သိတဲ့အတိုင္းပဲ connection ကလည္း တစ္ေန႔ေရႊ တစ္ေန႔ေငြ မဟုတ္လား။ မနက္ျဖန္မွာေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ား ရင္းႏွီးျပီးသားျဖစ္ေနၾကမယ့္ အေမရိကန္စာေရးဆရာႀကီး Mark Twain ရဲ႕ "ADVENTURES OF TOM SAWYER" ကို တင္ေပးပါ့မယ္။

ေမ့လို႔.. 'ေန႔သစ္' elibrary ကို ဒီက ေနသြားပါခင္ဗ်ာ။

သူငယ္ခ်င္းအားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ပါေစ။

"----"

"----"

မသဲမကြဲနဲ႔ ေခၚသံလိုလုိ နားထဲမွာ ၾကားေနတယ္။ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြကို ဖြင့္ဖို႔ အားယူေနတံုးပဲ လက္ကိုလာကိုင္ လႈပ္ႏိုးတာေၾကာင့္ ေလးလံတဲ့ မ်က္ခြံေတြကို အႏိုင္ႏိုင္ဖြင့္ရင္း ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ ဟင္.. ခ်ာတိတ္ေလး တစ္ေယာက္ပါလား။ ဘာလို႔ငါ့ကို လာႏိုးတာတံုးဟ..။

x x x

အခုတစ္ေလာ စိတ္မပါတာေၾကာင့္ ပို႔စ္အသစ္မတင္ျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာသြားပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း သိပ္မေပ်ာ္တာေၾကာင့္ ဘယ္မွလည္း မလည္ျဖစ္ပါဘူး။ ျပီးခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြေန႔ခင္း ပ်င္းပ်င္းနဲ႔ အိပ္ေရွ႕ျခံထဲဆင္းျပီး ပက္လက္ကုလားထိုင္တစ္လံုး ဆြဲယူထိုင္ျပီး စာဖတ္လိုက္တာ မ်က္ေစ့ေညာင္းလာျပီး ဘယ္အခ်ိန္ အိပ္ေပ်ာ္သြားလိုက္တယ္ မသိပါဘူး။ အဲဒါ ခုနက ခ်ာတိတ္ေလး လာႏိုးမွ ႏိုးလာတာေပါ့။

"အင္.. မင္းက ဘယ္သူလဲဟ..၊ ဘာလို႔ ငါ့လာႏိုးတာလဲ.."
"အေနာ့္ကို မသိေတာ့ဘူးလား.."

အံမာ ကိုယ္ေတာ္ေလးက ေမးခြန္းျပန္ထုတ္ေနေသးတယ္။

"ေအးေလ မသိလို႔ေမးတာေပါ့။ ေနပါဦး မင္းက ျခံထဲ ဘယ္လို၀င္လာတာလဲ.. အမႈိက္လိုက္ေကာက္တာလား.."

ေနပါဦး ၾကည့္လိုက္စမ္းပါဦးမယ္။ အမယ္ အမႈိက္ေကာက္တဲ့ ကေလးနဲ႔ေတာ့ မတူပါဘူး။ ရုပ္ကေလးက သနားကမားေလးပါ။ အသက္ကိုေတာ့ မွန္းလို႔မရဘူး..။ ငါးႏွစ္.. ေျခာက္ႏွစ္.. ေလးႏွစ္.. သံုးႏွစ္.. ဟာ.. မွန္းလို႔မရဘူး။ ထားလိုက္ပါေတာ့။

"ဟာဂ်ာ.. အမႈိက္ေကာက္တဲ့ရုပ္လားဂ်..၊ အေနာ့္ကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ပါဆို.."

ေရာ.. ခက္ေတာ့ေနပါပေကာလား။ ျခံထဲလဲ က်ဴးက်ဴးေက်ာ္ေက်ာ္၀င္လာေသး၊ သူမ်ား ဆက္ရက္မင္းစည္းစိမ္နဲ႔ ႏွပ္ေနတာကိုလည္း လာေႏွာက္ယွက္ေသး၊ အခုလည္း သူ႔ကို ေသခ်ာၾကည့္ရမတဲ့။ ေအာ္.. ဒုကၡ ဒုကၡ.. အလုပ္ပိတ္ရက္ေလး ေန႔လည္ေန႔ခင္း အိပ္တာေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမအိပ္ရပါလား။

နဲနဲကၽြဲျမီးတိုသြားေပမယ့္ ကေလးဆိုေတာ့လည္း စိတ္ကိုေလွ်ာ့လိုက္ပါတယ္ေလ။ မွန္းစမ္း ကိုယ္ေတာ္ေလးကို ႐ႈစားလိုက္စမ္းမယ္။ အေၾကြးရွင္ရဲ႕ကေလးေတာ့ မဟုတ္တန္ေကာင္းပါရဲ႕။ ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး ေခါင္းဆံုးေျခဆံုး ၾကည့္ပါေသာ္လည္း အာရံုထဲမွာ ဇေ၀ဇ၀ါ အေျဖကေတာ့ ေပၚမလာပါ။

"ကဲ.. ကိုယ္ေတာ္ေလး၊ မင္းကို ဘယ္လိုၾကည့္ၾကည့္ စိုင္းစိုင္းနဲ႔လည္း မတူဘူး၊ ရိန္းနဲ႔လည္း မတူဘူး။ ကဲ.. ေျပာ ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ။ ပိုက္ဆံေတာင္းမလို႔လား။ အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ ကန္ေတာ့ဆြမ္းပဲ။ ငါေတာင္ လမ္းထိပ္ထြက္ လက္ဘက္ရည္ေသာက္စရာ မရွိလို႔ ဒီမွာလာအိပ္ေနတာ။ မင္းအေမက အေၾကြးေတာင္းခိုင္းလိုက္တာဆိုရင္ေတာ့ ငါမရွိဘူးလို႔ ေျပာလိုက္။ မုန္႔ဖိုးေပးမယ္ေနာ္။ ဟုတ္ျပီလား"

"ဟာဂ်ာ.. အေဖရာ.. အဲေလာက္ရက္စက္ရလား။ အေနာ့္ကိုေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ဘူးေပါ့။ အီးဟီး... ၀ါး..."

ဟိုက္ ဟိုက္ ရွလပတ္ရည္.. အဲ ဂုရုေကြးရဲ႕ စကားေတြလဲ ေယာင္ထြက္ကုန္ပါျပီ။ ေခါင္းေပၚက ဆံပင္ေတြလဲ မိုးႀကိဳးပစ္ေက ျဖစ္သြားသလားမသိ၊ အိပ္ခ်င္ေနတဲ့မ်က္လံုးေတြလဲ ဇီးကြက္မ်က္လံုးျဖစ္ကုန္ျပီ။ ေလာကပါလ နတ္မင္းေတြကယ္ေတာ္မူပါ။ အိုးစြပ္ခြက္စြပ္လည္း မစားမိရပါပဲနဲ႔ ဘယ္ကမွန္းမသိတဲ့ ကေလက၀ေလးတစ္ေယာက္ အေဖလာေခၚေနလို႔ပါခင္ဗ်။

"ေဟ.. ေဟ့ ေဟ့ေကာင္.. ဘာေျပာတယ္ ဘာေျပာတယ္။ မင္းလူမွားေနျပီ။ ငါ ေရမေရာတဲ့ လူပ်ဳိစစ္စစ္ အေကာင္းစားေလးကြ။ ေစာ္ေစာ္ကားကားနဲ႔ပါလား။ ေတာက္.. ဟင္း.. အသေရဖ်က္မႈနဲ႔ တရားစြဲလိုက္ရမလား.."
အဲ.. ကေလးဆိုေတာ့လဲ အသေရဖ်က္မႈနဲ႔ တရားစြဲလို႔ရမွာ မဟုတ္။ အခုမွ ခက္ျပီ။

"ဟုတ္တယ္ဗ်.. ဟုတ္တယ္.. အေနာ္က အေဖ့သားဗ်.. အေဖရဲ႕.. အေနာ့္ကို ပစ္ထားျပီး မမွတ္မိေတာ့ဘူးေပါ့.. အီးဟီး.. ၀ါး..."

ေအာင္မယ္ေလးဗ်.. ၃၇ မင္းနတ္ေတြ၊ ဆိုင္ရာပိုင္ရာေတြ ကယ္ေတာ္မူပါ..။ သူေတာ္ေကာင္း အေကာင္းစားေလးကို ပစ္မထားၾကပါနဲ႔။ ဒီမွာ မဟားဒယား အေဖလာေတာ္ေနလို႔ပါခင္ဗ်...။

"ေဟ့ ေဟ့ေကာင္ မင္း အာျဗဲႀကီးနဲ႔ ေအာ္မငိုနဲ႔ေလ.. ဒုကၡပါပဲ။ ေဘးအိမ္ေတြၾကားရင္ေတာ့ မရွိမဲ့ရွိမဲ့ သိကၡာေတြေတာ့ က်ကုန္ေတာ့မွာပါပဲ"
ဘုရားသိၾကားမလို႔ ငါခ်ိန္ေနတဲ့ေကာင္မေလးအိမ္က မၾကားပါေစနဲ႔...။ ဒီကိုယ္ေတာ္ေလးကို အျမန္ဆံုး ဘယ္လိုပ,ထုတ္ရပါ့.. စဥ္းစားစမ္း စဥ္းစားစမ္း..။

"ေဟ့ေကာင္.. မင္း ငါ့ျခံထဲခိုး၀င္လာျပီး တစ္ခုခုခိုးမလို႔ မဟုတ္လား။ ရပ္ကြက္လူႀကီးေခၚျပီး အပ္လိုက္ရမလား။ တစ္ခါထည္း ၾကံ့ဖြံ႕ထဲေရာက္သြားမယ္။ ဘာမွတ္ေနလဲ။ သြားေတာ့ သြားေတာ့ မင္းကို မုန္႔ဖိုး ေပးမယ္။ ဟုတ္ျပီလား"

"ယူဘူးဗ်ာ.. ယူဘူး..။ အေဖ ေမြးတံုးကေမြးထားျပီး အခုမွ ပစ္ထားတာ..။ အ၀တ္အစားေလးေတာင္ အသစ္မ၀ယ္ေပးဘူး။ အခုၾကည့္ အေနာ့္အကၤ်ီေဟာင္းေနျပီဗ်.. ၀ါး.. အကၤ်ီအသစ္၀ယ္ေပး.. အသစ္၀ယ္ေပး.."

ေရာ.. ခက္ျပီ။ ေျပာေလကဲေလ မန္းေလျပဲေလပါလား။ အာျပဲႀကီးနဲ႔ေအာ္ငိုျပန္ျပီ။

"ေဟ့ေကာင္ ေဟ့ေကာင္.. ရာရာစစ အကၤ်ီေတာင္၀ယ္ေပးရဦးမယ္ ဟုတ္လား။ မင္းအေဖမ်ားမွတ္ေနလားကြ.. ဟင္.."
အဲ... မွတ္ေနလို႔ အေဖလာေတာ္ေနတာေပါ့။ ေအာင္မယ္ေလး ဒုကၡနဲ႔ လွလွနဲ႔ေတာ့ ေတြ႔ပါေရာ့လား။ အေမေရ.. ကယ္ေတာ္မူပါဦးဗ်..။

"မွတ္တယ္ဗ် မွတ္တယ္။ အေနာ္ အေဖ့သား ပန္းစကားေလဗ်ာ.. အေဖကိုယ္တိုင္ နာမည္လွလွေလး ေပးထားျပီး အခုေတာ့ ပစ္ထားတယ္ေပါ့။ အီးဟီး... ၀ါး..."

ဟိုက္.. 'ပန္းစကား' ဒီနာမည္ ၾကားဖူးသလိုပဲ။ ပန္းစကား.. ပန္းစကား.. ကၽြန္ေတာ္ ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔ ေရရြတ္ေနတံုးပဲ ခ်ာတိတ္ကေလးက စိတ္တိုလာပံုနဲ႔ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚခုန္တက္ျပီး ကၽြန္ေတာ့ရင္ဘတ္ကို လက္သီးနဲ႔ထိုးလိုက္တာ..

ဘုတ္..။
အင့္..။

x x x

ဘုတ္.. ကနဲ အသံၾကားလိုက္ျပီး ရင္ဘတ္က အင့္.. ကနဲေအာင့္သြားလို႔ လန္႔ႏိုးသြားေတာ့မွ ေအာ္ သရက္ပင္ေအာက္ ပက္လက္အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ ရင္ဘက္ေပၚ သစ္ကိုင္းေျခာက္ျပဳတ္က်တာကိုး...။ အင္.. ဒါနဲ႔ ခုနက ခ်ာတိတ္ေလးေရာ.. ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္။ အင္.. အဲဒါက အိပ္မက္ပဲ။ အင္း အင္း ဟုတ္ေပသားပဲကိုး။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဘေလာ့ေလးကို စိတ္လိုလက္ရကို ပစ္ထားလိုက္တာ။ ညီမေလးမက္မက္ေျပာတဲ့ ဘေလာ့တြင္းေစာင့္နတ္ကေလးက လာသတိေပးတာျဖစ္မယ္။ တစ္ခုခုေတာ့ ေရးတင္ဦးမွပါပဲေလ ဆိုျပီး ေရးဖို႔စဥ္းစားလိုက္တာ။ ေရးစရာမရွိေသးဘူးဗ်ာ.. ေနာက္ေန႔မ်ားမွပဲ ပို႔စ္အသစ္တင္ေတာ့မယ္ေနာ္..။ :P

သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစဗ်ာ..။

“Ha ha ha…”

A sudden laughter followed by a frank remark made me uncomfortable.

We were in my room, drinking beer, being tossed in the wave of music when Jun (not John), a coworker from Philippines, laughed out suddenly.

His remark: “I know this song. It’s Matellica’s. Isn’t it? It’s a copied song.”

“Yes,” I answered. “And ya know, in this album, some songs are copied. But not all are,” was my excuse.

But my excuse was crushed under another blow of sharp and bluff comment. He showed no mercy.

“No, I know, from the first song to this one, they’re all copied. I didn’t tell ya ‘cause I don’t know the original artists of those songs. But this one, I definitely know, is Matellica’s.”

It was ‘Call of the sea’ (ပင္လယ္ေအာ္သံ), the second album of my favourite rock star, Lay Phyu.

“Oh, yes. I forget. Songs in this album are all copied,” I confessed in a half annoyed and half embarrassing tone. But he didn’t notice that. Probably he was drunk.

“Don’t you Filipino singers sing copied song?” I queried, after a couple of minutes’ silent.

“Of course,” he answered. “But, ya know, there’re very few copied songs in Philippines. Mostly we create own tune. Today, every artist, even very young Filipino artists, try to create their own tune and are very proud of it. We’re trying to compete with the international artists. We create our own tuned songs, our own style and wanna show our creativity to the world.”

He said these words in a proud and thrilled voice. I listen quietly, embarrassingly and awkwardly. It was one of the unforgettable moments in my life.

“ႏွမလင္ မင္းသည္ ငါ့ေက်ာက္ကုန္းထက္၌ စီးလွ်က္ မေမးရာသည့္အေမးကို ေမးသည္။ ငါမဆိုႏိုင္ေတာ့ျပီ။ စီးဆင္ ႏြံကၽြံသျဖင့္ ငါကုန္းပိုး၍ေျပးေသာေၾကာင့္ ရန္သူလက္မွ လြတ္ေခ်သည္”

x x x x x


မနက္က ကၽြန္ေတာ့္ညီမက ေမးပါတယ္။
“ကိုၾကီး ေကာ္ဖီေသာက္ဦးမွာလား”
-ေအးေပါ့ဟ ေသာက္မွာေပါ့။ အထူးအဆန္းလုပ္ျပီး လာေမးေနရလား- ဒါက ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲက ေျပာမိတာပါ။ တကယ္ကေတာ့ ပါးစပ္က “အင္း” လို႔ပဲ ေျပာလိုက္တာပါ။

မနက္အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ အိပ္ယာထလာလာခ်င္း အေမးခံရလို႔ စိတ္နဲနဲတိုသြားတာပါ။ သြားတုိက္ရင္း စဥ္းစားမိတယ္။ “အင္း” လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ တစ္ခြန္းထဲနဲ႔ ျပီးသြားမယ့္ ကိစၥကို ဘာလို႔မ်ား ကိုယ္လဲ ေလကုန္ခံ သူမ်ားလဲ စိတ္ညိဳညင္ေအာင္ ဘာလို႔မ်ား ေျပာခ်င္ရပါလဲလို႔။

တစ္ခ်ဳိ႕ေနရာေတြဆိုရင္ ဘာမွမေျပာပဲေနလိုက္ရင္ ျပီးသြားမယ့္ကိစၥေတြကို ပါးစပ္မထိန္းႏိုင္ပဲ ေျပာမိလို႔ ေျပာသူ နာသူ ႏွစ္ဦးစလံုး အဆင္မေျပျဖစ္ရတာေတြလည္း မနည္းပါဘူး။

x x x x x


ဗညားဦးသည္ မုတၱမတြင္ ၁၅ ႏွစ္ မင္းျပဳၿပီး ျဗတ္ထဗ ပုန္စားသျဖင့္ ဒုန္၀န္းသို႔ေျပာင္း၍ မင္းျပဳရသည္။ ဒုန္၀န္းတြင္ ၆ ႏွစ္မွ် စံရသည္။ ဒုန္၀န္းစား အမတ္ႀကီး ပြန္စိုလည္း နာဖ်ားမက်န္းျဖစ္၍ အနိစၥေရာက္ခဲ့သည္။ အမတ္ႀကီး ပြန္စို လြန္ၿပီးေနာက္ အမတ္ႀကီး၏သားႏွင့္ ဗညားဦးသည္ အၿမဲပင္ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ျပန္သည္။ သူ၏အၾကံေပးခ်က္အရ ဒုန္၀န္းသားမ်ားကို အားလံုး ဦးျပည္းေခါင္းတံုး ရိတ္ေစသည္။

ထိုသတင္းကို ျဗတ္ထဗၾကားလွ်င္ ညီျဖစ္သူ အဲျပဗုန္ကို ဗိုလ္မင္းခန္႔၍ သူရဲ ၇၀၀ ႏွင့္ ဦးျပည္းေခါင္းတံုးရိတ္ေစျပီး ဒုန္၀န္းသို႔ ခ်ီေစ၏။ ေန႔အခါ ေတာမွာခိုၾက၍ ညအခါ ခ်ီေလ၏။ မိုးေသာက္ထ၍ ဒုန္၀န္းၿမိဳ႕ကို ကပ္မိၿပီး နံနက္ၿမိဳ႕တံခါးအဖြင့္တြင္ ၿမိဳ႕တြင္းသို႔ ၀င္ၾကေလ၏။ အားလံုး ဦးျပည္းခ်ည္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တံခါးေစာင့္မ်ားက စစ္သည္မမွတ္သျဖင့္ ၎တို႔ကို မစစ္ေဆးေပ။

အဲျပဗုန္ႏွင့္ သူရဲ ၇၀၀ တို႔လည္း ၿမိဳ႕တြင္းသို႔ ၀င္မိလွ်င္ အျပင္းတိုက္ေလ၏။ ဆင္ျဖဴရွင္ ဗညားဦးလည္း စီးေတာ္ဆင္တြင္ က, မတင္ခင္သျဖင့္ ဆင္မယဥ္သာတစ္စီးထက္သို႔ ခုန္တက္၍ ကိုယ္လြတ္ေျပးေလ၏။

မွဴးမတ္ေသနာပတိ သူရဲသူခက္မ်ားလည္း သူ႔ရွင္ေနာက္သို႔ လိုက္ေသာ္လည္း မမီၾကေပ။ ဆင္ကဲတစ္ဦးႏွင့္သာ ေျပးေသာ္ ေခ်ာင္းအကူးတြင္ ဆင္မသည္ ႏြံကၽြံခဲ့သျဖင့္ သူ႔ရွင္ဗညားဦးကို ဆင္ကဲကိုယ္တိုင္ ကုန္းပိုးလွ်က္ ခုႆဏရံေတာသို႔ ၀င္ေလ၏။

ဗညားဦးသည္ ဆင္ကဲ၏ ေက်ာက္ကုန္းထက္၌ရွိစဥ္ ျမင္ျမင္သမွ် သစ္ရြက္ သစ္သီး သစ္ပြင့္မ်ားကို “ပဇာသစ္သီး၊ ပဇာသစ္ရြက္၊ ပဇာသစ္ပြင့္နည္း” ဟု ဆင္ကဲကို ေမး၏။ ဆင္ကဲသည္ ေမးတိုင္းေျဖၾကား၏။

ေမးဖန္မ်ားလတ္ေသာ္ ဆင္ကဲလည္း ပင္ပန္းလွသျဖင့္ အမ်က္ရွိ၍ “ႏွမလင္ မင္းသည္ ငါ့ေက်ာက္ကုန္းထက္၌ စီးလွ်က္ မေမးရာသည့္အေမးကို ေမးသည္။ ငါမဆိုႏိုင္ေတာ့ျပီ။ စီးဆင္ ႏြံကၽြံသျဖင့္ ငါကုန္းပိုး၍ေျပးေသာေၾကာင့္ ရန္သူလက္မွ လြတ္ေခ်သည္” ဟု အမ်က္ႏွင့္ ရင့္သီးစြာ ဆို၏။

သူ႔ရွင္ဗညားဦးလည္း နားေတာ္ရွသည့္ ဆင္ကဲစကားကို ၾကားလွ်င္ တိတ္ဆိတ္စြာပင္ ေနေတာ္မူ၏။ က်ဳိက္သေတး (က်ာ္သေတွ္)သို႔ ေရာက္ေသာအခါ မွဴးမတ္ေသနာပတိ ဆင္ျမင္းမ်ား မီလာၾက၍ စု႐ုံးၾကၿပီးလွ်င္ ပဲခူးသို႔ ကူးေတာ္မူ၏။
(ရာဇာဓိရာဇ္အေရးေတာ္ပံုက်မ္း ၊ ႏိုင္ပန္းလွ)

x x x x x

ရာဇာဓိရာဇ္အေရးေတာ္ပံုက်မ္းထဲက ဒီေနရာကို ပထမဆံုးဖတ္ရတံုးကေတာ့ ဒီဆင္ကဲေတာ့ အသတ္ခံရေတာ့မွာပဲ ထင္မိတာပါ။ ‘မင္းခေယာက်္ား ကမ္းနားသစ္ပင္’ ဆိုတယ္မဟုတ္လား။ ရွင္ဘုရင္ကို မဆင္မျခင္ ႏွမလင္လို႔ေတာင္ ဆဲလိုက္ေသး သူက..။ ဘုရင္ကလဲ ဘုရင္ပါပဲ အသက္လုေျပးေနရတာေတာင္ စပ္စပ္စုစု ေတာထဲမွာ သုေတသနလုပ္ေနေသးတာကိုး။

အင္း အဲဒီဇာတ္လမ္း ျပန္ဆက္ရရင္ ဗညားဦးလည္း ပဲခူးဟံသာ၀တီမွာ နန္းသစ္တည္ျပီး ေနပါတယ္။ အေျခတက်ရွိေတာ့ မွဴးမတ္ ေသနာပတိေတြကို အထိုက္အေလွ်ာက္အားေလွ်ာ္စြာ ဆုလာဘ္ေတြ ၿမိဳ႕စားရြာစားေတြ ေပးသနားပါတယ္။ ဆင္ကဲကိုေတာ့ ဘာဆုလာဘ္မွ မေပးပါဘူး။
အဲဒီအခါ အစ္မေတာ္လုပ္သူ မဟာေဒ၀ီက ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရင္း ဆင္ကဲဟာ ေက်းဇူးအထူးျပဳခဲ့တယ္ေပါ့။ သူ႔ကိုယ္လည္း ေက်းမက္စည္းစိမ္ခ်မ္းသာ ေပးလိုက္ပါဦးေပါ့။

အဲဒီအခါ ဗညားဦးက “အစ္မေတာ္ ဆိုသည့္အတိုင္း သူ႔ေက်းဇူးကား အထူးရွိေပ၏။ သို႔ေသာ္ ေက်းဇူးဂုဏ္မေျမာက္ပါ။ ငါတို႔ ဒုန္၀န္းမွ ထြက္ေျပးရစဥ္က သူႏွင့္ငါမွာ တစ္ခရီးတည္း လာရ၏။ ထိုအခါတြင္ ငါ့နားေတာ္ကို ရွနာေလေအာင္ သူဆိုသည္။ ငါ အရွက္ကြဲခဲ့ရသည္။ ေရွးလူမ်ား ဆိုထားၾကသည့္ စကားပံုရွိသည္။ ေက်းဇူးဂုဏ္တစ္ေထာင္ပင္ ရွိေစကာမူ အျပစ္တစ္ခုျပဳမိေခ်က ေက်းဇူးဂုဏ္တစ္ေထာင္စလံုး ပ်က္ရသည္။ ငါလို ဘုရင္တစ္ပါးကို နားမ်က္စိ ရွနာေလေအာင္ သင္းျပဳသျဖင့္ သင္းအသက္ကို မသတ္သည္ကပင္ သင္းေက်းဇူးကို ဆပ္သည္မည္၏။ အစ္မေတာ္သာ သင္းကို ေခၚထားလိုက္ပါ” ဟု မိန္႔ေတာ္မူသည္။

ဗညားႏြဲ႔ေနရာက စဥ္းစားေတာ့လဲ မွန္ပါတယ္။ သက္ဦးဆံပိုင္ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ ဘုရင္တစ္ပါးကို အလုပ္အေကၽြး ေက်းကၽြန္တစ္ေယာက္က ဆဲေရးတာခံရတယ္ဆိုေတာ့ အေတာ္ကို အမ်က္ထြက္မွာပါပဲ။ သူ႔ကို မသတ္ပဲထားတာကပဲ ေက်းဇူးဆပ္ရာေရာက္တယ္လို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ဆင္ကဲဘက္ကၾကည့္ရင္လည္း အသက္စြန္႔ျပီး ဆင္ေမာင္းလဲေျပးရ၊ ဆင္ႏြံထဲနစ္ေနလို႔ ကိုယ္တိုင္လည္း ကုန္းပိုးျပီး အသက္ကယ္ခဲ့ရတဲ့ ေက်းဇူးကိုမေထာက္ ဘာစည္းစိမ္မွမေပးဘူးဆိုေတာ့ စိတ္ထဲေတာ့ခံစားရမွာပါပဲ။ ဒါဟာ စကားတစ္ခြန္းကို မဆင္မျခင္ ေဒါသအေလွ်ာက္ ေျပာမိလို႔ ရရွိႏိုင္မယ့္ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာေတြကို လက္လြတ္လိုက္ရတာပါ။ သူသာ ဒီစကားတစ္ခြန္းကို မေျပာမိခဲ့ဘူးဆိုရင္ ဘုရင့္အသက္သခင္ ေက်းဇူးရွင္အေနနဲ႔ အေတာ္ႀကီးကို ဆုလာဘ္ေတြ ရာထူးေတြ ရႏိုင္မွာပါ။ အခုေတာ့ ေခါင္းနဲ႔ကိုယ္ အုိးစားမကြဲတာကိုပဲ ရွင္ဘုရင္ကို ျပန္ေက်းဇူးတင္ရမလို ျဖစ္သြားပါတယ္။

ဒါနဲ႔ စပ္ဆက္ျပီး သတိရမိတာက ဆရာနႏၵာသိန္းဇံရဲ႕ ‘မွန္ေသာစကားကိုဆိုျခင္း’ စာအုပ္ကေလးထဲက အေၾကာင္းအရာေလး တစ္ခုပါ။

တစ္ခါက ဘုရင္တစ္ပါးဟာ ၿမိဳ႕ျပင္မွာ ေတာကစားထြက္ရင္း ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ပြဲေတာ္တည္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေစပါတယ္။ သူ ပြဲေတာ္ တည္ခါနီးဆဲဆဲမွာပဲ ရဟန္းတစ္ပါးဟာ အေရွ႕ကိုလာျပီး ဆြမ္းခံရပ္ပါသတဲ့။ ဘုရင္လည္း ဒါဟာ သိပ္ကို မဂၤလာရွိတယ္ေပါ့။ သူစားခါနီးမွာ ရဟန္းတစ္ပါး လာျပီး အလွဴခံရပ္တာဟာ သူ႔ကို ခ်ီးေျမွာက္ခ်င္လို႔ပဲလို႔ ထင္ပါသတဲ့။ အဲဒါနဲ႔ ရဟန္းကို ဆြမ္းေလာင္းလွဴျပီး အမတ္တစ္ေယာက္ကို ရဟန္းေနာက္က လိုက္ျပီး ေစာင့္ၾကည့္ေစပါသတဲ့။ သူ႔အထင္ကေတာ့ ဒီရဟန္းဟာ ဧကန္မုခ် စ်ာန္အဘိဥာဥ္ရေနတဲ့ ရဟႏၱာတစ္ပါး ျဖစ္ရမယ္ေပါ့။

ေစာေစာက အမတ္လည္း ရဟန္းေနာက္ကို ေနာက္ေယာင္ခံလိုက္ရင္းက တစ္ေနရာအေရာက္မွာ ရဟန္းဟာ တဲအိမ္တစ္လံုးထဲ၀င္သြားပါသတဲ့။ တဲအိမ္ထဲမွာေတာ့ မိန္းမတစ္ေယာက္က ရဟန္းရဲ႕ သပိတ္ သကၤန္းေတြကို ယူငင္သိမ္းဆည္းျပီး ကေလးေတြနဲ႔ ဆြမ္းခံရလာတာေတြကို စားၾကေသာက္ၾကတာကို ေတြ႔ရပါတယ္တဲ့။ အမွန္ေတာ့ ဒီရဟန္းဟာ မိန္းမနဲ႔ကေလးေတြကို ဆြမ္းခံေကၽြးေနတဲ့ ရဟန္းတုရဟန္းေယာင္ တစ္ဦးပဲေပါ့။

အဲဒါနဲ႔ အမတ္လည္း ျပန္လာျပီး ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးေစာင့္ေနတဲ့ ဘုရင္ကို ဒီလို ေလွ်ာက္ပါတယ္။
“အရွင္မင္းႀကီး ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိး လိုက္ၾကည့္ေနဆဲမွာပဲ ရဟန္းဟာ ရဟန္းအသြင္ကြယ္ေပ်ာက္သြားေၾကာင္းပါ”

ဒီေနရာမွာ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ေပါ့ေလ..။ ဘုရင္ကေတာ့ ရဟန္းဟာ တန္ခိုးနဲ႔ ကြယ္ေပ်ာက္သြားတယ္လို႔ ထင္ျပီး သူ႔ရဲ႕အလွဴအေပၚ သိပ္ကို ပီတိျဖစ္ေနပါသတဲ့။ အမတ္ကိုလည္း ဆုလာဘ္မ်ားစြာ ေပးသနားပါတယ္။ အမတ္ေျပာတာကေတာ့ ရဟန္းအသြင္က ကြယ္ေပ်ာက္ျပီး လူအသြင္ေရာက္သြားတာကို ဆိုလိုတာပါ။ ဒီေနရာမွာ အမတ္ရဲ႕ စကားအရာလိမၼာပါးနပ္မႈကို ခ်ီးက်ဴးေလာက္စရာပါ။ သူသာ ဒီရဟန္းဟာ အတုႀကီးပါ။ မိန္းမေတြ ကေလးေတြနဲ႔ပါ ေျပာလိုက္ရင္ ဘုရင္ရဲ႕ အလွဴအေပၚ ၾကည္ႏူး၀မ္းသာေနတဲ့ သဒၵါစိတ္လည္း ပ်က္စီးသြားမယ္။ ရဟန္းတုလည္း အသတ္ခံရရင္ ခံရႏိုင္တယ္။ သူလည္း ဘာဆုလာဘ္မွ ရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အခုေတာ့ အေလွ်ာက္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ သံုးဦးသံုး၀ အဆင္ေျပရပါတယ္။

ေစာေစာက ဗညားႏြဲ႕ရဲ႕ ဆင္ကဲအျဖစ္မွာေတာ့ ေဒါသေလွ်ာက္ေျပာမိလို႔ ရရွိလာမယ့္ ဆုလာဘ္ေတြနဲ႔လြဲရံုမက အသက္မေသတာေတာင္ အေတာ္ကံေကာင္းတဲ့ အျဖစ္မ်ဴိးေရာက္သြားပါတယ္။

စကားတစ္ခြန္းကို အေျပာမတက္မႈေၾကာင့္၊ မလိုအပ္ပဲ ေဒါသအေလွ်ာက္ ေမာဟအေလွ်ာက္ မာနအေလွ်ာက္ ေျပာမိတာေတြေၾကာင့္ အက်ဳိးယုတ္ရတဲ့ အျဖစ္ေတြ ကင္းေ၀းၾကပါေစ။ (ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေရာ ဆင္ျခင္ႏုိင္ၿပီလားဆိုေတာ့.. ဟဲ ဟဲ သူမ်ားကိုပဲ ဆရာလုပ္တက္တာပါ။ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့…။)

အင္း.. လာလည္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ခင္လည္းခင္တယ္ အားလည္းနာပါတယ္။ အသစ္မတင္ႏိုင္ေတာ့ အားနာတာေပါ့ဗ်ာ။ အခုတစ္ေလာ မေရးျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းေတြကမ်ားသား... ဆင္ေျခေတြ.. ဆင္ေျခေတြ.. :P

တစ္..။ အလုပ္မ်ားတယ္ဗ်ာ။ ဟိုတစ္ေလာကဆို အလုပ္က pressure မ်ားေတာ့ stress ၀င္တယ္။

ႏွစ္..။ အင္း.. စိတ္မပါဘူး..ယင္းဂလိပ္လိုဆို mood မ၀င္ဘူးေပါ့ဗ်ာ.. :P

သံုး..။ ညစ္ေနတယ္.. အခုတစ္ေလာ စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႕ "နံရံကိုလက္သီးနဲ႔ထိုးမိတယ္" သီခ်င္းက ေခါင္းထဲေရာ ပါးစပ္ထဲေရာ ေရာက္ရာက္လာတက္တယ္။ ဘာကိုအျပစ္ရွာ ပံုမွာလဲ.. တရားခံအရင္းဟာ ဘယ္သူလဲ.. ကိုယ္ေလစဥ္းစား မရႏိုင္တိုင္း.. နံရံကိုလက္သီးနဲ႔ ထိုးမိတယ္.. တကယ္ေတာ့ မထိုးပါဘူးဗ်ာ..။ ကၽြန္ေတာ္က ကုိယ့္အသားနာမွာ သိပ္ေၾကာက္တာ :P ဘယ္ေလာက္ေဒါသထြက္ထြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ အနာမခံပါဘူး.. ဟိဟိ။

ေလး..။ အဲဒါနဲ႔ အင္တာနက္မွာ ကာတြန္းကားေတြ လိုက္ရွာၾကည့္တယ္။ (မဆိုင္ဘူးလား.. ဟီး)။ ကၽြန္ေတာ္က အခုအရြယ္အထိ ကာတြန္းကား ၾကည့္တံုး။ Tom & Jerry က ကၽြန္ေတာ္အႀကိဳက္ဆံုး ကာတြန္းကား။ ေနာက္ျပီး ငယ္ငယ္ထည္းက ႀကိဳက္တာ အခုထိ ျပန္ၾကည့္လည္း မရိုးႏိုင္တာ Jungle Book. ေမာဂၢလိနဲ႔ ၀က္၀ံႀကီး ဘာလူးတို႔ ႏွစ္ေယာက္သား သီခ်င္းဆိုျပီးကတဲ့ အခန္းဆို သိပ္ႀကိဳက္တာ..။

ငါး..။ သီခ်င္းေတြ ေလွ်ာက္ရွာျပီး ေဒါင္းတယ္။ သီခ်င္းအသစ္ေတြထက္ အေဟာင္းေတြကို လုိက္ရွာတယ္။ အသစ္ေတြက အခ်ိန္မေရြး ၀ယ္လို႔ရတယ္ေလ။ အေဟာင္းေလးေတြက လိုခ်င္ရင္ ေရႊထက္ရွားတယ္ မဟုတ္လား။ ျမန္မာသီခ်င္းေရာ အဂၤလိပ္သီခ်င္းေရာ အေဟာင္းတကာ့အေဟာင္းေတြ လိုက္ရွာေဒါင္းတယ္။

အဲမွာ ရွာရင္းနဲ႔ ဒီသီခ်င္းေလးကိုေတြ႔လို႔ လာလည္တဲ့ ဦးဦး ေဒၚေဒၚ ကိုကို မမ ညီ ညီမေလးမ်ား အပ်င္းေျပၾကည့္ရေအာင္ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ဒါေလးနဲ႔ပဲ ေက်နပ္ၾကပါေနာ္။

ကၽြန္ေတာ္ေမြးကင္းစ သံုးရက္သားတံုးကပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပိုးပုခက္ကေလးထဲမွာ ယက္ကန္ယက္ကန္ လဲေလ်ာင္းေနရင္း ပတ္၀န္းက်င္ ကမၻာေလာကသစ္ႀကီးကို စိတ္ပ်က္အံ့အားသင့္စြာ ေငးေမာေနတံုးေပါ့။ ေမေမက ႏို႔ထိန္းမိန္းမကို ေမးပါတယ္။

“ကေလး ဘယ္လိုေနသလဲဟင္”
“အို.. ကေလးကေတာ့ သေႏၶေကာင္းလိုက္တာ အစ္မရယ္။ က်မ သူ႔ကို သံုးခါေတာင္ ႏို႔တိုက္ျပီးျပီ။ ဒီေလာက္ ငယ္ငယ္ကေလးနဲ႔ ရႊင္ျမဴးေနတဲ့ ကေလးမ်ဳိး က်မ တစ္ခါမွေတာင္ မေတြ႔ဖူးဘူး”

ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္မခံႏိုင္ျဖစ္သြားျပီး ေအာ္ေျပာမိတယ္။
“မဟုတ္ဘူး ေမေမ၊ ကၽြန္ေတာ့္အိပ္ယာက မာေတာင့္ေတာင့္ျဖစ္ေနတယ္၊ ျပီးေတာ့ ႏို႔ကလည္း ပါးစပ္ထဲမွာ ခါးေနတယ္။ သူ႔ ရင္သားေတြအနံ႔ကလည္း ႏွာေခါင္းထဲမွာ နံတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္ေနတယ္ အေမ”

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာကို အေမေရာ ႏို႔ထိန္းပါ နားမလည္ၾကဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့ ဘာသာစကားက ကၽြန္ေတာ္လာခဲ့တဲ့ တျခားကမၻာတစ္ခုက ဘာသာစကားျဖစ္ေနတာကိုး။

ေမြးျပီး ၂၁ ရက္ျပည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေရဖ်န္းမဂၤလာနဲ႔ကင္ပြန္းတပ္ပြဲ လုပ္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက အေမ့ကို ေျပာတယ္..
“ခင္ဗ်ားေတာ့ တကယ္ကို ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားသားေလးဟာ ခရစ္ယန္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေမြးဖြားလာခဲ့လို႔ပဲ”

ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသသြားျပီး ဘုန္းေတာ္ႀကီးကို ေျပာလိုက္တယ္။
“အဲဒါဆို ေကာင္းကင္ဘံုက ဖာသာရဲ႕အေမကေတာ့ အေတာ္စိတ္ဆင္းရဲေနမွာပဲ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဖာသာက ခရစ္ယန္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေမြးလာခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးေလ”

ဒါေပမယ့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးလဲ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာကို နားမလည္ခဲ့ပါဘူး။

ခုႏွစ္လျပည့္ေတာ့ အၾကားအျမင္ဆရာတစ္ေယာက္က အေမ့ကို ေျပာျပန္ပါတယ္။
“ခင္ဗ်ားသားက ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္မွာဗ်.. လူေတြအမ်ားႀကီးကို ဦးေဆာင္ရတဲ့လူ ျဖစ္မွာ”

ကၽြန္ေတာ္ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္။
“အဲဒါ အၾကားအျမင္ဆရာအတုႀကီးအေမ။ ကၽြန္ေတာ္က ဂီတပညာရွင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာမွာ။ ဂီတပညာရွင္တစ္ေယာက္အျဖစ္ကလြဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ တျခားဘာမွျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး ”

ဒါေပမယ့္ အဲဒီအရြယ္ေရာက္တာေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္စကားကို ဘယ္သူမွ နားမလည္ၾကေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အေတာ္ႀကီးကို အံအားသင့္ခဲ့ရတာေပါ့။

သံုးဆယ့္သံုးႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကုန္လြန္သြားတယ္။ ဒီအေတာအတြင္းမွာ အေမေရာ၊ ႏို႔ထိန္းမိန္းမေရာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးပါ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ၾကပါတယ္။ (ဘုရားသခင္က သူတို႔၀ိညဥ္ေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ပါေစ) အၾကားအျမင္ဆရာကေတာ့ အသက္ရွင္ေနထိုင္တံုးပါပဲ။ မေန႔ကေတာ့ သူ႔နဲ႔ ဘုရားေက်ာင္း တံခါး၀မွာ ဆံုမိပါတယ္။ အလာပသလာပ ေျပာၾကရင္းနဲ႔ သူက အခုလိုေျပာပါတယ္။
“မင္းအခုလို ဂီတပညာရွင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာမယ္ဆိုတာ ငါသိႏွင့္ေနျပီးသားပါ။ ဟိုးတစ္ခ်ိန္ မင္းေမြးစကတည္းက ငါ မင္းရဲ႕အနာဂတ္ကို အၾကားအျမင္နဲ႔ၾကည့္ျပီး နိမိတ္ေဟာခဲ့တာ”

ကၽြန္ေတာ္သူေျပာတာကို ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အခု ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ အဲဒီတံုးက တျခားကမၻာရဲ႕ဘာသာစကားကို ေမ့သြားျပီျဖစ္လို႔ပါပဲ။

ခါလီဂ်ီဘရန္း Kahil Gibran ရဲ႕ စာေလးတစ္ပုဒ္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီက ဦးခါလီရဲ႕ စာေတြမကုန္မခ်င္းေတာ့ သည္းညီးခံျပီး အားေပးၾကပါဦးခင္ဗ်ာ။ :P

စိမ္းျမ
သစ္ရြက္တို႔ ေၾကြေနဆဲ
ငါ့မ်က္ရည္ စိုေနတံုးေပါ့
တခ်ဳိ႕ေတြ ေနႏိုင္လြန္းတယ္

ရဲရင့္
ေက်ာက္ခက္တို႔ ျပိဳေနဆဲ
ငါ့အတြက္အေျဖ ရွာေနတံုးေပါ့
တခ်ဳိ႕ေတြ ေနႏုိင္လြန္းတယ္

တစ္ေရးမွ မေပ်ာ္တဲ့ည
ေမွာင္လြန္းေနဆဲ
တစ္ေယာက္ထဲငါ ငိုေနတံုး
ရင္ထဲမွာ မေက်နပ္ဆံုး
အသည္းမွာ ဒါေနာက္ဆံုး..

တိတ္ဆိတ္
အိပ္မက္တို႔ က်န္ေနဆဲ
ငါ့စိတ္ေတြ ႏွင္ေနတံုးေပါ့
တခ်ဳိ႕ေတြ ေနႏိုင္လြန္းတယ္။

စိမ္းျမေနဆဲ သစ္ရြက္ေတြ ဘာေၾကာင့္မ်ား ေျမခရပါလိမ့္.. ေက်ာက္သားေက်ာက္ဆိုင္လို ရဲရင့္ခဲ့တဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြလည္း ျပိဳလဲခဲ့ျပီ.. မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္လည္း စြတ္စိုတံုး .. အသိခက္တဲ့ အေျဖကိုလည္း ရွာတံုး .. အိပ္စက္ျခင္းမဲ့တဲ့ညေတြမွာ ငိုေၾကြးေနတံုး .. ရင္ထဲမွာ မေက်နပ္ဖူး .. ဘာကို မေက်နပ္တာလဲ.. ဘယ္သူ႔ကို မေက်နပ္တာလဲ.. ေလာကႀကီးကိုလား.. ေနႏိုင္သူေတြကိုလား.. ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလား.. အဲဒါကိုလည္း အေျဖရွာတံုး.. အသည္းမွာ တကယ္ပဲ ေနာက္ဆံုးလို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီလား.. အဲဒီအေျဖကိုလည္း ရွာေဖြဆဲ.. ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္ အသက္မဲ့ေနတဲ့ အိပ္မက္ေတြပဲ က်န္ေနခဲ့တယ္။ ရင္ထဲမွာ တိတ္တဆိတ္မက္ေနဆဲ ဒီအိပ္မက္ကေရာ တကယ္ပဲ ေနာက္ဆံုးအိပ္မက္ ျဖစ္မွာလား.. စိတ္ေတြကေတာ့ ဟိုး အဆံုးအစမရွိတဲ့ အတိတ္နဲ႔ အနာဂတ္ကို လူးလာေခါက္တံု႔ ႏွင္ေနဆဲပါပဲ…။ ေနႏိုင္သူေတြကလည္း မဆိုင္သလို ေနျမဲပါပဲ..။

ကိုခင္၀မ္းနဲ႔ ကိုခိုင္ထူးတို႔ သီဆိုခဲ့ဖူးတဲ့ သီခ်င္းေလးပါ။ ဟိုးငယ္ငယ္ ဂစ္တာတီးစကတည္းက ႏွစ္ခ်ဳိက္ခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေလးကို ျပန္ခံစားၾကည့္မိတာပါ။ ရင္ဘတ္ျခင္းတူရင္ မွ်ေ၀ခံစားသြားႏိုင္ပါတယ္။ အားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။

ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ယာႏိုးေတာ့ ေနျခည္ႏုႏုက ျပတင္းေပါက္ကေနျဖာျပီး အခန္းထဲကိုက်ေနပါတယ္။ အျပင္က ငွက္ကေလးေတြရဲ႕ က်လိက်လိအသံကို ၾကားရတယ္။ မိုးရြာျပီးစအခ်ိန္မွာ ငွက္ကေလးေတြ ေတးဆိုသံမ်ဳိးပဲ။ ဟုတ္တာေပါ့။ ညက တစ္ညလံုး မုိးရြာခဲ့တာပဲ။ အင္း… တကယ္ေတာ့ ညကတစ္ညထဲမဟုတ္ပါဘူး။ မိုးရက္ဆက္ရြာေနတာ ၾကာေပါ့။ ဒီမနက္မွာေတာ့ ေနေရာင္ျခည္ေႏြးေႏြးကို ျပန္ျမင္ခြင့္ရျပီေလ။ ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ ေလာကႀကီးရဲ႕ေမာင္းႏွင္အား သီခ်င္းသံက သဲ့သဲ့ေလး အခန္းထဲကို ပ်ံ႕လြင့္လာေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အိပ္ယာထရင္ ႏွစ္သက္တဲ့သီခ်င္းသံေလးနဲ႔ ႏိုးထရတာကို သိပ္သေဘာက်တဲ့သူပါ။ ဒီသီခ်င္းေလးကို ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူ ဖြင့္ေပးထားတာေပါ့။ သူကကၽြန္ေတာ့္ထက္ အၿမဲလိုလို အရင္ႏိုးတက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အအိပ္မက္တယ္လို႔ မဟုတ္ေပမယ့္ ညဥ့္နက္မွအိပ္တက္လို႔ မနက္အိပ္ယာထ အၿမဲေနာက္က်တက္သူေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္တိုင္းမွာ သူကအရင္ႏိုးေနက်ပဲလို႔ ထင္မိတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ကၽြန္ေတာ့ေဘးမွာထိုင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္အိပ္ေပ်ာ္ေနတာကို မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ၾကည္ႏူးမႈမ်ဳိးနဲ႔ ၾကည့္ေနတက္တဲ့ သူ႔မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ ႏိုးထခဲ့တဲ့ ေန႔ေတြလဲ မနည္းပါဘူး။ အမွန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ အရင္ႏိုးတဲ့ေန႔ေတြမွာ သူ႔ကို အဲလိုစိုက္ၾကည့္ရင္း ကေလးတစ္ေယာက္လို အျပစ္ကင္းတဲ့သူ႔ကို ပိုပိုျပီးျမတ္ႏိုးလာမိတာပါ။ ကေလးတစ္ေယာက္လို အပူအပင္အေၾကာင့္အက်မရွိ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ေစခ်င္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ စစ္မွန္တဲ့ခ်စ္ေမတၱာနဲ႔ သံေယာဇဥ္ေလးေတြကို ထာ၀စဥ္ရွင္သန္ေနဖို႔ တာ၀န္သိတက္မႈနဲ႔ သစၥာတရားက အားျဖည့္ကူညီေပးေနတယ္လို႔ ယံုၾကည္မိတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ အခန္းအျပင္ကိုထြက္ ေရခ်ဳိးခန္းသြားဖို႔ ထမင္းစားခန္းကိုျဖတ္လိုက္ေတာ့ ေကာ္ဖီန႔ံသင္းသင္းကေလးကို ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ေကာ္ဖီႀကိဳက္တက္လို႔ မနက္ခင္းေတြမွာ ေကာ္ဖီအတူေသာက္ရတဲ့ ၾကည္ႏူးမႈကို ဘာနဲ႔မွလဲႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အခုခ်ိန္ဆို သူ ဘုရားခန္းထဲမွာ ဘုရားပန္းကပ္ရင္း ေမတၱာပို႔ေနေရာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာသစ္ျပီးခ်ိန္ဆို သူ ဘုရားရွိခိုးျပီးတာနဲ႔ အေတာ္ပဲေလ။ ေကာ္ဖီအတူေသာက္ၾကမယ္။ တစ္ေန႔တာအတြက္ အတူျပင္ဆင္ၾကရမယ္ေလ။

မနက္စာစားျပီးရင္ေတာ့ သူ႔ကို ပန္းကန္ေတြ ကူေဆးေပးရမယ္။ ထမင္းစားျပီးခ်ိန္တုိင္း ကၽြန္ေတာ္က ပန္းကန္ေတြကို ကူေဆးေပးေနၾကပါ။ တစ္ခါတစ္ေလ သူမအားေတာ့လဲ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲ ေဆးရတာေပါ့။ အလုပ္နားတဲ့ေန႔ဆိုရင္ အိမ္သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ရမွာ။ တာ၀န္ရယ္လို႔ ခြဲမထားေပမယ့္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ညွာတာရင္းနဲ႔ပဲ အလုပ္ေတြကို ၀ိုင္းကူလုပ္ျဖစ္သြားတာပါပဲ။ သူက ပန္းကေလးေတြကို ခ်စ္တက္ေတာ့ ငယ္ငယ္က ပန္းပင္စိုက္တာ ၀ါသနာမပါတဲ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ အခုေတာ့ ဥယ်ဥ္မွဴးတစ္ပိုင္းကို ျဖစ္လို႔။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြဆီက သြားျပီး မ်ဳိးယူလာတာန႔ဲ။ ပန္းစိုက္ျခံေတြသြားျပီး ၀ယ္လာတာနဲ႔၊ အဲဒီ ကိုယ္ေတာ္ေလးေတြကို မေသမေပ်ာက္ရေအာင္၊ အပြင့္လွလွ ထြားထြားေလးေတြပြင္႔ရေအာင္ တက္သေလာက္ မွတ္သေလာက္နဲ႔ ျပဳစုရေတာ့တာပဲဗ်။ သူက အဲဒါကို အားမရေသးဘူး သင္တန္းတက္ခိုင္းေနေသးရဲ႕။ အင္း… အလုပ္ၾကာၾကာနားတဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ သူစိတ္ေက်နပ္ေအာင္ သင္တန္းမဟုတ္ေတာင္ စာအုပ္ေလးဘာေလး၀ယ္ျပီး ေသခ်ာ ဂရုတစ္စိုက္ လုပ္ေပးမယ္လို႔ေတာ့ စိတ္ကူးထားတာပဲ။

စာအုပ္ဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးက စာဖတ္၀ါသနာပါေတာ့ အိမ္ကေလးကို ေဆာက္တံုးက စာဖတ္ခန္းေလး တစ္ခုပါ ထည့္ျပီး ဒီဇိုင္းဆြဲခဲ့ပါတယ္။ စာဖတ္ခန္းကေလးကို အလင္းေရာင္ေကာင္းေကာင္းရဖို႔ ဘယ္လိုေနရာမွာ ထားမယ္ဆိုတာ၊ ျပဴတင္းေပါက္ကို ဘယ္ပံုစံထားမယ္ဆိုတာ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ ေခါင္းစားခဲ့တာေပါ့။ အခုေတာ့ စာဖတ္ခန္းကေလးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏွစ္သက္ရာ စုေဆာင္းထားတဲ့ စာအုပ္ကေလးေတြနဲ႔ စာၾကည့္တိုက္ေလးတစ္ခုလို ျဖစ္လို႔ေပါ့။ သူက ရပ္ကြက္ထဲက စာဖတ္၀ါသနာပါတဲ့ ကေလးေတြကို စာအုပ္ေလးေတြ ေပးဖတ္တက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကေလးခ်စ္တက္ေတာ့ ဘာမွမေျပာပါဘူး။ ကေလးေတြကို စာဖတ္၀ါသနာပါလာေအာင္ ျပဳစုေပးတာကို သေဘာက်ပါတယ္။ တန္ဖိုးသိပ္ႀကီးတဲ့ စာအုပ္ေတြဆိုရင္ေတာ့ ကေလးေတြကို အိမ္မေပးလိုက္ဖို႔ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေျပာထားရတာေပါ့။

ျပဳတင္းေပါက္က လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ျခံထဲမွာ ဇီဇ၀ါပန္းေတြ ပြင့္ေနတာေတြ႔ရတယ္။ အိမ္ေရွ႕ ၀ရန္တာေလးရဲ႕ အမိုးေအာက္မွာေတာ့ kiss me quick ပန္းကေလးေတြ ပြင့္ေနတယ္။ သူတို႔လည္း ေနေရာင္သိပ္မရလို႔ မ်ားမ်ားစားစား မပြင့္ႏိုင္ၾကရွာဘူး။ မိုးရြာထားတာေၾကာင့္ တစ္ျခံလံုးက သစ္ပင္ပန္းပင္ေလးေတြ စိမ္းစိုေနတယ္။ ျခံေထာင့္မွာ ညေမႊးပန္းပင္ေလး တစ္ပင္ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူက ညေမႊးပန္းန႔ံကို ႀကိဳက္ေပမယ့္ ၾကာၾကာ႐ႈရင္ ေခါင္းမူးတက္လို႔ ဟိုးျခံေထာင့္ ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ သြားစိုက္ထားတာ။ ညဘက္ ေလေျပတိုက္ရင္ ညေမႊးပန္းနံ႔ေလး တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ပ်ံ႕လြင့္လာတာက တစ္မ်ဳိးၾကည္ႏူးစရာပဲ။ အေရွ႕ဘက္ျခံေထာင့္က ပိေတာက္ပင္ကေတာ့ သၾကၤန္ဆိုရင္ တစ္ပင္လံုး ၀ါထိန္ေနေအာင္ ပြင့္တက္တာ။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ “ပိေတာက္ပန္း” ကဗ်ာေလးကိုဖတ္ျပီး သနားခ်င္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူက ပိေတာက္ပန္းခ်စ္တက္ေတာ့ ခ်စ္သူ႔မ်က္ႏွာေတာ္ မညိဳရေလေအာင္ သနားတာေတြ ေဘးခ်ိတ္ အပင္ေပၚေမ်ာက္ကေလးလို တက္ရတာေေပါ့။ အျမင့္ႀကီးေတာ့ မတက္ႏိုင္ပါဘူး။ သစ္ပင္မွ မတက္တက္တာ။ ငယ္ငယ္က ႀကီးႀကီးက ကၽြန္ေတာ္ႀကီးလာရင္ အပင္တက္ရေအာင္ဆိုျပီး ေမြးစကတည္းက စိုက္ထားတဲ့ မာလကာပင္ေပၚေတာင္ မတက္တာ။ အဟီး.. အခုေန ကၽြန္ေတာ့္ႀကီးႀကီးေတြ႔ရင္ေတာ့ ဘာေျပာမယ္မသိဘူး။ အိမ္ေျမာက္ဖက္ ျခံစည္း႐ုိးမွာ ကပ္စိုက္ထားတဲ့ ငု၀ါပင္တန္းကေတာ့ အျမဲလိုလို ပန္းပန္လ်က္ပါပဲ။ ပိေတာက္ပန္းလို အေျခမႀကီးပဲ ရက္ရက္ေရာေရာပြင့္ေပးျပီး ကမၻာႀကီးကို အလွဆင္ေပးေနတဲ့ ငု၀ါပန္းေလးေတြကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။

ေဆာင္းတြင္းဘက္ လသာတဲ့ ညေတြဆိုရင္ အိမ္အေပၚ ၀ရန္တာအမိုးပြင့္ေပၚကေန လမင္းႀကီးနဲ႔ ၾကယ္ေတြညီလာခံကို ေငးေမာရင္း ၾကည္ႏူးစရာ အတိတ္အေၾကာင္းေလးေတြ ျပန္ေျပာရတာ သိပ္ၾကည္ႏူးဖို႔ေကာင္းတယ္။ ႏွစ္ေယာက္အတူထိုင္ရင္း သီခ်င္းသံေလး သဲ့သဲ့ဖြင့္ျပီး ၾကယ္ေတြစံုတဲ့ညကို အံ့ၾသေငးေမာရင္း စၾကာ၀ဠာႀကီးရဲ႕ ဆန္းက်ယ္မႈကို ႏွစ္ေယာက္သား ရင္သပ္ရႈေမာ ျဖစ္ေနတက္တာေလ။ တစ္ခ်ဳိ႕ညေတြမွာေတာ့ ျခံထဲက ဒါန္းကေလးေပၚမွာ အတူထိုင္ျပီး ဂစ္တာတီးရင္း သီခ်င္းေတြ အတူဆိုၾကတယ္ေလ။ သိပ္ကို ေပ်ာ္စရာ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြေပါ့

ေနာက္ေတာ့ ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ စာအုပ္ေတြအေၾကာင္း ေျပာၾကမယ္။ ႏွစ္သက္တဲ့သီခ်င္းေတြအေၾကာင္း ေျပာၾကမယ္။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခ်စ္တ့ဲအေၾကာင္းေျပာၾကမယ္။ အနာဂတ္အတြက္ တိုင္ပင္ၾကဦးမယ္။ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ဆႏၵေတြဖလွယ္ၾကဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အတိုက္အခိုက္ေတြၾကားမွာ ယိုင္နဲ႔ခဲ့ရင္ေတာင္ ဘယ္ေတာ့မွ လဲက်မသြားရေအာင္ သူက အားေပးေဖးမခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ အားေပးစကားေတြ၊ ႏွစ္သိမ့္စကားေတြနဲ႔ ေန႔သစ္တစ္ခုကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ အျမဲအဆင္သင့္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူ႔ရဲ႕ ခုိလႈံရာျဖစ္သလို သူဟာလည္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ခိုလႈံရာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ နားခိုရာ အိမ္ကေလးရယ္ သူရယ္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ေနာက္ေတာ့ ရရွိလာမယ့္ သားသမီးေလးေတြရယ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ေမတၱာအသိုက္အျမံဳကေလးကို မပ်က္စီး မထိခိုက္ရေလေအာင္၊ အျမဲရယ္သံလြင္လြင္ေလးေတြ ပ်ံ႕လြင့္ေနေအာင္ စစ္မွန္တဲ့အခ်စ္ေမတၱာနဲ႔ သစၥာတရားနဲ႔ တာ၀န္သိတက္မႈနဲ႔ ႐ိုးသားသန္႔စင္မႈနဲ႔ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ေစာင့္ေရွာက္သြားမွာပါ။

လူသားအားလံုးလဲ ေမတၱာေအးရိပ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။

(အဲဒီ ခိုလႈံရာရင္ခြင္ေလးတစ္ခုနဲ႔ ခိုနားစရာအိမ္ေလးတစ္လံုးကိုု ကၽြန္ေတာ္ ႐ွာေဖြေနဆဲပါဗ်ာ။ ခိုနားခြင့္မရေသးပါဘူး။ တစ္ေန႔ေန႔မွာေတာ့ ခိုနားခြင့္ရမယ္ထင္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ေမာပန္းေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့၀ိညဥ္ဟာ ေျပးလႊား၀ဲလည္ေနဆဲပါပဲ။)

တစ္ေန၀င္တာကို
ေငးေမာရင္း
ေၾကြသြားတဲ့ မနက္ခင္းေတြကို
ႏွေျမာေနမိတာ…

တိမ္ေတြနဲ႔အတူ
ပ်ံသန္းလိုက္ခ်င္ေပမယ့္
ေျမေပၚမွာလမ္းေလွ်ာက္ျပီး
ေျမႀကီးကို ခင္တြယ္တက္တာ…

ဘာကိုမွ
မစြဲလန္းဘူးေျပာေပမယ့္
အိပ္မက္ေဟာင္းေတြေၾကာင့္
အိပ္ေရးပ်က္ ပ်က္ေနတက္တာ…

စာအုပ္၊ ဂီတနဲ႔ အခ်စ္ကို
ျမတ္ႏုိးေပမယ့္
ေငြရွိရင္ ပိုျပီးေပ်ာ္ႏိုင္မယ္
ထင္ေနတက္တာ…

ဘ၀ဆိုတာ
တကယ္ပဲ ဒိုးနပ္တစ္ခုဆိုရင္
အႏွစ္သားနဲ႔ အကာ
ဘယ္ဟာပိုမ်ားေနလဲ
ေ၀ခြဲမရတက္တာ…

ေမြးကတည္းက
အနိစၥ၊ အနိစၥ
တဖြဖြၾကားဖူးျပီးသားေပမယ့္
မေသခ်ာျခင္းနိယာမကို
အဆန္းထင္ေနတက္တာ…

ျပဴတင္းေပါက္က
ကြင္းစိမ္းစိမ္းေလေျပကို
ႏွစ္ၿခိဳက္ခံုမင္ေပမယ့္
အဲယားကြန္းမရွိရင္ေတာ့
မျဖစ္ဖူးထင္ေနတက္တာ…

ေလာကႀကီးက
ဖတ္မကုန္တဲ့စာအုပ္
လူေတြကိုဖတ္ရတာ
စိတ္၀င္စားစရာဆိုေပမယ့္
စာတစ္အုပ္နဲ႔ ျငိမ္သက္ေနခ်င္တာ…

လေရာင္ေအာက္မွာ
သီခ်င္းသံကိုခံစားရင္း
ပိုးစုန္းၾကဴးေတြလို
ပ်ံသန္းခ်င္ေပမယ့္
အေမွာင္ကိုေၾကာက္တက္တာ…

အယူသီးတဲ့
ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြကို
လက္ခံဖို႔ ျငင္းဆန္တက္ေပမယ့္
ၾကယ္ေၾကြတာေတြ႔ရင္
ဆႏၵျပဳမိတက္တာ…

ၾကယ္ေတြစံုတဲ့
စႀကၤာ၀ဠာႀကီးရဲ႕၀တ္႐ံု
အေမွာင္ညေကာင္းကင္ကို
အသက္ရႈရပ္ေလာက္ေအာင္
အံ့ၾသေငးေမာရင္း
အေတြးေတြ ကဆုန္ဆိုင္းရတာ
ႏွစ္ၿခိဳက္ေပမယ့္
မီးပ်က္တဲ့ညေတြကို
စိတ္ပ်က္တက္တာ…

စမ္းေရစီးသံ
၀ါးရြက္ေလတိုးသံ
ငွက္ငယ္ျမည္သံ
ေရပလံုစီသံ
ယာေတာသံ
ကေလးရယ္သံ
မ်က္စိမွိတ္လို႔
ေပ်ာ္၀င္လိုက္ခ်င္ေပမယ့္…
မာနသံ
အတၱသံ
ျငင္းခုံသံ
ျပိဳင္ဆိုင္သံ
ေမးေငါ့သံ
မနာလိုသံ
ေမာဟိုက္သံ
ႏြမ္းလွ်သံ
တမ္းတသံ
အသည္းကြဲသံ
ဆူညံသံေတြနဲ႔
ၿမိဳ႕ျပလမ္းေတြေပၚမွာ
ယိမ္းထိုးေျပးလႊားေနတဲ႔
ေျခေထာက္ေတြကို
မရပ္တန္႔ခ်င္တာ…

အဲဒါ..
ကၽြန္ေတာ္မဟုတ္တဲ့
ကၽြန္ေတာ္ပါ။

ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ လက္ေရးအလြန္ညံ့လွေသာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားကို သြားျပီး သတိရလိုက္မိပါသည္။ သူတို႔လည္း ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွ၍ ကိုဥာဏ္စိန္ေျပာသလို ခပ္ပ်င္းပ်င္း ခပ္ဖ်င္းဖ်င္း ဆရာ၊ ဆရာမမ်ိဳးႏွင့္ သူငယ္တန္းတြင္ ႀကံဳခဲ့ရလိမ့္မည္ဟု ထင္မိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ငယ္ဆရာ ဦးစံေရႊေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့လက္ေရး အတန္အသင့္ေကာင္းခဲ့သည္ကို ေတြး၍ ကြယ္လြန္သူ ဆရာကို သတိရေက်းဇူးတင္လိုက္မိပါသည္။
ကိုဥာဏ္စိန္က ဆက္၍...
"အဲဒီထက္ပိုျပီး ဂ႐ုစိုက္ရတာက အဆြဲအငင္ဗ်။ အဲဒါေတြက်ရင္ေတာ့ ပိုျပီးဂ႐ုစိုက္ရတယ္။ ရရစ္ကို အေပၚကဆြဲတာေတြ၊ သေ၀ထိုးကို အေပၚကဆြဲတာေတြ၊ အို၊ကို၊မို တို႔လို စာလံုးေပါင္းေတြမွာ လံုးႀကီးတင္ကို အရင္စျပီးေရးၾကတာမ်ဳိးေတြလို အမွားေတြေပါ့ဗ်ာ။ ေသခ်ာ ျဖည္းျဖည္းေဆးဆးေရးရင္ေတာ့ မသိသာလွဘူးေပါ့။ လက္ေရးကိုေသာ့ျပီး ျမန္ျမန္ေရးလိုက္ျပီဆိုရင္ အဆြဲအငင္ စနစ္မက်တဲ့လက္ေရးဟာ အလြန္ဖတ္ရတာ ခက္သြားတယ္ဗ်"
ကေလးငယ္၏ တစ္သက္တာအတြက္ကို အေျခခံ ပႏၷက္႐ိုက္လိုက္ရေသာ သူငယ္တန္းဆရာ၏ ဘ၀ႏွင့္တာ၀န္ကို အလြန္႐ိုေသမိလာသည္။ အခ်ဳိ႕ေသာတိုင္းျပည္မ်ားတြင္ သူငယ္တန္းသင္ေသာဆရာကို သီးသန္႔အရည္အခ်င္း ရွိေစလွ်က္ လစာျမင့္ျမင့္ေပးထားၾကသည္ ဟူေသာအခ်က္ကို သေဘာေပါက္လာမိပါသည္။
ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ဆံပင္ညွပ္ဆရာ ကိုသိန္းေမာင္ႀကီး ေျပာဖူးေသာ စကားကိုလည္း သြားျပီး သတိရလိုက္မိပါေသးသည္။
"ကေလးေခါင္းဆိုေတာ့ ငယ္တာေၾကာင့္ ဆံပင္ညွပ္ခကို တစ္၀က္ေပးရတာေတာင္ မ်ားေသးတယ္လို႔ ထင္တက္ၾကေသးတယ္ဗ်။ ဓါးျပတ္သြားမွာ ေၾကာက္ရတာတစ္မ်ဳိး၊ ငိုတာကတစ္မ်ဳိး၊ ႐ုန္းတာကတစ္မ်ဳိး"
အင္း.. ကိုဥာဏ္စိန္တို႔ ကိုသိန္းေမာင္ႀကီးတို႔ လုပ္ငန္းက ခပ္ဆင္ဆင္ပါပဲလားဟု ေအာက္ေမ့မိသည္။
ဤသို႔လွ်င္ ၀လံုးသင္ခန္းစာျပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ဆင့္ တက္လိုက္ျပန္ပါသည္။
သင္ပုန္းေပၚတြင္ က၊ခ၊ဂ၊ဃ၊င ဟူေသာ အကၡရာငါးလံုးကို ေရးလိုက္ပါသည္။ ျပီးမွ တစ္တန္းလံုးကို မတ္တပ္ရပ္ခိုင္းလိုက္ပါသည္။
"မင္းနာမည္ ဘယ္သူလဲ"
"ေမာင္ေက်ာ္ျမင့္ပါ ခင္ဗ်"
လက္ပိုက္ျပီး ေျဖပါသည္။
"မင္းနာမည္ကေကာ"
"ေမာင္ထြန္းစိန္ပါ ခင္ဗ်"
"ညည္းနာမည္ ဘယ္သူလဲ"
"ေၾကာ့ယဥ္၀င္းပါရွင့္"
"အံမယ္.. တယ္ေကာင္းတဲ့နာမည္ပါလား။ ကဲ..ကဲ.. ညည္းနာမည္ကေကာ"
"တည္ၾကည္၀င္းပါရွင့္"
"ဟဲ့.. ငါ့တပည့္ေတြ နာမည္ေတြက ေကာင္းလွခ်ည္လား။ ညည္းနာမည္ကေကာ"
"နီနီေအးပါရွင့္"
ဤသို႔လွ်င္ ေက်ာင္းသားအေတာ္မ်ားမ်ားကို နာမည္ေလွ်ာက္ျပီး ေမးပါသည္။ ျပီးမွ...
"ကဲ.. ၾကည့္စမ္း မင္းတို႔အားလံုးမွာ နာမည္ေတြ ရွိၾကတယ္။ နာမည္မရွိတဲ့လူမွား ရွိသလားေဟ့"
"မရွိပါဘူးခင္ဗ်"
"ေအး.. မင္းတို႔အားလံုးမွာ နာမည္ရွိၾကသလို သူတို႔မွာလည္း နာမည္ရွိတယ္"
သင္ပုန္းေပၚရွိ ကႀကီး ခေခြး အကၡရာမ်ားဆီကို လက္ညႈိးထိုးျပီး ေျပာလိုက္ပါသည္။
"ညည္းနာမည္က ဘယ္သူလဲ"
"ျဖဴႏွင္းေ၀ပါ ဆရာ"
"ေအး.. သူ႔နာမည္က ကႀကီးတဲ့ မွတ္ထား။ ၾကားလား ဘယ္သူလဲ"
"ကႀကီးပါ ဆရာ"
"ညည္းနာမည္က ဘယ္သူလဲ"
"သႏၱာၿပံဳးပါ ဆရာ"
"ေအး.. သူ႔နာမည္က ခေခြးတဲ့ မွတ္ထား၊ ၾကားလား"
ဤသို႔အားျဖင့္ ကႀကီး၊ ခေခြးမ်ားကို မိတ္ဆက္ သင္ၾကားေပးသြားပါသည္။ မၾကာမီမွာပင္ သူတို႔အားလံုး အကၡရာမ်ားကို မွတ္မိသြားၾကသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ တကၠသိုလ္ဆရာမ်ားအဖို႔ မိမိသက္ဆိုင္ရာ ဘာသာရပ္မ်ားတြင္ တိုးတက္ျမင့္မားေအာင္ ရွာေဖြ ဖတ္ရႈၾကရပါသည္။ ၾကံစည္စဥ္းစားၾကသည္မွာ မွန္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ တပည့္မ်ားအား ဘယ္ပံုဘယ္နည္း သင္ၾကားပို႔ခ်ရမည္ ဆိုသည့္ ကိစၥအတြက္ကိုေတာ့ မူလတန္း၊ သူငယ္တန္း သင္ၾကားသူ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားေလာက္ ၾကံစည္အားထုတ္ရသည္ဟု မထင္မိပါ။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းမ်ား ျပန္ဖြင့္ျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္သို႔ ျပန္လာခဲ့ပါသည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ သီတင္းကၽြတ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ ေတာင္တြင္းႀကီးသို႔ ျပန္ေရာက္သြားပါသည္။ ယခင္ကအတိုင္း ကိုဥာဏ္စိန္၏ သူငယ္တန္းသို႔လည္း ေရာက္သြားျပန္ပါသည္။
ကေလးေတြက စာေတြအေတာ္ေလး ဖတ္ႏိုင္ေနၾကပါျပီ။ ေက်ာင္းဆင္းခါနီးေရာက္ေတာ့ ကေလးေတြ သံေပါက္ကဗ်ာ ရြတ္ၾကပါသည္။ ထိုသံေပါက္ေတြကို အကုန္လံုး ကၽြန္ေတာ္မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ဆိုလိုရင္း အဓိပၸါယ္အခ်ဳိ႕ကိုေတာ့ သတိရေနပါေသးသည္။ အိပ္ရာ၀င္ ေျခေဆးရမည္၊ ဘုရားကန္ေတာ့၊ မိဘကန္ေတာ့ ဆိုတာေတြလည္း ပါ,ပါသည္။ ထိုထိုေသာ လိမၼာေရးျခားရွိေစမည့္ ကိစၥမ်ားအျပင္ (ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္) "အလွဴေပးေၾကာင္း၊ ထမင္းေရာင္း၊ ေတာင္းႀကီးကိုသာ ကန္ပစ္ပါ" ဆိုတာလည္း ပါေနပါသည္။ စကားလံုးကေတာ့ တိတိက်က် မွန္ခ်င္မွ မွန္ပါမည္။ ကေလးမ်ားမွာ သံေပါက္ကို ဆိုၾကရာတြင္ ပါးစပ္က ဆို႐ံုသာမဟုတ္။ ကုိယ္ဟန္အမူအရာလည္း လုပ္ျပီးဆိုၾကရပါသည္။ ထိုသံေပါက္ကို ဆိုၾကရာတြင္ "ေတာင္းႀကီးကိုသာ ကန္ပစ္ပါ" ဆိုရာ၌ ေျခေထာက္ႏွင့္ အားရပါးရ သိမ္းက်ဳံးျပီးကန္လိုက္သည့္ အမူအရာကိုလည္း လုပ္ၾကရပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္က ဘာကိုဆိုလိုေၾကာင္း ႐ုတ္တရက္နားမလည္ႏိုင္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းဆင္းျပီး ႏွစ္ေယာက္သား ျပတိုက္ဘက္ ထြက္လာၾကေတာ့...
"ေနပါဦး ကိုဥာဏ္စိန္ရ.. ဟို ေတာင္းႀကီးကိုသာ ကန္ပစ္ပါ ဆိုတာက ဘာလုပ္တာလဲဗ်။ က်ဳပ္ျဖင့္ ဘာမွန္းကို မသိလိုက္ဘူး"
ကိုဥာဏ္စိန္က ရယ္လိုက္ျပီး ...
"သက္သက္ အျမင္ကတ္လြန္းလို႔ဗ်ာ။ ဒီလိုဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ တစ္ခ်ဳိ႕လူေတြက အလွဴလုပ္ရင္ လုပ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဘာလို႔ အလွဴေငြခံခ်င္ရတာလဲ။ သားသမီးကို မရွိမဲ့ ရွိမဲ့ ရွင္ျပဳရတာဆိုရင္ေတာ့ အမ်ားက သနားသျဖင့္ ၀ိုင္း၀န္းၾကတာ ရွိရင္ေတာ့ ရွိမွာေပါ့။ ခုေတာ့ အလွဴႀကီးကို ဧရာမခမ္းခမ္းနားနားလုပ္ျပီး အကူေငြခံတာဟာ ထမင္းေရာင္းတာနဲ႔ ဘာထူးလဲ။ အဲဒါေတြကို အျမင္ကတ္လြန္းလို႔ ထည့္ျပီးေရးလိုက္တာပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔လို ကဗ်ာနားလည္တဲ့လူေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္ကေတာ့ ၾကားဖူးနား၀ ကိုယ္ရြတ္ခဲ့ဖူးတာေတြနဲ႔ မွန္းျပီးစပ္လိုက္တာပဲ။ မွန္လား မမွန္လားမသိဘူး။ ေျခေထာက္နဲ႔ကန္တာကို ထည့္ျပီးေရးလိုက္တာကေတာ့ ကေလးဆိုတာ အားရပါးရ လႈပ္ရွားျပီး ရြတ္ရဆိုရရင္ ပိုႀကိဳက္တယ္ဗ်။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္က စြတ္ျပီးထည့္လိုက္တာပဲ"
ကိုဥာဏ္စိန္က ေျပာျပီး အားရပါးရ ရယ္ေနပါသည္။
"ေနပါဦးဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားက အဲဒါေတြကိုေရးေတာ့ ကေလးေတြက ဘာနားလည္မွာလဲဗ်"
"ေအးေလဗ်ာ.. က်ဳပ္ကလည္း ကေလးေတြကို နားလည္ေစခ်င္လို႔မွ မဟုတ္ပဲ။ ေလာဘႀကီးသူေတြကို အျမင္ကတ္လို႔ ေရးတာပဲ"
"ခင္ဗ်ားေျပာတာေတြကို က်ဳပ္မရွင္းဘူး။ ေလာဘႀကီးသူေတြကို အျမင္ကတ္တာနဲ႔ ကေလးေတြကို နားမလည္ပါးမလည္ ဘာေၾကာင့္သင္ေပးေနတာလဲ။ ဒါကိုေျပာတာပါ။ ကေလးေတြႀကီးလာရင္ ဒါမ်ဳိး မလုပ္ရေအာင္ ဆိုလိုတာလား"
"ကေလးေတြႀကီးလာတာက ေနာက္ပိုင္းေပါ့ဗ်ာ။ ေလာဘႀကီးသူေတြကို အျမင္ကတ္တာကေတာ့ ေလာေလာဆယ္ဆယ္ပဲဗ်။ ဒီလို ကိုေအာင္သင္းေရ.. ကေလးဆိုတာမ်ဳိးက သူတို႔ရေနတဲ့ စာတို႔၊ ကဗ်ာတို႔ကို အလကားေနရင္း ေအာ္ဟစ္ေနတက္တာ။ ကေလးေတြဆိုတာကို ခဏခဏၾကားေနရင္ ေလာဘႀကီးသူေတြလည္း ဒါမ်ဳိးလုပ္ရမွာ နည္းနည္းေတာ့ ရွက္လာၾကမွာေပါ့ဗ်ာ။ အဲ.. အရွက္ဆိုလို႔ တစ္စက္မွမရွိတဲ့ ေလာဘႀကီးသူေတြအတြက္ေတာ့လည္း မတက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ"
ကိုဥာဏ္စိန္က ေျပာေနရင္းပင္ အားရပါးရ ရယ္လိုက္ျပန္ပါသည္။
ကေလးေတြကို စာသင္ေနရင္း ေလာဘႀကီးသူေတြကို ဆံုးမသြန္သင္ေနေသာ သူငယ္တန္းဆရာ ကိုဥာဏ္စိန္ကို တအံ့တၾသ ၾကည့္ေနမိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ဘ၀င္ႀကီးတစ္ခြဲသားႏွင့္ ထင္တစ္လံုးလုပ္ေနၾကေသာ တကၠသိုလ္ဆရာတို႔သည္ ကိုဥာဏ္စိန္တို႔လို သူငယ္တန္းဆရာေလာက္မွ ျပည္သူအမ်ားကို အက်ဳိးျပဳႏိုင္ပါ၏ေလာဟု သံသယျဖစ္လာပါသည္။
စာဖတ္သူ စဥ္းစားၾကည့္ေစခ်င္ပါသည္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားႏွင့္ သူငယ္တန္းေက်ာင္းသား ဘယ္သူက ပိုျပီးမ်ားသလဲ။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဆိုသည္က လက္တစ္ဆုပ္စာမွ်ေလာက္သာဟု ေျပာရပါမည္။ သူငယ္တန္းဆိုသည္က ဟို.. ေတာႀကိဳအံုၾကားေလးေတြထိေအာင္ ရွိေနၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။
ေနာက္ျပီး သူငယ္တန္းဆရာေတြရဲ႕ အသြန္အသင္ အဆံုးအမကို လြန္ျပီးမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္လာရသည္ မဟုတ္ပါလား။
ေနာက္ျပီး စာဖတ္သူကိုယ္တိုင္ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ကိုယ့္သား၊ ကိုယ့္သမီး၊ ကိုယ့္ေျမး၏ ပညာေရးကို စိတ္အ၀င္စားဆံုးမွာ (ကိုဥာဏ္စိန္ေျပာသလို) သူငယ္တန္းပဲ မဟုတ္လား။
ေနာက္ျပီး တကၠသိုလ္ေရာက္ေသာ ေက်ာင္းသားက ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ မ်ားျပားပါသလဲ။ မူလတန္းေက်ာင္းသား ဆိုသည္ကေတာ့ တစ္ျပည္လံုးေလာက္ပါပဲ။ တစ္ျပည္လံုးကို ပံုသြင္းေနေသာ သူငယ္တန္းဆရာမ်ား၏ အေရးပါပံုကို အေရးပါပံုကို တစိမ့္စိမ့္ ေက်းဇူးတင္ ၾကည္ညိဳေနမိပါသည္။
ေၾသာ္.. ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေျမးမေလးတစ္ေယာက္ ရလာျပန္ေတာ့ ပိုလို႔ပဲ ကိုဥာဏ္စိန္တို႔လို သူငယ္တန္းျပဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၏ ေက်းဇူးကို သေဘာေပါက္ ေမွ်ာ္လင့္မိလာရျပန္ပါသည္။
တစ္ခုေတာ့ရွိပါသည္။ "ယာဖ်က္ေတာ့သူခိုး၊ ေျမးဖ်က္ေတာ့အဘိုး" ဟူေသာ စကားပံုအသစ္ ေပၚမလာေလေအာင္၊ ဟို.. ေဒၚေအးသာဆိုေသာ အဘြားႀကီးလို ဆရာ၊ ဆရာမေလးေတြ စိတ္မညစ္ေစရန္ သတိထားေလဦးမွပဲ။

မွတ္ခ်က္။ ။ ငါန္းဇြန္ အ.ထ.က ေငြရတုစာေစာင္တြင္ ဤအေၾကာင္းအရာကို အတိုခ်ဳပ္ ေရးခဲ့ဖူးပါသည္။ ကိုဥာဏ္စိန္လည္း အၿငိမ္းစားယူျပီး 'ကံ့ကူလက္လွည့္' ဟူေသာအမည္ႏွင့္ သူငယ္တန္းေက်ာင္းဖြင့္ၿပီး ဆီးသီးေရာင္းေနသည္ဟု သိရပါေၾကာင္း။

ျပီးပါျပီ။

ကိုဥာဏ္စိန္ အလုပ္စလုပ္ပါျပီ။
သင္ပုန္းေပၚတြင္ လိေမၼာ္သီးေလာက္ '၀'လံုးတစ္ခုကို ၀ိုင္းစက္ေနေအာင္ ေရးလိုက္ပါသည္။ ထို '၀'လံုးေပၚတြင္ အညွာေလးတစ္ခ်က္ တပ္လိုက္ပါသည္။
"ကဲ.. ေဟာဒီမွာ ဆီးသီးတစ္လံုး ဘယ္သူအရင္စားမလဲ"
ကၽြန္ေတာ္အရင္စားမယ္၊ ကၽြန္မစားမယ္ ဟူေသာအသံမ်ား ညံသြားပါသည္။
"ဟုတ္ျပီ.. မင္းကအငယ္ဆံုးမို႔ မင္းကို အလွ်င္ေၾကြးမယ္။ ေရာ့.. စားစမ္း"
ဟုေျပာျပီး သင္ပုန္းေပၚက ဆီးသီးရုပ္ကို လက္ႏွင့္ယူခ်င္ေယာင္ေဆာင္၍ ခပ္ငယ္ငယ္ ကေလးတစ္ေယာက္ကို လွမ္းပစ္ေပးလိုက္ပါသည္။ ထိုကေလးက ဆီးသီးကို ဖမ္းယူေလဟန္ေဆာင္၍ ပါးစပ္ထဲထည့္လိုက္ဟန္ေဆာင္ျပီး 'ျမြမ္ ျမြမ္'ႏွင့္ စားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ပါသည္။ တစ္တန္းလံုး တ၀ါး၀ါး ရယ္ၾကပါသည္။
"ကၽြန္ေတာ္လည္း စားဦးမယ္" "ကၽြန္မကိုလည္း ေပးပါဦး" စေသာ အလုအယက္ ေတာင္းဆိုသံမ်ားမွာ ဆူေနပါသည္။ ကိုဥာဏ္စိန္က ဆီးသီးေတြကို ေရးလိုက္၊ ပစ္ေပးလိုက္၊ တျမြမ္ျမြမ္ႏွင့္ စားလိုက္ၾကႏွင့္ တကယ့္ေပ်ာ္စရာႀကီးပါပဲ။
"ခ်ဳိရဲ႕လားေဟ့"
"ခ်ဳိတယ္ဆရာ"
"ကဲ.. ဟိုအေကာင္လည္း အငိုေတြကုန္သြားျပီ။ မင္းလည္းတစ္လံုး စားလိုက္ဦး"
ကိုဥာဏ္စိန္က ဆီးသီးတစ္လံုးကို ေကာက္ေရးလိုက္ျပီး ဟုိခ်ာတိတ္ကို လွမ္းပစ္ေပးေယာင္ ျပဳလိုက္ပါသည္။ ခ်ာတိတ္က ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနေသး၍ ဘာမွမလုပ္ပါ။
"သူက မစားခ်င္ေသးဘူးတဲ့။ မင္းက ယူစားလိုက္စမ္းကြာ" ဟု ေဘးကကေလးတစ္ေယာက္ကို ေျပာလိုက္ေတာ့ ဟိုကေလးကလဲ အလြယ္တကူပင္ ေကာက္စားခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္ပါသည္။
သင္ပုန္းေပၚတြင္လည္း ဆီးသီးေတြ ျပည့္ေနပါျပီ။ သင္ပုန္းကို ဖ်က္လိုက္ပါသည္။ ဆီးသီးအသစ္တစ္လံုးကို ေရးလိုက္ပါသည္။ ၀ိုင္း၀ိုင္းစက္စက္ မဟုတ္ပါ။ ဘဲဥပံုလိုလို ရွည္ေမ်ာေမ်ာ ျဖစ္ပါသည္။
"ဒီဆီးသီးက မ၀ိုင္းဘူး၊ အခ်ဥ္မ်ဳိးကြ၊ ေရာ့ စားၾကည့္စမ္း၊ မခ်ဥ္ဘူးလား"
ကေလးတစ္ေယာက္ကို လွမ္းေပးလိုက္ေတာ့ စားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ရႈံ႕မဲ့ျပီးမွ..
"ခ်ဥ္တယ္ဆရာ" ဆိုေတာ့ အားလံုးက သေဘာက်ျပီး ရယ္ၾကပါသည္။
ဤသို႔ ဆီးသီးပိန္ပိန္ေတြ၊ ရႈံ႕႐ႈံ႕ေတြ၊ ရွည္ရွည္ေတြေရးျပီး ပစ္ေပးလိုက္လွ်င္ ကေလးေတြက ခ်ဥ္တယ္ဆရာဟု ေျပာၾကပါသည္။ ၀ိုင္း၀ိုင္းစက္စက္ ဆီးသီးကို ေရးေပးလိုက္လွ်င္ ခ်ဳိတယ္ဟု ေျပာၾကပါသည္။
ကေလးေတြ ဆီးသီးစားတမ္း ကစားရသည္ကို ေပ်ာ္ေနၾကသည္မွာေတာ့ အမွန္ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ျပတိုက္ရွိရာဘက္ကို ထြက္လာၾကေတာ့..
"ဟိုခ်ာတိတ္ ဒီေန႔ေတာ့ မငိုေတာ့ဘူးဗ်"
"သူ႔အဘြားကို မျမင္လိုက္ရေတာ့လို႔ေပါ့ဗ်ာ။ အိမ္ကလူႀကီး တစ္ေယာက္ေယာက္ ပါလာရင္ ဒီလိုပဲ ငိုေနတက္ၾကတယ္ဗ်။ လူႀကီးေတြမပါရင္ ခဏပါပဲ။ ကေလးေတြပဲဗ်ာ။ ခဏရွိေတာ့ သူတို႔ကေလးခ်င္း ကစားၾက၊ သူမ်ားကစားတာကို ၾကည့္ၾကနဲ႔ပဲ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားတာပဲ။ ခက္ေနတာက လူႀကီးေတြဗ်။ အထူးသျဖင့္ အဘြားေတြက အဆိုးဆံုးပဲ။ ယာဖ်က္ေတာ့ သခြား၊ ေျမးဖ်က္ေတာ့ အဘြားဆိုသလိုေပါ့ဗ်ာ။ အဘြားႀကီးေတြဆိုေတာ့ ေျမးကိုဖ်က္ဖို႔ကလြဲလို႔ တျခားအလုပ္လည္း မယ္မယ္ရရ မရွိေတာ့ဘူး မဟုတ္လား"
"ဆရာကို ဘာမွလာျပီးမလုပ္တာ၊ ၾသဇာမေပးတာ ေတာ္ေသးတာေပါ့ဗ်ာ"
"အမယ္.. အဲဒါမ်ဳိးလဲ တစ္ခါတေလ ရွိေသးသဗ်။ သူတို႔ကေလး၊ သူတို႔ေျမးကို ေရွ႕တန္းဆရာနဲ႔နီးနီး ထားခ်င္ၾကတာေတြေပါ့။ ကေလးေတြမွာ အရပ္အေမာင္းက တူတာမဟုတ္ဘူးဗ်။ ဒီေတာ့ က်ဳပ္က အရပ္နိမ့္တဲ့ကေလးေတြကို ေရွ႕က၊ နည္းနည္းျမင့္တာေတြကို ေနာက္က၊ အတန္းကိုၾကည့္လိုက္ရင္ ပတၱလားစီထားသလို ျဖစ္ေနေစခ်င္တယ္။ အဲဒါ သူတို႔ကေလးေတြကို ေရွ႕ထားေပးပါ ဘာညာနဲ႔လာျပီး ေျပာတက္ၾကတယ္။ "ခင္ဗ်ားတို႔ကေလးကိုလဲ သင္ေပးမွာပါ။ မတတ္မွာ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔" လို႔ ေျပာယူရတယ္။ သူငယ္တန္းမွာ လူႀကီးေတြက အကဲအပါဆံုးေပါ့ဗ်ာ။ ဟိုဘက္အတန္းေတြ ေရာက္ေတာ့လဲ ဘာမွ ဂ႐ုစိုက္မေနၾကေတာ့ျပန္ဘူး။ ရယ္စရာလည္း အေကာင္းသား။ ဒီေတာ့ သူငယ္တန္းဟာ မိဘနဲ႔ ျပႆနာ အၾကံဳရဆံုးေပါ့ဗ်ာ။"
"သူတို႔သားသမီးကို ႐ိုက္တာျပဳတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔လည္း ျပႆနာ ၾကံဳၾကရမယ္ထင္တယ္"
"တစ္ခါတစ္ေလလည္း ၾကံဳရတာေပါ့ဗ်ာ။ နည္းေတာ့နည္းပါတယ္။ ဒီေနရာမွာေတာ့ ကိုင္တြယ္တဲ့ဆရာ ဆရာမအေပၚမွာလည္း မူတည္တက္ပါတယ္။ တစ္ေန႔ကပဲ ခင္ဗ်ားလူ ထြန္းေရႊႀကီး သူ႔သားကို ေက်ာင္းလာအပ္သြားပါပေကာ။ သူေျပာသြားလိုက္ပံုကေတာ့ က်ဳပ္မွာ ရယ္ေတာင္ ရယ္ေနရေသးတယ္။ 'သူငယ္ခ်င္းေရ' တဲ့။ 'ကဲ.. ငါ့သားကို မင္းဆီအပ္ခဲ့ျပီ။ လိမၼာေအာင္သာ ၾကည့္တြယ္ေပေတာ့ကြာ။ မေတာ္တဆ ေသသြားရင္ေတာ့ အလြမ္းေျပၾကည့္ရေအာင္ လြယ္အိတ္ကေလးကိုေတာ့ ျပန္ပို႔လိုက္ပါကြာ' တဲ့ေလ"
ကၽြန္ေတာ္က ရယ္လိုက္မိပါသည္။
မူလတန္း၊ အထူးသျဖင့္ သူငယ္တန္းသင္ရေသာ ဆရာ၊ ဆရာမတို႔၏ ဘ၀ကို ကၽြန္ေတာ္ အလြန္စိတ္၀င္စားေနမိပါသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားေသာအခါ သင္ခန္းစာ ေနာက္တစ္ဆင့္ တက္သြားသည္ကို ေတြ႔ရျပန္ပါသည္။
"ဒီေန႔ေတာ့ မင္းတို႔က ဆီးသီးေရာင္းၾက။ ငါက ၀ယ္မယ္။ ဆီးသီးငါးလံုးကို တစ္မတ္ေပးမယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆီးသီးအခ်ဥ္ေတြကို မ၀ယ္ဘူး"
၀လံုးကို ၀ိုင္း၀ိုင္းေရးတက္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္လိုက္ပါျပီ။
"ေနာက္ျပီး ေဟာဒီလို ေဟာဒီလို ေရးတဲ့ဆီးသီးကို မ၀ယ္ဘူး။ အဲဒီဆီးသီးမ်ဳိးေတြက အပုတ္ေတြ"
သူက သင္ပုန္းေပၚတြင္ လက္၀ဲရစ္ ေရးျပလိုက္ပါသည္။ ထိုမွ်မကေသးပါ။ "ဒီလိုေရးရမယ္"ဟု ကေလးမ်ားကို ေက်ာခိုင္းျပီးလွ်င္ လက္ကို လက္ယာရစ္ျပီး အထပ္ထပ္ေ၀ွ႔ျပပါသည္။
"ဘယ္လို၊ ဘယ္လိုေရးမလဲ"
"ဒီလို ဒီလိုေရးမယ္"
ကေလးေတြကလည္း သူတို႔လက္ကို လက္ယာရစ္ ေ၀ွ႔ရမ္းျပီး ေအာ္ၾကပါသည္။
"ဘယ္လိုေရးရင္ ဆီးသီးအပုတ္လဲ"
"ဒီလို ဒီလိုေရးရင္ ဆီးသီးအပုတ္"
လက္ေတြကို လက္၀ဲရစ္ ေ၀ွ႔ျပၾကပါသည္။
လက္ယာရစ္ေရးျခင္းကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ေ၀ွ႔ရမ္းေလ့က်င့္ေစျပီးေနာက္ ဆီးသီးေတြ ေရးၾကရန္ ခိုင္းလိုက္ပါသည္။ ကေလးေတြကလည္း သူတို႔ သင္ပုန္းေလးမ်ားတြင္ အားႀကိဳးမာန္တက္ ေရးေနၾကပါသည္။
၀လံုးကို လက္ယာရစ္ေရးၾကေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးလိုက္သည္ မွန္ေသာ္လည္း တကယ္လက္ေတြ႔အားျဖင့္ ေရးသည္ မေရးသည္ကို ဆရာကိုဥာဏ္စိန္ လိုက္ျပီးစစ္ေနႏိုင္သည္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ဘယ္လိုမ်ား သိႏိုင္ပါ့မလဲဟု ကၽြန္ေတာ့္စိတ္တြင္ ေတြးေနမိပါသည္။
"ေဟာဒီမွာဆရာ၊ သူက ဆီးသီးကို ေဟာဒီလို ေဟာဒီလိုႀကီး ေရးေနတယ္။ သူ႔ဆီးသီးက အပုတ္ႀကီးဆရာ"
ကေလးတစ္ေယာက္က လက္ကို လက္၀ဲရစ္ေ၀ွ႔ျပျပီး လွမ္းတိုင္လိုက္ပါသည္။ အတုိင္ခံရေသာ ကေလးက ခ်က္ခ်င္းဖ်က္ပစ္ျပီး "ဒီလို ဒီလိုေရးတယ္ ဆရာ"ဟု လက္ယာရစ္ေ၀ွ႔ရမ္းျပီး ျပလိုက္ပါသည္။
အင္း.. ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း သူ႔ဟာနဲ႔သူ ျပႆနာရွင္းသြားသားပဲဟု ေအာက္ေမ့လိုက္ပါသည္။
ဆီးသီးငါးလံုးစီ ေရးျပီးေတာ့ တစ္ေယာက္စီလာျပီး ျပၾကပါသည္။ ကိုဥာဏ္စိန္က ဆီးသီးေတြကို ၾကည့္ျပီး ဟိုအလံုးက ပိန္တယ္။ ဒီအလံုးက မ၀ိုင္းဘူး၊ ေနာက္ကို အဲေလာက္ခ်ဥ္ရင္ မ၀ယ္ဘူး။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ၀ယ္လိုက္မယ္ စသည္ျဖင့္ေျပာျပီး ေျမျဖဴႏွင့္ အမွန္ျခစ္ေပးလိုက္ပါသည္။ ကေလးေတြက ၀မ္းသာအားရ ျပန္သြားၾကပါသည္။
အငိုသန္ေသာ ခ်ာတိတ္ကလည္း ဆီးသီးငါးလံုးေရးျပီး ေရာက္လာပါသည္။ ကိုဥာဏ္စိန္က သူ႔သင္ပုန္းကို ယူၾကည့္လိုက္ျပီး..
"အံမယ္.. ဒီေကာင္က လူကငိုေပမယ့္ ဆီးသီးကေတာ့ အခ်ဳိသားကြ၊ ဘယ္ဆိုးလို႔လဲကြ" ဟု ခ်ီးမြမ္းျပီး အမွတ္ေပးလိုက္ပါသည္။ ဟိုခ်ာတိတ္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျပန္ေျပးသြားပါသည္။
ကေလးအားလံုးမွာလည္း သူ႔ထက္ငါ အလုအယက္ ဆီးသီးလာေရာင္းေနၾကပါသည္။ ဟိုခ်ာတိတ္က မၾကာခဏလာျပီးျပေနျပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္...
"အံမာ ဒီေကာင့္ဆီးပင္က တယ္သီးလိုက္ပါလားဟ။ ခ်ဳိလည္း ခ်ဳိတယ္ေဟ့"
ခ်ာတိတ္ ေက်ာင္းေပ်ာ္သြားပါေလျပီ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုဥာဏ္စိန္ႏွင့္ တပည့္မ်ား၏ ဆီးသီးေရာင္းပြဲႀကီးကို ၾကည့္ရင္းေပ်ာ္ေနမိပါသည္။
သို႔ႏွင့္ ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္း ထိုးလိုက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ ကိုယ့္လြယ္အိတ္၊ ပစၥည္းစသည္တို႔ကို ကုိယ္စီကိုယ္ငွ သိမ္းၾကယူၾကပါသည္။ သည္အခါတြင္မွ သတိထားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေက်ာင္းခန္းေဘး နံရံသစ္သားတန္းတြင္ သံခၽြန္ေတြရိုက္ထားျပီး ထီး၊ ဦးထုပ္ စသည္တို႔ကို စနစ္တက် ခ်ိတ္ထားၾကရေၾကာင္းကို ေတြ႔လိုက္ပါသည္။ ထိုထိုေသာ ပစၥည္းမ်ားကို သူတို႔ေတြ ယူၾကျပီးေနာက္ အားလံုး မတ္တပ္ရပ္ေနၾကရပါသည္။
"စာအုပ္ ပါျပီလား" ကိုဥာဏ္စိန္က ေအာ္ေမးလိုက္ပါသည္။
"ပါ ပါျပီ" ကေလးေတြကေအာ္ျပီး စာအုပ္ကို ေျမွာက္ျပရပါသည္။
သူတို႔ အတုိင္အေဖာက္ ေအာ္ပံုမွာ ရိုးရိုးအသံမ်ဳိး မဟုတ္ပါ။ သံခ်ပ္တိုင္သလို ခပ္ဆင္ဆင္ပါ။
"ေပတံ... ပါ.. ျပီလား"
"ပါ... ပါ.. ျပီ"
ေက်ာင္းသားတို႔တြင္ ပါျမဲပစၥည္းမ်ားကို တစ္ခုစီ ေအာ္ျပီးေမးပါသည္။ အားလံုးေမးျပီးမွ အငယ္ဆံုးကေလးမ်ားတန္းမွစ၍ တစ္တန္းစီ တန္းစီျပီး ထြက္ရပါသည္။
"ခင္ဗ်ားအလုပ္က ျပီးပဲ မျပီးႏိုင္ဘူး။ တယ္ရႈပ္ကိုးဗ်"
"ဒီလိုပဲ ကိုယ့္လူေရ.. ခင္ဗ်ားတို႔လို ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားႀကီးေတြကို သင္ရတာမဟုတ္ဘူး။ ကေလးေတြဆိုေတာ့ ေက်ာင္းဆင္းျပီးရင္ အိမ္ျပန္ခ်င္ေဇာနဲ႔ ဟိုဟာက်န္၊ ဒီဟာေမ့နဲ႔၊ ဦးထုပ္ေပ်ာက္၊ ထီးေပ်ာက္ျဖစ္ရင္ မိဘေတြက ဆရာ႔ဆီကို လာတိုင္ၾကေတာ့တာဗ်။ ဆရာအထိန္းအသိမ္း ညံ့ရာေရာက္တာေပါ့ဗ်ာ"
သူကေျပာရင္းဆိုရင္း ခံုေတြေအာက္ ငံု႔ၾကည့္ျပီး ဟုိဟာရွာသလို ဒီဟာရွာသလို လုပ္ေနျပန္ေသာေၾကာင့္..
"ဘာရွာေနတာလဲဗ်"
"ဘာေတြမ်ား က်န္ရစ္ခဲ့ေသးလဲလို႔ ရွာရတာ။ ခုနက က်ဳပ္ေအာ္တဲ့စာရင္းထဲမွာ မပါတဲ့ ဂ်င္တို႔၊ ေဂၚလီတို႔ ဘာတို႔ ညာတို႔ ဆိုတာေတြေပါ့ဗ်ာ။ က်န္ေနခဲ့ရင္ သိမ္းထားျပီး ျပန္ေပးရတာေပါ့ဗ်ာ။ ကေလးေတြကိုးဗ်၊ အမိုက္ကေလးေတြ ဘာသိတက္ၾကတာ မွတ္လို႔"
"ခင္ဗ်ားအခန္းထဲက နံရံသစ္သားတန္းေတြမွာ သံခၽြန္ေလးေတြ စီျပီး႐ိုက္ထားတာကို ေတြ႔တယ္"
"ေအးဗ်ာ.. ထီးေတြ၊ ဦးထုပ္ေတြ၊ လြယ္အိတ္ေတြ စာေရးစားပြဲေပၚမွာ ရွိေနရင္ ရႈပ္လြန္းလို႔"
"အဲလို သံခၽြန္ဖိုးေတြ ဘာေတြက်ေတာ့ ေက်ာင္းက ထုတ္ေပးသလား"
"ဘယ္ေပးလိမ့္မလဲဗ်ာ"
"ခင္ဗ်ားက အိတ္စိုက္ေပ့ါ"
"မစိုက္ရပါဘူးဗ်ာ။ ေက်ာင္းသားမိဘေတြထဲက သံဆိုင္ေတြ ရွိေနတာပဲ။ ေက်ာင္းခန္းထဲမွာ သံုးခ်င္လို႔ဆိုျပီး ႏႈိက္လာခဲ့တာပါပဲ"
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ရယ္လိုက္မိၾကပါသည္။
"ဆီးသီးကေတာ့ ၀လံုးအတြက္ လုပ္လိုက္တာေပါ့ေနာ္"
"ဒါေပါ့ဗ်ာ၊ ဆီးသီးကမွ အညွာတပ္ေနရေသးတယ္။ ၀လံုးဆိုေတာ့ ဘာမွ လုပ္ဖို႔ေတာင္ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့။ ၀လံုးေရးၾကရေအာင္ဆိုရင္ ကေလးေတြ ဘယ္မွာေပ်ာ္ေတာ့မလဲ။ ဆီးသီးေရာင္းၾကရေအာင္ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ၊ လက္မလည္ေအာင္ အမွတ္ေပးေနရတာပဲ မဟုတ္လား။ သူတို႔လည္းေပ်ာ္၊ သူတို႔ေပ်ာ္ေတာ့ က်ဳပ္လည္းေပ်ာ္တာေပါ့ဗ်ာ"
သူက ေျပာရင္းရယ္လိုက္ပါသည္။
ထို႔ေနာက္ ဆယ္ရက္ေလာက္မွာ ၀လံုးေတြခ်ည္း အေရးခိုင္းေနပါသည္။
"ခင္ဗ်ား ၀လံုးသင္ခန္းစာကလည္း ၾကာလွခ်ည္လားဗ်။ ျပီးပဲ မၿပီးႏိုင္ေတာ့ဘူး"
"ျမန္မာအကၡရာေရးတာမွာ ၀လံုးဟာ အေျခခံပဲဗ်။ ၀လံုးကို လက္မေသရင္ လက္ေရးဘယ္ေတာ့မွ မလွဘူး။ လက္ေရးလွဖို႔ဟာ သူငယ္တန္းမွာ က်င့္ရတာဗ်။ ပထမတန္း၊ ဒုတိယတန္း ေရာက္သြားရင္ လက္ေရးလွက်င့္ဖို႔ အခ်ိန္မရေတာ့ဘူး။ က်ဳပ္္အတန္းက တက္သြားတဲ့ကေလးေတြမွာ လက္ေရးမလွတာ တစ္ေယာက္မွမရွိဘူး။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ လက္ေရးမလွတာကိုေတြ႔ရင္ ခပ္ပ်င္းပ်င္း ခပ္ဖ်င္းဖ်င္း သူငယ္တန္းဆရာနဲ႔ ၾကံဳခဲ့ရလို႔သာ ေအာက္ေမ့ေပေရာ့။ က်ဳပ္က အဲဒီလို အထက္တန္းဆရာေတြက အထင္ေသးတာ မခံခ်င္ဘူးဗ်"

ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။

အႀကံကုန္လို႔ ဆားခ်က္တယ္ မထင္ၾကပါနဲ႔ဗ်ာ။ က်ေနာ္ တစ္ခါမွ ၀တၳဳေဆာင္းပါးေတြကို ကူးယူျပီး မေဖၚျပဘူးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီကေန႔ ဆရာႀကီးေအာင္သင္းရဲ႕ ကန္႔ကူလက္လွည့္ ေဆာင္းပါးေလးကို ျပန္ဖတ္မိျပီး စိတ္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးမႈေရာ၊ ေလးစားမႈေရာ ျဖစ္လာလို႔ပါ။ မူလတန္းက ဆရာမကိုလည္း သတိရျပီး မ်က္ရည္လည္မိပါတယ္။ လူေတြအထင္မႀကီးတက္တဲ့ မူလတန္းျပ ဆရာေတြရဲ႕ အခက္အခဲ၊ တာ၀န္ေတြကို နားလည္ခံစားတက္ၾကေစဖို႔ပါ။ ဖတ္ျပီးသူေတြအတြက္ ျပန္အမွတ္ရေစသလို မဖတ္ရေသးသူေတြအတြက္လည္း ဆရာ႔ဂုဏ္ေက်းဇူးကို နားလည္ခံစားတက္လာမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။ ဆရာႀကီးနဲ႔ သက္ဆိုင္သူေတြကို ခြင့္မေတာင္းႏိုင္တာကိုေတာ့ နားလည္ခြင့္လြတ္ေပးႏိုင္မယ္ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ေဆာင္းပါးက ရွည္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သံုးပိုင္းခြဲျပီး တင္ေပးပါမယ္။ အားလံုးပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။

(ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခပ္ငယ္ငယ္ကေတာ့ ေက်ာက္သင္ပံုး ေက်ာက္တံနဲ႔ ေရးခဲ့ဘူးပါတယ္။ ဟုိးအရင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတြမွာေတာ့ သင္ပုန္းေပၚမွာ ကန္႔ကူဆံနဲ႔ ေရးခဲ့ၾကရပါတယ္တဲ့။ ကန္႔ကူလက္လွည့္ဆိုတာ ဆရာက ၀လံုးေလးမွ ၀ိုင္းေအာင္ မေရးတက္ေသးတဲ့ ကေလးကို သူ႔လက္ကေလးေပၚကေန အုပ္ကိုင္ျပီး လက္ထဲက ကန္႔ကူဆံေခ်ာင္းကေလးကို ဘယ္လိုလွည့္ရ ၀ိုက္ရမယ္ဆိုတာ သင္ေပးတာကိုေျပာတာပါ။ အဲဒီဟာေလးကို ညႊန္းတာပါ။ အဲဒီက စပ္ဆက္ျပီး လက္ထပ္သင္ေပးတယ္ ဆိုတဲ့ စကားလဲ ေပၚလာတာပါ။ မသိေသးတဲ့ ညီငယ္ ညီမငယ္ေလးေတြအတြက္ ဗဟုသုတပါ။ သိျပီးသား အစ္ကို အစ္မမ်ားကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လွ်ာရွည္မိတာကို သည္းခံၾကပါခင္ဗ်ာ။)

(ေနာက္တစ္ခု ေျပာခ်င္တာက စာလံုးေပါင္းပါ။ စာအုပ္မ်က္ႏွာဖံုးမွာ "ကန္႔ကူလက္လွည့္"လို႔ ေပါင္းထားေပမယ့္။ အထဲက ေဆာင္းပါးမွာေတာ့ "ကံ့ကူလက္လွည့္" လို႔ ေပါင္းထားပါတယ္။ ဘယ္ဟာက မွန္မလဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါဘူး။ စာအုပ္မ်က္ႏွာဖံုးက စာလံုးေပါင္းအတိုင္းပဲ ေရးလိုက္ပါတယ္။)

ကန္႔ကူလက္လွည့္

ကြ်န္ေတာ္က တကၠသိုလ္တြင္ ဆရာတစ္ေယာက္အျဖစ္ အမႈထမ္းခဲ့ဖူးပါသည္။ စာသင္ၾကားပို႔ခ်မႈတြင္လည္း အေျပာအေဟာ အသင္အၾကား ေကာင္းသည္ဟု အတန္အသင့္ နာမည္ရခဲ့ပါသည္။ တကၠသိုလ္မေရာက္ေသးမီကလည္း ေတာင္တြင္းႀကီးျမိဳ႕ "မိုးထိအလယ္တန္းေက်ာင္း" တြင္ အလယ္တန္းနည္းျပဆရာအျဖစ္ ႏွစ္ႏွစ္၊သံုးႏွစ္ခန္႔ အမႈထမ္းခဲ့ဖူးပါေသးသည္။ ထုိစဥ္ကလည္း သင္ၾကားမႈႏွင့္ပတ္သတ္၍ အတန္အသင့္ နာမည္ရခဲ့သည္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ၾကြား၀ါေနျခင္းဟု မထင္ပါႏွင့္။ ကြ်န္ေတာ့အဖို႔ ဘာမွပင္ပင္ပန္းပန္း ႀကိဳးစားမေနဘဲ ထိုသုိ႔အဆင့္ေလာက္ထိေအာင္ ေရာက္ႏိုင္ခဲ့သည္မွာ အမွန္ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု စာသင္ေကာင္းသည္ဆိုေသာ ဆရာမ်ဳိးကိုလည္း "ေၾသာ္... စာသင္ေကာင္းတယ္ဆိုပဲ" ဟု ေအာက္ေမ့လိုက္႐ံုမွ်သာ ရွိပါသည္။
စာသင္ၾကားမႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္ဒူးတုန္ျပီး လန္႔သြားေလာက္ေအာင္ ႀကံဳရသည္မွာ ၁၉၆၃-၁၉၆၄ တစ္၀ိုက္ေလာက္ဆီက ျဖစ္ပါသည္။
သည္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က တကၠသိုလ္တြင္ ဆရာျဖစ္ေနေလျပီ။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းပိတ္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ့ဇာတိ ေတာင္တြင္းႀကီးၿမိဳ႕သို႔ ျပန္သြားေလ့ရွိပါသည္။ ေတာင္တြင္းႀကီးၿမိဳ႕ ျပန္ေရာက္သြားလိုက္လွ်င္လည္း ကၽြန္ေတာ္အမ်ားဆံုး အခ်ိန္ျဖဳန္းေသာေနရာမွာ ေရႊအင္းေတာင္ဘုရားႀကီး ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚရွိ "အမ်ဳိးသားျပတိုက္"တြင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုျပတိုက္ကို စတင္တည္ေထာင္ခဲ့သူမ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း အမႈေဆာင္တစ္ေယာက္အျဖစ္ တက္ၾကြစြာလုပ္ေဆာင္ခဲ့သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သို႔ ေရာက္ေနလင့္ကစား ကၽြန္ေတာ့ကို အေ၀းေရာက္အမႈေဆာင္အျဖစ္ ထည့္သြင္းထားၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ရန္ကုန္တြင္ လုပ္ေဆာင္ဖြယ္ရွိသည္တို႔ကို လုပ္ေဆာင္ေပးရပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမႈေဆာင္အဖြဲ႕မွ တက္ၾကြစြာလႈပ္ရွားသူမ်ားတြင္ မိုးထိေက်ာင္းက မူလတန္းျပဆရာ 'ဦးဥာဏ္စိန္' တစ္ေယာက္လည္း ပါ၀င္ပါသည္။ မိုးထိေက်ာင္းႏွင့္ ေရႊအင္းေတာင္ဘုရားမွာ ကပ္လ်က္ရွိေနသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျပတိုက္ဘက္သို႔သြားလွ်င္ ဆရာကိုဥာဏ္စိန္ဆီသို႔ ၀င္သြားေလ့ရွိပါသည္။
ကိုဥာဏ္စိန္က မူလကေတာ့ အႏုပညာနည္းျပ (ပန္းခ်ီနည္းျပ)ဆရာ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုစဥ္က ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ ပန္းခ်ီနည္းျပဆရာမ်ားကိုလည္း စာသင္ဆရာလုပ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ သူက မူလတန္းဆရာအျဖစ္ 'သူငယ္တန္း'ကို သင္ၾကားေနရပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္က သူႏွင့္ေထြရာေလးပါး စကားေျပာခ်င္ေသာေၾကာင့္ သူ႔အခန္းဆီလိုက္သြားပါသည္။ သူသင္ၾကားေနသည္ကို အမွတ္မထင္ တေစ့တေစာင္း လွမ္းၾကည့္ေနမိသည္။ ဘာစာမွသင္သည္လည္း မဟုတ္ပါ။ သင္ပုန္းေပၚတြင္ အ႐ုပ္တစ္႐ုပ္ ေရးေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ အ႐ုပ္က မတ္တပ္ရပ္ေနေသာ လိပ္႐ုပ္။ ထိုစဥ္က ကာတြန္းစာအုပ္မ်ားတြင္ ေတြ႔ရေသာ 'ဖိုးေရႊလိပ္'မွန္း ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သာ သိသည္မဟုတ္ပါ။ သူ႔တပည့္ ကေလးေတြကလည္း သိၾကပါသည္။ "ေဟး...ဖိုးေရႊလိပ္ကြ" စသည္ျဖင့္ ေအာ္ၾကပါသည္။ သူက ထိုအ႐ုပ္၏လက္ထဲသို႔ တုတ္ေကာက္တစ္ခု တပ္ေပးလိုက္ျပန္သည္။ ကေလးေတြက "တုတ္ေကာက္နဲ႔ကြ"ဟု ေအာ္လိုက္ျပန္ပါသည္။ ပါးစပ္တြင္ ေဆးတံတပ္ေပးလိုက္ျပန္သည္။ ကေလးေတြက "ေဆးတံနဲ႔ေဟ့" စသည္ျဖင့္ ေအာ္လိုက္ၾကျပန္ပါသည္။
ထိုအ႐ုပ္ေရးျပီးမွ ကိုဥာဏ္စိန္က အတန္းထဲရွိ ကေလးမ်ားဘက္လွည့္ျပီး "တစ္ေန႔မွာ ဖိုးေရႊလိပ္ဟာ မနက္ေစာေစာ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ လမ္းမွာဘယ္သူနဲ႔ေတြ႔သလဲ ဆိုေတာ့..." ဟုေျပာလိုက္ျပီးေနာက္ သင္ပုန္းတစ္ဖက္စြန္းတြင္ အ႐ုပ္တစ္႐ုပ္ကို ေရးေနျပန္ပါသည္။ ကေလးေတြကလည္း ဘယ္သူနဲ႔မ်ားေတြ႕မည္လဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကျပန္ပါသည္။ စင္စစ္ ကေလးေတြသာမဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေစာင့္ၾကည့္ေနမိပါသည္။ သူဆြဲေနေသာပံုမွာ တစ္စတစ္စ ပံုေပၚလာပါသည္။ ကေလးေတြက "ယုန္ကေလး"ဟု တစ္ေပ်ာ္တစ္ပါးႀကီး ေအာ္လိုက္ၾကျပန္ပါသည္။ ယုန္ကိုလည္း ဟုိဟာတပ္ သည္ဟာဆင္လိုက္ရာ မ်က္မွန္နဲ႔ အထုပ္အပိုးနဲ႔ ျဖစ္သြားျပန္ပါသည္။ သူက တစ္ခုခုတပ္ဆင္ေပးလိုက္တိုင္း ကေလးေတြကလည္း တေသာေသာႏွင့္ သေဘာက်ေနပါသည္။ သူကဆက္၍-
"အဲဒီလို ဘဘႀကီးဦးေရႊယုန္နဲ႔ ေတြ႔လိုက္ေတာ့ ဖိုးေရႊလိပ္က ဘယ္လိုလဲ ဘဘႀကီးရဲ႕ ဘယ္ၾကြမလို႔လဲ လို႔ေမးလိုက္တယ္။"
ေရွ႕ေလွ်ာက္ျပီး သူဆက္ေျပာေနသည္ေတြကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မမွတ္မိေတာ့ပါ။ အမွန္အတိုင္းေျပာရလွ်င္ ဘာရယ္မဟုတ္ သူ႔ပါးစပ္ထဲ ေရာက္လာသမွ် သူစိတ္ကူးေပါက္သမွ်ေတြကို ပံုလိုလိုဘာလိုလို လုပ္ျပီးေျပာေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ဆရာကိုဥာဏ္စိန္ ကၽြန္ေတာ့ကိုျမင္လိုက္ေတာ့ သူ႔ဘာသာသူ သေဘာက်စြာရယ္လိုက္ျပီး "လာေလဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားေရာ နားေထာင္သြားပါဦးလား" တဲ့။
"ေတာ္ပါျပီဗ်ာ၊ ေက်ာင္းဆင္းရင္သာ ဘုရားေပၚလာခဲ့ပါ" ဟု ရယ္ေမာေျပာဆိုျပီး ထြက္လာခဲ့ပါသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ သူ႔စာသင္ခန္းထိ ေရာက္သြားျပန္ေတာ့သည္။ ထိုနည္းတူ အ႐ုပ္ေတြေရးျပီး ေပါက္တက္ကရ ပံုျပင္လိုလို ဘာလိုလိုေတြ ေျပာေနတာကိုပဲ ေတြ႕ရျပန္ပါသည္။ သံုး,ေလးရက္ေလာက္ရွိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ ...
"ခင္ဗ်ားက ဘာစာမွသင္တာလည္း မေတြ႕ရပါလားဗ်" ဟု ရယ္ေမာကာ ေမးလိုက္ေတာ့...
"စာသင္တာ အေရးႀကီးတာမွတ္လို႔ဗ်ာ၊ ဘယ္အခ်ိန္သင္သင္ ရတဲ့ကိစၥ" ဟု ရယ္ျပီးေျပာပါသည္။ ျပီးမွ "တကယ္ေျပာတာဗ်... စာသင္တာ ဘယ္အခ်ိန္သင္သင္ ျဖစ္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကေလးေတြ ေပ်ာ္ေနဖို႔လိုတယ္။ ေက်ာင္းကို ေၾကာက္စရာႀကီးလို႔ ေအာက္ေမ့မသြားဖို႔ အေရးႀကီးတယ္ဗ်။ ေက်ာင္းေနေပ်ာ္ေအာင္ လုပ္ေနရတာဗ်"
ကၽြန္ေတာ့စိတ္ထဲတြင္ "အင္း.. သူေျပာတာလည္း ဟုတ္သားပဲ" ဟု ေတြးလိုက္မိသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ေရာက္သြားေတာ့ သူလုပ္ပံုကိုင္ပံုကို ၾကည့္ခ်င္သည္ႏွင့္ ေက်ာင္းခန္းအျပင္ဘက္ ျပဴတင္းေပါက္နား ထိုင္ခံုေလးတစ္လံုးကိုခ်ျပီး ၾကည့္ေနမိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္အလန္႔ဆံုးကိစၥကို ထိုေန႔တြင္ ေတြ႔ရပါေတာ့သည္။
ေရွ႕ဆံုးတန္းက ကေလးတစ္ေယာက္မွာ တအီအီႏွင့္ ငိုေနပါသည္။ သူဆြဲေနေသာ အရုပ္ေတြကိုလည္းမၾကည့္၊ စာသင္ခန္းအျပင္ဘက္သို႔သာ တၾကည့္ၾကည့္လုပ္ျပီး တအီအီငိုေနပါသည္။ ကေလးၾကည့္ရာဆီ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မန္က်ည္းပင္ရိပ္တြင္ ထိုင္ေနေသာ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ကိုဥာဏ္စိန္ကလည္း ထိုကေလးကို ရွိသည္ပင္ မေအာက္ေမ့၊ သူ႔ဘာသာ အရုပ္ေတြကိုေရးလိုက္ ပံုေျပာလိုက္ လုပ္ေနပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ထိုကေလးကိစၥကို ကိုဥာဏ္စိန္ ဘာလုပ္မလဲ ဆိုသည္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနမိပါသည္။ အေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ကိုဥာဏ္စိန္က ျပဴတင္းေပါက္မွ အျပင္သို႔လွမ္းၾကည့္လိုက္ျပီး ...
"ေဒၚေအးသာ စိတ္ခ်လက္ခ် ျပန္စမ္းပါ။ ခင္ဗ်ားမရွိရင္ ခင္ဗ်ားေျမးကို က်ဳပ္ထိန္းႏိုင္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားရွိေနလို႔ကေတာ့ ဒီေကာင္တစ္သက္လံုး အငိုတိတ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး"
ထိုသို႔ေျပာလိုက္ကာမွ ဟိုအေကာင္ကေလးကလည္း အသံျမွင့္ျပီး စီကနဲငိုလိုက္ျပန္ပါေတာ့သည္။ အဘြားျဖစ္သူ အေဒၚႀကီးကလည္း သူ႔ေျမးကို သံေယာဇဥ္မျဖတ္ႏိုင္ပဲ ေပကပ္ကပ္လုပ္ေနပါသည္။
"ခက္တယ္ဗ်ာ ... ကေလးေတြကို ထိန္းရတာ က်ဳပ္မေၾကာက္ပါဘူး။ အဲဒီလို အဘြားႀကီးေတြကို ထိန္းရတာ အခက္ဆံုးပဲ" ဟု ညည္းသလိုလိုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့ကို လွမ္းေျပာပါသည္။
"ကဲ မျပန္ခ်င္လည္း ေနဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ကေလးမျမင္ေလာက္တဲ့ေနရာ ဟိုဘက္ေထာင့္ကြယ္မွာျဖစ္ျဖစ္ သြားေနစမ္းပါ"
ကိုဥာဏ္စိန္ အထပ္ထပ္ေျပာမွ အဘြားႀကီးလည္း မသြားခ်င္သြားခ်င္ ေထာင့္ကြယ္ကေလးသို႔ ထြက္သြားပါသည္။ သူ႔အဘြားကို မျမင္လိုက္ရေတာ့ ဟိုခ်ာတိတ္ကလည္း ငိုလိုက္သည္မွာ တစ္တန္းလံုး သူ႔ကို ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကရေအာင္ပင္ ျဖစ္သည္။
ကိုဥာဏ္စိန္ကေတာ့ သူ႔အရုပ္ေတြကို ဆက္ျပီးေရးျပန္သည္။ ကေလးေတြကလည္း ေခြးရုပ္ကေလးကြ၊ ေၾကာင္ရုပ္ကေလးကြ စသည္ျဖင့္ ေအာ္လိုက္ၾကျပန္သည္။ ဟိုခ်ာတိတ္ကေတာ့ သူမ်ားေတြက စီကနဲေအာ္လိုက္လွ်င္ ကေယာင္ကတမ္း ခဏေလာက္ အငိုရပ္လိုက္ျပီး အရုပ္ကိုလွမ္းျပီး ၾကည့္လိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ အျပင္ကိုလွမ္းၾကည့္ အဘြားကိုရွာျပီးေနာက္ တအီအီ ငိုျပန္ပါေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ထိုကေလးႏွင့္ ကိုဥာဏ္စိန္ကို ၾကည့္ျပီး စိတ္အိုက္လွပါျပီ။ ငါဆိုရင္ ဘာလုပ္မလဲ ေတြးလိုက္ျပန္ေတာ့လည္း ဘာမွမလုပ္တက္ပါ။ ရိုက္ႏွက္ပစ္လိုက္ရေအာင္ကလည္း တကယ့္လူမမည္ကေလးကို ဒီလိုလုပ္လို႔ ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလား။
ကိုဥာဏ္စိန္ကေတာ့ ခပ္ေအးေအးပါပဲ။ အရုပ္ေတြေရးလိုက္၊ ပံုျပင္ေတြလိုလို ေျပာလိုက္၊ ဟိုခ်ာတိတ္ကလည္း ငိုျမဲပါပဲ။
အေတာ္ေလးၾကာလာေတာ့ ကိုဥာဏ္စိန္လည္း စိတ္ကုန္လာပံုမ်ဳိးႏွင့္ ထိုကေလးကို စိုက္ၾကည့္ေနပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႔မ်က္ႏွာက ျပံဳးစိစိပါပဲ။ ဟိုေကာင္က သူ႔ကို ဆရာစိုက္ၾကည့္ေနမွန္းသိေတာ့ ခဏမွ် ဆရာကိုျပန္ၾကည့္ျပီး အငိုတိတ္သြားပါသည္။ ျပီးေတာ့ စီကနဲ ခပ္က်ယ္က်ယ္ႀကီး ငိုလိုက္ျပန္ပါသည္။
ကိုဥာဏ္စိန္က အတန္းဘက္လွည့္ျပီး ကေလးမ်ားအား ...
"ေဟ့ေကာင္ေတြ မင္းတို႔ေတြ႔တယ္ မဟုတ္လား။ ဒီေကာင္ ေက်ာင္းေရာက္ျပီဆိုကတည္းက ငိုတာ ခုထက္ထိ မတိတ္ဘူးကြ။ ဒီေကာင့္မွာ 'အငို'ေတြ အမ်ားႀကီးပါလာတယ္။ သူတစ္ေယာက္တည္း ငိုေနလို႔ကေတာ့ ကုန္မွာမဟုတ္ဘူး။ မင္းတို႔ပါ၀ိုင္းျပီး ငိုေပးလိုက္ၾကစမ္းကြာ။ ဒါမွ သူ႔အငိုေတြ ျမန္ျမန္ကုန္မွာ"
က်န္တဲ့ေကာင္ေတြကလည္း သေဘာေပါက္ျမန္လိုက္တာ မေျပာပါႏွင့္ေတာ့။ တစ္တန္းလံုး မ်က္စိကို လက္ဖမိုးႏွင့္ပြတ္ျပီး တအီးအီး ငိုခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္ၾကသည္မွာ ကၽြက္ကၽြက္ညံသြားပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အသံထြက္ေအာင္ ရယ္ေနမိပါသည္။ ဟိုခ်ာတိတ္က သူ႔ေဘးက ကေလးေတြကို ၾကည့္ျပီး ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏွင့္ အငိုတိတ္သြားေတာ့ ပို၍ပင္ ရယ္မိပါသည္။ ကိုဥာဏ္စိန္က ...
"ဟိုး... ေတာ္ျပီ။ အငိုေတြ ကုန္သြားျပီ" ဟု လက္တားျပီး ေအာ္လိုက္ေတာ့ ကေလးေတြက တ၀ါး၀ါးရယ္ေမာျပီး အငိုရပ္သြားၾကပါသည္။
ဟိုအေကာင္လည္း ကေယာင္ကတမ္း အငိုရပ္ျပီး က်ီးၾကည့္ေၾကာင္ၾကည့္ ျဖစ္ေနပါသည္။
ကိုဥာဏ္စိန္ကေတာ့ သူ႔ကို လွည့္လို႔မွ်ပင္ မၾကည့္ေတာ့ပဲ သူ႔ဘာသာ အရုပ္ေတြေရးလိုက္ ပံုျပင္ကိုေျပာလိုက္ လုပ္ေနျပန္ပါသည္။ ဟိုငနဲေလးကလည္း သူေျပာေနသည့္ ပံုျပင္ကို နားေထာင္သလိုလို လုပ္လိုက္၊ အရုပ္ေတြကို ၾကည့္လိုက္ လုပ္ေနပါသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး သတိရလိုက္ျပန္သည္မသိ အီကနဲ ငိုလိုက္ျပန္ပါသည္။ ကိုဥာဏ္စိန္က...
"ဟ.. အငိုေတြ မကုန္ေသးဘူးကြ၊ က်န္ေသးတယ္"
ကိုဥာဏ္စိန္ စကားဆံုးေအာင္ မေျပာလိုက္ရပါ။ တစ္တန္းလံုး တေပ်ာ္တပါးႀကီး ၀ိုင္း၀န္းျပီး ငိုခ်င္ေယာင္ ေဆာင္လိုက္ၾကျပန္ပါသည္။ သူတို႔တစ္ေတြက သည္လိုငိုလိုက္ရျခင္းပင္ အရသာေတြ႔ေနၾကပံု ေပၚေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူတို႔ကိုၾကည့္ျပီး ရယ္လို႔သာ ေနရပါေတာ့သည္။
ဟိုငနဲေလးလည္း မငို၀ံ့ေတာ့ေလာက္ေအာင္ပင္ ျဖစ္သြားပါသည္။ ကိုဥာဏ္စိန္စကားႏွင့္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ 'အငို'ေတြ ကုန္သြားျပီေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္သည္ အထက္တြင္ ေျပာျပခဲ့သည့္အတိုင္း တကၠသိုလ္က ဆရာတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုကေလးငယ္၏ ျပႆနာကို ၾကည့္ျပီး ေခါင္းေျခာက္လိုက္သည္မွာ မေျပာတက္ေအာင္ပင္ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ "ဒီကေလးကို အငိုတိတ္ေအာင္ လုပ္ပါ။ မလုပ္ႏိုင္ရင္ မင္းကိုသတ္မယ္" ဟု ဆိုလာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ေသဖို႔သာလွ်င္ ရွိပါသည္။ ဘာမွ်တက္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။
ေက်ာင္းဆင္းလို႔ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကိုဥာဏ္စိန္ ဘုရားဘက္သို႔ ထြက္လာၾကေတာ့ ...
"ကိုဥာဏ္စိန္ ခင္ဗ်ားေတာ္တယ္ဗ်။ ဟိုေကာင္ အငိုတိတ္သြားေအာင္ လုပ္ႏိုင္တာ သိပ္သေဘာက်တာပဲ။ က်ဳပ္ဆိုရင္ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိတာနဲ႔ ဒုကၡအႀကီးအက်ယ္ ေရာက္ေနမွာ"
"ဒီလိုပဲေလဗ်ာ.. သင့္သလို ၾကည့္တြယ္လိုက္ရတာပဲ"
သူကေတာ့ သည္လိုပဲ ခပ္ေပါ့ေပါ့ ေျပာပါသည္။ တကယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့အဖို႔ ခပ္ေပါ့ေပါ့ကိစၥ လံုး၀မဟုတ္ပါ။ ေၾကာက္စရာ ဧရာမကိစၥႀကီးျဖစ္ေနတာ အမွန္ပါ။
ကၽြန္ေတာ့အဖို႔ သူငယ္တန္း သင္ၾကားမႈကို စိတ္၀င္စားေနပါျပီ။
ေနာက္တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားေတာ့ ဟိုခ်ာတိတ္ကို သတိထားျပီး ၾကည့္လိုက္မိပါသည္။ ငိုေတာ့ ငိုထားဟန္တူပါသည္။ သူ႔အဘြားကိုေတာ့ မေတြ႔ပါ။ ကြယ္ရာေထာင့္တစ္ေနရာတြင္ တစိုးရိမ္ရိမ္ ေစာင့္ေနလိမ့္ဦးမည္ ထင္ပါသည္။
ကိုဥာဏ္စိန္၏ သင္ခန္းစာကေတာ့ တစ္ဆင့္တက္သြားပါျပီ။ သူ႔အမူအရာက ျမဴးျမဴးရႊင္ရႊင္၊ ေဖာ္ေဖာ္ေ႐ြေ႐ြ၊ ေပ်ာ္စရာႀကီး။ အသံကလည္း ၾကည္ၾကည္ခ်ဳိခ်ဳိ။
"ကဲ.. ဒီေန႔ေတာ့ မင္းတို႔ကို ဆီသီးေကၽြးမယ္။ ဆီးသီးစားၾကမလားေဟ့"
"စားမယ္"
တစ္အုပ္ႀကီး ေအာ္ျပီး ေျဖလိုက္ေသာအသံ။
"ဆီးသီး စားခ်င္တဲ့သူ လက္ညွိဳးေထာင္"
တစ္တန္းလံုး လက္ေထာင္ၾကပါသည္။ ဟိုခ်ာတိတ္ကို သတိထားျပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမ်ားလို လက္မေထာင္ပါ။ ကိုယ္ကို ေရွ႕ခပ္ကိုင္းကိုင္း ညႊတ္ျပီး ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းႏွင့္ ကိုဥာဏ္စိန္ကို ေမာ့ၾကည့္ေနပါသည္။ 'ဆီးသီးတကယ္ေကၽြးမွာလား' ဟု စဥ္းစားေနပံုပါသည္။ သူသာမဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုဥာဏ္စိန္ကို ဘာေတြအၾကံအဖန္ လုပ္ဦးမလဲဟု ေတြးေနမိပါသည္။ ဘယ္လိုမွ မွန္းလို႔မရ႐ုိး အမွန္ပါ။

ဒုတိယပိုင္းကို ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။

ဒီေန႔ေနသာတယ္
ဒါ…ေပ်ာ္စရာပဲ။

ေလအတိုးမွာ ဗံဒါရြက္ေတြ
တျဖဳတ္ျဖဳတ္ခုန္ခ်ၾကတယ္။
ေျမျပင္နဲ႔မထိခင္အထိေတာ့
ေလဟုန္စီးႏိုင္သားပဲ
ဒါလည္းေပ်ာ္စရာတစ္ခုေပါ့။

ေရတံခြန္ေဘးမွာ
ရပ္ေနတဲ့ကေလးကေတာ့
နတ္ေတြရဲ႕ ဂီတသံကိုၾကားရသတဲ့
ဒါလည္းေပ်ာ္စရာပဲေပါ့။

စကၠဴစြန္ေတြ
ေႏွာင္ႀကိဳးတန္းလန္းနဲ႔
ငွက္ေတြနဲ႔ေတာင္
စကားလက္ဆံုက်ၾကသတဲ့
ဒါလည္းေပ်ာ္စရာတစ္ခုပဲ။

အလုပ္ကအျပန္
လမ္းေပၚကကေလးေတြ
ကန္လိုက္တဲ့ေဘာလံုးက
ရႊံ႕အလူးလူးနဲ႔ လာမွန္တယ္
အား…ဒါလည္းေပ်ာ္စရာပဲဗ်။

ညေမွာင္ေတာ့
လေရာင္က ပိုလင္းသေပါ့
ပိုးစုန္းၾကဴးလဲ
သူ႔အလင္းနဲ႔ အဆင္းနဲ႔တဲ့
ဒါလည္းေပ်ာ္စရာတစ္ခုပဲ။

မနက္ျဖန္ေတာ့
မိုး႐ြာမယ္ထင္တယ္
အင္း… ဒါလည္းေပ်ာ္စရာပါပဲ။

ကဗ်ာမဟုတ္၊ စာမဟုတ္ပါဗ်ာ။ ပ်င္းပ်င္းနဲ႔ေလွ်ာက္ေရးထားတာပါ။ "ခ်င္" Chin Shengt'an ရဲ႕ ေပ်ာ္စရာေတြကို အားက်လို႔လည္းပါပါတယ္။ ေရတံခြန္ေဘးက ကေလးဆိုတာကေတာ့ George Barker ရဲ႕ O' Child Beside the Waterfall ကဗ်ာကို ညႊန္းတာပါ။ ပံုကေတာ့ အေနာ္ဆြဲထားတာေပါ့.. ဟိ ဟိ။ လွတယ္ဟုတ္..။ :P အားလံုးပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ၾကပါေစ။