Author: vanko
•9:04 PM

ကိုဥာဏ္စိန္ အလုပ္စလုပ္ပါျပီ။
သင္ပုန္းေပၚတြင္ လိေမၼာ္သီးေလာက္ '၀'လံုးတစ္ခုကို ၀ိုင္းစက္ေနေအာင္ ေရးလိုက္ပါသည္။ ထို '၀'လံုးေပၚတြင္ အညွာေလးတစ္ခ်က္ တပ္လိုက္ပါသည္။
"ကဲ.. ေဟာဒီမွာ ဆီးသီးတစ္လံုး ဘယ္သူအရင္စားမလဲ"
ကၽြန္ေတာ္အရင္စားမယ္၊ ကၽြန္မစားမယ္ ဟူေသာအသံမ်ား ညံသြားပါသည္။
"ဟုတ္ျပီ.. မင္းကအငယ္ဆံုးမို႔ မင္းကို အလွ်င္ေၾကြးမယ္။ ေရာ့.. စားစမ္း"
ဟုေျပာျပီး သင္ပုန္းေပၚက ဆီးသီးရုပ္ကို လက္ႏွင့္ယူခ်င္ေယာင္ေဆာင္၍ ခပ္ငယ္ငယ္ ကေလးတစ္ေယာက္ကို လွမ္းပစ္ေပးလိုက္ပါသည္။ ထိုကေလးက ဆီးသီးကို ဖမ္းယူေလဟန္ေဆာင္၍ ပါးစပ္ထဲထည့္လိုက္ဟန္ေဆာင္ျပီး 'ျမြမ္ ျမြမ္'ႏွင့္ စားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ပါသည္။ တစ္တန္းလံုး တ၀ါး၀ါး ရယ္ၾကပါသည္။
"ကၽြန္ေတာ္လည္း စားဦးမယ္" "ကၽြန္မကိုလည္း ေပးပါဦး" စေသာ အလုအယက္ ေတာင္းဆိုသံမ်ားမွာ ဆူေနပါသည္။ ကိုဥာဏ္စိန္က ဆီးသီးေတြကို ေရးလိုက္၊ ပစ္ေပးလိုက္၊ တျမြမ္ျမြမ္ႏွင့္ စားလိုက္ၾကႏွင့္ တကယ့္ေပ်ာ္စရာႀကီးပါပဲ။
"ခ်ဳိရဲ႕လားေဟ့"
"ခ်ဳိတယ္ဆရာ"
"ကဲ.. ဟိုအေကာင္လည္း အငိုေတြကုန္သြားျပီ။ မင္းလည္းတစ္လံုး စားလိုက္ဦး"
ကိုဥာဏ္စိန္က ဆီးသီးတစ္လံုးကို ေကာက္ေရးလိုက္ျပီး ဟုိခ်ာတိတ္ကို လွမ္းပစ္ေပးေယာင္ ျပဳလိုက္ပါသည္။ ခ်ာတိတ္က ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနေသး၍ ဘာမွမလုပ္ပါ။
"သူက မစားခ်င္ေသးဘူးတဲ့။ မင္းက ယူစားလိုက္စမ္းကြာ" ဟု ေဘးကကေလးတစ္ေယာက္ကို ေျပာလိုက္ေတာ့ ဟိုကေလးကလဲ အလြယ္တကူပင္ ေကာက္စားခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္ပါသည္။
သင္ပုန္းေပၚတြင္လည္း ဆီးသီးေတြ ျပည့္ေနပါျပီ။ သင္ပုန္းကို ဖ်က္လိုက္ပါသည္။ ဆီးသီးအသစ္တစ္လံုးကို ေရးလိုက္ပါသည္။ ၀ိုင္း၀ိုင္းစက္စက္ မဟုတ္ပါ။ ဘဲဥပံုလိုလို ရွည္ေမ်ာေမ်ာ ျဖစ္ပါသည္။
"ဒီဆီးသီးက မ၀ိုင္းဘူး၊ အခ်ဥ္မ်ဳိးကြ၊ ေရာ့ စားၾကည့္စမ္း၊ မခ်ဥ္ဘူးလား"
ကေလးတစ္ေယာက္ကို လွမ္းေပးလိုက္ေတာ့ စားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ရႈံ႕မဲ့ျပီးမွ..
"ခ်ဥ္တယ္ဆရာ" ဆိုေတာ့ အားလံုးက သေဘာက်ျပီး ရယ္ၾကပါသည္။
ဤသို႔ ဆီးသီးပိန္ပိန္ေတြ၊ ရႈံ႕႐ႈံ႕ေတြ၊ ရွည္ရွည္ေတြေရးျပီး ပစ္ေပးလိုက္လွ်င္ ကေလးေတြက ခ်ဥ္တယ္ဆရာဟု ေျပာၾကပါသည္။ ၀ိုင္း၀ိုင္းစက္စက္ ဆီးသီးကို ေရးေပးလိုက္လွ်င္ ခ်ဳိတယ္ဟု ေျပာၾကပါသည္။
ကေလးေတြ ဆီးသီးစားတမ္း ကစားရသည္ကို ေပ်ာ္ေနၾကသည္မွာေတာ့ အမွန္ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ျပတိုက္ရွိရာဘက္ကို ထြက္လာၾကေတာ့..
"ဟိုခ်ာတိတ္ ဒီေန႔ေတာ့ မငိုေတာ့ဘူးဗ်"
"သူ႔အဘြားကို မျမင္လိုက္ရေတာ့လို႔ေပါ့ဗ်ာ။ အိမ္ကလူႀကီး တစ္ေယာက္ေယာက္ ပါလာရင္ ဒီလိုပဲ ငိုေနတက္ၾကတယ္ဗ်။ လူႀကီးေတြမပါရင္ ခဏပါပဲ။ ကေလးေတြပဲဗ်ာ။ ခဏရွိေတာ့ သူတို႔ကေလးခ်င္း ကစားၾက၊ သူမ်ားကစားတာကို ၾကည့္ၾကနဲ႔ပဲ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားတာပဲ။ ခက္ေနတာက လူႀကီးေတြဗ်။ အထူးသျဖင့္ အဘြားေတြက အဆိုးဆံုးပဲ။ ယာဖ်က္ေတာ့ သခြား၊ ေျမးဖ်က္ေတာ့ အဘြားဆိုသလိုေပါ့ဗ်ာ။ အဘြားႀကီးေတြဆိုေတာ့ ေျမးကိုဖ်က္ဖို႔ကလြဲလို႔ တျခားအလုပ္လည္း မယ္မယ္ရရ မရွိေတာ့ဘူး မဟုတ္လား"
"ဆရာကို ဘာမွလာျပီးမလုပ္တာ၊ ၾသဇာမေပးတာ ေတာ္ေသးတာေပါ့ဗ်ာ"
"အမယ္.. အဲဒါမ်ဳိးလဲ တစ္ခါတေလ ရွိေသးသဗ်။ သူတို႔ကေလး၊ သူတို႔ေျမးကို ေရွ႕တန္းဆရာနဲ႔နီးနီး ထားခ်င္ၾကတာေတြေပါ့။ ကေလးေတြမွာ အရပ္အေမာင္းက တူတာမဟုတ္ဘူးဗ်။ ဒီေတာ့ က်ဳပ္က အရပ္နိမ့္တဲ့ကေလးေတြကို ေရွ႕က၊ နည္းနည္းျမင့္တာေတြကို ေနာက္က၊ အတန္းကိုၾကည့္လိုက္ရင္ ပတၱလားစီထားသလို ျဖစ္ေနေစခ်င္တယ္။ အဲဒါ သူတို႔ကေလးေတြကို ေရွ႕ထားေပးပါ ဘာညာနဲ႔လာျပီး ေျပာတက္ၾကတယ္။ "ခင္ဗ်ားတို႔ကေလးကိုလဲ သင္ေပးမွာပါ။ မတတ္မွာ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔" လို႔ ေျပာယူရတယ္။ သူငယ္တန္းမွာ လူႀကီးေတြက အကဲအပါဆံုးေပါ့ဗ်ာ။ ဟိုဘက္အတန္းေတြ ေရာက္ေတာ့လဲ ဘာမွ ဂ႐ုစိုက္မေနၾကေတာ့ျပန္ဘူး။ ရယ္စရာလည္း အေကာင္းသား။ ဒီေတာ့ သူငယ္တန္းဟာ မိဘနဲ႔ ျပႆနာ အၾကံဳရဆံုးေပါ့ဗ်ာ။"
"သူတို႔သားသမီးကို ႐ိုက္တာျပဳတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔လည္း ျပႆနာ ၾကံဳၾကရမယ္ထင္တယ္"
"တစ္ခါတစ္ေလလည္း ၾကံဳရတာေပါ့ဗ်ာ။ နည္းေတာ့နည္းပါတယ္။ ဒီေနရာမွာေတာ့ ကိုင္တြယ္တဲ့ဆရာ ဆရာမအေပၚမွာလည္း မူတည္တက္ပါတယ္။ တစ္ေန႔ကပဲ ခင္ဗ်ားလူ ထြန္းေရႊႀကီး သူ႔သားကို ေက်ာင္းလာအပ္သြားပါပေကာ။ သူေျပာသြားလိုက္ပံုကေတာ့ က်ဳပ္မွာ ရယ္ေတာင္ ရယ္ေနရေသးတယ္။ 'သူငယ္ခ်င္းေရ' တဲ့။ 'ကဲ.. ငါ့သားကို မင္းဆီအပ္ခဲ့ျပီ။ လိမၼာေအာင္သာ ၾကည့္တြယ္ေပေတာ့ကြာ။ မေတာ္တဆ ေသသြားရင္ေတာ့ အလြမ္းေျပၾကည့္ရေအာင္ လြယ္အိတ္ကေလးကိုေတာ့ ျပန္ပို႔လိုက္ပါကြာ' တဲ့ေလ"
ကၽြန္ေတာ္က ရယ္လိုက္မိပါသည္။
မူလတန္း၊ အထူးသျဖင့္ သူငယ္တန္းသင္ရေသာ ဆရာ၊ ဆရာမတို႔၏ ဘ၀ကို ကၽြန္ေတာ္ အလြန္စိတ္၀င္စားေနမိပါသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားေသာအခါ သင္ခန္းစာ ေနာက္တစ္ဆင့္ တက္သြားသည္ကို ေတြ႔ရျပန္ပါသည္။
"ဒီေန႔ေတာ့ မင္းတို႔က ဆီးသီးေရာင္းၾက။ ငါက ၀ယ္မယ္။ ဆီးသီးငါးလံုးကို တစ္မတ္ေပးမယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆီးသီးအခ်ဥ္ေတြကို မ၀ယ္ဘူး"
၀လံုးကို ၀ိုင္း၀ိုင္းေရးတက္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္လိုက္ပါျပီ။
"ေနာက္ျပီး ေဟာဒီလို ေဟာဒီလို ေရးတဲ့ဆီးသီးကို မ၀ယ္ဘူး။ အဲဒီဆီးသီးမ်ဳိးေတြက အပုတ္ေတြ"
သူက သင္ပုန္းေပၚတြင္ လက္၀ဲရစ္ ေရးျပလိုက္ပါသည္။ ထိုမွ်မကေသးပါ။ "ဒီလိုေရးရမယ္"ဟု ကေလးမ်ားကို ေက်ာခိုင္းျပီးလွ်င္ လက္ကို လက္ယာရစ္ျပီး အထပ္ထပ္ေ၀ွ႔ျပပါသည္။
"ဘယ္လို၊ ဘယ္လိုေရးမလဲ"
"ဒီလို ဒီလိုေရးမယ္"
ကေလးေတြကလည္း သူတို႔လက္ကို လက္ယာရစ္ ေ၀ွ႔ရမ္းျပီး ေအာ္ၾကပါသည္။
"ဘယ္လိုေရးရင္ ဆီးသီးအပုတ္လဲ"
"ဒီလို ဒီလိုေရးရင္ ဆီးသီးအပုတ္"
လက္ေတြကို လက္၀ဲရစ္ ေ၀ွ႔ျပၾကပါသည္။
လက္ယာရစ္ေရးျခင္းကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ေ၀ွ႔ရမ္းေလ့က်င့္ေစျပီးေနာက္ ဆီးသီးေတြ ေရးၾကရန္ ခိုင္းလိုက္ပါသည္။ ကေလးေတြကလည္း သူတို႔ သင္ပုန္းေလးမ်ားတြင္ အားႀကိဳးမာန္တက္ ေရးေနၾကပါသည္။
၀လံုးကို လက္ယာရစ္ေရးၾကေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးလိုက္သည္ မွန္ေသာ္လည္း တကယ္လက္ေတြ႔အားျဖင့္ ေရးသည္ မေရးသည္ကို ဆရာကိုဥာဏ္စိန္ လိုက္ျပီးစစ္ေနႏိုင္သည္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ဘယ္လိုမ်ား သိႏိုင္ပါ့မလဲဟု ကၽြန္ေတာ့္စိတ္တြင္ ေတြးေနမိပါသည္။
"ေဟာဒီမွာဆရာ၊ သူက ဆီးသီးကို ေဟာဒီလို ေဟာဒီလိုႀကီး ေရးေနတယ္။ သူ႔ဆီးသီးက အပုတ္ႀကီးဆရာ"
ကေလးတစ္ေယာက္က လက္ကို လက္၀ဲရစ္ေ၀ွ႔ျပျပီး လွမ္းတိုင္လိုက္ပါသည္။ အတုိင္ခံရေသာ ကေလးက ခ်က္ခ်င္းဖ်က္ပစ္ျပီး "ဒီလို ဒီလိုေရးတယ္ ဆရာ"ဟု လက္ယာရစ္ေ၀ွ႔ရမ္းျပီး ျပလိုက္ပါသည္။
အင္း.. ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း သူ႔ဟာနဲ႔သူ ျပႆနာရွင္းသြားသားပဲဟု ေအာက္ေမ့လိုက္ပါသည္။
ဆီးသီးငါးလံုးစီ ေရးျပီးေတာ့ တစ္ေယာက္စီလာျပီး ျပၾကပါသည္။ ကိုဥာဏ္စိန္က ဆီးသီးေတြကို ၾကည့္ျပီး ဟိုအလံုးက ပိန္တယ္။ ဒီအလံုးက မ၀ိုင္းဘူး၊ ေနာက္ကို အဲေလာက္ခ်ဥ္ရင္ မ၀ယ္ဘူး။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ၀ယ္လိုက္မယ္ စသည္ျဖင့္ေျပာျပီး ေျမျဖဴႏွင့္ အမွန္ျခစ္ေပးလိုက္ပါသည္။ ကေလးေတြက ၀မ္းသာအားရ ျပန္သြားၾကပါသည္။
အငိုသန္ေသာ ခ်ာတိတ္ကလည္း ဆီးသီးငါးလံုးေရးျပီး ေရာက္လာပါသည္။ ကိုဥာဏ္စိန္က သူ႔သင္ပုန္းကို ယူၾကည့္လိုက္ျပီး..
"အံမယ္.. ဒီေကာင္က လူကငိုေပမယ့္ ဆီးသီးကေတာ့ အခ်ဳိသားကြ၊ ဘယ္ဆိုးလို႔လဲကြ" ဟု ခ်ီးမြမ္းျပီး အမွတ္ေပးလိုက္ပါသည္။ ဟိုခ်ာတိတ္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျပန္ေျပးသြားပါသည္။
ကေလးအားလံုးမွာလည္း သူ႔ထက္ငါ အလုအယက္ ဆီးသီးလာေရာင္းေနၾကပါသည္။ ဟိုခ်ာတိတ္က မၾကာခဏလာျပီးျပေနျပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္...
"အံမာ ဒီေကာင့္ဆီးပင္က တယ္သီးလိုက္ပါလားဟ။ ခ်ဳိလည္း ခ်ဳိတယ္ေဟ့"
ခ်ာတိတ္ ေက်ာင္းေပ်ာ္သြားပါေလျပီ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုဥာဏ္စိန္ႏွင့္ တပည့္မ်ား၏ ဆီးသီးေရာင္းပြဲႀကီးကို ၾကည့္ရင္းေပ်ာ္ေနမိပါသည္။
သို႔ႏွင့္ ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္း ထိုးလိုက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ ကိုယ့္လြယ္အိတ္၊ ပစၥည္းစသည္တို႔ကို ကုိယ္စီကိုယ္ငွ သိမ္းၾကယူၾကပါသည္။ သည္အခါတြင္မွ သတိထားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေက်ာင္းခန္းေဘး နံရံသစ္သားတန္းတြင္ သံခၽြန္ေတြရိုက္ထားျပီး ထီး၊ ဦးထုပ္ စသည္တို႔ကို စနစ္တက် ခ်ိတ္ထားၾကရေၾကာင္းကို ေတြ႔လိုက္ပါသည္။ ထိုထိုေသာ ပစၥည္းမ်ားကို သူတို႔ေတြ ယူၾကျပီးေနာက္ အားလံုး မတ္တပ္ရပ္ေနၾကရပါသည္။
"စာအုပ္ ပါျပီလား" ကိုဥာဏ္စိန္က ေအာ္ေမးလိုက္ပါသည္။
"ပါ ပါျပီ" ကေလးေတြကေအာ္ျပီး စာအုပ္ကို ေျမွာက္ျပရပါသည္။
သူတို႔ အတုိင္အေဖာက္ ေအာ္ပံုမွာ ရိုးရိုးအသံမ်ဳိး မဟုတ္ပါ။ သံခ်ပ္တိုင္သလို ခပ္ဆင္ဆင္ပါ။
"ေပတံ... ပါ.. ျပီလား"
"ပါ... ပါ.. ျပီ"
ေက်ာင္းသားတို႔တြင္ ပါျမဲပစၥည္းမ်ားကို တစ္ခုစီ ေအာ္ျပီးေမးပါသည္။ အားလံုးေမးျပီးမွ အငယ္ဆံုးကေလးမ်ားတန္းမွစ၍ တစ္တန္းစီ တန္းစီျပီး ထြက္ရပါသည္။
"ခင္ဗ်ားအလုပ္က ျပီးပဲ မျပီးႏိုင္ဘူး။ တယ္ရႈပ္ကိုးဗ်"
"ဒီလိုပဲ ကိုယ့္လူေရ.. ခင္ဗ်ားတို႔လို ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားႀကီးေတြကို သင္ရတာမဟုတ္ဘူး။ ကေလးေတြဆိုေတာ့ ေက်ာင္းဆင္းျပီးရင္ အိမ္ျပန္ခ်င္ေဇာနဲ႔ ဟိုဟာက်န္၊ ဒီဟာေမ့နဲ႔၊ ဦးထုပ္ေပ်ာက္၊ ထီးေပ်ာက္ျဖစ္ရင္ မိဘေတြက ဆရာ႔ဆီကို လာတိုင္ၾကေတာ့တာဗ်။ ဆရာအထိန္းအသိမ္း ညံ့ရာေရာက္တာေပါ့ဗ်ာ"
သူကေျပာရင္းဆိုရင္း ခံုေတြေအာက္ ငံု႔ၾကည့္ျပီး ဟုိဟာရွာသလို ဒီဟာရွာသလို လုပ္ေနျပန္ေသာေၾကာင့္..
"ဘာရွာေနတာလဲဗ်"
"ဘာေတြမ်ား က်န္ရစ္ခဲ့ေသးလဲလို႔ ရွာရတာ။ ခုနက က်ဳပ္ေအာ္တဲ့စာရင္းထဲမွာ မပါတဲ့ ဂ်င္တို႔၊ ေဂၚလီတို႔ ဘာတို႔ ညာတို႔ ဆိုတာေတြေပါ့ဗ်ာ။ က်န္ေနခဲ့ရင္ သိမ္းထားျပီး ျပန္ေပးရတာေပါ့ဗ်ာ။ ကေလးေတြကိုးဗ်၊ အမိုက္ကေလးေတြ ဘာသိတက္ၾကတာ မွတ္လို႔"
"ခင္ဗ်ားအခန္းထဲက နံရံသစ္သားတန္းေတြမွာ သံခၽြန္ေလးေတြ စီျပီး႐ိုက္ထားတာကို ေတြ႔တယ္"
"ေအးဗ်ာ.. ထီးေတြ၊ ဦးထုပ္ေတြ၊ လြယ္အိတ္ေတြ စာေရးစားပြဲေပၚမွာ ရွိေနရင္ ရႈပ္လြန္းလို႔"
"အဲလို သံခၽြန္ဖိုးေတြ ဘာေတြက်ေတာ့ ေက်ာင္းက ထုတ္ေပးသလား"
"ဘယ္ေပးလိမ့္မလဲဗ်ာ"
"ခင္ဗ်ားက အိတ္စိုက္ေပ့ါ"
"မစိုက္ရပါဘူးဗ်ာ။ ေက်ာင္းသားမိဘေတြထဲက သံဆိုင္ေတြ ရွိေနတာပဲ။ ေက်ာင္းခန္းထဲမွာ သံုးခ်င္လို႔ဆိုျပီး ႏႈိက္လာခဲ့တာပါပဲ"
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ရယ္လိုက္မိၾကပါသည္။
"ဆီးသီးကေတာ့ ၀လံုးအတြက္ လုပ္လိုက္တာေပါ့ေနာ္"
"ဒါေပါ့ဗ်ာ၊ ဆီးသီးကမွ အညွာတပ္ေနရေသးတယ္။ ၀လံုးဆိုေတာ့ ဘာမွ လုပ္ဖို႔ေတာင္ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့။ ၀လံုးေရးၾကရေအာင္ဆိုရင္ ကေလးေတြ ဘယ္မွာေပ်ာ္ေတာ့မလဲ။ ဆီးသီးေရာင္းၾကရေအာင္ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ၊ လက္မလည္ေအာင္ အမွတ္ေပးေနရတာပဲ မဟုတ္လား။ သူတို႔လည္းေပ်ာ္၊ သူတို႔ေပ်ာ္ေတာ့ က်ဳပ္လည္းေပ်ာ္တာေပါ့ဗ်ာ"
သူက ေျပာရင္းရယ္လိုက္ပါသည္။
ထို႔ေနာက္ ဆယ္ရက္ေလာက္မွာ ၀လံုးေတြခ်ည္း အေရးခိုင္းေနပါသည္။
"ခင္ဗ်ား ၀လံုးသင္ခန္းစာကလည္း ၾကာလွခ်ည္လားဗ်။ ျပီးပဲ မၿပီးႏိုင္ေတာ့ဘူး"
"ျမန္မာအကၡရာေရးတာမွာ ၀လံုးဟာ အေျခခံပဲဗ်။ ၀လံုးကို လက္မေသရင္ လက္ေရးဘယ္ေတာ့မွ မလွဘူး။ လက္ေရးလွဖို႔ဟာ သူငယ္တန္းမွာ က်င့္ရတာဗ်။ ပထမတန္း၊ ဒုတိယတန္း ေရာက္သြားရင္ လက္ေရးလွက်င့္ဖို႔ အခ်ိန္မရေတာ့ဘူး။ က်ဳပ္္အတန္းက တက္သြားတဲ့ကေလးေတြမွာ လက္ေရးမလွတာ တစ္ေယာက္မွမရွိဘူး။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ လက္ေရးမလွတာကိုေတြ႔ရင္ ခပ္ပ်င္းပ်င္း ခပ္ဖ်င္းဖ်င္း သူငယ္တန္းဆရာနဲ႔ ၾကံဳခဲ့ရလို႔သာ ေအာက္ေမ့ေပေရာ့။ က်ဳပ္က အဲဒီလို အထက္တန္းဆရာေတြက အထင္ေသးတာ မခံခ်င္ဘူးဗ်"

ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။
This entry was posted on 9:04 PM and is filed under . You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.

3 comments:

On 8:36 AM , Welcome said...

အေတြးေတြကုိ ခံစားသြားပါတယ္။
ဖတ္ေကာင္းတဲ့ အက္ေဆးပါပဲ။
ဆက္ရန္ကုိေစာင့္ဖတ္ပါအုန္းမယ္။

 
On 11:53 AM , My Diary said...

အေတာ္ေကာင္းတယ္
စဖက္ကတည္းက ဆြဲေတာင္မွဳရွိေအာင္ေရးထားတာပဲ
ေနာက္ဆက္တြဲကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါတယ္..
ကၽြန္မက လက္ေရးလွတဲ့ သူေတြကို သိပ္သေဘာက်တယ္ ။ လူတစ္ေယာက္အတြက္ လက္ေရး လက္သားက လူပံုအလယ္မွ ဂုဏ္တင့္ေစတယ္ ထင္တာပဲ။

 
On 2:45 AM , Anonymous said...

ကန္႕ကူလက္လွည့္ကို ၾကားဖူးတာေတာ့ ၾကာပါၿပီ ခုမွဘဲေကာင္းေကာင္း ဖတ္ဖူးေတာ့တယ္ .... ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတာဘဲဗ် ....