စိမ္းျမ
သစ္ရြက္တို႔ ေၾကြေနဆဲ
ငါ့မ်က္ရည္ စိုေနတံုးေပါ့
တခ်ဳိ႕ေတြ ေနႏိုင္လြန္းတယ္

ရဲရင့္
ေက်ာက္ခက္တို႔ ျပိဳေနဆဲ
ငါ့အတြက္အေျဖ ရွာေနတံုးေပါ့
တခ်ဳိ႕ေတြ ေနႏုိင္လြန္းတယ္

တစ္ေရးမွ မေပ်ာ္တဲ့ည
ေမွာင္လြန္းေနဆဲ
တစ္ေယာက္ထဲငါ ငိုေနတံုး
ရင္ထဲမွာ မေက်နပ္ဆံုး
အသည္းမွာ ဒါေနာက္ဆံုး..

တိတ္ဆိတ္
အိပ္မက္တို႔ က်န္ေနဆဲ
ငါ့စိတ္ေတြ ႏွင္ေနတံုးေပါ့
တခ်ဳိ႕ေတြ ေနႏိုင္လြန္းတယ္။

စိမ္းျမေနဆဲ သစ္ရြက္ေတြ ဘာေၾကာင့္မ်ား ေျမခရပါလိမ့္.. ေက်ာက္သားေက်ာက္ဆိုင္လို ရဲရင့္ခဲ့တဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြလည္း ျပိဳလဲခဲ့ျပီ.. မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္လည္း စြတ္စိုတံုး .. အသိခက္တဲ့ အေျဖကိုလည္း ရွာတံုး .. အိပ္စက္ျခင္းမဲ့တဲ့ညေတြမွာ ငိုေၾကြးေနတံုး .. ရင္ထဲမွာ မေက်နပ္ဖူး .. ဘာကို မေက်နပ္တာလဲ.. ဘယ္သူ႔ကို မေက်နပ္တာလဲ.. ေလာကႀကီးကိုလား.. ေနႏိုင္သူေတြကိုလား.. ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလား.. အဲဒါကိုလည္း အေျဖရွာတံုး.. အသည္းမွာ တကယ္ပဲ ေနာက္ဆံုးလို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီလား.. အဲဒီအေျဖကိုလည္း ရွာေဖြဆဲ.. ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္ အသက္မဲ့ေနတဲ့ အိပ္မက္ေတြပဲ က်န္ေနခဲ့တယ္။ ရင္ထဲမွာ တိတ္တဆိတ္မက္ေနဆဲ ဒီအိပ္မက္ကေရာ တကယ္ပဲ ေနာက္ဆံုးအိပ္မက္ ျဖစ္မွာလား.. စိတ္ေတြကေတာ့ ဟိုး အဆံုးအစမရွိတဲ့ အတိတ္နဲ႔ အနာဂတ္ကို လူးလာေခါက္တံု႔ ႏွင္ေနဆဲပါပဲ…။ ေနႏိုင္သူေတြကလည္း မဆိုင္သလို ေနျမဲပါပဲ..။

ကိုခင္၀မ္းနဲ႔ ကိုခိုင္ထူးတို႔ သီဆိုခဲ့ဖူးတဲ့ သီခ်င္းေလးပါ။ ဟိုးငယ္ငယ္ ဂစ္တာတီးစကတည္းက ႏွစ္ခ်ဳိက္ခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေလးကို ျပန္ခံစားၾကည့္မိတာပါ။ ရင္ဘတ္ျခင္းတူရင္ မွ်ေ၀ခံစားသြားႏိုင္ပါတယ္။ အားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။