Author: vanko
•7:47 PM


ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ လက္ေရးအလြန္ညံ့လွေသာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားကို သြားျပီး သတိရလိုက္မိပါသည္။ သူတို႔လည္း ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွ၍ ကိုဥာဏ္စိန္ေျပာသလို ခပ္ပ်င္းပ်င္း ခပ္ဖ်င္းဖ်င္း ဆရာ၊ ဆရာမမ်ိဳးႏွင့္ သူငယ္တန္းတြင္ ႀကံဳခဲ့ရလိမ့္မည္ဟု ထင္မိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ငယ္ဆရာ ဦးစံေရႊေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့လက္ေရး အတန္အသင့္ေကာင္းခဲ့သည္ကို ေတြး၍ ကြယ္လြန္သူ ဆရာကို သတိရေက်းဇူးတင္လိုက္မိပါသည္။
ကိုဥာဏ္စိန္က ဆက္၍...
"အဲဒီထက္ပိုျပီး ဂ႐ုစိုက္ရတာက အဆြဲအငင္ဗ်။ အဲဒါေတြက်ရင္ေတာ့ ပိုျပီးဂ႐ုစိုက္ရတယ္။ ရရစ္ကို အေပၚကဆြဲတာေတြ၊ သေ၀ထိုးကို အေပၚကဆြဲတာေတြ၊ အို၊ကို၊မို တို႔လို စာလံုးေပါင္းေတြမွာ လံုးႀကီးတင္ကို အရင္စျပီးေရးၾကတာမ်ဳိးေတြလို အမွားေတြေပါ့ဗ်ာ။ ေသခ်ာ ျဖည္းျဖည္းေဆးဆးေရးရင္ေတာ့ မသိသာလွဘူးေပါ့။ လက္ေရးကိုေသာ့ျပီး ျမန္ျမန္ေရးလိုက္ျပီဆိုရင္ အဆြဲအငင္ စနစ္မက်တဲ့လက္ေရးဟာ အလြန္ဖတ္ရတာ ခက္သြားတယ္ဗ်"
ကေလးငယ္၏ တစ္သက္တာအတြက္ကို အေျခခံ ပႏၷက္႐ိုက္လိုက္ရေသာ သူငယ္တန္းဆရာ၏ ဘ၀ႏွင့္တာ၀န္ကို အလြန္႐ိုေသမိလာသည္။ အခ်ဳိ႕ေသာတိုင္းျပည္မ်ားတြင္ သူငယ္တန္းသင္ေသာဆရာကို သီးသန္႔အရည္အခ်င္း ရွိေစလွ်က္ လစာျမင့္ျမင့္ေပးထားၾကသည္ ဟူေသာအခ်က္ကို သေဘာေပါက္လာမိပါသည္။
ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ဆံပင္ညွပ္ဆရာ ကိုသိန္းေမာင္ႀကီး ေျပာဖူးေသာ စကားကိုလည္း သြားျပီး သတိရလိုက္မိပါေသးသည္။
"ကေလးေခါင္းဆိုေတာ့ ငယ္တာေၾကာင့္ ဆံပင္ညွပ္ခကို တစ္၀က္ေပးရတာေတာင္ မ်ားေသးတယ္လို႔ ထင္တက္ၾကေသးတယ္ဗ်။ ဓါးျပတ္သြားမွာ ေၾကာက္ရတာတစ္မ်ဳိး၊ ငိုတာကတစ္မ်ဳိး၊ ႐ုန္းတာကတစ္မ်ဳိး"
အင္း.. ကိုဥာဏ္စိန္တို႔ ကိုသိန္းေမာင္ႀကီးတို႔ လုပ္ငန္းက ခပ္ဆင္ဆင္ပါပဲလားဟု ေအာက္ေမ့မိသည္။
ဤသို႔လွ်င္ ၀လံုးသင္ခန္းစာျပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ဆင့္ တက္လိုက္ျပန္ပါသည္။
သင္ပုန္းေပၚတြင္ က၊ခ၊ဂ၊ဃ၊င ဟူေသာ အကၡရာငါးလံုးကို ေရးလိုက္ပါသည္။ ျပီးမွ တစ္တန္းလံုးကို မတ္တပ္ရပ္ခိုင္းလိုက္ပါသည္။
"မင္းနာမည္ ဘယ္သူလဲ"
"ေမာင္ေက်ာ္ျမင့္ပါ ခင္ဗ်"
လက္ပိုက္ျပီး ေျဖပါသည္။
"မင္းနာမည္ကေကာ"
"ေမာင္ထြန္းစိန္ပါ ခင္ဗ်"
"ညည္းနာမည္ ဘယ္သူလဲ"
"ေၾကာ့ယဥ္၀င္းပါရွင့္"
"အံမယ္.. တယ္ေကာင္းတဲ့နာမည္ပါလား။ ကဲ..ကဲ.. ညည္းနာမည္ကေကာ"
"တည္ၾကည္၀င္းပါရွင့္"
"ဟဲ့.. ငါ့တပည့္ေတြ နာမည္ေတြက ေကာင္းလွခ်ည္လား။ ညည္းနာမည္ကေကာ"
"နီနီေအးပါရွင့္"
ဤသို႔လွ်င္ ေက်ာင္းသားအေတာ္မ်ားမ်ားကို နာမည္ေလွ်ာက္ျပီး ေမးပါသည္။ ျပီးမွ...
"ကဲ.. ၾကည့္စမ္း မင္းတို႔အားလံုးမွာ နာမည္ေတြ ရွိၾကတယ္။ နာမည္မရွိတဲ့လူမွား ရွိသလားေဟ့"
"မရွိပါဘူးခင္ဗ်"
"ေအး.. မင္းတို႔အားလံုးမွာ နာမည္ရွိၾကသလို သူတို႔မွာလည္း နာမည္ရွိတယ္"
သင္ပုန္းေပၚရွိ ကႀကီး ခေခြး အကၡရာမ်ားဆီကို လက္ညႈိးထိုးျပီး ေျပာလိုက္ပါသည္။
"ညည္းနာမည္က ဘယ္သူလဲ"
"ျဖဴႏွင္းေ၀ပါ ဆရာ"
"ေအး.. သူ႔နာမည္က ကႀကီးတဲ့ မွတ္ထား။ ၾကားလား ဘယ္သူလဲ"
"ကႀကီးပါ ဆရာ"
"ညည္းနာမည္က ဘယ္သူလဲ"
"သႏၱာၿပံဳးပါ ဆရာ"
"ေအး.. သူ႔နာမည္က ခေခြးတဲ့ မွတ္ထား၊ ၾကားလား"
ဤသို႔အားျဖင့္ ကႀကီး၊ ခေခြးမ်ားကို မိတ္ဆက္ သင္ၾကားေပးသြားပါသည္။ မၾကာမီမွာပင္ သူတို႔အားလံုး အကၡရာမ်ားကို မွတ္မိသြားၾကသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ တကၠသိုလ္ဆရာမ်ားအဖို႔ မိမိသက္ဆိုင္ရာ ဘာသာရပ္မ်ားတြင္ တိုးတက္ျမင့္မားေအာင္ ရွာေဖြ ဖတ္ရႈၾကရပါသည္။ ၾကံစည္စဥ္းစားၾကသည္မွာ မွန္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ တပည့္မ်ားအား ဘယ္ပံုဘယ္နည္း သင္ၾကားပို႔ခ်ရမည္ ဆိုသည့္ ကိစၥအတြက္ကိုေတာ့ မူလတန္း၊ သူငယ္တန္း သင္ၾကားသူ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားေလာက္ ၾကံစည္အားထုတ္ရသည္ဟု မထင္မိပါ။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းမ်ား ျပန္ဖြင့္ျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္သို႔ ျပန္လာခဲ့ပါသည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ သီတင္းကၽြတ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ ေတာင္တြင္းႀကီးသို႔ ျပန္ေရာက္သြားပါသည္။ ယခင္ကအတိုင္း ကိုဥာဏ္စိန္၏ သူငယ္တန္းသို႔လည္း ေရာက္သြားျပန္ပါသည္။
ကေလးေတြက စာေတြအေတာ္ေလး ဖတ္ႏိုင္ေနၾကပါျပီ။ ေက်ာင္းဆင္းခါနီးေရာက္ေတာ့ ကေလးေတြ သံေပါက္ကဗ်ာ ရြတ္ၾကပါသည္။ ထိုသံေပါက္ေတြကို အကုန္လံုး ကၽြန္ေတာ္မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ဆိုလိုရင္း အဓိပၸါယ္အခ်ဳိ႕ကိုေတာ့ သတိရေနပါေသးသည္။ အိပ္ရာ၀င္ ေျခေဆးရမည္၊ ဘုရားကန္ေတာ့၊ မိဘကန္ေတာ့ ဆိုတာေတြလည္း ပါ,ပါသည္။ ထိုထိုေသာ လိမၼာေရးျခားရွိေစမည့္ ကိစၥမ်ားအျပင္ (ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္) "အလွဴေပးေၾကာင္း၊ ထမင္းေရာင္း၊ ေတာင္းႀကီးကိုသာ ကန္ပစ္ပါ" ဆိုတာလည္း ပါေနပါသည္။ စကားလံုးကေတာ့ တိတိက်က် မွန္ခ်င္မွ မွန္ပါမည္။ ကေလးမ်ားမွာ သံေပါက္ကို ဆိုၾကရာတြင္ ပါးစပ္က ဆို႐ံုသာမဟုတ္။ ကုိယ္ဟန္အမူအရာလည္း လုပ္ျပီးဆိုၾကရပါသည္။ ထိုသံေပါက္ကို ဆိုၾကရာတြင္ "ေတာင္းႀကီးကိုသာ ကန္ပစ္ပါ" ဆိုရာ၌ ေျခေထာက္ႏွင့္ အားရပါးရ သိမ္းက်ဳံးျပီးကန္လိုက္သည့္ အမူအရာကိုလည္း လုပ္ၾကရပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္က ဘာကိုဆိုလိုေၾကာင္း ႐ုတ္တရက္နားမလည္ႏိုင္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းဆင္းျပီး ႏွစ္ေယာက္သား ျပတိုက္ဘက္ ထြက္လာၾကေတာ့...
"ေနပါဦး ကိုဥာဏ္စိန္ရ.. ဟို ေတာင္းႀကီးကိုသာ ကန္ပစ္ပါ ဆိုတာက ဘာလုပ္တာလဲဗ်။ က်ဳပ္ျဖင့္ ဘာမွန္းကို မသိလိုက္ဘူး"
ကိုဥာဏ္စိန္က ရယ္လိုက္ျပီး ...
"သက္သက္ အျမင္ကတ္လြန္းလို႔ဗ်ာ။ ဒီလိုဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ တစ္ခ်ဳိ႕လူေတြက အလွဴလုပ္ရင္ လုပ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဘာလို႔ အလွဴေငြခံခ်င္ရတာလဲ။ သားသမီးကို မရွိမဲ့ ရွိမဲ့ ရွင္ျပဳရတာဆိုရင္ေတာ့ အမ်ားက သနားသျဖင့္ ၀ိုင္း၀န္းၾကတာ ရွိရင္ေတာ့ ရွိမွာေပါ့။ ခုေတာ့ အလွဴႀကီးကို ဧရာမခမ္းခမ္းနားနားလုပ္ျပီး အကူေငြခံတာဟာ ထမင္းေရာင္းတာနဲ႔ ဘာထူးလဲ။ အဲဒါေတြကို အျမင္ကတ္လြန္းလို႔ ထည့္ျပီးေရးလိုက္တာပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔လို ကဗ်ာနားလည္တဲ့လူေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္ကေတာ့ ၾကားဖူးနား၀ ကိုယ္ရြတ္ခဲ့ဖူးတာေတြနဲ႔ မွန္းျပီးစပ္လိုက္တာပဲ။ မွန္လား မမွန္လားမသိဘူး။ ေျခေထာက္နဲ႔ကန္တာကို ထည့္ျပီးေရးလိုက္တာကေတာ့ ကေလးဆိုတာ အားရပါးရ လႈပ္ရွားျပီး ရြတ္ရဆိုရရင္ ပိုႀကိဳက္တယ္ဗ်။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္က စြတ္ျပီးထည့္လိုက္တာပဲ"
ကိုဥာဏ္စိန္က ေျပာျပီး အားရပါးရ ရယ္ေနပါသည္။
"ေနပါဦးဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားက အဲဒါေတြကိုေရးေတာ့ ကေလးေတြက ဘာနားလည္မွာလဲဗ်"
"ေအးေလဗ်ာ.. က်ဳပ္ကလည္း ကေလးေတြကို နားလည္ေစခ်င္လို႔မွ မဟုတ္ပဲ။ ေလာဘႀကီးသူေတြကို အျမင္ကတ္လို႔ ေရးတာပဲ"
"ခင္ဗ်ားေျပာတာေတြကို က်ဳပ္မရွင္းဘူး။ ေလာဘႀကီးသူေတြကို အျမင္ကတ္တာနဲ႔ ကေလးေတြကို နားမလည္ပါးမလည္ ဘာေၾကာင့္သင္ေပးေနတာလဲ။ ဒါကိုေျပာတာပါ။ ကေလးေတြႀကီးလာရင္ ဒါမ်ဳိး မလုပ္ရေအာင္ ဆိုလိုတာလား"
"ကေလးေတြႀကီးလာတာက ေနာက္ပိုင္းေပါ့ဗ်ာ။ ေလာဘႀကီးသူေတြကို အျမင္ကတ္တာကေတာ့ ေလာေလာဆယ္ဆယ္ပဲဗ်။ ဒီလို ကိုေအာင္သင္းေရ.. ကေလးဆိုတာမ်ဳိးက သူတို႔ရေနတဲ့ စာတို႔၊ ကဗ်ာတို႔ကို အလကားေနရင္း ေအာ္ဟစ္ေနတက္တာ။ ကေလးေတြဆိုတာကို ခဏခဏၾကားေနရင္ ေလာဘႀကီးသူေတြလည္း ဒါမ်ဳိးလုပ္ရမွာ နည္းနည္းေတာ့ ရွက္လာၾကမွာေပါ့ဗ်ာ။ အဲ.. အရွက္ဆိုလို႔ တစ္စက္မွမရွိတဲ့ ေလာဘႀကီးသူေတြအတြက္ေတာ့လည္း မတက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ"
ကိုဥာဏ္စိန္က ေျပာေနရင္းပင္ အားရပါးရ ရယ္လိုက္ျပန္ပါသည္။
ကေလးေတြကို စာသင္ေနရင္း ေလာဘႀကီးသူေတြကို ဆံုးမသြန္သင္ေနေသာ သူငယ္တန္းဆရာ ကိုဥာဏ္စိန္ကို တအံ့တၾသ ၾကည့္ေနမိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ဘ၀င္ႀကီးတစ္ခြဲသားႏွင့္ ထင္တစ္လံုးလုပ္ေနၾကေသာ တကၠသိုလ္ဆရာတို႔သည္ ကိုဥာဏ္စိန္တို႔လို သူငယ္တန္းဆရာေလာက္မွ ျပည္သူအမ်ားကို အက်ဳိးျပဳႏိုင္ပါ၏ေလာဟု သံသယျဖစ္လာပါသည္။
စာဖတ္သူ စဥ္းစားၾကည့္ေစခ်င္ပါသည္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားႏွင့္ သူငယ္တန္းေက်ာင္းသား ဘယ္သူက ပိုျပီးမ်ားသလဲ။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဆိုသည္က လက္တစ္ဆုပ္စာမွ်ေလာက္သာဟု ေျပာရပါမည္။ သူငယ္တန္းဆိုသည္က ဟို.. ေတာႀကိဳအံုၾကားေလးေတြထိေအာင္ ရွိေနၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။
ေနာက္ျပီး သူငယ္တန္းဆရာေတြရဲ႕ အသြန္အသင္ အဆံုးအမကို လြန္ျပီးမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္လာရသည္ မဟုတ္ပါလား။
ေနာက္ျပီး စာဖတ္သူကိုယ္တိုင္ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ကိုယ့္သား၊ ကိုယ့္သမီး၊ ကိုယ့္ေျမး၏ ပညာေရးကို စိတ္အ၀င္စားဆံုးမွာ (ကိုဥာဏ္စိန္ေျပာသလို) သူငယ္တန္းပဲ မဟုတ္လား။
ေနာက္ျပီး တကၠသိုလ္ေရာက္ေသာ ေက်ာင္းသားက ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ မ်ားျပားပါသလဲ။ မူလတန္းေက်ာင္းသား ဆိုသည္ကေတာ့ တစ္ျပည္လံုးေလာက္ပါပဲ။ တစ္ျပည္လံုးကို ပံုသြင္းေနေသာ သူငယ္တန္းဆရာမ်ား၏ အေရးပါပံုကို အေရးပါပံုကို တစိမ့္စိမ့္ ေက်းဇူးတင္ ၾကည္ညိဳေနမိပါသည္။
ေၾသာ္.. ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေျမးမေလးတစ္ေယာက္ ရလာျပန္ေတာ့ ပိုလို႔ပဲ ကိုဥာဏ္စိန္တို႔လို သူငယ္တန္းျပဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၏ ေက်းဇူးကို သေဘာေပါက္ ေမွ်ာ္လင့္မိလာရျပန္ပါသည္။
တစ္ခုေတာ့ရွိပါသည္။ "ယာဖ်က္ေတာ့သူခိုး၊ ေျမးဖ်က္ေတာ့အဘိုး" ဟူေသာ စကားပံုအသစ္ ေပၚမလာေလေအာင္၊ ဟို.. ေဒၚေအးသာဆိုေသာ အဘြားႀကီးလို ဆရာ၊ ဆရာမေလးေတြ စိတ္မညစ္ေစရန္ သတိထားေလဦးမွပဲ။

မွတ္ခ်က္။ ။ ငါန္းဇြန္ အ.ထ.က ေငြရတုစာေစာင္တြင္ ဤအေၾကာင္းအရာကို အတိုခ်ဳပ္ ေရးခဲ့ဖူးပါသည္။ ကိုဥာဏ္စိန္လည္း အၿငိမ္းစားယူျပီး 'ကံ့ကူလက္လွည့္' ဟူေသာအမည္ႏွင့္ သူငယ္တန္းေက်ာင္းဖြင့္ၿပီး ဆီးသီးေရာင္းေနသည္ဟု သိရပါေၾကာင္း။

ျပီးပါျပီ။
This entry was posted on 7:47 PM and is filed under . You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.

2 comments:

On 2:28 PM , My Diary said...

ငယ္ငယ္က လက္ေရးလွ စာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး ကုန္ခဲ့တုန္းက၊ ၀ လံုးေတြ အမ်ားႀကီး ေရးခဲ့ရတုန္းက
ဆရာမက စာမသင္ခ်င္လို႔ ကေလးေတြကို ၀ လံုးေရးခိုင္းပီး အခ်ိန္ကုန္ေအာင္လုပ္တယ္လို႔ ထင္ခဲ့မိဘူးတယ္။ တျဖည္း2နဲ႔ေတာ့ နားလည္ခဲ့ပါတယ္ ။
အခုလို ေရးသားၿပီး ဆရာသမား ဂုဏ္ကို ျမင့္တင္ေပးတဲ့
စာေရးသူလည္း ဆရာေကာင္းတစ္ဦး ျဖစ္ပါေစေနာ္ ။

 
On 11:03 AM , Anonymous said...

လက္ဦးဆရာ ကိုသတိတရနဲ႕ေရးထားတာ ဖတ္ၿပီး အလြန္ကို ၾကည္ႏုဴးမိပါတယ္..