ကၽြန္ေတာ္ေမြးကင္းစ သံုးရက္သားတံုးကပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပိုးပုခက္ကေလးထဲမွာ ယက္ကန္ယက္ကန္ လဲေလ်ာင္းေနရင္း ပတ္၀န္းက်င္ ကမၻာေလာကသစ္ႀကီးကို စိတ္ပ်က္အံ့အားသင့္စြာ ေငးေမာေနတံုးေပါ့။ ေမေမက ႏို႔ထိန္းမိန္းမကို ေမးပါတယ္။

“ကေလး ဘယ္လိုေနသလဲဟင္”
“အို.. ကေလးကေတာ့ သေႏၶေကာင္းလိုက္တာ အစ္မရယ္။ က်မ သူ႔ကို သံုးခါေတာင္ ႏို႔တိုက္ျပီးျပီ။ ဒီေလာက္ ငယ္ငယ္ကေလးနဲ႔ ရႊင္ျမဴးေနတဲ့ ကေလးမ်ဳိး က်မ တစ္ခါမွေတာင္ မေတြ႔ဖူးဘူး”

ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္မခံႏိုင္ျဖစ္သြားျပီး ေအာ္ေျပာမိတယ္။
“မဟုတ္ဘူး ေမေမ၊ ကၽြန္ေတာ့္အိပ္ယာက မာေတာင့္ေတာင့္ျဖစ္ေနတယ္၊ ျပီးေတာ့ ႏို႔ကလည္း ပါးစပ္ထဲမွာ ခါးေနတယ္။ သူ႔ ရင္သားေတြအနံ႔ကလည္း ႏွာေခါင္းထဲမွာ နံတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္ေနတယ္ အေမ”

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာကို အေမေရာ ႏို႔ထိန္းပါ နားမလည္ၾကဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့ ဘာသာစကားက ကၽြန္ေတာ္လာခဲ့တဲ့ တျခားကမၻာတစ္ခုက ဘာသာစကားျဖစ္ေနတာကိုး။

ေမြးျပီး ၂၁ ရက္ျပည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေရဖ်န္းမဂၤလာနဲ႔ကင္ပြန္းတပ္ပြဲ လုပ္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက အေမ့ကို ေျပာတယ္..
“ခင္ဗ်ားေတာ့ တကယ္ကို ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားသားေလးဟာ ခရစ္ယန္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေမြးဖြားလာခဲ့လို႔ပဲ”

ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသသြားျပီး ဘုန္းေတာ္ႀကီးကို ေျပာလိုက္တယ္။
“အဲဒါဆို ေကာင္းကင္ဘံုက ဖာသာရဲ႕အေမကေတာ့ အေတာ္စိတ္ဆင္းရဲေနမွာပဲ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဖာသာက ခရစ္ယန္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေမြးလာခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးေလ”

ဒါေပမယ့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးလဲ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာကို နားမလည္ခဲ့ပါဘူး။

ခုႏွစ္လျပည့္ေတာ့ အၾကားအျမင္ဆရာတစ္ေယာက္က အေမ့ကို ေျပာျပန္ပါတယ္။
“ခင္ဗ်ားသားက ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္မွာဗ်.. လူေတြအမ်ားႀကီးကို ဦးေဆာင္ရတဲ့လူ ျဖစ္မွာ”

ကၽြန္ေတာ္ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္။
“အဲဒါ အၾကားအျမင္ဆရာအတုႀကီးအေမ။ ကၽြန္ေတာ္က ဂီတပညာရွင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာမွာ။ ဂီတပညာရွင္တစ္ေယာက္အျဖစ္ကလြဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ တျခားဘာမွျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး ”

ဒါေပမယ့္ အဲဒီအရြယ္ေရာက္တာေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္စကားကို ဘယ္သူမွ နားမလည္ၾကေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အေတာ္ႀကီးကို အံအားသင့္ခဲ့ရတာေပါ့။

သံုးဆယ့္သံုးႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကုန္လြန္သြားတယ္။ ဒီအေတာအတြင္းမွာ အေမေရာ၊ ႏို႔ထိန္းမိန္းမေရာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးပါ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ၾကပါတယ္။ (ဘုရားသခင္က သူတို႔၀ိညဥ္ေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ပါေစ) အၾကားအျမင္ဆရာကေတာ့ အသက္ရွင္ေနထိုင္တံုးပါပဲ။ မေန႔ကေတာ့ သူ႔နဲ႔ ဘုရားေက်ာင္း တံခါး၀မွာ ဆံုမိပါတယ္။ အလာပသလာပ ေျပာၾကရင္းနဲ႔ သူက အခုလိုေျပာပါတယ္။
“မင္းအခုလို ဂီတပညာရွင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာမယ္ဆိုတာ ငါသိႏွင့္ေနျပီးသားပါ။ ဟိုးတစ္ခ်ိန္ မင္းေမြးစကတည္းက ငါ မင္းရဲ႕အနာဂတ္ကို အၾကားအျမင္နဲ႔ၾကည့္ျပီး နိမိတ္ေဟာခဲ့တာ”

ကၽြန္ေတာ္သူေျပာတာကို ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အခု ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ အဲဒီတံုးက တျခားကမၻာရဲ႕ဘာသာစကားကို ေမ့သြားျပီျဖစ္လို႔ပါပဲ။

ခါလီဂ်ီဘရန္း Kahil Gibran ရဲ႕ စာေလးတစ္ပုဒ္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီက ဦးခါလီရဲ႕ စာေတြမကုန္မခ်င္းေတာ့ သည္းညီးခံျပီး အားေပးၾကပါဦးခင္ဗ်ာ။ :P