“ႏွမလင္ မင္းသည္ ငါ့ေက်ာက္ကုန္းထက္၌ စီးလွ်က္ မေမးရာသည့္အေမးကို ေမးသည္။ ငါမဆိုႏိုင္ေတာ့ျပီ။ စီးဆင္ ႏြံကၽြံသျဖင့္ ငါကုန္းပိုး၍ေျပးေသာေၾကာင့္ ရန္သူလက္မွ လြတ္ေခ်သည္”

x x x x x


မနက္က ကၽြန္ေတာ့္ညီမက ေမးပါတယ္။
“ကိုၾကီး ေကာ္ဖီေသာက္ဦးမွာလား”
-ေအးေပါ့ဟ ေသာက္မွာေပါ့။ အထူးအဆန္းလုပ္ျပီး လာေမးေနရလား- ဒါက ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲက ေျပာမိတာပါ။ တကယ္ကေတာ့ ပါးစပ္က “အင္း” လို႔ပဲ ေျပာလိုက္တာပါ။

မနက္အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ အိပ္ယာထလာလာခ်င္း အေမးခံရလို႔ စိတ္နဲနဲတိုသြားတာပါ။ သြားတုိက္ရင္း စဥ္းစားမိတယ္။ “အင္း” လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ တစ္ခြန္းထဲနဲ႔ ျပီးသြားမယ့္ ကိစၥကို ဘာလို႔မ်ား ကိုယ္လဲ ေလကုန္ခံ သူမ်ားလဲ စိတ္ညိဳညင္ေအာင္ ဘာလို႔မ်ား ေျပာခ်င္ရပါလဲလို႔။

တစ္ခ်ဳိ႕ေနရာေတြဆိုရင္ ဘာမွမေျပာပဲေနလိုက္ရင္ ျပီးသြားမယ့္ကိစၥေတြကို ပါးစပ္မထိန္းႏိုင္ပဲ ေျပာမိလို႔ ေျပာသူ နာသူ ႏွစ္ဦးစလံုး အဆင္မေျပျဖစ္ရတာေတြလည္း မနည္းပါဘူး။

x x x x x


ဗညားဦးသည္ မုတၱမတြင္ ၁၅ ႏွစ္ မင္းျပဳၿပီး ျဗတ္ထဗ ပုန္စားသျဖင့္ ဒုန္၀န္းသို႔ေျပာင္း၍ မင္းျပဳရသည္။ ဒုန္၀န္းတြင္ ၆ ႏွစ္မွ် စံရသည္။ ဒုန္၀န္းစား အမတ္ႀကီး ပြန္စိုလည္း နာဖ်ားမက်န္းျဖစ္၍ အနိစၥေရာက္ခဲ့သည္။ အမတ္ႀကီး ပြန္စို လြန္ၿပီးေနာက္ အမတ္ႀကီး၏သားႏွင့္ ဗညားဦးသည္ အၿမဲပင္ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ျပန္သည္။ သူ၏အၾကံေပးခ်က္အရ ဒုန္၀န္းသားမ်ားကို အားလံုး ဦးျပည္းေခါင္းတံုး ရိတ္ေစသည္။

ထိုသတင္းကို ျဗတ္ထဗၾကားလွ်င္ ညီျဖစ္သူ အဲျပဗုန္ကို ဗိုလ္မင္းခန္႔၍ သူရဲ ၇၀၀ ႏွင့္ ဦးျပည္းေခါင္းတံုးရိတ္ေစျပီး ဒုန္၀န္းသို႔ ခ်ီေစ၏။ ေန႔အခါ ေတာမွာခိုၾက၍ ညအခါ ခ်ီေလ၏။ မိုးေသာက္ထ၍ ဒုန္၀န္းၿမိဳ႕ကို ကပ္မိၿပီး နံနက္ၿမိဳ႕တံခါးအဖြင့္တြင္ ၿမိဳ႕တြင္းသို႔ ၀င္ၾကေလ၏။ အားလံုး ဦးျပည္းခ်ည္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တံခါးေစာင့္မ်ားက စစ္သည္မမွတ္သျဖင့္ ၎တို႔ကို မစစ္ေဆးေပ။

အဲျပဗုန္ႏွင့္ သူရဲ ၇၀၀ တို႔လည္း ၿမိဳ႕တြင္းသို႔ ၀င္မိလွ်င္ အျပင္းတိုက္ေလ၏။ ဆင္ျဖဴရွင္ ဗညားဦးလည္း စီးေတာ္ဆင္တြင္ က, မတင္ခင္သျဖင့္ ဆင္မယဥ္သာတစ္စီးထက္သို႔ ခုန္တက္၍ ကိုယ္လြတ္ေျပးေလ၏။

မွဴးမတ္ေသနာပတိ သူရဲသူခက္မ်ားလည္း သူ႔ရွင္ေနာက္သို႔ လိုက္ေသာ္လည္း မမီၾကေပ။ ဆင္ကဲတစ္ဦးႏွင့္သာ ေျပးေသာ္ ေခ်ာင္းအကူးတြင္ ဆင္မသည္ ႏြံကၽြံခဲ့သျဖင့္ သူ႔ရွင္ဗညားဦးကို ဆင္ကဲကိုယ္တိုင္ ကုန္းပိုးလွ်က္ ခုႆဏရံေတာသို႔ ၀င္ေလ၏။

ဗညားဦးသည္ ဆင္ကဲ၏ ေက်ာက္ကုန္းထက္၌ရွိစဥ္ ျမင္ျမင္သမွ် သစ္ရြက္ သစ္သီး သစ္ပြင့္မ်ားကို “ပဇာသစ္သီး၊ ပဇာသစ္ရြက္၊ ပဇာသစ္ပြင့္နည္း” ဟု ဆင္ကဲကို ေမး၏။ ဆင္ကဲသည္ ေမးတိုင္းေျဖၾကား၏။

ေမးဖန္မ်ားလတ္ေသာ္ ဆင္ကဲလည္း ပင္ပန္းလွသျဖင့္ အမ်က္ရွိ၍ “ႏွမလင္ မင္းသည္ ငါ့ေက်ာက္ကုန္းထက္၌ စီးလွ်က္ မေမးရာသည့္အေမးကို ေမးသည္။ ငါမဆိုႏိုင္ေတာ့ျပီ။ စီးဆင္ ႏြံကၽြံသျဖင့္ ငါကုန္းပိုး၍ေျပးေသာေၾကာင့္ ရန္သူလက္မွ လြတ္ေခ်သည္” ဟု အမ်က္ႏွင့္ ရင့္သီးစြာ ဆို၏။

သူ႔ရွင္ဗညားဦးလည္း နားေတာ္ရွသည့္ ဆင္ကဲစကားကို ၾကားလွ်င္ တိတ္ဆိတ္စြာပင္ ေနေတာ္မူ၏။ က်ဳိက္သေတး (က်ာ္သေတွ္)သို႔ ေရာက္ေသာအခါ မွဴးမတ္ေသနာပတိ ဆင္ျမင္းမ်ား မီလာၾက၍ စု႐ုံးၾကၿပီးလွ်င္ ပဲခူးသို႔ ကူးေတာ္မူ၏။
(ရာဇာဓိရာဇ္အေရးေတာ္ပံုက်မ္း ၊ ႏိုင္ပန္းလွ)

x x x x x

ရာဇာဓိရာဇ္အေရးေတာ္ပံုက်မ္းထဲက ဒီေနရာကို ပထမဆံုးဖတ္ရတံုးကေတာ့ ဒီဆင္ကဲေတာ့ အသတ္ခံရေတာ့မွာပဲ ထင္မိတာပါ။ ‘မင္းခေယာက်္ား ကမ္းနားသစ္ပင္’ ဆိုတယ္မဟုတ္လား။ ရွင္ဘုရင္ကို မဆင္မျခင္ ႏွမလင္လို႔ေတာင္ ဆဲလိုက္ေသး သူက..။ ဘုရင္ကလဲ ဘုရင္ပါပဲ အသက္လုေျပးေနရတာေတာင္ စပ္စပ္စုစု ေတာထဲမွာ သုေတသနလုပ္ေနေသးတာကိုး။

အင္း အဲဒီဇာတ္လမ္း ျပန္ဆက္ရရင္ ဗညားဦးလည္း ပဲခူးဟံသာ၀တီမွာ နန္းသစ္တည္ျပီး ေနပါတယ္။ အေျခတက်ရွိေတာ့ မွဴးမတ္ ေသနာပတိေတြကို အထိုက္အေလွ်ာက္အားေလွ်ာ္စြာ ဆုလာဘ္ေတြ ၿမိဳ႕စားရြာစားေတြ ေပးသနားပါတယ္။ ဆင္ကဲကိုေတာ့ ဘာဆုလာဘ္မွ မေပးပါဘူး။
အဲဒီအခါ အစ္မေတာ္လုပ္သူ မဟာေဒ၀ီက ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရင္း ဆင္ကဲဟာ ေက်းဇူးအထူးျပဳခဲ့တယ္ေပါ့။ သူ႔ကိုယ္လည္း ေက်းမက္စည္းစိမ္ခ်မ္းသာ ေပးလိုက္ပါဦးေပါ့။

အဲဒီအခါ ဗညားဦးက “အစ္မေတာ္ ဆိုသည့္အတိုင္း သူ႔ေက်းဇူးကား အထူးရွိေပ၏။ သို႔ေသာ္ ေက်းဇူးဂုဏ္မေျမာက္ပါ။ ငါတို႔ ဒုန္၀န္းမွ ထြက္ေျပးရစဥ္က သူႏွင့္ငါမွာ တစ္ခရီးတည္း လာရ၏။ ထိုအခါတြင္ ငါ့နားေတာ္ကို ရွနာေလေအာင္ သူဆိုသည္။ ငါ အရွက္ကြဲခဲ့ရသည္။ ေရွးလူမ်ား ဆိုထားၾကသည့္ စကားပံုရွိသည္။ ေက်းဇူးဂုဏ္တစ္ေထာင္ပင္ ရွိေစကာမူ အျပစ္တစ္ခုျပဳမိေခ်က ေက်းဇူးဂုဏ္တစ္ေထာင္စလံုး ပ်က္ရသည္။ ငါလို ဘုရင္တစ္ပါးကို နားမ်က္စိ ရွနာေလေအာင္ သင္းျပဳသျဖင့္ သင္းအသက္ကို မသတ္သည္ကပင္ သင္းေက်းဇူးကို ဆပ္သည္မည္၏။ အစ္မေတာ္သာ သင္းကို ေခၚထားလိုက္ပါ” ဟု မိန္႔ေတာ္မူသည္။

ဗညားႏြဲ႔ေနရာက စဥ္းစားေတာ့လဲ မွန္ပါတယ္။ သက္ဦးဆံပိုင္ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ ဘုရင္တစ္ပါးကို အလုပ္အေကၽြး ေက်းကၽြန္တစ္ေယာက္က ဆဲေရးတာခံရတယ္ဆိုေတာ့ အေတာ္ကို အမ်က္ထြက္မွာပါပဲ။ သူ႔ကို မသတ္ပဲထားတာကပဲ ေက်းဇူးဆပ္ရာေရာက္တယ္လို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ဆင္ကဲဘက္ကၾကည့္ရင္လည္း အသက္စြန္႔ျပီး ဆင္ေမာင္းလဲေျပးရ၊ ဆင္ႏြံထဲနစ္ေနလို႔ ကိုယ္တိုင္လည္း ကုန္းပိုးျပီး အသက္ကယ္ခဲ့ရတဲ့ ေက်းဇူးကိုမေထာက္ ဘာစည္းစိမ္မွမေပးဘူးဆိုေတာ့ စိတ္ထဲေတာ့ခံစားရမွာပါပဲ။ ဒါဟာ စကားတစ္ခြန္းကို မဆင္မျခင္ ေဒါသအေလွ်ာက္ ေျပာမိလို႔ ရရွိႏိုင္မယ့္ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာေတြကို လက္လြတ္လိုက္ရတာပါ။ သူသာ ဒီစကားတစ္ခြန္းကို မေျပာမိခဲ့ဘူးဆိုရင္ ဘုရင့္အသက္သခင္ ေက်းဇူးရွင္အေနနဲ႔ အေတာ္ႀကီးကို ဆုလာဘ္ေတြ ရာထူးေတြ ရႏိုင္မွာပါ။ အခုေတာ့ ေခါင္းနဲ႔ကိုယ္ အုိးစားမကြဲတာကိုပဲ ရွင္ဘုရင္ကို ျပန္ေက်းဇူးတင္ရမလို ျဖစ္သြားပါတယ္။

ဒါနဲ႔ စပ္ဆက္ျပီး သတိရမိတာက ဆရာနႏၵာသိန္းဇံရဲ႕ ‘မွန္ေသာစကားကိုဆိုျခင္း’ စာအုပ္ကေလးထဲက အေၾကာင္းအရာေလး တစ္ခုပါ။

တစ္ခါက ဘုရင္တစ္ပါးဟာ ၿမိဳ႕ျပင္မွာ ေတာကစားထြက္ရင္း ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ပြဲေတာ္တည္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေစပါတယ္။ သူ ပြဲေတာ္ တည္ခါနီးဆဲဆဲမွာပဲ ရဟန္းတစ္ပါးဟာ အေရွ႕ကိုလာျပီး ဆြမ္းခံရပ္ပါသတဲ့။ ဘုရင္လည္း ဒါဟာ သိပ္ကို မဂၤလာရွိတယ္ေပါ့။ သူစားခါနီးမွာ ရဟန္းတစ္ပါး လာျပီး အလွဴခံရပ္တာဟာ သူ႔ကို ခ်ီးေျမွာက္ခ်င္လို႔ပဲလို႔ ထင္ပါသတဲ့။ အဲဒါနဲ႔ ရဟန္းကို ဆြမ္းေလာင္းလွဴျပီး အမတ္တစ္ေယာက္ကို ရဟန္းေနာက္က လိုက္ျပီး ေစာင့္ၾကည့္ေစပါသတဲ့။ သူ႔အထင္ကေတာ့ ဒီရဟန္းဟာ ဧကန္မုခ် စ်ာန္အဘိဥာဥ္ရေနတဲ့ ရဟႏၱာတစ္ပါး ျဖစ္ရမယ္ေပါ့။

ေစာေစာက အမတ္လည္း ရဟန္းေနာက္ကို ေနာက္ေယာင္ခံလိုက္ရင္းက တစ္ေနရာအေရာက္မွာ ရဟန္းဟာ တဲအိမ္တစ္လံုးထဲ၀င္သြားပါသတဲ့။ တဲအိမ္ထဲမွာေတာ့ မိန္းမတစ္ေယာက္က ရဟန္းရဲ႕ သပိတ္ သကၤန္းေတြကို ယူငင္သိမ္းဆည္းျပီး ကေလးေတြနဲ႔ ဆြမ္းခံရလာတာေတြကို စားၾကေသာက္ၾကတာကို ေတြ႔ရပါတယ္တဲ့။ အမွန္ေတာ့ ဒီရဟန္းဟာ မိန္းမနဲ႔ကေလးေတြကို ဆြမ္းခံေကၽြးေနတဲ့ ရဟန္းတုရဟန္းေယာင္ တစ္ဦးပဲေပါ့။

အဲဒါနဲ႔ အမတ္လည္း ျပန္လာျပီး ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးေစာင့္ေနတဲ့ ဘုရင္ကို ဒီလို ေလွ်ာက္ပါတယ္။
“အရွင္မင္းႀကီး ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိး လိုက္ၾကည့္ေနဆဲမွာပဲ ရဟန္းဟာ ရဟန္းအသြင္ကြယ္ေပ်ာက္သြားေၾကာင္းပါ”

ဒီေနရာမွာ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ေပါ့ေလ..။ ဘုရင္ကေတာ့ ရဟန္းဟာ တန္ခိုးနဲ႔ ကြယ္ေပ်ာက္သြားတယ္လို႔ ထင္ျပီး သူ႔ရဲ႕အလွဴအေပၚ သိပ္ကို ပီတိျဖစ္ေနပါသတဲ့။ အမတ္ကိုလည္း ဆုလာဘ္မ်ားစြာ ေပးသနားပါတယ္။ အမတ္ေျပာတာကေတာ့ ရဟန္းအသြင္က ကြယ္ေပ်ာက္ျပီး လူအသြင္ေရာက္သြားတာကို ဆိုလိုတာပါ။ ဒီေနရာမွာ အမတ္ရဲ႕ စကားအရာလိမၼာပါးနပ္မႈကို ခ်ီးက်ဴးေလာက္စရာပါ။ သူသာ ဒီရဟန္းဟာ အတုႀကီးပါ။ မိန္းမေတြ ကေလးေတြနဲ႔ပါ ေျပာလိုက္ရင္ ဘုရင္ရဲ႕ အလွဴအေပၚ ၾကည္ႏူး၀မ္းသာေနတဲ့ သဒၵါစိတ္လည္း ပ်က္စီးသြားမယ္။ ရဟန္းတုလည္း အသတ္ခံရရင္ ခံရႏိုင္တယ္။ သူလည္း ဘာဆုလာဘ္မွ ရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အခုေတာ့ အေလွ်ာက္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ သံုးဦးသံုး၀ အဆင္ေျပရပါတယ္။

ေစာေစာက ဗညားႏြဲ႕ရဲ႕ ဆင္ကဲအျဖစ္မွာေတာ့ ေဒါသေလွ်ာက္ေျပာမိလို႔ ရရွိလာမယ့္ ဆုလာဘ္ေတြနဲ႔လြဲရံုမက အသက္မေသတာေတာင္ အေတာ္ကံေကာင္းတဲ့ အျဖစ္မ်ဴိးေရာက္သြားပါတယ္။

စကားတစ္ခြန္းကို အေျပာမတက္မႈေၾကာင့္၊ မလိုအပ္ပဲ ေဒါသအေလွ်ာက္ ေမာဟအေလွ်ာက္ မာနအေလွ်ာက္ ေျပာမိတာေတြေၾကာင့္ အက်ဳိးယုတ္ရတဲ့ အျဖစ္ေတြ ကင္းေ၀းၾကပါေစ။ (ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေရာ ဆင္ျခင္ႏုိင္ၿပီလားဆိုေတာ့.. ဟဲ ဟဲ သူမ်ားကိုပဲ ဆရာလုပ္တက္တာပါ။ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့…။)