ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း ေခ်ာကလက္စားပါ။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ အေရွ ့ေတာင္အာရွမွာရွိတဲ့ စည္းကမ္းသိပ္ရွိတယ္လို ့ ေက်ာ္ၾကားတဲ့
ျမိဳ့ျပႏိုင္ငံ ေသးေသးေလးကေန ျပန္ေရာက္စအခ်ိန္ကပါ။ ရန္ကုန္မွာလည္း ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မီ ေကာ္ဖီဆိုင္ေတြ အစီအရီနဲ ့ေတြ ့ရေတာ့ ၀မ္းသာမိပါတယ္။ J'Donut, Mr. Brown, Ginzar Pan စသည္ျဖင့္ ေပါ့ဗ်ာ။ ဘာပဲေျပာေျပာ အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိေတာ့ တိုးတက္လာျပီေပါ့။ သန္ ့သန္ ့ရွင္းရွင္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ ့ Aircon အခန္းထဲမွာ ေအးေအးလူလူ ေကာ္ဖီေသာက္ရတာ ေပ်ာ္စရာမဟုတ္လားဗ်ာ။ ဆိုင္ကေလးေတြက အေတာ္ေအာင္ျမင္ပံုရပါတယ္။ လူမျပတ္လွပါဘူး။ လူငယ္ေတြကေတာ့ အမ်ားစုေပါ့ေလ။ ကြ်န္ေတာ္ဆိုင္ထဲေရာက္သြားေတာ့ ေကာင္တာမွာ လူေတြ ေလးငါးဆယ္ေယာက္ ျပံဳေနပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဟုိႏိုင္ငံ ပိစိေကြးေလးက ပါလာတဲ့အက်င့္အတိုင္းပဲ ေနာက္ဆံုးက လူအေနာက္မွာ သြားရပ္လိုက္ပါတယ္။ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္သာၾကာသြားတယ္ ကြ်န္ေတာ့အလွည့္ ေရာက္မလာပါဘူး။ ဘယ္ေရာက္မလဲဗ်ာ။ ေနာက္ေရာက္လာတဲ့ လူတိုင္းက ကြ်န္ေတာ့ကို ေက်ာ္ေက်ာ္ သြားၾကတာကိုး။ အဲဒီေတာ့မွပဲ သေဘာေပါက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့ ပါရာဒိုင္း နဲ ့ သူတို ့ပါရာဒိုင္း တူမွမတူပဲကိုး... လို ့။

ကြ်န္ေတာ္ နားလည္လက္ခံထားတာကေတာ့ အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနသူဟာ အရင္ Service ရမယ္လို ့ပဲ။
ဒီ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးရဲ ့ ပါရာဒိုင္းကေတာ့ ၾကားျဖတ္ႏိုင္သူကို အရင္ Service ေပးမယ္ေပါ့။ ဒီေတာ့ အားလံုးပဲ ၾကားျဖတ္ၾကပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့ကိုလည္း ဒီလိုဆိုင္မ်ိဳးေတြ တစ္ခါမွမေရာက္ဘူးတဲ့ ေတာသားတစ္ေယာက္လို ၾကည့္ၾကပါသည္။ လူငယ္ေလးေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး တိုးတိုးေခြ ့ေခြ ့ပဲ ၾကားျဖတ္ၾကပါသည္။
သူတို ့ကို ၾကည့္ရတာ ဒီလို ၾကားျဖတ္တာဟာ ရွက္စရာလို ့ ေတြးမိပံုမရပါဘူး။ ရိုးရိုးသားသားပဲ ၾကားျဖတ္ၾက တာပါ။ ေနာက္မွလာျပီး ေရွ ့ကလူရမယ့္ Service ကို လုယူတာဟာ ကိုယ္ရသင့္တဲ့ အခြင့္အေရး မဟုတ္ဘူးဆိုတာ မေတြးမိၾကတာပါ။ (ဒီလို ေတြးတက္ေအာင္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို ့ ပညာေရးက သင္ၾကားမေပးလိုက္ ပါဘူး)။ မသိၾကတာပါ။ မသိေတာ့ မရွက္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။
ကြ်န္ေတာ္က သိပ္ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ေတြးတက္တဲ့ ေကာင္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သို ့ေသာ္လည္းေပါ့ေလ ...။ “ယေန ့လူငယ္ ေနာင္၀ယ္လူႀကီး” ဆိုတဲ့အတိုင္းပဲ ယေန ့လူငယ္ေလးေတြ ကိုယ္ရသင့္တဲ့ အခြင့္အေရးထက္ ပိုယူတက္တဲ့ အက်င့္ႀကီးပါသြားရင္ .. ေနာင္တစ္ေခတ္ လူႀကီးေတြလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လားဗ်ာ။
ဒီကိစၥဘယ္သူ ့မွာ တာ၀န္ရွိသလဲဆိုေတာ့ “အားလံုးသိၾကပါတယ္ရွင္...” ဆိုသလိုပါပဲ။ အင္း... ဆိုင္ေတြမွာလည္း တာ၀န္ရွိတာပဲဗ်။ “ဒီေနရာမွာ တန္းစီပါ” ေပါ့ဗ်ာ။ ဖဲႀကိဳးေလး တန္းေပးထားေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ျမန္မာေတြဟာ ေကာင္းတာကို ယူဖို ့ ၀န္မေလးၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေပါ့ဗ်ာ... ဆရာလူထုေမာင္စိန္၀င္း ေျပာသလိုပါပဲ။ ထန္းလ်က္ခဲပဲ စားဘူးတဲ့သူဟာ ေခ်ာကလက္ေကာင္းမွန္း ဘယ္သိပါ့မလဲ။ မသိတာကို သိေအာင္လုပ္ေပးဖို ့ေတာ့ လိုတယ္ မဟုတ္လား။

4 September 2006