•7:59 PM
တခါကေပါ့ က်ေနာ္က စာေျခာက္႐ုပ္ကို ေျပာမိတယ္ဗ်ာ။ “ခင္ဗ်ားေတာ့ ဒီအထီးက်န္ဆန္တဲ့ ကြင္းျပင္ႀကီးထဲမွာ ပ်င္းေနမွာေပါ့ေနာ္။”
သူျပန္ေျပာပံုက “သူတစ္ပါးကို ေျခာက္လွန္႔ရတဲ့ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈဆိုတာ နက္႐ႈိင္းျပီး ၾကာ႐ွည္ခံတဲ့ အရာတစ္ခုပဲ။ က်ဳပ္ဘယ္ေတာ့မွ ဒီဘ၀ကို ျငီးေငြ႕သြားမွ မဟုတ္ဘူး။”
တစ္မိနစ္ေလာက္ စဥ္းစားေနျပီးမွ က်ေနာ္က ေျပာမိျပန္တယ္။ “အင္း… ဟုတ္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္လည္း အဲဒီေပ်ာ္႐ႊင္မႈကို ခံစားဖူးပါတယ္။”
သူျပန္ေျပာပံုက “ေကာက္႐ိုးနဲ႔ပံုသြင္းထားတဲ့သူေတြပဲ ဒါကိုသိႏိုင္တယ္” တဲ့။
သူေျပာတာ က်ေနာ့္ကို ေျမွာက္ေျပာတာလား ဒါမွမဟုတ္ အေရးမပါတဲ့သူတစ္ေယာက္လို သေဘာထားေျပာတာလားဆိုတာ ေ၀ခြဲမရပဲ သူ႔ကိုထားခဲ့ျပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။
တစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကုန္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္အတြင္းမွာ စာေျခာက္႐ုပ္လဲ ေတြးေခၚပညာ႐ွင္ တစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ့တယ္။
က်ေနာ္သူ႔ေဘးက ျဖတ္သြားရင္းေေတြ႔တာကေတာ့ က်ီးကန္း ၂ ေကာင္ဟာ သူ႔ဦးထုပ္ထဲမွာ အသိုက္ဖြဲ႕ေနၾကသဗ်။
လက္ဘႏြန္စာေရးဆရာ Kahil Gibran ရဲ႕ The Scarecrow ကို ျပန္ဆိုပါတယ္။
2 comments:
ေဟာဗ် ကၽြန္ေတာ္လည္း စာေျခာက္႐ုပ္အေၾကာင္း ကဗ်ာေလး တင္လိုက္တာ သိပ္မၾကာေသးဖူး ...။ အိုင္ဒီယာေတာ့ လာတူေနၾကၿပီဗ် ...။
စာေျခာက္႐ုပ္ကေတာ့ ေျပာသြားပါတယ္။ သိပ္ျမင့္သလုိပဲ ခံစားမိတယ္။
သူ႔အလုပ္မွာ သူေပ်ာ္ေမြ႕ေနၿပီး ဂုဏ္ယူေနပံု ေထာက္ေတာ့ ေခသူတစ္ေယာက္ေတာ့ ဟုတ္မယ္ မထင္ပါဘူး .. ..
http://winzaw-mdy.blogspot.com/