အကာလညအခါရဲ႕ အတိတ္ဆိတ္ဆံုး အခ်ိန္မွာေပါ့… က်ေနာ္ ႏိုးတစ္၀က္အိပ္တစ္၀က္ျဖစ္ေနတံုး…။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ရဲ႕ အတၱခုႏွစ္ခုဟာ စုဖြဲ႔ထိုင္ျပီး တီးတိုးစကားလက္ဆံုၾကေနၾကတယ္။

ပထမအတၱ - “ဒီမွာ… ဒီအ႐ူးကုိယ္ထဲမွာ က်ေနာ္ေနလာတာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ျပီ။ ေန႔ခင္းဘက္မွာ သူ႔ရဲ႕ ၀မ္းနည္းနာက်င္မႈေတြကို အသစ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္.. ညဘက္မွာ သူ႔ရဲ႕ ေၾကကြဲမႈေတြ ဖန္တီး .. ဒါကလြဲလို႔ က်ေနာ့္မွာ တျခားလုပ္စရာမ႐ွိဘူး။ က်ေနာ့္ရဲ႕ ကံၾကမၼာကို ဆက္ျပီးသည္းမခံႏုိင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္ ပုန္ကန္ေတာ့မယ္။”

ဒုတိယအတၱ - “ခင္ဗ်ားက က်ုဳပ္နဲ႔စာရင္ အမ်ားႀကီးေတာ္ပါေသးတယ္ ညီအစ္ကိုေတာ္ရယ္။ သူ႔ရဲ႕ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈအတၱ ျဖစ္ေနရတဲ့ က်ဳပ္အျဖစ္က ပိုဆိုးပါတယ္။ သူ႔ရယ္သံေတြကို လိုက္ရယ္ရတယ္။ သူေပ်ာ္႐ႊင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေတးသံကို သီဆိုေပးရတယ္။ သူ႔အေတြးေတြ ကြန္႔ျမဴးလာျပီဆိုရင္ က်ဳပ္မွာ ေျခေထာက္ေတြကို အေတာင္ပံတပ္ျပီး ကခုန္ရျပန္တယ္။ ဒီပင္ပန္းျငီးေငြ႔စရာေကာင္းတဲ့ ဘ၀က ေတာ္လွန္ခ်င္ေနျပီဗ်ာ။”

တတိယတၱ - “ဒါဆိုရင္ က်ေနာ္ကေရာ။ အခ်စ္အတၱေလ။ ႐ိုင္းစိုင္းတဲ့ ရမၼက္နဲ႔ ဆန္းျပားတဲ့ စိတ္ကူးေတြရဲ႕ ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ အထိမ္းအမွတ္တစ္ခုသက္သက္ပဲလား။ ဒီအ႐ူးကို တကယ္ေတာ္လွန္မယ့္သူက ဒီ..အခ်စ္နာက်ေနတဲ့ အတၱပဲဗ်။”

စတုတၳအတၱ - “ခင္ဗ်ားတို႔အားလံုးထဲမွာ က်ေနာ္က စိတ္အဆင္းရဲရဆံုးပါဗ်ာ။ စက္ဆုပ္စရာ အမုန္းတရားနဲ႔ မသတီစရာ ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီးမႈေတြပဲ က်ေနာ့္ကို ေပးထားတယ္။ ဒါေတြကလြဲလို႔ တျခားမ႐ွိ။ အဲဒါ က်ေနာ္ေလ.. မုန္တိုင္းလိုျပင္းထန္တဲ့ အမုန္းအတၱေပါ့။ ငရဲျပည္ရဲ႕ လႈိင္ေခါင္းနက္ထဲက ေမြးဖြားလာတဲ့ အတၱပဲ။ ဒီလူကို က်ေနာ္ ေနာက္ထပ္ အလုပ္အေကြ်းမျပဳႏုိင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။”

ပဥၥမအတၱ - မဟုတ္ေသးပါဘူး။ တကယ္ ပုန္ကန္ရမယ္သူက ခင္ဗ်ားတို႔ မဟုတ္ဘူး က်ေနာ္ဗ်.. က်ေနာ္။ အေတြးအတၱ၊ စိတ္ကူးယဥ္အတၱေလ။ နားမလည္ေသးတဲ့အရာေတြ ဘယ္သူမွ မဖန္တီးရေသးတဲ့ အရာေတြအတြက္ မနားမေန လွည့္လည္႐ွာေဖြေနရတဲ့ ျဂိဳလ္ဆိုး ၾကမၼာဆိုး၀င္ေနတဲ့ အတၱပါ။”

ဆဌမအတၱ - “က်ဳပ္လည္း ႐ွိပါေသးတယ္။ အလုပ္အတၱေလ။ သနားစရာ အလုပ္ၾကမ္းသမားေပါ့။ စိတ္႐ွည္သည္းခံရတဲ့ လက္ေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ေန႔တစ္ေန႔ကို ပံုေဖာ္ေနရတယ္။ ဘာမွ ပံုသ႑န္အတည္တက် မ႐ွိေသးတဲ့ အရာ၀တၳဳေတြကေန အေတာမသတ္ႏိုင္တဲ့ အသစ္အသစ္ေတြကို ထုတ္လုပ္ေပးေနရတယ္။ က်ဳပ္ကမွ ဒီမနားမေန အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ အ႐ူးကို ေတာ္လွန္မယ့္ အထီးက်န္ေနတဲ့ အတၱဗ်။”

သတၱမအတၱ - “ခင္ဗ်ားတို႔ေတြ ဒီအ႐ူးကို ေတာ္လွန္ၾကမယ္ ပုန္ကန္ၾကမယ္နဲ႕ ေျပာေနၾကတာ နဲနဲေတာ့ ထူးဆန္းမေနဘူးလားဗ်ာ။ ဟင္..။ ခင္ဗ်ားတို႔အားလံုး တစ္ေယာက္ခ်င္းစီမွာ ျဖည့္ဆည္းစရာ လုပ္စရာ ႀကိဳတင္သတ္မွတ္ေပးထားျပီးသား ကံၾကမၼာေတြ႐ွိတယ္ေလ။ က်ေနာ္လည္း ခင္ဗ်ားတို႔လို ဘ၀ရည္႐ြယ္ခ်က္ခိုင္မာတဲ့ အတၱတစ္ခု ျဖစ္လိုက္ခ်င္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္မွာ ဘာတစ္ခုမွမ႐ွိဘူး။ က်ဳပ္ဟာ လက္မဲ့ပဲ။ က်ဳပ္က ဘာမွမလုပ္တဲ့ အတၱတစ္ခုပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔တစ္ေတြက ဘ၀ကို အသစ္အသစ္ျပန္ျပီး ဖန္ဆင္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ဳပ္ကေတာ့ ဆြံ႕အျပီးထိုင္ေနရတယ္။ ဘယ္ေနရာ ဘယ္အခါဆိုတာမ႐ွိ .. နတၳိပဲ။ ကဲ… ေျပာၾကစမ္းပါဦး။ အဲဒါ ခင္ဗ်ားတို႔လား.. က်ုဳပ္လား.. တကယ္တမ္း ေတာ္လွန္ပုန္သင့္တဲ့သူက။ ေျပာၾကစမ္းပါ။”

သတၱမအတၱက အဲလိုေျပာလိုက္တဲ့အခါမွာ က်န္တဲ့အတၱေတြအားလံုးဟာ သူ႔ကို သနားစာနာစိတ္နဲ႔ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကျပီး တစ္ေယာက္မွ ေနာက္ထပ္စကားမဆိုၾကေတာ့..။ ညဟာလည္း တျဖည္းျဖည္း နက္နက္လာတာနဲ႔အမွ် အတၱေတြဟာ တစ္ခုျပီးတစ္ခု အသီးသီးအိပ္ေပ်ာ္သြားၾကတယ္။ ေပ်ာ္႐ႊင္ေက်နပ္စရာ နာခံမႈအသစ္ေတြနဲ႔ လႊမ္းျခံဳရင္းေပါ့။

ဒါေပမယ့္ သတၱမအတၱကေတာ့ အရာအားလံုးရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က အႏွစ္သာရမဲ့ျခင္း နတၳိတရားကို ေငးေမာေစာင့္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ပဲ က်န္ေနခဲ့ေလရဲ႕…။

လက္ဘႏြန္ စာေရးဆရာ Kahil Gibran ရဲ႕ The Seven Selves ကို ျပန္ဆိုပါတယ္။