ကံပစ္ခ်ရာအတိုင္း
ဘ၀ကို ေရစုန္ေမွ်ာခဲ့တာ မ်ားျပီ...။
တိုက္ရဲသူတို႔အတြက္ေအာင္ပြဲ
လြဲခဲ့ရေပါင္းမ်ားျပီ...။

အခ်စ္ေၾကာင့္ ေၾကကြဲရတာ
တစ္ခါမကေတာ့ဘူး...။
ပထမဆံုးဒါးခ်က္က အနက္ဆံုးဆိုရင္...
ဒုတိယဒါးခ်က္က...
ႏွလံုးသားကို ဟက္တက္ခြဲသြားခဲ့ေပါ့..။

အခုေတာ့ငါ...

အနိမ့္အျမင့္ေလာကဓံကို
ေဗဒါပ်ံလို အံႀကိတ္ငံု႔မခံေတာ့ဘူး...။
ေတြေ၀မိုက္မဲမႈကို
ငါ့ကိုယ္ေပၚမွာ ဆက္ျပီးထမ္းပိုးမထားေတာ့ဘူး...။
ေလးလံနာက်င္တဲ့ႏွလံုးသားေၾကာင့္
ငါ့ဒူးေတြ ေကြးညႊတ္မက်ေစရဘူး...။

ဆယ္လမြန္ငါးေတြလို
ေရဆန္ကိုကူးခပ္မယ္...။
အေ႐ွ႕ပင္လယ္ကို ႐ြက္လႊင့္ဖို႔
ပ်င္းရိျခင္းေက်ာက္ဆူးကို
ဆြဲျဖတ္ခဲ့ျပီ...။
နာက်င္တဲ့အတိတ္ကို
စကၠဴစုတ္လို လံုးေျခပစ္လိုက္ျပီ...။

ေဟ့ ဒီမွာ...
အထင္ေသးတဲ့မ်က္လံုးေတြေ႐ွ႕မွာ
မတ္မတ္ရပ္ျပီး ေလာကႀကီးကို စိန္ေခၚတယ္...။

ငါေလ ေပျဖစ္တံုး ခံခဲ့ျပီးျပီ..။
အခု...
ေယာနသံဇင္ေယာ္ရဲ႕ ေတာင္ပံျပင္းျပင္းနဲ႔
ကံၾကမၼာကို နင္းေျခအလဲထိုးဖို႔...
ေလာကဓံႀကိဳး၀ိုင္းထဲက
ငါ ျပန္ထလာျပီ..။

ေဟ့ ေလာကႀကီး...
ငါ ျပန္လာျပီ ေဟ့......။