Part 2

အိုင္ဒီယာနဲ႔ အိုင္ဒီအိုေလာ္ဂ်ီ အေၾကာင္းေျပာၾကမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီကေန႔ေခတ္ ေအာ္တိုကရက္ေတြဟာ ဒီအပိုင္းမွာ အံအားသင့္ေလာက္စရာကို အားနည္းၾကပါတယ္တဲ့။ နာဇီဂ်ာမနီ၊ ဆိုဗီယက္ယူနီယံနဲ႔ ေမာ္စီတုန္းရဲ႕ တ႐ုတ္ျပည္တို႔ဟာ တကယ္ပဲ ကမၻာကို ျခိမ္းေျခာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီတိုင္းျပည္ေတြဟာ အင္အားေကာင္းတဲ့ အိုင္ဒီယာေတြအေပၚမွာ အေျခခံထားျပီး ကမၻာ့ႏိုင္ငံေတြကို ဆြဲေဆာင္သိမ္းသြင္းႏိုင္တဲ့ အလားအလာေတြ႐ွိခဲ့ပါတယ္တဲ့။ (တကယ္လည္း ဆြဲေဆာင္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး ျပီးစမွာ အာ႐ွ၊ လက္တင္အေမ႐ိကနဲ႔ အေ႐ွ႕ဥေရာပႏိုင္ငံအမ်ားအျပားဟာ ရဲရဲနီခဲ့ၾကတာကို မွတ္မိၾကမွာပါ။) အဲဒါေၾကာင့္လည္း ႏိုင္ကာရာဂြာနဲ႔ အန္ဂိုလာ ေတြမွာ ဆိုဗီယက္လက္နက္ေတြနဲ႔ စစ္အႀကံေပးေတြကို ေတြ႔ၾကရတာပါတဲ့။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီလို အာဏာ႐ွင္တိုင္းျပည္ေတြဟာ ကမၻာ့ဇာတ္ခံုေပၚမွာ မ႐ွိေတာ့ပါဘူးတဲ့။ အခု အာဏာ႐ွင္လက္သစ္ေတြ ေ႐ွ႕ထြက္လာၾကေပမယ့္ လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီသာ အင္အားအေကာင္းဆံုး ဆြဲေဆာင္မႈအ႐ွိဆံုး အိုင္ဒီယာတစ္ခု ျဖစ္ေနတံုးပါပဲလို႔ သူကဆိုပါတယ္။ ပူတင္နဲ႔ ခ်ာဗက္ အပါအ၀င္ ေအာ္တိုကရက္ အမ်ားစုဟာ သူတို႔အေနနဲ႔ အျပင္ကမၻာရဲ႕ ဒီမိုကေရစီထံုးတမ္းဓေလ့ေတြနဲ႔ လိုက္ညိွမွ ရပ္တည္ႏိုင္မယ္လို႔ ခံစားမိၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပဲ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ တကယ့္အႏွစ္သာရကို ထုတ္ႏုတ္ထားတဲ့ ဒီမိုကေရစီအခြံကို ေပးဖို႔ႀကိဳးစားၾကပါတယ္တဲ့။ တ႐ုတ္သမၼတ ဟူက်င္းေတာင္ကလဲ ေဘဂ်င္းအိုလံပစ္မွာ ဒီမိုကေရစီအေၾကာင္းေျပာၾကတာကို အက်ပ္ကိုင္ခံရသလို ခံစားရပါတယ္တဲ့။

႐ု႐ွားနဲ႔ တ႐ုတ္တို႔ဟာ ေခါင္းနဲ႔ပန္းလိုျဖစ္တဲ႔ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ အရင္း႐ွင္၀ါဒႏွစ္ခုအနက္ အရင္း႐ွင္စီးပြားေရး၀ါဒကို ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး လက္ခံေနၾကတာကိုၾကည့္ရင္ စစ္ေအးေခတ္ကိုျပန္သြားေနတယ္ဆိုတဲ့ အဆိုကို လက္ခံဖို႔ခက္ပါလိမ့္မယ္တဲ့။ (စတာလင္နဲ႔ ေမာ္စီတံုးတို႔ဟာ ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားကာကြယ္ေရး တံခါးပိတ္စီးပြားေရးစံနစ္ self-defeating, autarkic economic policies ကို က်င့္သံုးခဲ့ၾကတာကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။) အခုတ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းဟာ သူတို႔ရဲ႕ တရား၀င္ရပ္တည္ႏိုင္မႈဟာ အႏၱရာယ္ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ အတက္ၾကမ္းေနတဲ့ ဖံြ႕ျဖိဳးတိုးတက္မႈႏႈန္းကို ဆက္ထိန္းထားႏိုင္မႈအေပၚမွာ မူတည္ေနတယ္လို႔ သေဘာေပါက္ၾကပါတယ္တဲ့။ ႐ု႐ွားမွာေတာ့ အရင္း႐ွင္၀ါဒကို ေထြးေပြ႔ထားဖို႔ စီးပြားေရးဆိုင္ရာလႈံ႕ေဆာ္မႈက ပုဂၢိဳလ္ေရးပိုဆန္ပါတယ္တဲ့။ ပူတင္နဲ႔ ႐ု႐ွားရဲ႕ ထိပ္တန္းအခြင့္ထူးခံေတြဟာ ႏိုင္ငံရဲ႕ သဘာ၀ရင္းျမစ္ေတြနဲ႔ တျခားအဖိုးတန္ သယံဇာတေတြကေန ဧရာမအက်ဳိးအျမတ္ေတြရေနလို႔ပါပဲတဲ့။

အိုင္ဒီယာကမၻာထဲမွာေတာ့ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အဓိကတစ္ခုတည္းေသာ ျပိဳင္ဘက္က အစြန္းေရာက္ အစၥလမ္၀ါဒပါပဲတဲ့။ ဒီကေန႔ ကမၻာေပၚမွာ အႏၱရယ္အ႐ွိဆံုးတိုင္းျပည္ကေတာ့ အစြန္းေရာက္ ႐ွီးယိုက္ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတဲ့ အီရန္ႏိုင္ငံ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

႐ု႐ွားနဲ႔ တ႐ုတ္တို႔ကေတာ့ အမ်ဳိးသားေရး၀ါဒကေန ဆင္းသက္လာၾကျပီး တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္လဲ ပံုသ႑ာန္မတူၾကပါဘူးတဲ့။ ကံမေကာင္းစြာပဲ ႐ု႐ွားဟာ သူ႔ရဲ႕ နယ္စပ္တစ္ေလွ်ာက္မွာ႐ွိတဲ့ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ လြတ္လပ္မႈနဲ႔ အစပ္အဟပ္မတည့္လွတဲ့ အမ်ဳိးသားေရး၀ိေသသဗား႐ွင္းကို က်င့္သံုးေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီကေန႔႐ု႐ွားဟာ အရင္ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုနဲ႔ အမ်ားႀကီး ျခားနားပါတယ္တဲ့။ ပူတင္ကို ေခတ္သစ္ ဇာဘုရင္လို႔ ေခၚၾကပါတယ္။

ေဘဂ်င္းအိုလံပစ္မွာ ဂုဏ္ယူစြာ ခင္းက်င္းျပသသြားခဲ့တဲ့ တ႐ုတ္အမ်ဳိးသားေရး၀ါဒကေတာ့ ပိုျပီး ႐ႈပ္ေတြးပါတယ္တဲ့။ တ႐ုတ္ဟာ သူ႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံသား သန္းေပါင္းမ်ားစြာကို ဆင္းရဲတြင္းကဆြဲထုတ္ႏိုင္ခဲ့တာကို အသိအမွတ္ျပဳခံလိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအမ်ဳိးသားေရးဂုဏ္ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို တ႐ုတ္ရဲ႕ႏိုင္ငံျခားေရး၀ါဒအျဖစ္ ဘယ္လို ဘာသာျပန္မလဲဆိုတာကို မသိႏိုင္ၾကေသးပါဘူးတဲ့။ ေပါက္ကြဲလုလု တိုင္၀မ္အေရးကလြဲရင္ တ႐ုတ္ႀကီးမွာ လြန္ကဲျပင္းထန္တဲ့ နာက်ည္းခ်က္ေတြ မ႐ွိပါဘူးတဲ့။ ႐ု႐ွားလိုမ်ဳိး ေနတိုးက အရင္ဆိုဗီယက္ယူနီယံထဲက ႏိုင္ငံေတြအထိ ခ်ဲ႕ထြင္လာလို႔ သူ႔အင္ပါယာႀကီး က်ဳံ႕လာတာကို စိတ္ထဲက နာသာခံခက္ျဖစ္ေနရတာမ်ဳိး မ႐ွိပါဘူးတဲ့။ ေနာက္ျပီးေတာ့ ေဘဂ်င္းအစိုးရအေနနဲ႕ ေ႐ွာင္လြဲမရတဲ့ စီးပြားေရးေလးအီမႈနဲ႔ ႀကံဳလာရတဲ့အခါ သူ႕ျပည္တြင္းကို တည္ျငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနရတာနဲ႔ ယားလို႔ေတာင္ ကုတ္အားမွာမဟုတ္ပါဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။

ေနာက္ေန႔မွဆက္မယ္ေနာ္...