Part three (The End)

တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ ဒီကေန႔ ျပႆနာက ျပင္ပကမၻာမွာ တ႐ုတ္အေနနဲ႔ ဘာကို ကိုယ္စားျပဳေနသလဲဆိုတာကို ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း အဓိပၸါယ္ေဖာ္ႏိုင္တဲ့ စကားလံုးမ႐ွိေသးတာပါပဲ။ ေဘဂ်င္းအစိုးရဲ႕ အာဏာ႐ွင္အစိုးရပံုစံနဲ႔ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ကို ေရာသမေမႊထားတဲ့ ေပၚလစီဟာ ဖြံ႕ျဖိဳးဆဲႏိုင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေပၚျပဴလာျဖစ္ေနပါတယ္တဲ့။ ေဘဂ်င္းရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ အစိုးရေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ အက်ိဳးအျမတ္ရဖို႔ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ပိုင္ခြင့္႐ွိပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးေတြအေၾကာင္း ပိုင္စိုးပိုင္နင္းနဲ႔ ၾသဇာအေပးခံရတာမ်ုဳိးလဲ မ႐ွိပါဘူးတဲ့။ (မၾကာေသးမီကမွ တီဗြီမွာ အခေၾကးေငြယူျပီး လက္စြမ္းျပ ခ်က္ျပဳတ္ျပခဲ့လို႔ ရာထူးကႏုတ္ထြက္ေပးလိုက္ရတဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း စမတ္နဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ပါ။ အခုလက္႐ွိ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဟာလဲ ရဲနဲ႔ ဆႏၵျပသူေတြ ထိပ္တိုက္ေတြ႔ဆံုမႈအတြက္ တာ၀န္႐ွိတယ္ဆိုျပီး ႏုတ္ထြက္ဖို႔ ဖိအားအေပးခံေနရပါတယ္။)

ဒါေပမယ့္ တ႐ုတ္ႀကီးရဲ႕ မိုဒယ္လ္ဟာ သူနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈစ႐ိုက္တန္ဖိုး ဆင္တူတဲ့ အေ႐ွ႕အာ႐ွႏိုင္ငံေတြမွာသာ အလုပ္ေကာင္းေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္တဲ့။ တ႐ုတ္ဧကရာဇ္ေတြေခတ္မွာ ဘုရင့္အာဏာကို ထိန္းခ်ဳပ္ကန္႔သတ္မႈ လံုး၀မ႐ွိပါဘူး။ အဲဒီအစားကို ႐ွင္ဘုရင္လုပ္သူရဲ႕ ကိုယ္က်င့္တရားဆိုင္ရာအသိပညာနဲ႔ ျပည္သူ႔လုပ္ငန္းေတြကို ေဇာင္းေပးအာ႐ံုစိုက္ၾကတဲ့ ထိပ္တန္း ဗ်ဴ႐ိုကရက္ အလ္လိ(တ္) (elite ကို အီလစ္ေတြလို႔ အေတာ္မ်ားမ်ားက အသံဖလွယ္ၾကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အလ္လိ(တ္) လို႔ပဲၾကားပါတယ္။) ေတြကပဲ (အမ်ားျပည္သူအတြက္) တာ၀န္႐ွိတယ္လို႔ ခံစားရတဲ့အသိကို တြန္းအားေပးပါတယ္တဲ့။ ဒီအေမြဟာ ေခတ္သစ္ဂ်ပန္ကို ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ ေမဂ်ီမင္းမ်ဳိးမင္းႏြယ္ အထက္တန္းလႊာေတြကေန ဒီေနာက္ပိုင္းေခတ္ အာဏာ႐ွင္ေတြျဖစ္တဲ့ ေတာင္ကိုရီးယားရဲ႕ ပတ္ခ်ဳံဟီး၊ စကၤပူရဲ႕ လီကြမ္ယူးနဲ႔ အခုလက္႐ွိ တ႐ုတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြအထိ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈ ႐ွိပါတယ္တဲ့။ (လီကြမ္ယူးကို အာဏာ႐ွင္စနစ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္သူ authoritarian ruler စာရင္းမွာ ထည့္ထားတာ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ ၾသဂုတ္လမွာေရးခဲ့တဲ့ A Two Headed Horse Blocking Burma's Way To Democracy ပို႔စ္ကို ဖတ္ၾကည့္ရင္ ေရးေရးေတာ့ ဆ၀ါးမိမယ္ထင္ပါတယ္။)

ဒီ ဖခင္ႀကီးပံုစံ အုပ္ခ်ဳပ္မႈဟာ (ဖခင္ႀကီးပံုစံ အုပ္ခ်ဳပ္မႈဆိုတာ လိုအပ္ခ်က္ေတြကိုေတာ့ ျဖည့္ဆည္ေပးမယ္ ဒါေပမယ့္ ငါထားသလိုေန၊ ျပန္မေျပာနဲ႔ အခြင့္အေရးမေတာင္းဆိုနဲ႔ဆိုတဲ့ တာ၀န္နဲ႔ လုပ္ပိုင္ခြင့္မေပးတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မႈပံုစံပါ) အာဖရိ၊ လက္တင္အေမရိကနဲ႔ အေ႐ွ႕အလယ္ပိုင္းက အုပ္ခ်ုဳပ္မႈပံုစံေတြနဲ႔ေတာ့ စပ္ဆက္မရေလာက္ေအာင္ကို ကြဲျပားပါတယ္တဲ့။ အဲဒီတိုင္းျပည္ေတြမွာ အမ်ားျပည္သူအတြက္ ထည့္သြင္းစဥ္းစားတဲ့ အာဏာ႐ွင္ပံုစံနဲ႔ အလြန္အလွမ္းေ၀းပါတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ျပည္သူ႔ဘ႑ာေတြကို ခိုး၀ွက္ယူဖို႔ သူခိုးဇာတာပါတဲ့ ဇိုင္ယာႏိုင္ငံရဲ႕ Mobutu Sese Seko ၊ လိုင္ေဘးရီးယားရဲ႕ စစ္အာဏာ႐ွင္ Charles Taylor ၊အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈေတြနဲ႔ ႏိုင္ဂ်ီးရီးယား တို႔လို တိုင္းျပည္ေတြပဲ အာဖရိကမွာ ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္တဲ့။

ဒါေတြကို ၾကည့္ရင္ ကမၻာႀကီးဟာ ပိုျပီးလံုျခံဳလာသလို တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ပိုျပီး အႏၱရာယ္႐ွိလာပါတယ္တဲ့။ ပိုျပီးလံုျခံဳလာရတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ အင္အားႀကီးႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားဟာ ကမၻာစီးပြားေရး ဖြံ႔ျဖိဳးစည္ပင္မႈနဲ႔ အမ်ားၾကီး စည္းေႏွာင္ထားတဲ့အတြက္ တည္ျငိမ္ေနတဲ့ အေျခအေနကို ကေျပာင္းျပန္မလုပ္မိဖို႔ ကန္႔သတ္ထားသလိုျဖစ္ေနတဲ့ အတြက္ပါပဲ။ ပိုျပီး အႏၱရာယ္႐ွိလာရတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ အရင္း႐ွင္စနစ္ကို က်င့္သံုးေနတဲ့ အာဏာ႐ွင္ႏိုင္ငံေတြဟာ သူတို႔နဲ႔တန္းတူ အာဏာ႐ွင္ ကြန္ျမဴနစ္တိုင္းျပည္ေတြထက္ပိုျပီးခ်မ္းသာ ပိုျပီး ပါ၀ါေကာင္းလာႏိုင္တဲ့အတြက္ပါပဲတဲ့။ စီးပြားေရး ဆင္ျခင္တံုတရားက ႏိုင္ငံေရး ရမၼက္ဆႏၵကို အႏိုင္မယူႏိုင္ေတာ့တဲ့အခါမွာ အျပန္အလွန္မွီခိုေနၾကတဲ့ ကမၻာတစ္ခုလံုး ထိခိုက္လာမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ (အတိတ္မွာ ဒါမ်ဳိးေတြ ျဖစ္ခဲ့ဘူးပါတယ္တဲ့။ စီးပြားေရးအင္အားေတာင့္တင္းလာတဲ့အခါ ႏိုင္ငံေရးဘက္မွာလည္း လြမ္းမိုးခ်ယ္လွယ္ခ်င္လာတဲ့ သေဘာေတြ႐ွိပါတယ္တဲ့။)

အာဏာ႐ွင္၀ါဒ ျပန္႐ွင္သန္လာမလားဆိုတဲ့ ထင္ေၾကးေတြဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို တကယ့္အေရးတႀကီး ကိစၥေတြကေန အာ႐ံုေျပာင္းသြားေစတာမ်ဳိးလည္း မျဖစ္သင့္ဘူးလို႔ သူကဆိုပါတယ္။ တကယ့္ အေရးတႀကီးကိစၥေတြဆိုတာက ကမၻာႀကီးရဲ႕ ထုတ္လုပ္ႏိုင္စြမ္းအားဟာ မ႐ွိမျဖစ္ကုန္ေတြျဖစ္တဲ့ ေရနံ၊ အစားအစာနဲ႔ ေရ ေတြကို ေတာင္းဆိုခ်က္ လိုအပ္ခ်က္အတိုင္း ထုတ္လုပ္ေပးႏိုင္မလားဆိုတာမ်ဳိးေတြပါတဲ့။ တကယ္လို႔သာ ဒီလိုမထုတ္လုပ္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ တစ္ေယာက္သာရင္ တစ္ေယာက္နာရမယ့္ အေနအထားကို ေရာက္သြားပါမယ္တဲ့။ တစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားဟာ တျခားတစ္ႏိုင္ငံအတြက္ ဆံုး႐ံႈးမႈျဖစ္လာပါမယ္။ ဖြံ႔ျဖိဳးတုိးတက္မႈဟာ ေကာင္းမြန္တဲ့ အင္စတီက်ဴး႐ွင္းေတြ ႐ွိ မ႐ွိ ဆိုတာထက္ သဘာ၀အရင္းအျမစ္ေတြနဲ႔ ပထ၀ီ၀င္ အေနအထားအသာစီးရမႈေတြေပၚမွာ ပိုျပီးတည္မွီလာမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ (ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ ဒီလို ၁၇ ၁၈ ရာစုႏွစ္ေလာက္က အေျခအေနမ်ဳိး ျပန္မေရာက္ႏိုင္ဘူးလို႔ ထင္တာပဲ။)

ဖူကူယားမားအေနနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ လစ္ဘရယ္ဒီမိုသာ ျပိဳင္ဘက္မ႐ွိ အိုင္ဒီအိုေလာ္ဂ်ီတစ္ခု ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆကိုပဲ ထပ္ျပီးသက္ေသျပဖို႔ ႀကိဳးစားတာပါပဲ။ ေအာ္တိုကေရစီဟာလည္း ဒီမိုရဲ႕ ေလာက္ေလာက္လားလား ျပိဳင္ဘက္မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒီအေရးထက္ အနာဂတ္စြမ္းအင္ျပႆနာလို ကိစၥေတြကို အာ႐ံုစိုက္ၾကဖို႔လည္း တိုက္တြန္းထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဒီကေန႔ ရင္ဆိုင္ေနရတာက ဒီမိုကေရစီဟာ ျပိဳင္ဘက္မ႐ွိ အိုင္ဒီအိုေလာ္ဂ်ီ ျဖစ္မျဖစ္ဆိုတာထက္ ဒီမိုကမၻာကို ႏွစ္သိမ့္ႏိုင္ဖို႔ ေအာ္တိုကရက္ေတြရဲ႕ အတုအေယာင္ ဒီမိုကေရစီျပႆနာသာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမိုဟာ အမ်ားလက္ခံထားတဲ့ အိုင္ဒီအိုေလာ္ဂ်ီတစ္ခုဆိုရင္ အဲဒီအမ်ားနဲ႔ ေရာေယာင္ျပီး ႐ွင္သန္ႏိုင္ဖို႔ ေအာ္တိုကရက္ေတြဟာ ကလီစာထုတ္ထားတဲ့ ဒီမိုအခြံကို ခ်ေပးျပီး သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ အင္အားႀကီးထြားေအာင္ လုပ္ေနတာပါပဲလို႔ ကြ်န္ေတာ္ျမင္ပါတယ္။ အဲဒါကို ဘယ္လိုတားဆီးမလဲဆိုတာကို အေျဖ႐ွာသင့္ေနပါျပီ။

(ဒီေဆာင္းပါးကို ဘာသာျပန္တဲ့ေနရာမွာ political terms ေတြအမ်ားႀကီးပါတဲ့အတြက္ အခက္အခဲေတြ႔ရပါတယ္။ ေနာက္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ လက္လွမ္းမမွီတဲ့ သမိုင္းအျဖစ္အပ်က္ေတြလည္း ပါလို႔အခက္အခဲ႐ွိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေသခ်ာမသိတဲ့ အခ်ိဳ႕ အေၾကာင္းအရာေတြကို ခ်န္လွပ္ထားခဲ့ပါတယ္။ မသိပဲ မေျပာခ်င္လို႔ပါ။ ဒီစာဟာ အစီအစဥ္မက် ကေမာက္ကမနဲ႔ အဓိပၸါယ္မေပါက္ခဲ့ရင္ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ခ်ဳိ႕ယြင္းအားနည္းခ်က္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။)